Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Ποιοί δρόμοι οδηγούν στην μετάνοια

MNHMH ΘΑNΑTOY Mάλιστα, αγαπητοί, αυτός είναι ο καθρέπτης. Αυτή η ιδέα του θανάτου είναι το μέσον που συντελεί για να μετανοήσει και να επιστρέψει ο άνθρωπος στον Θεό. Eίναι γεγονός ότι η ιδέα του θανάτου συντελεί εις την μετάνοια και εις την διόρθωση του ανθρώπου. M’ αυτήν την ιδέα του θανάτου προσπαθούσαν να διορθώσουν τον  εαυτόν τους όχι μόνον χριστιανοί, αλλά και αρχαίοι φιλόσοφοι  και  οι μεγάλοι άνδρες της αρχαίας εποχής. Λέγουν για τον βασιλιά Φίλιππο, τον πατέρα του M. Aλεξάνδρου, που έζει σε 400 χρόνια π.X. ότι διέταξε έναν στρατιώτη του κάθε πρωί να φυλάει έξω από τον κοιτώνα του και να μη επιτρέπει κανέναν, ούτε στρατηγό, να μπαίνει πριν απ’ αυτόν. Συ πρώτος θα χτυπάς την πόρτα, του είπε, θα παρουσιάζεσαι μπροστά μου, θα με χαιρετάς και θα μου λές: «Bασιλεύ Φίλιππε, μέμνησο ότι θνητός ει». Δηλαδή, να ενθυμείσαι, Φίλιππε, ότι είσαι θνητός. Kάθε πρωί ο στρατιώτης επαρουσιάζετο μπροστά στο Φίλιππο, τον

Ψυχοσάββατο

smileysΟ Γέροντας στην κοίμηση του πνευματικού του τέκνου και οδηγού
Αλέξανδρου Φωκά, δύο μήνες πριν από την παραίτησή του.
H EKKΛHΣIΑ   MΑΣ, αγαπητοί μου, προσεύχεται πάντοτε, προσεύχεται κι αυτή την ώρα. Προσεύχεται εντόνως.  στην αγία Γραφή υπάρχει προτροπή του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, που μας συνιστά την έντονο προσευχή· «Aγρυπνείτε», λέει, «εν παντί καιρώ δεόμενοι ίνα καταξιωθείτε εκφυγείν πάντα τα μέλλοντα γίνεσθαι  και σταθείναι έμπροσθεν του υιού του ανθρώπου» (Λουκ. 21,36). «Γρηγορείτε και

Το κρεμμύδι της γριάς.(Θ.Ντοστογιέφσκι)

Γράφει ὁ μεγάλος ρῶσσος φιλόσοφος λογοτέχνης Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι στό βιβλίο-ἀριστούργημά του «Ἀδελφοί Καραμάζωφ».
Σέ ἕνα χωριό ζοῦσε μιά σεβάσμια γερόντισσα. Τήν ἐκτιμοῦσε ὅλος ὁ κόσμος. Μά πιό πολύ ἐκτιμοῦσε ἡ ἴδια τόν ἑαυτό της.
Μιά ἡμέρα, ἡ γερόντισσα αὐτή πέθανε ὅπως ὅλοι. Ἔκλεισε τά μάτια της καί «κοιμήθηκε». Μά ὅταν σέ λίγο ξύπνησε, στήν ἄλλη ζωή, διαπίστωσε (πρός μεγάλη ἀγανάκτησή της!), ὅτι εἶχε βρεθεῖ σέ μιά μεγάλη λίμνη φωτιά. Καί βλέποντας κάποια στιγμή τόν ἄγγελό της στήν ὄχθη, τοῦ φώναξε:

Μαλάκωσε την καρδιά σου και αφέσου στον Θεό


Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τη βάρκα με πανιά. Τα πανιά είμαι ευαίσθητα στον αέρα και τα χρησιμοποιούν για να κινήσουν τη βάρκα, ακριβώς γιατί είναι ευαίσθητα και παρασύρονται εύκολα. Αν αντί για πανιά, εσείς βάλετε μια γερή σανίδα, δεν θα κάνετε τίποτα ή η βάρκα δεν πρόκειται να κουνηθεί. Είναι το λεπτό και ευαίσθητο πανί που δέχεται τον αέρα και κινεί την βάρκα.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με ένα σιδερένιο και ένα χειρουργικό γάντι. Πόσο γερό και δυνατό είναι το σιδερένιο γάντι! Και πόσο λεπτό και μαλακό είναι ένα χειρουργικό. Σε επιδέξια χέρια, όμως, μπορεί να κάνει θαύματα, ακριβώς επειδή είναι τόσο λεπτό και ευαίσθητο!


Έτσι, λοιπόν, εκείνο που ο Θεός προσπαθεί να μας διδάξει είναι να...

... αντικαταστήσουμε την υποτυπώδη ή ελάχιστη δύναμη που νομίζουμε ότι έχουμε (και μας δημιουγεί πνευματική σύγχυση) με την πλήρη παράδοση, το να αφεθούμε δηλαδή στα χέρια του Θεού...

(Απ'το βιβλίο "Μάθε να προσεύχεσαι" του αρχιεπισκόπου Anthony Bloom)

http://aoratigonia.blogspot.com/

Οι Άγιοι καί τα άγρια ζώα

Πολυάριθμες είναι οι περιπτώσεις των ζώων, ειδικά του λιονταριού, που γίνονται φίλοι και συμβοηθοί των Αγίων στην έρημο.
«Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος χαρίζει σύνεση στην ύαινα, της δείχνει το σωστό και ορθό δρόμο και εκείνη τον αποδέχεται. ‘‘Συνθηκολογεί’’ με τον Άγιο ν’ ακολουθήσει όσα εκείνος της προτρέπει…
»Παρόμοια περίπτωση επίσης έχουμε και με ένα βουβάλι, το οποίο ακολουθεί τον Άγιο υπακούοντας στο κέλευσμά του…
»Χαρακτηριστικές είναι στο βίο του Αγίου Θεοδώρου του Συκεώτου, όπου ο Άγιος συχνά ημερεύει τα ζώα και συνεργάζεται μ’ αυτά στην επίτευξη κάποιου έργου…
Ο Όσιος Κόπριος ημερεύει διά της προσευχής μία άγρια αρκούδα και αργότερα τη χρησιμοποιεί στη διακονία του και συνεργάζεται μαζί της.


»Τα λιοντάρια συμβιώνουν στην έρημο, στα όρη, στις σπηλιές με τους Αγίους ασκητές. Το λιοντάρι βγαίνοντας από την έρημο γίνεται συμβοηθός, στην συγκεκριμένη περίπτωση, του Οσίου Ζωσιμά στην ταφή της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Οι Άγιοι, πολλές φορές, όχι μόνο συμφιλιώνονται καί συνεργάζονται με τα ζώα οι ίδιοι, αλλά καί τις μεταξύ των ζώων διαμάχες συμφιλιώνουν καί ειρηνεύουν διώχνοντας κάθε πονηρό πνεύμα καί πάθος. Ακόμα καί με την επίκληση καί μόνο του ονόματος του Αγίου από κάποιον πιστό Χριστιανό πετυχαίνεται το ίδιο. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του λιονταριού με κάποιο γαϊδούρι στο βίο του αγίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου.


Πολλά επίσης ζώα συμπροσεύχονται με τον Άγιο, όπως το ποίμνιο του Αγίου Ιωάννη του Κουκουζέλη, το οποίο σταματά να βόσκει συνεπαρμένο από τη Θεία Χάρη την στιγμή που ο Άγιος υμνεί καί δοξολογεί το Δημιουργό Θεό. Άλλα πάλι ζώα έρχονται ν’ ανακουφίσουν καί να παρηγορήσουν τον Άγιο από την άσκηση καί τις θλίψεις του. Το πουλί διώχνει με το κελάηδημά του τη θλίψη καί τον πόνο του Οσίου Ακακίου του Καυσοκαλυβίτου. Μερικά απ’ αυτά φέρνουν τροφή στην έρημο, όπως ο κόρακας για εβδομήντα χρόνια έφερνε κάθε μέρα ψωμί στον Όσιο Παύλο το Θηβαίο, ενώ προσέφερε διπλό μερίδιο όταν επισκέφθηκε τον Όσιο ο Άγιος Αντώνιος.


Παρόμοιο περιστατικό με τα προαναφερόμενα έχουμε καί στο βίο του Αγίου Ιερωνύμου, πού νηστεύει, χωρίς να φάει τίποτα, ολόκληρες βδομάδες, προσπαθώντας να δαμάσει έτσι την επαναστατημένη σάρκα του καί να έρθει η ειρήνη στην ψυχή του. Καθημερινώς κλαίει, προσεύχεται στον Κύριο καί πολεμάει εναντίον των παθών για να γλιτώσει, όπως λέει ο ίδιος, από το πυρ της κολάσεως. Αλλά δεν είναι μόνος του στην έρημο, περιστοιχίζεται από άγρια θηρία καί φρικαλέα ερπετά, που συμπάσχουν στη λύπη του καί στο καθημερινό του μαρτύριο…


»Εκτός απ’ αυτά, σπουδαίες περιπτώσεις ζώων, ειδικά του λιονταριού, όπως προείπαμε, είναι το ζώο να μετέχει στο μαρτύριο του Αγίου. Ενώ πιέζεται το λιοντάρι να κατασπαράξει τον Άγιο, βλέποντας όμως το φυσικό πρόσωπο του Αγίου να ακτινοβολεί τη Θεία Χάρη γίνεται ημερότερο του προβάτου. Εντυπωσιακή η περίπτωση του Αγίου Ανίκητου…


»Συχνά ο Άγιος με την άσκησή του, με την προσευχή καί την νηστεία του δαμάζει την αγριότητα των ζώων, τα διδάσκει καί τα παιδαγωγεί. Ο Δανιήλ φράζει τα στόματα των λεόντων με την εγκράτεια, την προσευχή καί τη νηστεία του.


»Με τη Θεία Χάρη καί τα Θεία χαρίσματα ο ασκητής Άγιος, επειδή μέσα του κατοικεί καί αναπαύεται ο Θεός, όχι μόνο τα αισθητά, αλλά καί τα νοητά θηρία υποτάσσει. Στο Βίο του Αγίου Λαζάρου του Γαλησιώτου, έχουμε παρόμοιο περιστατικό με ένα ζευγάρι αρκούδες, οι οποίες ενώ έρχονται να κατασπαράξουν τον Άγιο, προσευχόμενος προς τον Θεό για να σωθεί τις ημερεύει!


Η οικειότητα των Αγίων με τα ζώα είναι τόσο συνηθισμένο φαινόμενο στην καθημερινή τους ζωή πού τίποτα δεν φοβούνται, χρησιμοποιούν αυτά χωρίς ενδοιασμούς σε κάθε τους ανάγκη. Ο Άγιος Παχώμιος χρησιμοποιεί τους κροκοδείλους ως μέσο μεταφορικό για να τον μεταφέρουν στην απέναντι όχθη…
»Ο διάβολος πολλές φορές χρησιμοποιεί τη μορφή ζώων, για να οδηγήσει σε πλάνη τον Άγιο καί να τον περιπαίξει, γιατί μετά την πτώση διασπάστηκε η αρμονία ζώου καί ανθρώπου, φύσεως γενικότερα καί ανθρώπου, Έτσι τα ζώα, η φύση, αντιδρούν στις θελήσεις καί στις επιθυμίες του ανθρώπου. 

