Το καημένο. Ανήσυχο, ταραγμένο, με ενστικτώδη συναίσθηση πως κάποιος άμεσος κίνδυνος το απειλεί, τρέχει από τη μια μεριά μέχρι την άλλη της συρμάτινης φυλακής του, προσπαθώντας να βρει μια πόρτα, μια σχισμή, κάτι, που θα του επιτρέψει να το σκάσει, να φύγει, μα δεν μπορεί.
Και το μαρτύριό του αυτό βαστά μέχρι το τέλος.
Το ίδιο συμβαίνει καμιά φορά και με τους κλέφτες που κυνηγά η αστυνομία, ιδιαίτερα δε τους κλέφτες αυτοκινήτων.
Τρέχουν μπροστά και τους καταδιώκουν και κατορθώνουν και ξεφεύγουν, μέχρι τη στιγμή που μπαίνουν σε ένα δρόμο και δεν μπορούν να προχωρήσουν, είτε γιατί ο δρόμος είναι τυφλός, όπως λένε, χωρίς έξοδο, είτε γιατί κάποιο εμπόδιο, οικοδομικά υλικά ή άλλο αυτοκίνητο κλείνει το δρόμο. Και τότε, στο αδιέξοδο πια, όλα τελειώνουν.
Μέσα στη ζωή όλοι προγραμματίζουμε σκοπούς, όλοι σχεδιάζουμε και όλοι τρέχουμε.
Σχεδόν πάντοτε τα καταφέρνουμε, μα έρχονται στιγμές, που οι προβλέψεις ανατρέπονται, καινούργιοι παράγοντες χαλούν τα σχέδια και ξαφνικά διαπιστώνουμε πως τόσα τρεξίματα επί τόσα έτη είχαν σαν αποτέλεσμα ένα τραγικό αδιέξοδο μέσα στη ζωή.
Αυτό το αδιέξοδο μπορεί να προκύψει από το εμπόριο, το γάμο, την υγεία και τόσα άλλα στοιχεία που δένουν τη ζωή μας.
Και αφού, σαν το ποντίκι, σπασμωδικά τρέξουμε αριστερά και δεξιά, χωρίς αποτέλεσμα, πιάνουμε το κεφάλι μας και ρωτάμε.
«Και τώρα;»
Άνοιξε την καρδιά σου και πες σ’ Αυτόν το πρόβλημά σου και περίμενε να δεις πώς
Αυτός θα ενεργήσει.
Και ας μην πηγαίνει πάντοτε ο νους μας, ότι ο Θεός θα κάνει κάτι το καταπληκτικό και απίθανο.
Δεν υπάρχει πάντοτε ανάγκη για παρόμοιες ενέργειες.
Μπορεί, χρησιμοποιώντας στοιχεία της καθημερινής μας ζωής, να φέρει τα ίδια αποτελέσματα.
Σημασία έχει ότι ο Θεός απαντά στις προσευχές μας και ξέρουμε πως με όποιο τρόπο και αν απαντήσει, η απάντησή Του θα είναι ευπρόσδεκτη και πάντοτε θαυμαστή.
Ένας χριστιανός φαρμακοποιός έκανε κάποτε ένα πολύ σοβαρό λάθος.
Σε ένα κοριτσάκι που ήρθε να πάρει κάποιο φάρμακο, έκανε λάθος και του έδωσε ένα άλλο μπουκάλι, που όταν θα το έπαιρνε ο ασθενής, δεν θα μπορούσε πια να σηκωθεί από το κρεβάτι. Μόλις το διαπίστωσε, κόντεψε να τρελαθεί.
Δεν ήξερε πού να αποτανθεί, διότι ούτε το κοριτσάκι γνώριζε, ούτε κανένα άλλο μέσο αναγνώρισης είχε. Μην έχοντας τίποτε άλλο να κάνει, έπεσε στα γόνατα, μέσα στο εργαστήρι του, και ζήτησε ο Θεός να τον βοηθήσει και να μην πάθει ο ασθενής κανένα κακό από το λάθος το δικό του.
Μετά την προσευχή ένιωσε σαν ανακουφισμένος, αλλά ανήσυχος πάντα, περίμενε να δει πώς θα ενεργούσε ο Θεός.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και βλέπει το κοριτσάκι με δάκρυα στα μάτια και λερωμένο, να μπαίνει μέσα στο φαρμακείο και να του λέει μέσα στα αναφιλητά του, πως στο δρόμο σκόνταψε σε μια πέτρα και έπεσε, με αποτέλεσμα το μπουκάλι να σπάσει και μην έχει να πάει στον ασθενή πατέρα της.
Ο φαρμακοποιός γεμάτος συγκίνηση έσκυψε και το φίλησε και ευχαρίστησε τον Θεό, γιατί έκανε ένα τόσο μεγάλο θαύμα και τον έσωσε από μια τόσο μεγάλη συμφορά.
Ας μη χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στον Κύριο ποτέ.
http://otheosagapiesti.blogspot.com/2010/09/blog-post_14.html
