Προφητείες Γέροντος Παισίου: Να τι θα γίνει στο Αιγαίο και πότε!

Αναφέρονται μερικά εξόχως αποκαλυπτικά σημεία, απο το 1992, που αφορούν τις σχέσεις με την Τουρκία, η οποία θα μας ...
επιτεθεί ύπουλα ως τα «Εξαμίλια». Προβλέπονται διάφορα γεγονότα με χρονολογική σειρά που αφορούν σημερινά δεδομένα και εξελίξεις που 20 χρόνια πρίν δεν είχαν ουδεμία βάση. 

Και όμως ο Γέροντας Παΐσιος κοιμήθηκε στις 12 Ιουλίου 1994 μ.Χ. και αναπαύεται στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.


Ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, γνωστός από όλους σχεδόν τους Έλληνες, πολιτικούς, στρατιωτικούς, λαϊκούς, Μοναχούς, Ιερείς, Επισκόπους και αυτόν τον ίδιο τον Πατριάρχη, είχε κατά καιρούς μιλήσει σε πολλούς ανθρώπους για ό,τι βλέπουμε σήμερα στο Αιγαίο και για ό,τι θα δούμε σύντομα!


Πολλές από αυτές τις αποκαλύψεις και προφητείες που προείπε ο Γέροντας Παΐσιος εμπεριέχονται στο βιβλίο του Επισμηναγού ε.α. Νικολάου Ζουρνατζόγλου «Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, 1924 – 1994».


Συγκεκριμένα θα αναφέρουμε μερικά εξόχως αποκαλυπτικά σημεία, που αφορούν τις σχέσεις με την αμετανόητη Τουρκία, η οποία όπως γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα ήδη από τον Άγιο Κοσμά τον Αίτωλο θα μας επιτεθεί ύπουλα ως τα «Εξαμίλια»…


Ο Γέρων Παΐσιος για Τουρκία, Πόλη, Αιγαίο
- «Οι Τούρκοι τα κόλλυβα τα έχουν στη μέση τους. Θα πάθουν μεγάλο κακό. Τότε θα επέμβη από πάνω ο Ρώσος και θα γίνει όπως τα λέει η προφητεία του Αγίου Κοσμά. Οι μεγάλοι θα φροντίσουν… Την Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες πρέπει να τη φυλάξουν. Και, έτσι, ο Θεός θα τη χαρίσει σε μας. Θα μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί είμαστε Ορθόδοξοι»… σελ. 410
- «Η Τουρκία θα διαλυθεί και, μάλιστα, θα τη διαλύσουν οι ίδιοι οι σύμμαχοι» Μάρτιος 1994, σελ. 412
- «Οι Τούρκοι έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους» 1991, σελ. 413


- «Άντε, άντε, δε θα είμαι να σε καμαρώσω στην προέλαση, όταν θα προελαύνει ο ελληνικός στρατός για την Κωνσταντινούπολη» 1992, προς Αξκο της Π.Α., σελ. 413


- «Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είχε δίκιο που είπε για τα «Εξαμίλια», διότι τα «Εξαμίλια» δεν είναι ούτε χωριά, ούτε πόλεις, αλλά είναι τα έξι ναυτικά μίλια, η ζώνη των έξι μιλίων που περιβάλλει τα παράλια της Ελλάδας και κάθε νησί μας. «Εξαμίλι» είναι κάθε σημείο που απέχει έξι μίλια από τις ακτές της Ελλάδας, χερσαίες ή νησιωτικές. Εκεί, λοιπόν, θα γίνει εκείνο που είπε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός» σελ. 417


- «Όταν ο τουρκικός στόλος ξεκινήσει να κατευθύνεται κατά της Ελλάδος και φθάσει στα έξι μίλια, πράγματι θα καταστραφεί. Θα είναι η ώρα που θα έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους. Αλλά, αυτό δε θα γίνει από εμάς. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Το «Εξαμίλι» θα είναι η αρχή του τέλους…..Μετά θα αρχίσουν όλα τα γεγονότα, που θα καταλήξουν στο να πάρουμε την Πόλη…. Την Πόλη θα μας τη δώσουν….. Θα γίνει πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Στην αρχή, οι Τούρκοι θα νομίσουν ότι νικάνε, αλλά αυτό θα είναι η καταστροφή τους. Οι Ρώσοι, τελικά, θα νικήσουν και θα πέσει η Πόλη στα χέρια τους. Μετά θα την πάρουμε εμείς…… Θα αναγκασθούν να μας τη δώσουν…» σελ. 417 - 418