Μετασχηματιζόμενοι οι δαίμονες σε θηρία καί ερπετά, λιοντάρια, αρκούδες, λεοπαρδάλεις, φίδια, σκορπιούς καί λύκους προσπαθούν να παρασύρουν τον άνθρωπο εκεί που θέλουν αυτοί… Ενδεικτικά στο βίο του Αγίου Κωνσταντίνου του εξ Ιουδαίων, (ο διάβολος) παίρνει τη μορφή του λύκου πού φέρει το πάθος του θυμού καί της αγριότητας, για να μπορεί έτσι να εκφοβίσει τον Άγιο και να τον κατασπαράξει. Αλλά οι Άγιοι με την προσευχή καί την άσκηση, καί με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος λαμβάνουν το χάρισμα της διακρίσεως καί έτσι έχουν τη δυνατότητα να ξεχωρίζουν τα μηχανεύματα καί το σκοπό του καθενός. Ο Άγιος Αντώνιος πάντα με ψυχική εγρήγορση αντιμετώπιζε αυτούς… δεν φοβόταν τίποτα και ούτε δειλίαζε, αλλά αντιθέτως τους δαίμονες έδιωχνε και τα άγρια θηρία ημέρευε και ειρήνευε».


«Βλέπουμε πώς το Άγιο Πνεύμα χαριτώνει τους Αγίους με τη Θεία χάρη, ώστε οι Άγιοι να οικειοποιούνται τη φύση. Τους διδάσκει την αγάπη για κάθε κτίσμα καί η ψυχή συμπάσχει για κάθε ύπαρξη, αγαπά καί συμπονεί ακόμα καί τους εχθρούς καί τα δαιμόνια, γιατί εξέπεσαν από το αγαθό καί την αρετή. Ενώ ο διάβολος προσπαθεί να βρει τεχνάσματα να ξεγελάσει τον άνθρωπο, τον ασκητή, ο Άγιος εντείνει πνευματικά τις προσπάθειες του καί διαρκώς γρηγορεί».


Πηγή: «Οι Άγιοι και το φυσικό περιβάλλον» του Σωτηρίου Ι. Μπαλατσούκα

http://stratisandriotis.blogspot.com/2011/02/blog-post_2883.html#more
 http://blogs.sch.gr/kantonopou/2011/02/25/%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%AF-%CF%84%CE%B1-%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B6%CF%8E%CE%B1/

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Τι είναι τα Ψυχοσάββατα; Ωφελούν τους κεκοιμημένους ;

Επειδή πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί ρωτούν για το επερχόμενο Ψυχοσάββατο ( Παρασκευή απόγευμα εσπερινός + Σάββατο , πριν την Κυριακή των Απόκρεω ) που τελεί η Ορθόδοξη Εκκλησία μας για όλους τους κεκοιμημένους αδελφούς μας , παραθέτουμε ένα ενημερωτικό κείμενο του ομότιμου καθηγητή της Θεολογίας του ΑΠΘ κ. Σ. Σάκκου. 
Θεωρούμε τις προσευχές για τους κεκοιμημένους, τους νεκρούς μας ( είτε στη Θεία Λειτουργία, είτε στα

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει...


1. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τι μάρκα αυτοκίνητο οδηγούμε. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους μεταφέραμε με το αυτοκίνητό μας, όταν δεν είχαν μέσο συγκοινωνίας να μετακινηθούν.

2. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι μας. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους φιλοξενήσαμε σ'αυτό.

3. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για τα επώνυμα 

και ακριβά ρούχα που έχουμε στις ντουλάπες μας. Θα μας ρωτήσει πόσους φτωχούς ντύσαμε.

Χρειαζόμαστε ψυχική θωράκιση

Όχι ψευτοαγιοσύνη, όχι ψευτοευσεβισμό
Δυστυχώς, δεν είμεθα εκείνοι που έπρεπε να είμεθα.  Τό ξέρουμε όλοι πως πρέπει να είμεθα.  Καί, επειδή δεν είμεθα, αναστενάζουμε.  Καί ο θρήνος της ψυχής είνε, διότι λείπει η αγιότης.   

Δεν είμεθα άγιοι.

Θαυμαστό γεγονός από το Γέροντα Παΐσιο

Ο Γέροντας Παΐσιος διηγήθηκε σε πνευματικό του τέκνο το ακόλουθο θαυμαστό γεγονός, το οποίο συνέβη στον ίδιο:

Κάποτε, όταν ήμουν στον Τίμιο Σταυρό, αρρώστησα βαριά. Ήταν χειμώνας βαρύς, είχε πέσει τόσο χιόνι που κανένα δέντρο δεν έμοιαζε για δέντρο. 
Όλα ήταν πνιγμένα στο λευκά, τα μονοπάτια είχαν χαθεί, τα πουλιά είχαν λουφάξει, τα σύννεφα και η ομίχλη σκέπαζαν τον Άθωνα. 

Εορτή της Α΄ και Β΄ ευρέσεως της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

Γιορτάζουμε σήμερα 24 Φεβρουαρίου, ημέρα της Α' και Β' ευρέσεως της Τιμίας κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, ας πούμε λίγα λόγια:

Όταν ο Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος αποκεφαλίστηκε από τον Ηρώδη, η Τιμία Κεφαλή του τοποθετήθηκε μέσα σε αγγείο από όστρακο όπου και το έκρυψαν στην κατοικία του Ηρώδη. Μετά από πολλά χρόνια, ο Αγιος Ιωάννης φανερώθηκε στο όνειρο δύο μοναχών, (οι οποίοι είχαν φύγει για τα Ιεροσόλυμα με σκοπό να προσκυνήσουν το τάφο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού), λέγοντάς τους το σημείο όπου βρίσκεται η Τιμία Κεφαλή του. 



ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ Οι μοναχοί αυτοί αφού την βρήκαν, την παρέδωσαν σε κάποιον για να την μεταφέρει στην πόλη των Εμεσηνών. Όταν αυτός όμως πέθανε την κληροδότησε στην αδελφή του. Και από τότε διαδοχικά περιήλθε σε πολλούς, και κατέληξε στα χέρια κάποιου ιερομονάχου αρειανού που ονομαζόταν Ευστάθιος όπου έκρυψε την Τιμία Κεφαλή σε ένα σπήλαιο. Από εκεί, μεταφέρθηκε επί Ουάλεντος, στο Παντείχιον της Βιθυνίας ώσπου ο Θεοδόσιος ο Μέγας την ανεκόμισε στο Έβδομο της Κωνσταντινουπόλεως, όπου έχτισε μεγαλόπρεπη Ναό.

Οι εορτές του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου σε ολόκληρο το έτος:
~ Η Σύλληψις (23 Σεπτεμβρίου)
~ Το γενέσιον (24 Ιουνίου)
~ Η Σύναξις (7 Ιανουαρίου)
~ Η Αποτομή της κεφαλής (29 Αυγούστου)
~ Η Α' και Β' Εύρεσις της κεφαλής (24 Φεβρουαρίου)
~ Η Γ’ Εύρεσις της κεφαλής (25 Μαΐου)

Εύχομαι χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἐκ γῆς ἀνατείλασα ἡ τοῦ Προδρόμου κεφαλή, ἀκτῖνας ἀφίησι τῆς ἀφθαρσίας, πιστοῖς τῶν ἰάσεων· ἄνωθεν συναθροίζει, τήν πληθύν τῶν Ἀγγέλων, κάτωθεν συγκαλεῖται, τῶν ἀνθρώπων τό γένος, ὁμόφωνον ἀναπέμψαι, δόξαν Χριστῷ τῷ Θεῷ.

Το συναξάρι επιμελείται ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός






http://www.agioritikovima.gr/site/index.php?option=com_content&view=article&id=1760:2011-02-23-22-58-41&catid=99:news&Itemid=369

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Ας βγούμε από το σκοτάδι!

«Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 8,12)
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ἐπάνω στὸ εὐαγγέλιο θέλω νὰ σᾶς πῶ. Δὲν θὰ μιλήσω σὲ ὅλο τὸ εὐαγγέλιο, ἀλλὰ μόνο στὴν ἀρχή του.
O Χριστὸς μιὰ μέρα εἶδε τὸν ἥλιο νὰ βγαίνῃ. Καὶ μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀνατολή, ποὺ εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον καταπληκτικὰ θεάματα, καθὼς εἶδε τὸ φῶς νὰ σκορπίζεται σ᾿ ὅλη τὴν πλάσι, εἶπε· «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 8,12). Μὲ ἀφορμὴ τὸ ῥητὸ αὐτὸ ἂς δοῦμε κ᾿ ἐμεῖς ἕνα ὑψηλὸ θέμα. Θὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ φῶς. Εἶνε θέμα κάπως δύσκολο, ἀλλὰ θὰ προσπαθήσω νὰ τὸ κάνω ὅσο μπορῶ πιὸ ἁπλό.

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Άγιος Πολύκαρπος Επίσκοπος Σμύρνης ( + 23 Φεβρουαρίου)

Ο Άγιος Πολύκαρπος γεννήθηκε περί το 80 μ.Χ. από ευσεβείς και φιλόθεους γονείς, τον Παγκράτιο και τη Θεοδώρα, που είχαν εγκλειστεί στη φυλακή για την πίστη του Χριστού, και βαπτίσθηκε Χριστιανός σε νεαρή ηλικία. Υπήρξε μαζί με τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο (βλέπε 20 Δεκεμβρίου) μαθητής του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Λίγο πριν αναχωρήσει από τον πρόσκαιρο αυτό βίο ο Άγιος Βουκόλος, Επίσκοπος Σμύρνης (βλέπε 6 Φεβρουαρίου), χειροτόνησε μετά των Αγίων Αποστόλων, ως διάδοχό του, τον Άγιο Πολύκαρπο και μετά κοιμήθηκε με ειρήνη.
 
 Ο Άγιος παρακολούθησε με αγωνία και προσευχή τη σύλληψη του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, Επισκόπου Αντιοχείας και τα μαρτύρια αυτού. Η αγάπη του προς τον θεοφόρο Πατέρα μαρτυρείται και από την Επιστολή την οποία έγραψε προς τους Φιλιππησίους. Σε αυτή την επιστολή τους συγχαίρει για την φιλοξενία, την οποία παρείχαν στον Άγιο Ιγνάτιο, όταν αυτός διήλθε από την πόλη τους. Το κείμενο αυτό του Αγίου Πολυκάρπου διακρίνεται για τον αποστολικό, θεολογικό και ποιμαντικό χαρακτήρα του.

Ο Άγιος Πολύκαρπος, διακρινόταν για την σωφροσύνη, τη θεολογική κατάρτιση και την αφοσίωση στη διδασκαλία του Ευαγγελίου, καθώς μιλούσε πάντα σύμφωνα με τις Γραφές. Ήταν ο γνησιότατος εκπρόσωπος της αποστολικής διδασκαλίας σε όλες τις Εκκλησίες της Ασίας. Ο Άγιος Ειρηναίος (βλέπε 23 Αυγούστου) παρέχει την πληροφορία ότι ο Άγιος Πολύκαρπος μετέστρεψε πολλούς από τις αιρέσεις του Βαλεντίνου και του Μαρκίωνος στην Εκκλησία του Θεού. Διηγείται μάλιστα και ένα επεισόδιο αναφερόμενο στη στάση του Αγίου Πολυκάρπου έναντι του Μαρκίωνος. Όταν ο αιρεσιάρχης αυτός τον πλησίασε κάποτε και του απηύθυνε την παράκληση: «ἐπεγίνωσκε ἠμᾶς», δηλαδή αναγνώρισέ μας, ο Άγιος απάντησε: «ἐπιγινώσκω, ἐπιγινώσκω σὲ τὸν πρωτότοκον τοῦ Σατανᾶ».

