- Εἶναι μαρτύριο νά ξέρεις ὅτι θά πεθάνεις, καί νά τό βιώνεις κάθε μέρα. Δέν θέλω νά πεθάνω! Καί ποῦ νά πάω; Μονάχα αὐτόν τόν κόσμο ξέρω. Καί προσπαθῶ νά ζήσω, ὅσο παίρνει, τήν στιγμιαία «ἀθανασία» μου, πού εἶναι ἡ ζωή μου...
* * *
Στίς 15 Αὐγούστου γιορτάζομε τήν Κοίμηση τῆς Παναγίας. Γιορτάζομε τήν πιό λαμπρή γιορτή μιᾶς Γυναίκας, ἐνθυμούμενοι τήν ἡμέρα καί τόν τρόπο ... πού πέθανε! Τιμᾶμε καί προσκυνοῦμε μιά Γυναίκα, ἡ ὁποία
δέν ἔνιωσε ποτέ τό πλησίασμά Της στόν θάνατο σάν «μαρτύριο»·
δέν κυνήγησε ποτέ «στιγμιαῖες ἀθανασίες»·
δέν περιορίστηκε στό νά γνωρίσει μόνο αὐτόν τόν κόσμο.
Ἀντίθετα. Φρόντισε ἀπό πολύ μικρή – γιατί ἔτσι τήν καθοδήγησαν οἱ ἅγιοι γονεῖς της – νά γνωρίσει καί νά ἀγαπήσει Αὐτόν, πού εἶναι Κύριος καί Δημιουργός, ὄχι μόνο αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀλλά καί τοῦ ἄλλου. Ἀναζήτησε καί ἀγάπησε Αὐτόν, πού εἶναι ἡ Ζωή, καί αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί τοῦ ἄλλου.
Καί μάλιστα Τόν ἀγάπησε σέ τέτοιον βαθμό, ὥστε ἀξιώθηκε νά γίνει Μητέρα Του! Ἀξιώθηκε νά Τόν φέρει ἀπό τόν ἄλλο κόσμο σέ τοῦτον τόν κόσμο! Γιά νά σιγουρευτοῦμε, ὅτι ὁ ἄλλος κόσμος δέν εἶναι παραμύθι. Δέν εἶναι ψέμμα. Εἶναι τό ἴδιο χειροπιαστός μέ τοῦτον τόν κόσμο!
Καί γιά κάτι ἄλλο: Γιά νά συναισθανθοῦμε ὄτι, τόν δρόμο γιά τόν ἄλλο κόσμο, μόνοι μας τόν κλείσαμε! Μέ τήν ἀνταρσία μας. Μέ τίς ἁμαρτίες μας.
Ἦλθε λοιπόν Αὐτός, ὁ Κύριος τῆς Ζωῆς. Καί μᾶς ἄνοιξε πάλι τόν δρόμο γιά τόν ἄλλο κόσμο. Μέ τόν Θάνατό Του. Καί τήν Ἀνάστασή Του!
* * *
Γι’ αὐτό καί ἡ Μητέρα Του ποτέ δέν προσπάθησε (σάν τήν καημένη τήν ἠθοποιό) μόνο «νά ζήσει, ὅσο παίρνει, τήν ἐπίγεια ζωή της σάν τήν ‘στιγμιαία ἀθανασία’ της». Κάθε ἄλλο!
Ἀγωνίστηκε, ὅλες τίς στιγμές τῆς ἐπίγειας ζωῆς της, νά τίς ἀξιοποιεῖ, γιά νά ἀγαπάει ὅλο καί περισσότερο τόν Ἀρχηγό τῆς Ζωῆς·
ἔδειξε μέ τόν ἀγῶνα Της γιά καθαρότητα ψυχῆς καί σώματος, ὅτι τούτη ἡ ζωή δέν εἶναι γιά μιά «ὅσο παίρνει» ... χόρταση! Δέν εἶναι, γιά ὑποδούλωση σέ πάθη ψυχῆς καί σώματος·
ἑτοιμάσθηκε τίς τελευταῖες ἡμέρες της μέ αὐστηρότατη νηστεία, γιά νά δείξει ὅτι κυρίως ἡ φιληδονία τῆς σάρκας κλείνει ὁριστικά τήν πόρτα γιά τόν ἄλλο κόσμο·
καί κατέβηκε ἡ Ἴδια ἡ Ζωή τοῦ κόσμου, ὁ Υἱός Της, νά παραλάβει ἐν δόξῃ τήν Παναγία Ψυχή Της· και περνώντας Αὐτή στόν ἄλλο κόσμο, δέν ξέχασε ποτέ ἐμᾶς, πού εἴμαστε ἀκόμη ἐδῶ· καί δέν σταματάει νά σκουπίζει τόν ἱδρῶτα τῶν κουρασμένων καί τά δάκρυα τῶν πονεμένων, πού Τήν ἐπικαλοῦνται μέ πίστη καί ταπείνωση.
Ἀρχιμ. Β.Λ.
Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 265 Αύγουστος 2005
«ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ» του Ἀρχιμ. Β.Λ.