- Οι Τούρκοι «θα καταστραφούν. Θα σβήσουν από το χάρτη, διότι είναι ένα έθνος, το οποίο δεν προέκυψε από την ευλογία του Θεού. Από τους Τούρκους το 1/3 θα πάει από όπου ξεκίνησαν, στα βάθη της Τουρκίας, το 1/3 θα σωθεί, διότι θα έχει εκχριστιανισθεί και το τελευταίο 1/3 θα σκοτωθεί στον πόλεμο αυτόν….» σελ. 418-419 σ.σ. πρόκειται για την γνωστή Προφητεία του Αγίου Κοσμά.


- «Δεν ήθελα τίποτα άλλο. Να με κρατούσε ο Θεός ακόμη λίγα χρόνια στη ζωή, για να έβλεπα την πατρίδα μου μεγαλωμένη. Θα μεγαλώσει…» σελ. 419


- «Η Τουρκία θα διαμελισθεί. Ο διαμελισμός αυτός σίγουρα μας ικανοποιεί και μας συμφέρει ως κράτος. Έτσι θ΄ απελευθερωθούν τα χωριά μας, οι αλύτρωτες πατρίδες. Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί, θα ξαναγίνει ελληνική. Θα ξαναλειτουργήσει η Αγία Σοφία» σελ. 422


- «Η Τουρκία θα διαμελισθεί σε 3-4 κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφή μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το κουρδικό θέμα έχει ήδη δρομολογηθεί. Αυτά θα γίνουν, όχι τώρα, αλλά σύντομα, όταν θα πάψει αυτή γενιά που κυβερνάει την Τουρκία και θα αναλάβει νέα γενιά πολιτικών. Τότε θα γίνει ο διαμελισμός της Τουρκίας. Πολύ σύντομα οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στη γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω (εννοούσε τους Κρυπτοχριστιανούς)….Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί. Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός» σελ. 431


- «Οι Εγγλέζοι και οι Αμερικάνοι θα μας παραχωρήσουν την Κωνσταντινούπολη. Όχι γιατί μας αγαπάνε, αλλά γιατί αυτό θα συμπλέει με τα συμφέροντά τους» σελ. 432


- Οι Τούρκοι «θα κάνουν μόνο μία πρόκληση στην Ελλάδα, που θα έχει σχέση με την αιγιαλίτιδα ζώνη. Και εμάς θα μας πιάσει πείνα. Θα πεινάσει η Ελλάδα. Και επειδή θα κρατήσει αυτή η μπόρα κάποιο διάστημα, μήνες θα είναι, “θα πούμε το ψωμί ψωμάκι”» σελ. 434 και άλλη φορά έλεγε … «Να έχετε ένα κτηματάκι και λίγο να το καλλιεργήτε. Κοντά σε σας, θα βοηθήσετε και κάποιον που δε θα έχει» σελ. 436


- «Όταν ακούσεις στην τηλεόραση να γίνεται θέμα για τα μίλια, για την επέκταση των μιλίων (της αιγιαλίτιδας ζώνης) από 6 σε 12 μίλια, τότε από πίσω έρχεται ο πόλεμος. Ακολουθεί….Μετά την πρόκληση των Τούρκων, θα κατεβούν οι Ρώσοι στα Στενά. Όχι για να βοηθήσουν εμάς. Αυτοί θα έχουν άλλα συμφέροντα. Αλλά, χωρίς να το θέλουν, θα βοηθάνε εμάς. Τότε, οι Τούρκοι για να υπερασπισθούν τα Στενά, που είναι στρατηγικής σημασίας, θα συγκεντρώσουν εκεί και άλλα στρατεύματα. Παράλληλα δε, θα αποσύρουν δυνάμεις από καταληφθέντα εδάφη. Όμως, θα δουν τότε τα άλλα κράτη της Ευρώπης, συγκεκριμένα η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία και άλλα έξι – εφτά κράτη της ΕΟΚ, ότι η Ρωσία θα αρπάξει μέρη, οπότε θα πουν: “Δεν πάμε κι εμείς εκεί πέρα, μήπως πάρουμε κανένα κομμάτι;” Όλοι, όμως θα κυνηγούν τη μερίδα του λέοντος. Έτσι θα μπουν και οι Ευρωπαίοι στον πόλεμο…..Θα βγάλει η (ελληνική) κυβέρνηση απόφαση να μη στείλη στρατό. Θα κρατήσει στρατό μόνο στα σύνορα. Και θα είναι μεγάλη ευλογία που δε θα πάρει μέρος. Γιατί , όποιος πάρει μέρος σ΄ αυτόν τον πόλεμο (εν. τον ευρωπαϊκό), χάθηκε…»… 434