Ένα άλλο επεισόδιο ανάγεται στη γεροντική ηλικία του Αγίου Πολυκάρπου. Όπως είναι γνωστό, οι Εκκλησίες της Μικράς Ασίας εόρταζαν το Πάσχα στις 14 του μηνός Νισσάν, σε οποιαδήποτε ημέρα και αν τύχαινε αυτό. Αντίθετα οι άλλες Εκκλησίες δεν εόρταζαν καθόλου το Πάσχα, αλλά αρκούνταν στον εβδομαδιαίο κατά Κυριακή εορτασμό της Αναστάσεως, τονίζοντας ασφαλώς περισσότερο τον εορτασμό της πρώτης Κυριακής μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Επειδή λόγω της διαφοράς αυτής η Εκκλησία της Ρώμης τηρούσε αυστηρή στάση έναντι των Μικρασιατών, ο Άγιος Πολύκαρπος αναγκάσθηκε να μεταβεί στη Ρώμη, για να διευθετήσει το ζήτημα και άλλα δευτερεύοντα θέματα, με τον Επίσκοπο Ρώμης Ανίκητο (βλέπε 17 Απριλίου).

Μετά την επιστροφή του από την Ρώμη, υπέργηρος πλέον, συνέχισε την αποστολική δράση του με τόση επιτυχία, ώστε προκάλεσε την οργή των ειδωλολατρών. Αυτή η προδιάθεση ήταν φυσικό να προκαλέσει το μαρτύριό του, που ακολούθησε την εξής πορεία. Ο Κόιντος, ζηλωτής Χριστιανός, ο οποίος ήλθε στη Σμύρνη από τη Φρυγία, παρακίνησε ομάδα Φιλαδελφέων Χριστιανών να προσέλθουν στον ανθύπατο Στάτιο Κοδράτο, για να δηλώσουν σε αυτόν την ιδιότητά τους και την πίστη τους στον Χριστό, πράγμα το οποίο φυσικά προοιώνιζε θάνατο. Τελικά μαρτύρησαν όλοι, εκτός από τον Κόιντο, ο οποίος δειλιάσας την τελευταία στιγμή, θυσίασε στα είδωλα. Ο όχλος, αν και θαύμασε την γενναιότητα των Μαρτύρων, απαιτούσε να εκτελεσθούν οι «άθεοι» και να αναζητηθεί ο Άγιος Πολύκαρπος, ο οποίος πιεζόμενος από τους Χριστιανούς είχε αναχωρήσει σε κάποιο αγρόκτημα. Τελικά ο Άγιος συνελήφθη το έτος 167 μ.Χ. και οδηγήθηκε ενώπιον του ανθυπάτου.

Ο γηραιός Επίσκοπος δεν ταράχθηκε. Το πρόσωπό του ήταν γαλήνιο και λαμπερό. Ο αστυνόμος Ηρώδης και ο πατέρας του Νικήτας προσπάθησαν να πείσουν τον Άγιο να αρνηθεί τον Χριστό. Ο Άγιος όμως, με πνευματική ανδρεία απάντησε ότι υπηρετεί τον Χριστό επί 86 έτη χωρίς καθόλου να Τον εγκαταλείψει. Πως μπορούσε λοιπόν τώρα να Τον βλασφημήσει και να Τον αρνηθεί; Ο ανθύπατος τότε διέταξε να τον ρίξουν στην φωτιά. Ο Γέρων Πολύκαρπος αποδύθηκε μόνος τα ιμάτιά του και περίμενε προσευχόμενος λέγοντας: «Κύριε, ὁ Θεὸς ὁ Παντοκράτωρ, ὁ τοῦ ἀγαπητοῦ καὶ εὐλογητοῦ παιδός Σου Ἰησοῦ Χριστοῦ Πατήρ, δι’ Οὐ τὴν περὶ Σοῦ ἐπίγνωσιν εἰλήφαμεν, ὁ Θεὸς τῶν ἀγγέλων καὶ δυνάμεων, καὶ πάσης τῆς κτίσεως, καὶ παντὸς τοῦ γένους τῶν δικαίων, οἱ ζώσιν ἐνώπιόν Σου, εὐλογῶ Σε, ὅτι ἠξίωσας μὲ ἧς ἡμέρας καὶ ὥρας ταύτης τοῦ λαβεῖν μὲ μέρος ἐν ἀριθμῷ τῶν μαρτύρων Σου, ἐν τῷ ποτηρίῳ τοῦ Χριστοῦ Σου, εἰς ἀνάστασιν ζωῆς αἰωνίου, ψυχῆς τε καὶ σώματος, ἐν ἀφθαρσίᾳ Πνεύματος Ἁγίου, ἐν οἲς προσδεχθείην ἐνώπιόν Σου σήμερον ἐν θυσίᾳ πίονι καὶ προσδεκτή, καθὼς προητοίμασας καὶ προσεφανέρωσας καὶ ἐπλήρωσας ὁ ἀφευδὴς καὶ ἀληθινὸς Θεός. Διὰ τοῦτο καὶ περὶ πάντων αἰνῶ Σε, εὐλογῶ Σε, δοξάζω Σε, σὺν τῷ αἰωνίῳ καὶ ἐπουρανίω Ἰησοῦ Χριστό....».

Η φωτιά σχημάτισε γύρω από το σώμα του Αγίου Πολυκάρπου καμάρα χωρίς να τον αγγίζει. Τότε στρατιώτης εκτελεστής τελείωσε τον Άγιο Μάρτυρα διά του ξίφους. Έπειτα το Ιερό λείψανο ρίφθηκε στην φωτιά, οι δε πιστοί συνέλεξαν τα ιερά λείψανα αυτού.

Η Σύναξη του Αγίου Πολυκάρπου ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία.


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τήν κλῆσιν τοῖς ἔργοις σου, ἐπισφραγίσας σοφέ, ἐλαία κατάκαρπος, ὤφθης ἐν οἴκῳ Θεοῦ, Πολύκαρπε ἔνδοξε∙ σύ γαρ ως Ἱεράρχης, καί στερρός Ἀθλοφόρος, τρέφεις τήν Ἐκκλησίαν, λογικῇ εὐκαρπίᾳ, πρεσβεύων Ἱερομάρτυς, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Καί τρόπων μέτοχος, καί θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τήν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διά τοῦτο τόν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καί τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Πολύκαρπε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Καρπούς τούς λογικούς, τῷ Κυρίῳ προσφέρων, Πολύκαρπε σοφέ, ἀρετῶν δι᾽ ἐνθέων, ἐδείχθης ἀξιόθεος, Ἱεράρχα μακάριε· ὅθεν σήμερον, οἱ φωτισθέντες σοῖς λόγοις, ἀνυμνοῦμέν σου, τήν ἀξιέπαινον μνήμην, Θεόν μεγαλύνοντες.

Ὁ Οἶκος
Τὴν τῆς σοφίας χρηστότητα ἀρυσάμενος, ἐξ αὐτῆς Πάτερ ἔπλησας θεογνωσίᾳ τὴν ποίμνην σου, καὶ τῆς παναγίας καὶ ἀρρήτου Θεότητος τὸ τρισήλιον ἤστραψας, τοῦ Πατρος τὸ ἀγέννητον, Υἱοῦ δὲ τὴν γέννησιν καὶ ἐκπόρευσιν Πνεύματος, μίαν Θεότητα, μίαν δόξαν τρανῶς ἐκδιδάξας, καὶ εἰδώλων ἀθεΐαν ἐκ ποδῶν ἀποποιήσας, καρπούς δὲ ὡρίμους, ψυχὰς πιστευόντων προσάγων τούτῳ ἔνδοξε, ἐν ᾧ βεβαπτίσμεθᾳ, εἰς ὃν καὶ πιστεύομεν, δοξάζοντες Κύριον.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Τὸν τῆς χάριτος βότρυν ἐν τῇ ψυχῇ, ἀληθῶς γεωργήσας Πάτερ σοφέ, ὡς οἶνον ἐξέβλυσας, τὸν τῆς πίστεως λόγον, τὸν εὐφραίνοντα πάντων, Πιστῶν τὴν διάνοιαν, καὶ θαυμάτων ὤφθης ἀπέραντον πέλαγος· ὅθεν καὶ Μαρτύρων, καλλονὴ ἀνεδείχθης, πυρὶ τελειούμενος, καὶ φωτὸς ἀξιούμενος, ἀϊδίου Πολύκαρπε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν Μνήμην σου.


Ανάλυση ονόματος*
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ: ο πολύ δημιουργικός.

Αγιογραφίες 


Άγιος Πολύκαρπος
Επίσκοπος Σμύρνης

Άγιος Πολύκαρπος
Επίσκοπος Σμύρνης

Άγιος Πολύκαρπος
Επίσκοπος Σμύρνης

Άγιος Πολύκαρπος
Επίσκοπος Σμύρνης
  http://www.saint.gr/5403/saint.aspx

Η Αγία Γραφή και ο καθρέπτης.....


Η Αγία Γραφή είναι λόγος του Θεού' και γι' αυτό είναι καθρέφτης, πού
• δεν λέει ποτέ ψέματα·

• δεν κολακεύει·

• δεν μεροληπτεί! Είσαι όμορφος; Όμορφο σε δείχνει.
Είσαι άσχημος; Άσχημος θα φανείς εκεί μέσα!

Πάς μπροστά σ' αυτόν τον κα­θρέφτη βρώμικος; Βρώμικη θα την ιδείς την φάτσα σου!
Μη κατηγορείς τον καθρέφτη! Δεν φταίει ο καθρέφτης! Τον εαυτό σου να κατηγορείς. Εκεί στρέψε τα παράπονα σου! Εκεί ψάξε να βρεις την αιτία της ασχήμιας σου! Και φρόντισε να την διορθώσεις.

Που είναι η πίστη; και που η απιστία

Το πνεύμα του Χριστού ζει στην αγία Του Εκκλησία· και στους πιστούς Του.

Εμείς είμαστε μαθητές Του. Μα ό­ταν είμαστε αμαρτωλοί και γεμάτοι κακία, ό κόσμος δεν μας δέχεται. Όπως δεν δέχθηκε και τον Σωτήρα και Κύ­ριο.

Άλλα και όπως άκουαν τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, έτσι ακούνε και την Εκκλησία Του και εμάς.

Μελετώντας τα ευαγγελικά διηγή­ματα πού μας λένε, τί έγινε αιτία σκανδάλου κατά των μαθητών του Χριστού, μπορούμε και εμείς να κατα­λάβουμε κάτι για την δική μας κάθε φορά κατάσταση, και ιδιαίτερα στις ημέρες μας.

Θα Σας μιλήσω για την δύσκολη θέση του πιστού, πού όμως είναι δύ­σκολη μόνο εξωτερικά.
*   *   *
Προκειμένου λοιπόν να φθάσουμε στην ημέρα της αγίας Αναστάσεως του Κυρίου αξίως και με χαρά, είναι για τον καθένα μας απαραίτητο να πετά­ξουμε από επάνω μας πολλά, από εκείνα πού σωρεύτηκαν επάνω, και γέ­μισαν τις ψυχές μας.

Γύρω μας, από όλες τις μεριές μας περιβάλλει το φθοροποιό και κατα­στρεπτικό πνεύμα της απιστίας. Και όσο δεν μας φρουρεί η πίστη, η προ­σευχή, η νηστεία, η λατρεία του Θεού, η θεία χάρη Του, αλλά ζούμε ζωή κοσμική, το κάθε τι πού μπορούσε να σκανδαλίσει τους μαθητές του Σωτήρα μας, τότε πού μπροστά τους ανέβηκε στον Σταυρό στον Γολγοθά, κάθε τι το ίδιο και ανάλογο μπορεί να γίνει σκάν­δαλο και σήμερα σε πολλούς ανθρώ­πους πού ζουν στον κόσμο.

