«Η αγία Χριστίνα
καταγόταν από την πόλη της Τύρου κι ήταν κόρη ενός στρατηλάτη ονόματι
Ουρβανού. Αυτός έβαλε την κόρη του σε πύργο υψηλό, της έδωσε εντολή να
ζει εκεί και να προσφέρει θυσία στους ειδωλολατρικούς θεούς που εκείνος
λάτρευε, κατασκευασμένους από χρυσάφι, ασήμι και άλλα υλικά. Η Χριστίνα
όμως τα έκανε κομμάτια και ό,τι πολύτιμο υπήρχε ως υλικό το έδωσε
στους φτωχούς. Γι’ αυτόν τον λόγο ο πατέρας της άρχισε να την υποβάλλει
σε πολλές τιμωρίες και την έβαλε σε φυλακή, χωρίς να της δίνει τροφή.
Η
αγία όμως τρεφόταν από αγγέλους, οι οποίοι την θεράπευσαν και από τις
πληγές της. Έπειτα ρίχνεται στη θάλασσα, όπου δέχεται το θείο βάπτισμα
από τον ίδιο τον Κύριο, και οδηγείται στην ξηρά από θείο άγγελο. Όταν
μαθεύτηκε ότι ζει, κλείνεται πάλι στη φυλακή, κατ’ εντολή του πατέρα της, ο οποίος το ίδιο
βράδυ πέθανε με άσχημο τρόπο. Στη θέση του πατέρα της έρχεται ο
στρατηγός Δίων, ο οποίος αρχίζει να εξετάζει τη μάρτυρα, ο αλιτήριος.
Αυτή δε, επειδή κήρυξε τον Χριστό, τιμωρείται σκληρότατα. Μέσα στα
μαρτύρια ευρισκόμενη, τέλεσε διάφορα θαύματα, γεγονός που οδήγησε στην
πίστη τρεις χιλιάδες από τους στρατιώτες. Μετά τον Δίωνα, ανέλαβε την
εξουσία κάποιος Ιουλιανός, ο οποίος ρίχνει την αγία σε κάμινο του
πυρός, κι αφού εκείνη έμεινε άφλεκτος, την καταδικάζει να ριχτεί σε
δηλητηριώδη φίδια και διατάζει έπειτα να της κόψουν τους μαστούς, από
τους οποίους χύθηκε αντί αίμα γάλα. Στη συνέχεια της κόψανε τη γλώσσα,
και τελευταίο από όλα, αφού κτυπήθηκε από στρατιώτες με πέτρες,
παρέδωσε το πνεύμα της στον Θεό».
Τρία σημεία από το συναξάρι της αγίας είναι εξόχως σημαντικά, προκειμένου να τα σχολιάσουμε:
(1)
Λέγεται – και όχι άδικα – ότι ανώτερη αγάπη στον κόσμο τούτο από τη
γονεϊκή δεν υπάρχει. Οι γονείς είναι εκείνοι, σχεδόν σε όλα τα μήκη και
τα πλάτη της γης, που είναι έτοιμοι και τη ζωή τους να δώσουν για χάρη
των παιδιών τους. Διότι νιώθουν ότι τα παιδιά τους αποτελούν κομμάτι
του εαυτού τους: η ζωή των παιδιών τους ήδη εκ κοιλίας μητρός ζυμώθηκε
μ’ εκείνους. Κι όμως: στην περίπτωση της αγίας Χριστίνας – δυστυχώς όχι
μόνον αυτής – τούτο καταλύεται. Ο ίδιος ο πατέρας της γίνεται ο δήμιός
της, εκείνος που θέλει να την καταστρέψει. Αιτία: ο φανατισμός του,
που τον κάνει να είναι δέσμιος των ειδώλων, δηλαδή των διαφόρων
δαιμονίων, και που γι’ αυτό απαιτεί και η κόρη του να τον ακολουθεί
στις δικές του δοξασίες. Εκ διαμέτρου αντίθετη τοποθέτηση από τη
χριστιανική, η οποία κάνει τον άνθρωπο να αγαπά με απόλυτο τρόπο τον
Θεό, για να μπορεί όμως αυτός στη συνέχεια να αγαπά με απόλυτο πάλι
τρόπο και τον συνάνθρωπό του, που σημαίνει και να σέβεται καθ’
οιονδήποτε τρόπο την ελευθερία του.
(2)
Η αγία άρχισε να διώκεται για την πίστη της στον Χριστό, ενόσω ακόμη
δεν είχε γίνει πλήρως χριστιανή, δηλαδή όταν ακόμη δεν είχε βαπτισθεί. Η
χάρη του Θεού όμως ενεργούσε πλούσια σε αυτήν, έστω και με εξωτερικό
τρόπο. Διότι το βάπτισμα προσφέρει ακριβώς αυτό: συνδέει τον
καλοπροαίρετο και ενεργούμενο εξωτερικά από τη χάρη του Θεού άνθρωπο με
τον Χριστό, τον κάνει μέλος Του και συνεπώς ο Χριστός δρα μέσα από το
κέντρο της καρδιάς του, εκεί που πριν δρούσε το πονηρό. Σ’ έναν τέτοιον
άνθρωπο όμως, σαν την αγία Χριστίνα, ο Θεός βρίσκει τρόπους να συνδεθεί
με αυτόν, πέραν των «κανονικών και νομίμων». Και τι γίνεται; Μέσα στη
θάλασσα ευρισκόμενη η αγία, από την κακία των διωκτών της, έχει τον
ίδιο τον Δημιουργό και Σωτήρα της Χριστό να τελεί το άγιο βάπτισμά της,
προκειμένου να την κάνει μέλος Του. «Το Πνεύμα όπου θέλει πνει», ενώ
θαυμάζει κανείς την «υπακοή» και του ίδιου του Χριστού μας σε ό,τι ο
Ίδιος έχει νομοθετήσει. «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται».
(3)
Στο μαρτύριο της εκτομής των μαστών της, διαπιστώνεται το
παραδοξότατο: αντί αίματος εκχέεται γάλα. Πέραν από την παρατηρούμενη
ενέργεια του Θεού, που κάνει ένα θαύμα – προφανώς για να ενισχύσει τους
καλοπροαίρετους θεατές του μαρτυρίου της, ώστε να μεταστραφούν ή ν’
αυξηθούν στην πίστη – μπορούμε να επιχειρήσουμε και μίαν ακόμη εξήγηση:
αφενός το γάλα αυτό, από μία παρθένο, μπορεί να θεωρηθεί ως σύμβολο της
διδασκαλίας που ασκούσε η αγία στους ειδωλολάτρες, κατά το «γάλα υμάς
επότισα» που έλεγε στους αρχαρίους στην πίστη ο απόστολος Παύλος,
αφετέρου φανερώνει την κυοφορία, μέσα της, της χάριτος του Θεού, που
την κάνει και αυτήν μία μικρή «Παναγία», κατά τους λόγους του Κυρίου,
που είπε ότι αυτοί που τηρούν το άγιο θέλημά του Πατέρα Του «μήτηρ και αδελφός και αδελφή Του εισίν».
http://pgdorbas.blogspot.gr