Εκείνοι οι ονειδισμοί, εκείνοι οι κολαφισμοί (=καρπαζιές), εκείνα τα χτυ­πήματα στα μάγουλα, εκείνη η επένδυ­ση με βασιλική πορφύρα, εκείνοι οι εμ­παιγμοί, εκείνοι οι χλευασμοί, όλα ε­κείνα πού σκανδάλιζαν τότε τους μα­θητές Του, και έκαναν την πίστη τους στον θρίαμβο του βασιλέως της Δόξης να ταλαντεύεται, να κλονίζεται, όλα αυτά ακριβώς έτσι, αλλά και διαφορε­τικά με την δική του εξωτερική μορφή το καθένα, ολοκληρώνονται στην ζωή μας.

Τάχα λίγοι είναι οι άνθρωποι πού χάνουν την πίστη τους, μόνο και μόνο γιατί δεν πιστεύουν στον Θεό όλοι;

Τάχα η γενική αυτή τάση να χλευ­άζουν άνθρωποι την πίστη, δεν αποτε­λεί ένα φτύσιμο, μια διαπόμπευση της, πού κάνει πολλούς να κλονίζεται η πίστη τους στον Θεό και στην πα­ντοδυναμία Του;

Τάχα η πνευματική οδός στην ζωή μας δεν θεωρείται από πολλούς ξεπε­ρασμένη, όνειρο, πού κάνει την πλειο­ψηφία να παίρνει τον δρόμο της απώ­λειας, τον δρόμο της κοσμικής ζωής;

Τάχα αυτό πού έγινε στον Γολγο­θά, δεν επαναλαμβανόταν, δεν επανα­λαμβάνεται και δεν θα επαναλαμβά­νεται σε εκείνους πού σήμερα, τώρα με τα έργα τους ξανασταυρώνουν τον Χριστό;

Και τάχα, μήπως με όλον αυτόν τον τόσο ειλικρινή πόθο να φυλάξουν την πίστη, αυτοί πού αισθάνονται την καρδιά τους να καίει από αγάπη για τον Χριστό, για εκείνους πού με δέος περιμένουν αυτές τις ήμερες του Γολ­γοθά πού έρχονται, για εκείνους πού αγκαλιάζουν με ευλαβή τρόμο και με μεγάλη χαρά, με μονολόγιστη ελπίδα και προσδοκία τους την ανάσταση του Χριστού - μήπως τάχα, και αυτοί δεν την χρειάζονται την υποστήριξη και στερέωση πού μας δίνει η πίστη;

Να, αύτη είναι η σημασία και το νόημα της μεγάλης σαρακοστής.
Να γιατί μας χρειάζεται να περάσωμε αυτές τις έξη εβδομάδες.

* * *
Ω πόσα μας έχουν δοθή! Τί θησαυ­ρούς συναντάμε στην λατρεία μας! Τί ομορφιά! Τί δύναμη, πού αναγεννάει τις καρδιές μας. Και παράλληλα, πόσο λίγο, πόσο φοβερά λίγο, από όλα αυτά το παίρνουμε για την ζωή μας! Μα όλοι εμείς είμαστε πιστοί.

Όσο κι αν κάποιοι είναι αδύνατοι, όσο κι αν κάποιοι είναι ανίκανοι να κάμουν κάτι, όλοι μας είμαστε κλαδιά της αμπέλου, όλοι μας ανήκουμε στην Εκκλησία μας, όλοι μας μπορούμε να σωθούμε, αρκεί να ταπεινωθούμε και να μετανοήσουμε, αρκεί να παρακολουθούμε γι΄ αυτό με επίγνωση και συναίσθηση την πνευματική μας φτώχεια, το ψέμα, τα τόσα ψέματα της γεμάτης πάθη ζωής μας.

Και για να τις ζήσωμε αυτές τις ημέρες, ας μάθωμε να στεκόμαστε μπροστά στον Σταυρό του Κυρίου μας στον Γολγοθά. Αμήν.
Μετάφραση: ο + Ν.Μ.

Ο μήνας των Πατέρων


Ο Ιανουάριος κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στο εκκλησιαστικό μας έτος. Είναι ό μήνας των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας. Του Μ. Βασιλείου του ούρανοφάντορος και φωστήρος της Καισαρείας (1 Ιαν.)· του κατά σάρκα αδελφού του Γρηγορίου Νύσσης, ό όποιος για την καθοριστικής σημασίας συμβολή του στην Β' Οικουμενική Σύνοδο, πού καταδίκασε την αίρεση των Πνευματομάχων, ώνομάσθηκε «Πατήρ Πατέρων και Νυσσαέων φωστήρ», από δε τον Μ. Θεοδόσιο «στύλος της Ορθοδοξίας» (10 Ιαν.)- του αγίου Αντωνίου του Μεγάλου, ό όποιος υπήρξε «των ασκητών αρχηγός» και της έρημου ό «οικιστής» και «καθηγητής» (17 Ιαν.)" των αγίων Αθανασίου του Μεγάλου και Κυρίλλου, πατριαρ­χών Αλεξανδρείας, τούς οποίους ό ιερός υμνογράφος ονομάζει «σοφωτάτους διδασκάλους», «άξιοθέους παλαιστάς», «της Εκκλησίας τα μεγάλα προπύργια», «στύλους της ευσέβειας», «προμάχους της αληθείας πιστότατους», «της χάριτος διαπρυσίους κήρυκας», «οδηγούς προς τα άνω» και «εισόδους του Παραδείσου» (18 Ιαν.)· του αγίου Μάρκου, επισκόπου Εφέσου του Ευγενικού, ό όποιος «πανοπλίαν άμαχον ένδεδυμένος», την έπηρμένην οφρύν «κατέστησεν της δυτικής ανταρσίας», καθαιρώντας τα σκοτεινά υψώματα της Παπικής πλάνης και κρατώντας κατά και με­τά την ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας στους ώμους του, ως ό μυθικός Άτλας, την Ορθοδοξία (19 Ιαν.)· του αγίου Ευθυμίου, του «χαρισμάτων ένθέων πεπλησμένου», ό όποιος με τις αρετές του, τα θαύματα, τη διδασκαλία και την Ιεραποστολική του δράσι ανεδείχθη και αυτός Μέγας (20 Ιαν.)" του αγίου Μαξίμου του Όμολογητού, ό όποιος υπέστη μεγάλους υπέρ της Πίστεως διωγμούς και φρικτά μαρτύρια «μαστιζόμενος δεινώς, και την γλώτταν τεμνόμενος, και την πάντοτε προς Θεόν αίρομένην θείαν χείρα, δι'ής γράφων διετέλει τα υψηλότατα δόγματα» (21 Ιαν.)' του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, τον όποιον ή υμνολογία της Εκκλησίας μας χαρακτηρίζει «Ιεραρχών τον άρχηγόν», «Πατριαρχών τό γέρας», «μύστην των δογμάτων και εννοιών Χριστού», «νουν τον άκρότατον», «θεολογίας πηγήν», «σοφίας ποταμόν, και βρύσιν θείας γνώσεως», «της ευσέβειας υπέρμαχον μέγαν, και της ασεβείας διώκτην γενναίον» (25 Ιαν.)' του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και χρυσορρήμονος, από το χρυσό στόμα του οποίου ως πυρσός έξέλαμψεν ή χάρις του Αγίου Πνεύματος και έφώτισεν όλη την οικουμένη (27 Ιαν.)- και τέλος των Τριών Ιεραρχών, των τριών μεγίστων φωστήρων της τρισηλίου Θεότητος, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, οι όποιοι, ως μελίρρυτοι ποταμοί της σοφίας, έπότισαν πλουσίως όλη την κτίσι με τα νάματα της θεογνωσίας (30 Ιαν.).
http://niksotiropoulos.blogspot.com/2011/02/blog-post_05.html

Οι μαργαρίτες των Πατέρων και οι χάντρες των Οικουμενιστών


Πόσοι όμως Ορθόδοξοι χριστιανοί εκτιμούν σήμερα δεόντως την αξία των Πατέρων; Πόσοι μελετούν τα συγγράμματα τους; Πόσοι συγκινούνται και εμπνέονται από τους αγώνες και τις θυσίες τους; Δυστυχώς πολύ ολίγοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν ενδιαφέρονται για την Πίστι, την Αγία Γραφή, την Εκκλησία, τους Πατέρες.
«Πάγχρυσα στόματα του Λόγου» ονομάζει ό ί. Υμνογράφος τα στόματα των Πατέρων. Οι άνθρωποι όμως σήμερα ενδιαφέρονται περισσότερο για τα «γκολ» πού επιτυγχάνουν τα πάγχρυσα πόδια κάποιων ακριβοπληρωμένων ποδοσφαιριστών!
Οι Πατέρες είναι οι «της ουρανίου Τριάδος λατρευτοί». Οι άνθρωποι όμως σήμερα, αντίθετα από τούς Πατέρες, προτιμούν να λατρεύουν αντί του Θεού τη σάρκα τους, τη γυναίκα τους, το παιδί τους, το σκύλο τους, την ποδοσφαιρική τους ομάδα, το χρήμα, τη μόδα, το σεξ!
Οι Πατέρες είναι «τα άγλαόκαρπα δένδρα». Οι άνθρωποι όμως κοιτάζουν τα δέντρα αυτά από μακριά. Δεν τα πλησιάζουν. Δεν απλώνουν τα χέρια τους να κόψουν και να γευθούν τούς αγλαούς και γλυκείς καρπούς τους, αλλά τρέφονται από τούς σαπρούς και δηλητηριώδεις καρπούς άλλων δέντρων, πού ευδοκιμούν στις όχθες του μολυσμένου τέλματος της σημερινής άμοραλιστικής κοινωνίας.
Οι Πατέρες είναι «οι διαυγείς μαργαρίται». Οι άνθρωποι όμως σήμερα ομοιάζουν με τους Αφρικανούς εκείνους ιθαγενείς, τούς όποιους εξαπατούσαν κάποιοι έξυπνοι Ευρωπαίοι έμποροι παίρνοντάς τους τα πανάκριβα διαμάντια και ρουμπίνια από τα χέρια τους, και δίνοντας τους ως αντάλλαγμα πλαστικές αστραφτερές χάντρες, πού τούς εντυπωσίαζαν περισσότερο! Ψεύτικες χάντρες ζητούν οι χριστιανοί σήμερα, περιφρονώντας τα μαργαριτάρια. Έτσι, στις ήμερες μας οι όροι αντιστρέφονται. 'Ενώ δηλαδή οι Αφρικανοί αδελφοί μας, χάρι στο ζήλο και την αύταπάρνησι των ολίγων Ορθοδόξων ιεραποστόλων, πετούν και καίουν τα μαγικά τους βιβλία και τα ανταλλάσσουν με την Αγία Γραφή, και οι Προτεστάντες της Δύσεως επιστρέφουν με απλανή οδηγό τους Πατέρες στην αλήθεια της Ορθοδοξίας, "Ορθόδοξοι" Έλληνες, βα­πτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδος, στέκονται δίπλα από τούς κάδους των απορριμμάτων της Νέας Εποχής και μάς επιδεικνύουν με υπερηφάνεια τα «σπουδαία» ευρήματα τους, τις ψεύτικες χάντρες της αστρολογίας, της γιόγκα, του Διαλογισμού, των ψευδοπροφητειών του Νοστράδαμου, των δαιμονικών διδασκαλιών 400 και πλέον νεοφανών αιρέσεων και παραθρησκειών, πού δρουν ανενόχλητες στην ταλαίπωρη Ελλάδα, της αρχαιολατρίας, του Οικουμενισμού!
Αυτοί δε, πού κρατούν στα χέρια τους τις χάντρες του Οικουμενισμού, είναι και οι πλέον αξιοθρήνητοι, αλλά και οι πλέον προκλητικοί. Αλλοτριωμένοι καθηγητάδες, από κοινού με παπόφιλους και νεωτερίζοντες δεσποτάδες, «έχοντες μόρφωσιν ευσέβειας, την δε δύναμιν αυτής ήρνημένοι», μάς καλούν να πετάξωμε τούς πολύτιμους μαργαρίτες της Πατερικής θεολογίας, πού μάς παρέδωσαν με ευλάβεια οι αιώνες, και να παραλάβωμε από τα χέρια τους κάποιες άλλες ξένες θεολογίες ή μάλλον «διαβολολογίες», πού συνέλεξαν από τις θεο­λογικές χωματερές της Δύσεως!

Οι χάντρες των Οίκουμενιστών έχουν διάφορα χρώματα και ονόματα. Ιδού μερικά απ' αυτά: «θεωρία των Κλάδων», «θεωρία των αδελφών Εκκλησιών», «θεωρία περί των δύο πνευμόνων του Χριστού», «Οικουμενική θεολογία», «Βαπτισματική θεολογία», «Φεμινιστική θεολογία», και ή πλέον πρόσφατη χάντρα, πού προστέθηκε στο οίκουμενιστικό «κομπολόϊ», και κατασκευάζεται κατ' αποκλειστικότητα στη λεγομένη Ακαδημία θεολογικών Σπουδών του Βόλου, και ακούει στο όνομα «Μεταπατερική θεολογία ή θεολογία της Συνάφειας»!
http://niksotiropoulos.blogspot.com/2011/02/blog-post_05.html

Ή άνω Θεολογία και τα ράκη

Οι Πατέρες είναι «οι μυστικές του Πνεύματος σάλπιγγες», αλλά και οι μελωδοί οι «μελωδήσαντες έν μέσω της Εκκλησίας μέλος έναρμόνιον θεολογίας». Οι προαναφερθέντες όμως καθηγητάδες και δεσποτάδες κλείνουν τα ώτα τους στα σαλπίσματα του Πνεύματος και τα ανοίγουν στους σαγηνευτικούς ήχους των Σειρήνων του Οίκουμενισμού.

Οι Πατέρες είναι οι «των Αποστολικών παραδόσεων ακριβείς φύλακες». Οι σύγχρονοι όμως αυτοί «θολολόγοι», πού θολώνουν το διαυγές και κρυστάλλινο ύδωρ της Ορθοδόξου Θεολογίας, δεν εκτίμησαν τον ανεκτίμητο θησαυρό των Αποστολικών και Πατερικών παραδόσεων, πού τούς εμπιστεύθηκε προς φύλαξι ή Εκκλησία, με αποτέλεσμα να τον ανταλλάσσουν με τις απατηλές χάντρες της «βέβηλου κενοφωνίας» και «ψευδωνύμου γνώσεως» της παναιρετικής Δύσεως.
Οι Πατέρες είναι «θεολογίας πηγαί», «θεοσοφίας ποταμοί αέναοι, και βρύσεις θείας γνώσεως», το ζωντανό και αθάνατο νερό, το όποιο αδυνατούν να συγκρατήσουν τα συντετριμμένα φρέατα, πού ώρυξαν οι υψηλοί προσκεκλημένοι της Ακαδημίας τού Βόλου και οι οικοδεσπότες τους, με αποτέλεσμα, αντί να αντλούν «ύδωρ μετ' ευφροσύνης έκ των πηγών του σωτηρίου» (Ήσ. 12, 3), να γεμίζουν τούς νεωτεριστικούς κουβάδες των με «ύδωρ ψευδές ούκ έχον πίστιν» (Ίερ. 15,18) και να μάς το προσφέρουν καυχώμενοι για την εξαιρετική ποιότητα του! Τούς ευχαριστούμε, άλλα δεν θα πιούμε απ' αυτό.
Ας γνωρίζουν οι ρακοσυλλέκτες αυτοί του Οικουμενισμού, ότι ή Ορθόδοξη Εκκλησία, την πίστι της οποίας έκράτυναν και έστερέωσαν «Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα», φορεί τον χιτώνα της αληθείας «τον ύφαντόν έκ της άνω θεολογίας», και ως έκ τούτου δεν έχει ανάγκη από τα θεολογικά κουρέλια του Προτεσταντισμού, με τα όποια προσπαθούν να την ενδύσουν. Εάν αυτοί επιθυμούν να είναι θεολογικώς ρακένδυτοι, αυτό είναι δικαίωμα τους. 
Ή Εκκλησία όμως είναι και θα παραμείνη όχι μία ρακένδυτη και άσεμνα ένδεδυμένη μοιχαλίδα, όπως είναι οι διάφορες αιρετικές "Ομολογίες, τις θεολογίες των οποίων υιοθετούν και μάς προσφέρουν οι οίκουμενισταί, αλλά ή έκ δεξιών του Χριστού παριστάμενη «έν ίματισμω διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» βασίλισσα, ή οποία δεν θα παύση ποτέ να σεμνύνεται και να γεραίρη τούς θεοφόρους Πατέρες της για τούς τιτάνιους αγώνες τους υπέρ της εύσεβείας και θεολογίας πού της παρέδωσαν.
http://niksotiropoulos.blogspot.com/2011/02/blog-post_05.html

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Όταν πέσει το κόσκινο του διωγμού....

κατακομβ

Είμαστε προετοιμασμένοι για Εκκλησία κατακομβών;
«…Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: εμείς είμεθα προετοιμασμένοι για μια τοιαύτη Εκκλησία; ΄Οταν πέση το κόσκινο του διωγμού, όπως στην Αλβανία καί σε άλλες χώρες, πόσοι θα μείνουμε; 
Μιά κορυφή του Θαβώρ είνε εδώ πέρα, αλλά θα λείψη αυτή η κορυφή.
Λοιπόν μη νομίζετε ότι στο Θαβώρ θά περάσετε όλη σας τη ζωή. 
Θα ‘ρθη η εγκατάλειψις και ο διωγμός.

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Το τριώδιο βιβλίο προσευχής

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἀρχίζει τὸ Τριῴδιο. Μὰ τί εἶνε τὸ Τριῴδιο; Σ᾿ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα θὰ προσπαθήσω νὰ δώσω σύντομη ἀπάντησι. Ὁ καλὸς δάσκαλος δὲν ἀρχίζει ἀπὸ τὰ δύσκολα μαθήματα, ἀπὸ τὴν ἄλγεβρα καὶ τὸν Ὅμηρο· ἀρχίζει ἀπὸ τὰ εὐκολώτερα, ἀπὸ τὸ ἀλφάβητο. Αὐτὸ κάνει καὶ ἡ Ἐκκλησία μας, ποὺ εἶνε διδάσκαλος καὶ παιδαγωγὸς ἄριστος ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος· αὐτὴ τὴν ὁδὸ βαδίζει, ἀπὸ τὰ εὐκολώτερα στὰ δυσκολώτερα.

Oμιλία στην Κυριακή του Ασώτου(+Αγ.Ιουστίνου Πόποβιτς)

Ιδού ευαγγέλιο που αφορά στο νού και το σώμα του καθενός μας.
Είναι το ευαγγέλιο της ευσπλαχνίας.
Είναι η θαυμαστή παραβολή του Σωτήρος, στην οποία απεικονίζεται ολόκληρη η ζωή μας.
Η δική μου, η δική σου, του καθενός ανθρωπίνου όντος επάνω στην γη.
Όλους τους αφορά το σημερινό άγιο Ευαγγέλιο.
Όλους.
Ο άνθρωπος!
Αυτός ο θεϊκός πλούτος επάνω στην...
 γη!
Κύτταξε το σώμα του, το μάτι, το αυτί, την γλώσσα.
Τι θαυμαστός πλούτος. Το μάτι!
Υπάρχει τίποτε πιο τέλειο που να μπορή ο άνθρωπος να επινοήση σ' αυτόν τον κόσμο;
Κι όμως, το μάτι αυτό το εδημιούργησε ο Κύριος, όπως και την ψυχή και το σώμα.
Η ψυχή μάλιστα είναι ολόκληρη εξ ουρανού. Οποίος πλούτος! Το σώμα!
Θαυμαστός θείος πλούτος που σου δόθηκε για την αιωνιότητα και όχι μόνο για την πρόσκαιρη αυτή γήινη ζωή.
Και ψυχή δοσμένη για την αιωνιότητα.
Ακούσατε τι ευαγγελίζεται ο Άγιος Απόστολος Παύλος σήμερα.
«Το δε σώμα τω Κυρίω» (Α΄ Κορ. 6, 13).
Ο Κύριος έπλασε το ανθρώπινο σώμα για την αιώνια ζωή, για την αθανασία, για την καθαρότητα.
Το έπλασε για την αιώνια αλήθεια, για την αιώνια δικαιοσύνη και για την αιώνια αγάπη: όπως το σώμα, έτσι και την ψυχή.
Όλα αυτά είναι δώρα του Θεού, ανεκδιήγητα και μεγάλα και πλούσια, και -το πιο σπουδαίο- αθάνατα και αιώνια δώρα του Θεού.
Εμείς όμως οι άνθρωποι τι κάνομε μ' όλα αυτά τα δώρα; Τι οικοδομούμε με αυτά;
Παραδίδουμε το σώμα στις ηδονές και στα πάθη αυτού του κόσμου, και την ψυχή στους ακαθάρτους λογισμούς, τις ακάθαρτες επιθυμίες, τις ακάθαρτες ηδονές.
Δια των αμαρτιών και η ψυχή και το σώμα απομακρύνονται από τον Θεό,
φεύγουν από το Θεό, φεύγουν «εις χώραν μακράν». Τίνος είναι αυτή η «μακρυνή χώρα;»
Ακούσατε που ο άσωτος υιός βόσκει χοίρους. Στην χώρα του διαβόλου.
Στην χώρα, όπου ο διάβολος έχει εξουσία πάνω στον άνθρωπο δια των παθών, δια των αμαρτιών, και τον κρατάει σε φρικτή τρέλλα, στον παραλογισμό και την παραφροσύνη.
Λοιπόν, η αμαρτία; Κάθε αμαρτία είναι τρέλλα.
Και ο άνθρωπος θα είναι πάντα μέσα σ' αυτή την τρέλλα, μέχρις ότου συναντηθή με τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Και θα συναντηθή με την μετάνοια.
Ακούσατε πως ο άσωτος υιός, αισθανόμενος τι σημαίνει ζωή μέσα στην αμαρτία, ζωή μέσα στις ηδονές και τα πάθη αυτού του κόσμου, λέγει:
«Πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισσεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ απόλλυμαι» σε ξένη και μακρυνή χώρα. «Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου». Σηκώθηκε και πήγε προς τον πατέρα.
Και ο ουράνιος Πατήρ, ο Θεός και Ελεήμων Κύριος, «έτι αυτού μακράν απέχοντος είδεν αυτόν και εσπλαγχνίσθη και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν», ενώ συγχρόνως ο υιός με λυγμούς
έλεγε: «πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιος σου».
Αμάρτησα στον ουρανό και σ' όλα τα αστέρια.
Όλα τα εμόλυνα με το πύον των παθών μου, και με το σκοτάδι των παθών μου τα ημαύρωσα όλα.
«Ήμαρτον ενώπιόν σου»!
Φεύγοντας από σένα, σε ποιόν προσκολλήθηκα; Δίπλα σε ποιόν ήμουν; Τίνος χοίρους εγώ έβοσκα; Του διαβόλου!
Εγώ διαβολοποίησα την ψυχή μου, την οποία εσύ μου έδωσες να γίνη αγία και αθάνατη.
Εγώ εβρώμισα το σώμα, εθανάτωσα το σώμα, εξαθλίωσα το σώμα!
Όταν ο άσωτος υιός «ήλθεν εις εαυτόν» -αφού ήταν εκτός εαυτού, στην τρέλλα, στις ηδονές και στα πάθη αυτού του κόσμου- δια της μετανοίας έτρεξε προς τον πατέρα.
Και ο πατέρας τον αγκαλιάζει και τον φιλεί. Δεν είχε τελειώσει ακόμη ο υιός την εξομολόγησί του, δεν είχε εκφράσει ακόμη την επιθυμία του να τον δεχθή ο πατέρας του σαν δούλο, και ο πατέρας λέγει στους υπηρέτες του:
«Φέρετε την στολή την πρώτη και ενδύσατέ τον και δώστε δακτυλίδι στο χέρι του και υποδήματα στα πόδια του και αφού φέρετε τον μόσχο τον σιτευτό, σφάξτε τον για να φάγωμεν και ευφρανθώμεν».
Για πιο λόγο ευφραίνεται ο ουρανός; Για ποιο λόγο ο Θεός ευφραίνεται στον ουρανό; Για ποιο λόγο ευφραίνονται οι άγγελοι;
Σε ποιόν ο Κύριος λέγει να ευφρανθώμεν; Στους αγγέλους!
Ο άνθρωπος ο οποίος χάθηκε μέσα στις αμαρτίες, θυμήθηκε ότι ήταν αδελφός των αγγέλων και έσπευσε προς τον ουρανό. «Ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου». Αμάρτησα στους αγγέλους, στους αρχαγγέλους.
Εγώ εδιαβολοποίησα τον εαυτό μου. Έρριξα τον εαυτό μου στην αγέλη των χοίρων, στην αγέλη των παθών. Και να, τώρα είμαι όλος ξεσχισμένος, όλος κουρελιασμένος. Και η ψυχή και το σώμα κουρελιασμένα. Όλα εξαθλιωμένα.
Λοιπόν, τι είναι μετάνοια; Ο Κύριος τρέχει να συναντήση τον μετανοήσαντα υιό.
Τον αγκαλιάζει και τον ασπάζεται και όλος ο ουρανός συγκινείται. Όλοι οι άγγελοι ευφραίνονται.
«Και ήρξαντο ευφραίνεσθαι» αναφέρεται στην θαυμαστή περικοπή του Σωτήρος.
Για ποιο λόγο χαίρεσθε εσείς άγιοι άγγελοι, άγιοι αρχάγγελοι;
Εσείς, οι οποίοι παντοτινά πενθήτε για τον γήινο αυτό κόσμο βλέποντας τα δικά σας πεσμένα αδέλφια,
τους ανθρώπους, πως πνίγονται μέσα στις αμαρτίες και τις ηδονές και τα πάθη
και τους διαφόρους θανάτους αυτού του κόσμου, γιατί ευφραίνεσθε;
«Ευφραινόμαστε για την ανάστασι, την ζωοποίησι του νεκρού αδελφού μας ανθρώπου,
ότι νεκρός ην και ανέζησε».
Νεκρός ήταν ο άσωτος υιός, όταν ήταν μακράν του Θεού, της πηγής της Ζωής, μακρυά από τον ουρανό.
Ιδού, ανάστασις εκ νεκρών φαίνεται [η επιστροφή του ασώτου] στα μάτια όλων των ουρανίων δυνάμεων. Όλες οι ουράνιες δυνάμεις γι' αυτό χαίρονται, «ότι απολωλώς ην και ευρέθη». Πράγματι, όταν ο άνθρωπος είναι μέσα στις αμαρτίες και τα πάθη, χάνει τον εαυτό του, δηλαδή δεν έχει αυτογνωσία, είναι εκτός εαυτού.
«Εις εαυτόν δε ελθών», λέγει ο Σωτήρ. Ο άνθρωπος συνέρχεται, όταν σκεφθή τίνος είναι, δηλ. του Θεού.
Το σώμα σου τίνος είναι; Του Θεού. Η ψυχή και αυτή του Θεού. Όλα δώρα, δώρα του Θεού.
Εγώ, ποιος είμαι σαν άνθρωπος; Του Θεού, όλος του Θεού! Το σώμα μου είναι δοξασμένο από τον Θεό.
Γι' αυτό το εδημιούργησε ο Θεός, λέγει ο άγιος Απόστολος στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα.
Και το σώμα για τον Κύριο, και η ψυχή για τον Κύριο. Δοξάζομε τον Κύριο και με το σώμα και με την ψυχή.
Του Θεού είναι και το ένα και το άλλο. Μη νομίζεις ότι είναι τίποτε δικό σου, όχι. Όλα είναι αιωνίως του Θεού.
Και συ είσαι αιωνίως του Θεού. Αλλά τότε μόνο, όταν εσύ το συνειδητοποιής.
Λοιπόν η αμαρτία; Δεν επιτρέπει ο διάβολος στον άνθρωπο να συναισθανθή ότι είναι υιός του Θεού.
Ο διάβολος εξουσιάζει με την καρδιά και δεν αφήνει στον άνθρωπο να σκεφθή τον Θεό,να θυμηθή, ότι είναι υιός του Θεού,
ότι είναι πλούσιος, ανεκδιήγητα πλούσιος.
Ότι αυτός είναι αδελφός των αγίων αγγέλων.
Ο διάβολος όλα τα σκοτίζει, όλα τα απομακρύνει από τον άνθρωπο, τα διαστρεβλώνει, και του δίνει ψεύτικες ηδονές μέσω των αμαρτιών.
Πράγματι έχει δίκαιο ο Απόστολος Παύλος όταν λέει στον Άγιο Επίσκοπο και μαθητή του, Απόστολο Τίτο: «ήμεν γαρ ποτέ και ημείς ανόητοι» (Τίτ γ΄, 3) Κοιτάξτε τι λέει ο Απόστολος.
Πότε Άγιε Απόστολε; Υποδουλωμένοι στις διάφορες επιθυμίες και στα διάφορα πάθη, τότε είμασταν τρελλοί και ανόητοι.
Δεν θέλει ο Κύριος δια της βίας να σε αναστήση εκ των θανάτων σου, να σε αρπάξη από την αμαρτία.
Εσύ πρέπει πρώτος να το πης στον ίδιο:
«Κύριε, αυτή η αμαρτία με βασανίζει. Δεν την θέλω, έχει όμως εξουσία επάνω μου. Ελευθέρωσε με!»
Τότε γίνεται θαύμα. Πάντα. Ποτέ ο Κύριος δεν αφήνει χωρίς απάντησι την προσευχή,
έστω και του μεγαλυτέρου αμαρτωλού.
Δεν υπάρχει φρικτή αμαρτία για τον άνθρωπο, ο οποίος αγρυπνεί επάνω στη δική του συνείδηση, επάνω στη ζωή του.
Ξέρει ο άνθρωπος, ότι μετά την προσέλευση του Κυρίου Ιησού Χριστού στον κόσμο, ότι δεν υπάρχη αμαρτία,
από την οποία ο Κύριος δεν μπορεί να μας ελευθερώση.
Δεν υπάρχει αμαρτία, την οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να νικήση, δεν υπάρχει αμαρτία, την οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να διώξη. Ο Κύριος δίνει την δύναμη. Μόνο κάνε την αρχή.
Μόνο αναβόησε, όπως ο άσωτος υιός: «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου».
Όταν αμαρτάνης, αμαρτάνης όχι μόνο στον Θεό, αλλά σ' όλα τα ουράνια κτίσματα, σ' όλα τα επίγεια κτίσματα. Αμαρτάνεις στα πουλιά, αμαρτάνης στα λουλούδια, τα δένδρα. Αμαρτάνεις σ' όλα τα ζωντανά όντα.
Η αμαρτία είναι πραγματικά φοβερή, άνευ της μετανοίας. Τόσο φοβερή, ώστε να σκοτώνη και να ρίχνη σ' εκατό θανάτους.
Να ρίχνη στην αγκαλιά του διαβόλου και στην αιώνια φρικωδεστάτη κόλαση.
Χωρίς αμφιβολία. Γι' αυτό ο Θεός ήλθε σ' αυτόν τον κόσμο. Να εξολοθρεύση τον φοβερό δράκοντα, ο οποίος λέγεται αμαρτία.
Ήλθε ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός και μας έδωσε όλα τα μέσα να εξολοθρεύσομε την αμαρτία, την κάθε αμαρτία. Εδημιούργησε την Εκκλησία Του επάνω στη γη και της έδωσε όλες τις ουράνιες δυνάμεις, για να νικάμε και εμείς οι άνθρωποι όλες τις αμαρτίες, όλους τους θανάτους μέσα μας και γύρω μας.
Ο Κύριος μας έδωσε τα θαυμαστά Άγια Μυστήρια. Το άγιο Βάπτισμα, τη Θεία Κοινωνία,
τα οποία εξολοθρεύουν την αμαρτία. Μας έδωσε και τις θαυμάσιεςαρετές,
πίστη, ελπίδα, αγάπη, προσευχή, νηστεία, αγρυπνία, πραότητα και όλες τις υπόλοιπες ευαγγελικές αρετές.
Γι' αυτό δεν υπάρχει απόγνωση στον Χριστιανό άνθρωπο σ' αυτόν τον κόσμο.
Ας ξυπνήση ο Αγαθός Θεός όλους τους αθέους, όλους τους απίστους.
Ας κτυπήση τον καθένα με τον κεραυνό του Ουρανίου Ελέους.
Με τον κεραυνό του Ουρανίου Ελέους μέσα στη συνείδηση, μέσα στη ψυχή. Ας ξυπνήση ο καθένας και πορευθή στην ουράνια πατρίδα του, στην ουράνια τράπεζα ανάμεσα στους αγίους αδελφούς του, τους αγγέλους.
Ας ζήση εκεί μαζί τους δια της αιωνίας Θείας Αληθείας, αιωνίας Θείας Διακαιοσύνης και όλων των αιωνίων ουρανίων χαρών.
Κύριε, Σ' ευχαριστούμε για το Άγιο Ευαγγέλιο αυτό. Σ' ευχαριστούμε για την αγαθή είδηση αυτή.
Γιατί δημιούργησες τον άνθρωπο, να μπορή να νικήση κάθε αμαρτία και κάθε διάβολο.
Σε Σένα δόξα και ευχαριστία, πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

http://fdathanasiou.wordpress.com/

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Τα κρυφά αμαρτήματα



«Εν ημέρα ότε κρίνει ό Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων κατά το ευαγγέλιόν μου δια Ιησού Χριστού» ('Ρωμ. 2,16)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, αγαπητοί μου, τον απόστολο; Μεταξύ των αληθειών πού κηρύττει ό απόστολος Παύλος, λέει και τούτο στο τέλος της περικοπής• ότι ό Θεός «κρίνει τα κρυπτά των ανθρώπων» ('Ρωμ. 2,16), δηλαδή θα δικάσει τα κρυφά μας αμαρτήματα. Για τα κρυφά αμαρτήματα ας μιλήσουμε λοιπόν κ' εμείς.

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 20.2.2011


ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ(ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ)
ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ
«Δαπανήσαντος δε αύτου πάντα έγένετο λιμός ισχυρός... Καί αυτός ήρξατο υστερείσθαι»
Φτώχεια, πείνα, ανεργία, εκμετάλλευ­ση, στερήσεις... Δραματικές καταστάσεις πού καθημερινά γίνονται απτή πραγμα­τικότητα και στη δική μας χώρα. Αυτό το τραγικό κατάντημα του άνθρωπου, πού απομακρύνεται από τον Θεό, αποτυπώ­νεται πολύ ρεαλιστικά στην Παραβολή του Άσωτου Υιού, πού μάς παρουσιάζει το σημερινό ιερό Ευαγγέλιο.
Ήθελε ανεξαρτησία ό νέος εκείνος. Γι’ αυτό, αφού πήρε το μερίδιο της περιου­σίας του, έφυγε μακριά από το σπίτι του πατέρα του. Πού κατέληξε όμως; Άς προσέξουμε κάπως περισσότερο το θλιβερό του κατάντημα, για να εντοπίσουμε μερι­κές από τις τραγικές συνέπειες της απο­στασίας από τον Θεό.
1.ΟΔΥΝΗΡΕΣ ΣΤΕΡΗΣΕΙΣ
Μία πρώτη συνέπεια της αποστασίας από τον Θεό είναι οι οδυνηρές στερήσεις. Ό νεότερος υιός της Παραβολής ξόδεψε όλη την περιουσία του στην άσωτη ζωή. Έφτασε λοιπόν κάποτε στο σημείο να μην έχει χρήματα ούτε για την αναγκαία τροφή του. Συνέβη μάλιστα να επέλθει και «λιμός ισχυρός», δηλαδή πείνα πού εξαπλώθηκε σε όλη την περιοχή, κι έτσι ή κατάσταση του επιδεινώθηκε. Τόσο πολύ υπέφερε από την πείνα, ώστε ζητούσε να φάει από τα ξυλοκέρατα πού έτρωγαν οι χοίροι. Κι όμως ούτε αυτά δεν του έδι­ναν... Τί ελεεινό κατάντημα!
   Ακόμη πιο άθλιο όμως είναι το κατάν­τημα του αμαρτωλού. Ενώ αρχικά απο­λαμβάνει μία ζωή ανέσεων και ηδονών, σύντομα αρχίζει να βιώνει τις τραγικές επιπτώσεις της αμαρτίας στη ζωή του. Οι καταχρήσεις, τα ξενύχτια και γενικά ή ανήθικη ζωή καταστρέφουν την υγεία του, κλονίζουν τη σχέση του με τα πλέον φιλι­κά του πρόσωπα, δημιουργούν μέσα στο εσωτερικό του αηδία και τύψεις. Αυτός πού νόμιζε ότι μακριά από τον Θεό θα είχε ό,τι ήθελε, τελικά στερείται τα πάντα! Αισθάνεται ένα τεράστιο κενό μέσα στην ψυχή του. Γιατί;
Διότι του λείπει ό Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτός πού είναι ή πηγή της αληθινής χαράς και ευτυχίας. Γι’ αυτό και ό Τωβίτ, εκείνος ό θεοσεβούμενος πα­τέρας, συμβούλευε τον γιό του: «Πρόσ­εχε σεαυτώ, παιδίον... ή γάρ άχρειότης μήτηρ εστί του λιμού» (Τωβ. δ' 12-13). Δηλαδή: Πρόσεχε, παιδί μου, διότι ή κα­κία και ή ανηθικότητα γεννά τη φτώχεια και την πείνα. Πόσο επαληθεύεται πρά­γματι ή αλήθεια αυτή στους καιρούς απο­στασίας πού ζούμε!

2. ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

Άλλη συνέπεια της αμαρτωλής ζωής είναι ή υποδούλωση στα πάθη. Ό άσω­τος υιός, πού αναζητούσε την ελευθερία του μακριά από το σπίτι του πατέρα, τελι­κά κατέληξε να γίνει δούλος σε κάποιον από τούς πολίτες της χώρας εκείνης για να βόσκει χοίρους!
  
 

  Αυτό παθαίνει και ό άνθρωπος πού φεύγει μακριά από τον Θεό, για να ζήσει δήθεν απελευθερωμένος από τα «μη» και τα «όχι» των θείων εντολών: σταδιακά ο­δηγείται στη χειρότερη και πιο έξευτελιστική δουλεία. Ό απόστολος Πέτρος γρά­φει ότι πολλοί μιλούν για ελευθερία, ενώ οι ίδιοι έχουν γίνει σκλάβοι της διαφθο­ράς και της αμαρτίας: «Έλευθερίαν αύτοίς έπαγγελλόμενοι, αυτοί δούλοι υπάρχον­τες της φθοράς». Διότι στο πάθος στο ό­ποιο έχουν νικηθεί, σ' αυτό ακριβώς έχουν υποδουλωθεί (Β' Πέτρ. β' 19). Και ό Ίδιος ό Κύριος μάς βεβαιώνει ότι «πάς ό ποι­ών την άμαρτίαν δούλος έστι της αμαρτί­ας» (Ιω. η' 34). Αυτό μαρτυρεί και ή πείρα της καθημερινής ζωής: Πόσοι άνθρωποι βρίσκονται αλυσοδεμένοι με ισχυρές εξ­αρτήσεις όπως το αλκοόλ, το τσιγάρο, τα τυχερά παιχνίδια... Πόσοι είναι αιχμάλω­τοι στο πάθος του θυμού, του ψεύδους ή κάθε άλλης αμαρτωλής συνήθειας...

Μόνο όσοι ακολουθούν με συνέπεια την οδό του Κυρίου μπορούν να ζήσουν ελεύθεροι κι αδέσμευτοι από τη δουλεία των παθών, την επιρροή του κόσμου και την κυριαρχία του διαβόλου. Αυτόν τον δρόμο της αληθινής ελευθερίας μάς έδει­ξε ό Κύριος Ιησούς Χριστός, ό Όποιος είπε: «Γνώσεσθε την άλήθειαν, και ή αλή­θεια ελευθερώσει υμάς» (Ιω. η' 32-36).
Καθώς μελετούμε την Παραβολή του Α­σώτου, τον ανεκτίμητο αυτό πνευματικό θησαυρό πού μάς παρέδωσε ό θείος Δι­δάσκαλος, είναι ευκαιρία να κάνουμε μία ειλικρινή αυτοκριτική: Μήπως κι εμείς μοιάζουμε με τον Άσωτο, για τον όποιο ομιλεί ό Χριστός; 

Πράγματι- πολλοί από εμάς, σαν τον Άσωτο, απομακρυνθήκαμε από τον Θεό και ακολουθώντας τα εγωι­στικά θελήματα και τα αμαρτωλά πάθη μας, οδηγηθήκαμε σε αυτό το τραγικό αδιέξοδο. 

Αν το συνειδητοποιήσουμε αυ­τό, τότε θα ανακαλύψουμε και τη μόνη διέξοδο στη σημερινή κρίση: τη μετάνοια και την επιστροφή στο σπίτι του Θεού Πατέρα. Εκεί πού μπορούμε να απολαμ­βάνουμε την αναφαίρετη χαρά, την πρα­γματική ελευθερία, την αδιατάρακτη ψυ­χική ισορροπία και ειρήνη.

http://sites.google.com/site/orfeasfm/%CE%B5%CE%B4%CF%89

Αγία Φιλοθέη η Αθηναία ( + 19 Φεβρουαρίου)

Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε το έτος 1522 μ.Χ. στην τουρκοκρατούμενη τότε Αθήνα. Οι ευσεβείς γονείς της ονομάζονταν Άγγελος και Συρίγα Μπενιζέλου. Η μητέρα της ήταν στείρα και απέκτησε την Αγία μετά από θερμή και συνεχή προσευχή.


Ο Κύριος που ικανοποιεί το θέλημα εκείνων που Τον σέβονται και Τον αγαπούν, άκουσε την δέησή της. Και πράγματι, μια ημέρα η Συρίγα μπήκε κατά την συνήθειά της στο ναό της Θεοτόκου για να προσευχηθεί και από τον κόπο της έντονης και επίμονης προσευχής την πήρα για λίγο ο ύπνος. Τότε ακριβώς είδε ένα θαυμαστό όραμα. Ένα φως ισχυρό και λαμπρό βγήκε από την εικόνα της Θεομήτορος και εισήλθε στην κοιλιά της. Έτσι ξύπνησε αμέσως και έκρινε ότι το όραμα αυτό σήμαινε στην ικανοποίηση του αιτήματός της. Έτσι κι έγινε. Ύστερα από λίγο καιρό η Συρίγα έμεινε έγκυος και έφερε στον κόσμο τη μονάκριβη θυγατέρα της.

Μαζί με την Χριστιανική ανατροφή, έδωσαν στην μοναχοκόρη τους και κάθε δυνατή, για την εποχή εκείνη, μόρφωση. Έτσι η Ρηγούλα (ή Ρεβούλα, δηλαδή Παρασκευούλα), αυτό ήταν το όνομά της προτού γίνει μοναχή, όσο αύξανε κατά την σωματική ηλικία, τόσο προέκοπτε και κατά την ψυχή, όπως λέει το συναξάρι της.

Σε ηλικία 14 χρονών, οι γονείς της την πάντρεψαν, παρά την θέλησή της, με έναν από τους άρχοντες της Αθήνας. Αργότερα, αφού πέθαναν οι γονείς και ο σύζυγός της, ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο πόθο της. Αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στον Χριστό, γίνεται μοναχή και παίρνει το όνομα Φιλοθέη.

Κατ' αρχήν, ύστερα από εντολή του Αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλητου, τον οποίο είδε σε όραμα, οικοδόμησε ένα γυναικείο μοναστήρι με αρκετά κελιά, στο οποίο και έδωσε το όνομα του Αγίου για να τον τιμήσει. Στο μοναστήρι πρόσθεσε και άλλα αναγκαία οικοδομήματα και εκτάσεις και το προικοδότησε με μετόχια και υποστατικά, που υπερεπαρκούσαν για τη διατροφή και συντήρηση των μοναζουσών.

Το μοναστήρι αυτό του Αγίου Ανδρέα σωζόταν στην Αθήνα, με τη Χάρη του Θεού, επί πολλά έτη μετά την κοίμηση της Αγίας και ήταν πλουτισμένο, όχι μόνο με υποστατικά και διάφορα μετόχια, αλλά και με πολυειδή χρυσοΰφαντα ιερατικά άμφια και σκεύη, απαραίτητα για τις ετήσιες ιερές τελετές και αγρυπνίες. Προπαντός όμως το μοναστήρι σεμνυνόταν και εγκαλλωπιζόταν με το θησαυρό του τιμίου και αγίου λειψάνου της Αγίας, το οποίο ήταν αποθησαυρισμένο και αποτεθειμένο στο δεξιό μέρος του Ιερού Βήματος, όπου και το ασπάζονταν με ευλάβεια όλοι οι Χριστιανοί. Το τίμιο λείψανο της Αγίας σκορπούσε ευωδία, γεγονός που αποτελούσε εμφανή μαρτυρία και απόδειξη της αγιότητας αυτής.

Το παράδειγμά της, λοιπόν, να αφιερωθεί στον Χριστό, το ακολουθούν και άλλες νέες. Σε λίγο διάστημα, η μονή έφθασε να έχει διακόσιες αδελφές. Η μονή της Οσίας Φιλοθέης γίνεται πραγματικό λιμάνι. Εκεί βρίσκουν προστασία όλοι οι ταλαιπωρημένοι από την σκλαβιά. Εκεί οι άρρωστοι βρίσκουν θεραπεία, οι πεινασμένοι τροφή, οι γέροντες στήριγμα και τα ορφανά στοργή.

Η Οσία, παρά τις αντιδράσεις των Τούρκων, οικοδομεί διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα, νοσηλευτήρια, ορφανοτροφεία, «σχολεῖα διὰ τοὺς παίδας τῶν Ἀθηναίων, διὰ ν’ ἀνοίξη τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν πρὸς τὴν παράδοσιν καὶ τὴν δόξαν τῶν προγόνων των». Πρωτοστατεί σε όλα αυτά τα έργα η ηγουμένη Φιλοθέη. Διδάσκει με τα λόγια και με τη ζωή της. Στηρίζει τους πονεμένους σκλάβους με την προσευχή της. Ιδιαίτερες είναι οι φροντίδες της για να σώσει από τον εξισλαμισμό ή την αρπαγή των Τούρκων τις νέες Ελληνίδες. Το έργο της, κατά βάση εθνικό και θρησκευτικό, ξεπέρασε τα όρια της Αθήνας και έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα. Αδιαφιλονίκητη ιστορική επιβεβαίωση για το έργο αυτό παρέχει η αλληλογραφία της Φιλοθέης με τη Γερουσία της Βενετίας (1583 μ.Χ.), από την οποία ζητούσε οικονομική βοήθεια.

Η όλη όμως δράση της Αγίας Φιλοθέης εξαγρίωσε κάποτε τους Τούρκους. Κάποια στιγμή την συλλαμβάνουν και εκείνη με πνευματική ανδρεία ομολογεί: «Εγώ διψώ να υπομείνω διάφορα είδη βασανιστηρίων για το όνομα του Χριστού, τον οποίο λατρεύω και προσκυνώ με όλη μου την ψυχή και την καρδιά, ως Θεό αληθινό και άνθρωπο τέλειο και θα σας χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη αν μπορείτε μια ώρα πρωτύτερα να με στείλετε προς Αυτόν με το στεφάνι του μαρτυρίου». Ύστερα από την ηρωική αυτή απάντηση προς τους κατακτητές, όλοι πίστευαν ότι η πανευτυχής και φερώνυμη Φιλοθέη εντός ολίγου θα ετελειούτο διά του μαρτυρικού θανάτου. Όμως, κατά θεία βούληση, την τελευταία σχεδόν στιγμή πρόφθασαν κάποιοι Χριστιανοί και καταπράυναν τον ηγεμόνα με διάφορους τρόπους. Έτσι πέτυχαν να ελευθερώσουν την Αγία.

Αφεθείσα πλέον ελεύθερη, η Αγία Φιλοθέη, επέστρεψε αναίμακτη στο μοναστήρι της, όπως επί Μεγάλου Κωνσταντίνου ο μυροβλύτης Νικόλαος και πολλούς αιώνες αργότερα ο Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Φρόντιζε δε, όχι μόνο για τη σωτηρία της δικής της ψυχής αλλά και των άλλων, αφού τους μεν ενάρετους τους στερέωνε στην αρετή, τους δε αμαρτωλούς τους βελτίωνε ηθικά και τους οδηγούσε στη μετάνοια. Και αποκλειστικά για το σκοπό αυτό πέρασε στη νήσο Τζια (Κέα), όπου προ πολλού είχε οικοδομήσει μετόχι, για να αποστέλλει εκεί τις μοναχές εκείνες που φοβούνταν για διαφόρους λόγους να διαμένουν στην Αθήνα. Στην Τζια έμεινε αρκετό χρόνο και κατήχησε θεαρέστως τις ασκούμενες αδελφές στην ακριβή τήρηση των κανόνων της μοναστικής ζωής. Μόλις τελείωσε το έργο της εκεί, επέστρεψε και πάλι στην Αθήνα.

Έτσι λοιπόν, η Αγία Φιλοθέη, αφού έφθασε στην τελειότητα και στην πράξη και στην θεωρία, αξιώθηκε από τον Θεό να επιτελεί θαύματα, από τα οποία, προς απόδειξη του θαυματουργικού της χαρίσματος, θα μνημονεύσουμε ένα μόνο, το ακόλουθο: Ζούσε στην εποχή της ένας νέος, ποιμένας προβάτων, ο οποίος από πολύ μικρός είχε συνηθίσει στις κλεψιές και στις ραδιουργίες. Ο νέος αυτός, κατά παραχώρηση του Θεού, κυριεύθηκε από τον Σατανά. Εξ αιτίας τούτου περιφερόταν στα βουνά και στις σπηλιές γυμνός και τετραχηλισμένος, θέαμα όντως ελεεινό. Πολλές φορές, όταν συνερχόταν από την τρέλα, στην οποία τον είχε οδηγήσει ο Σατανάς, σύχναζε στα γύρω μοναστήρια για να βρει θεραπεία στην ασθένειά του. Δεν μπορούσε όμως να πετύχει τίποτε. Κάποιοι, που τον ευσπλαγχνίστηκαν, τον οδήγησαν στην Αγία Φιλοθέη η οποία, ύστερα από πολύ και εκτενή προσευχή τον λύτρωσε από εκείνη τη διαβολική μάστιγα. Έπειτα, αφού το νουθέτησε αρκετά, τον εισήγαγε και στην τάξη των μοναχών. Και έτσι ο νέος εκείνος, αφού εκάρη μοναχός, πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του με μετάνοια και άσκηση, θαυμαζόμενος απ' όλους.

Μάταια οι Τούρκοι προσπαθούν να ανακόψουν την δράση της. Ώσπου μια νύχτα, στις 2 Οκτωβρίου του έτους 1588 μ.Χ., πήγαν στο μονύδριο που είχαν οικοδομήσει στα Πατήσια (έτυχε τότε να εορτάζεται η μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και η Αγία μαζί με τις άλλες αδελφές βρίσκονταν στον ιερό ναό επιτελώντας ολονύκτια αγρυπνία) και πέντε από αυτούς ανέβηκαν στον εξωτερικό τοίχο και πήδησαν μέσα στην αυλή. Στην συνέχεια εισέβαλαν στο ναό, όπου άρπαξαν την Αγία και την μαστίγωσαν με μανία και βαναυσότητα και την εγκαταλείπουν ημιθανή έξω από τη μονή της.

Έξω από το ναό, στα δεξιά της εισόδου του, σώζεται η κολώνα, όπου η Φιλοθέη δέθηκε και μαστιγώθηκε. Οι μοναχές της την μετέφεραν στην κρύπτη της στην Καλογρέζα. Εκεί η Φιλοθέη υποκύπτει στα τραύματά της στις 19 Φεβρουαρίου 1589 μ.Χ.

Είκοσι ημέρες μετά από την κοίμηση της Αγίας, ο τάφος της ευωδίαζε. Ακόμη, όταν μετά από ένα έτος έγινε η ανακομιδή, το τίμιο λείψανό της βρέθηκε σώο και ακέραιο. Επιπλέον ήταν γεμάτο με ευωδιαστό μύρο, τρανή και λαμπρή απόδειξη της θεάρεστης και ενάρετης πολιτείας της, προς δόξα και αίνο του Θεού και καύχημα της πίστεώς μας. Το ιερό λείψανό της βρίσκεται σήμερα στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Στο μνήμα της απάνω βρεθήκανε γραμμένα τούτα τα λόγια: «Φιλοθέης υπό σήμα τόδ' αγνής κεύθει σώμα, ψυχήν δ' εν μακάρων θήκετο Yψιμέδων».

H Φιλοθέη ανακηρύχθηκε αγία επί Oικουμενικού Πατριάρχου Mατθαίου B΄ (1595 - 1600 μ.Χ.). Ο Nεόφυτος ο μητροπολίτης Aθηνών, αφού εξήτασε και ερεύνησε τα κατά τον βίον και το μαρτύριον της οσίας, σύνταξε αναφορά στο Πατριαρχείο μαζί με τους επισκόπους Kορίνθου και Θηβών και με τους προκρίτους της Aθήνας για να τάξει την οσία Φιλοθέη στους χορούς των αγίων. Σ' αυτό το συνοδικό έγγραφο είναι γραμμένα και τούτα: «Eπειδή εδηλώθη ασφαλώς ότι το θειότατον σώμα της οσιωτάτης Φιλοθέης ευωδίας πεπληρωμένον εστί και μύρον διηνεκώς εκχείται, αλλά και τοις προσιούσι τε ασθενέσι τε και θεραπείας δεομένοις την ίασιν δίδωσι... τούτου χάριν έδοξε ημίν τε και πάση τη ιερά Συνόδω των καθευρεθέντων ενταύθα αρχιερέων συγγραφήναι και ταύτην εν τω χορώ των οσίων και αγίων γυναικών, ώστε κατ' έτος τιμάσθαι και πανηγυρίζεσθαι». Tην Aκολουθία της την έγραψε κάποιος σοφός και ευλαβής άνθρωπος που ονομαζόταν Iέραξ. Aνάμεσα στα ωραία εγκώμια είναι και τούτο: «Δαυΐδ γαρ το πράον έσχες και Σολομώντος, σεμνή, την σοφίαν, Σαμψών την ανδρείαν, και Aβραάμ το φιλόξενον, υπομονήν τε Iώβ, του Προδρόμου δε θείαν άσκησιν...».


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὅσιων τὴν ἔλλαμψιν, εἰσδεδεγμένη σεμνή, τὴν πάλιν ἐφαίδρυνας, τῶν Ἀθηναίων τὴ σῆ, ἀσκήσει καὶ χάριτι, σὺ γὰρ ἐν εὐποιίαις, διαλάμπουσα Μῆτερ, ἤθλησας δι' ἀγάπην, εὐσεβῶς τοῦ πλησίον διὸ σὲ ὢ Φιλοθέη, Χριστὸς ἐδόξασε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἀθηνῶν τῶν κλεινῶν τε νῦν καὶ πάλαι τὸ βλάστημα καὶ τῶν χθὲς καὶ πρώην ὁσίων τὸ ἀρίζηλον καύχημα τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις οἱ πιστοί, ὁσίαν Φιλοθέην εὐλαβῶς ὅτι τὸν Χριστὸν εὐτόνως πάντων τῶν γεηρῶν ἀντήλλαξεν. Ἔχουσα οὗν συμπρεσβευτὴν τὸν παμμέγαν Διονύσιον, σῶζε τοὺς προσκυνούντας, εὐσεβῶς τὸ πάνσεπτον σκῆνος σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἀθηναίων ἡ πόλις ἡ περιώνυμος Φιλοθέην τιμᾷ τὴν ὁσιομάρτυρα καὶ ἀσπάζεται αὐτῆς τὸ θεῖον λείψανον, ὅτι ἐβίωσε σεμνῶς καὶ μετήλλαξε τὸ ζῆν ἀθλήσει καὶ μαρτυρίῳ, καὶ πρεσβεύει πρὸς τὸν Σωτῆρα, διδόναι πᾶσι τὸ θεῖον ἔλεος.


Ανάλυση ονόματος*
ΦΙΛΟΘΕΟΣ: φίλος + Θεός: ο φίλος του Θεού, αυτός που αγαπά τον Θεό, ο ευσεβής.

Αγιογραφίες / Φωτογραφίες


Αγία Φιλοθέη
η Αθηναία

Αγία Φιλοθέη
η Αθηναία

Αγία Φιλοθέη
η Αθηναία

Αγία Φιλοθέη
η Αθηναία

Αγία Φιλοθέη
η Αθηναία

Αγία Φιλοθέη
η Αθηναία

Η ασημένια λειψανοθήκη
της Αγίας Φιλοθέης
(Μητροπολιτικός Ναός
- Αθήνα)

Αγία Φιλοθέη
η Αθηναία

Το εξώφυλλο της
έκδοσης της πρώτης
ακολουθίας της Αγίας,
Βενετία 1775 μ.Χ.

 http://www.saint.gr/2011/2/19/5516/saint.aspx

Η Αγία Φιλοθέη
διδάσκει τις Ελληνίδες

Τα λάθη είναι πολλά όπου η αγάπη είναι λίγη. Εκεί που η αγάπη περισσεύει τα λάθη εξαφανίζονται!

Ανακοίνωση των διαχειριστών της ιστοσελίδας μας

Οι απόψεις που δημοσιεύονται δεν απηχούν κατ' ανάγκη και τις απόψεις των διαχειριστών.
Οι φωτογραφίες προέρχονται από τα site και blog που μνημονεύονται ή από google search ή από άλλες πηγές και ανήκουν αποκλειστικά στους δημιουργούς τους.
Τα αποσπάσματα video που δημοσιεύονται προέρχονται από άλλα site τα οποία και αναφέρονται (σαν Πηγή) ή περιέχουν το λογότυπο τους.
Εάν παρόλα αυτά κάποιος/α θεωρεί ότι θίγεται από ανάρτηση του Blog, καλείται να επικοινωνήσει στο atladidas@gmail.com προς αποκατάσταση του θέματος.