- «Οι Τούρκοι θα μας χτυπήσουν, αλλά η Ελλάδα δε θα πάθει μεγάλη ζημιά. Δε θα περάσει πολύς καιρός μετά την επίθεση των Τούρκων στη χώρα μας και τότε οι Ρώσοι θα κτυπήσουν τους Τούρκους και θα τους διαλύσουν. Όπως ένα φύλλο χαρτί που το χτυπάς και διαλύεται, έτσι και οι Τούρκοι θα διαλυθούν. Το 1/3 από αυτούς θα σκοτωθεί, το 1/3 θα εκχριστιανισθούν και το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά. Η χρησιμοποίηση των νερών του Ευφράτη για αρδευτικά έργα από τους Τούρκους θα είναι μια προειδοποίηση ότι άρχισε η προετοιμασία του μεγάλου πολέμου που θα ακολουθήση» 1991, σελ. 439


- «Μετά τη διάλυση της Τουρκίας, η Ρωσία θα συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι τον Περσικό Κόλπο και θα σταματήσουν τα στρατεύματά της έξω από την Ιερουσαλήμ. Τότε οι δυτικές δυνάμεις θα δώσουν προθεσμία στους Ρώσους για να αποσύρουν από τα μέρη αυτά τα στρατεύματά τους, τόσο χρόνο όσο χρειάζεται για να γίνουν τα λάχανα, δηλαδή 6 μήνες. Η Ρωσία, όμως, δε θα αποσύρει τις δυνάμεις της. Και τότε οι δυτικές δυνάμεις θα αρχίσουν να συγκεντρώνουν στρατεύματα, για να επιτεθούν στους Ρώσους. Ο Πόλεμος που θα ξεσπάσει θα είναι Παγκόσμιος και θα έχει ως συνέπεια να χάσουν οι Ρώσοι. Θα ακολουθήσει μεγάλη σφαγή. Οι μεγαλουπόλεις θα γίνουν παραγκουπόλεις. Εμείς, οι Έλληνες, δεν θα συμμετάσχουμε στον παγκόσμιο πόλεμο.» σελ. 440 - 441


- «Η διοίκηση της Πόλης , από μας, θα είναι και στρατιωτική και πολιτική»!!! 1991, σελ. 435


- «Εσύ (είπε σε νεαρό φοιτητή του Πολυτεχνείου Ξάνθης), σαν πολιτικός μηχανικός, θα συμβάλεις στην ανοικοδόμηση της Πόλης, γιατί η Πόλη θα ανοικοδομηθεί από την αρχή» σελ. 435


Όπως τα κατέγραψε ο Νικ. Ζουρνατζόγλου στο βιβλίο του.

http://anti-ntp.blogspot.com

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/01/blog-post_9492.html#ixzz1CeGbbSzk

Ὁ Ἅγιος Τρύφων ὁ Μάρτυρας + 1 Φεβρουαρίου

Ὁ Ἅγιος Τρύφων καταγόταν ἀπὸ τὴ Λάμψακο τῆς ἐπαρχίας Φρυγίας καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Γορδιανοῦ Γ’ (238 – 244 μ.Χ.), Φιλίππου (244 – 249 μ.Χ.) καὶ Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.). Προερχόταν ἀπὸ πτωχὴ οἰκογένεια καὶ στὴν παιδική του ἡλικία, ἔβοσκε χῆνες γιὰ νὰ ζήσει. Συγχρόνως ὅμως μελετοῦσε μὲ ζῆλο τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἦταν πολὺ φιλακόλουθος. Ἔτσι, σιγὰ – σιγὰ ὁ Ἅγιος, μὲ τὴν εὐσεβὴ φιλομάθειά του, κατόρθωσε ὄχι μόνο νὰ διδαχθεῖ ὁ ἴδιος, ἀλλὰ καὶ νὰ διδάσκει τὶς αἰώνιες ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας. Γρήγορα ἡ εὐσεβὴς ψυχή του δέχθηκε τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ θαυματουργεῖ. Ὅμως ὁ Ἅγιος θεράπευε ὄχι μόνο κάθε ἀσθένεια ἀλλὰ καὶ ἐλευθέρωνε τὶς μολυσμένες ἀπὸ τὰ δαιμόνια ψυχές.

Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Γορδιανὸς πληροφορήθηκε γιὰ τὶς θαυματουργικὲς ἱκανότητες τοῦ Τρύφωνος, τὸν ἀναζήτησε γιὰ νὰ θεραπεύσει τὴν ἄρρωστη θυγατέρα του ποὺ ἔπασχε ἀπὸ δαιμόνιο.

Ο Βασιλιάς και ο δούλος

Ένας βασιλιάς της Ισπανίας ήταν γνωστός για την σκληρότητα του απέναντι στους υπηκόους του. Έτρεφε δε την σκληροκαρδία του με καυχησιολογίες για τους προγόνους του και για τα πολεμικά τους κατορθώματα.

Κάποια μέρα, διέσχιζε με την ακολουθία του μια πεδιάδα της Αραγονίας. Εκεί, χρόνια πριν, είχε χάσει τον πατέρα του σε μια μάχη. Εκεί συνάντησε έναν ασκητή, πού σκάλιζε ένα σωρό με οστά.

—Γέροντα, τί κάνεις εκεί; ρώτησε ο βασιλιάς.

Τα Ταλέντα

Κάποιος Έλληνας δημοσιογράφος ρώτησε ένα διάσημο Γάλλο μουσικό, πού επι­σκέφθηκε πρόσφατα την χώρα μας.

- Δεν είναι άραγε μεγάλη αδικία, μερικοί άνθρωποι να γεννιούνται με ταλέντα και χα­ρίσματα, ενώ άλλοι όχι; Δεν μοιάζει σαν να γεννιούνται χιλιάδες «ανάπηροι», και ελάχι­στοι «υγιείς»;

Ό ξένος καλλιτέχνης δεν δέχθηκε την αφελή διάκριση σε «αναπήρους» και «υγιείς», πού έκανε ο δημοσιογράφος. Και τον κόλλησε -ευγενικά- στον τοίχο διηγούμενος ένα περιστατικό πού του συνέβη εκείνες τις ήμερες στην Αθήνα:

- Χθες, είπε ο Γάλλος μουσικός, έζησα μια συγκλονιστική εμπειρία. Ενώ καθόμουν σε ένα παγκάκι κάτω από τον Λυκαβηττό, είδα ένα κοριτσάκι -θα ήταν 11 ετών- να περπατά­ει με κρεμασμένη στον ώμο την σχολική τσά­ντα της. 

Περπατούσε με σταθερό βήμα και συγκεντρωμένο το βλέμμα. Είχε ένα από τα πιο καθαρά πρόσωπα, πού έχω ιδή στη ζωή μου. Έμοιαζε με άγγελο. Όταν πλησίασε πε­ρισσότερο, διεπίστωσα με έκπληξη, ότι το κο­ριτσάκι ήταν τυφλό! 

Κι όμως το πρόσωπο του εξέπεμπε μια εκθαμβωτική ακτινοβολία! Την ακτινοβολία μιας ψυχικής δύναμης, πού έλα­μπε περισσότερο από όλα τα ταλέντα των -κατά την γνώμη σας- υγιών » ανθρώπων...

Μετά από λίγο καιρό, ο ίδιος δημοσιογρά­φος πήρε συνέντευξη από τον Ιάπωνα νομπε­λίστα λογοτέχνη Κεζναμπούρο  Οε, πού επί­σης επισκέφθηκε την χώρα μας. Κάποια στιγ­μή ο Ιάπωνας εξομολογήθηκε τα εξής:

- Το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε διανοη­τικά καθυστερημένο. Στην αρχή αυτό το γε­γονός με γέμισε απογοήτευσι και πίκρα. Νό­μισα προς στιγμήν πώς όλη μου η ζωή έγινε στάχτη! Σήμερα, όμως, μετά από 30 χρόνια, είδα μέσα από τις στάχτες να φυτρώνει ένα δένδρο γεμάτο καρπούς!

Και αμέσως ο διάσημος λογοτέχνης έβγα­λε από την τσέπη του ένα CD, και είπε:

-Να, ένας καρπός του δέντρου! Αυτό πού κρατάω στα χέρια μου, δεν είναι απλώς ένα CD. Είναι χειροπιαστή η ανάσταση της ελπίδας, μέσα από τις στάχτες! Αυτό είναι ένα CD με μουσική του γιου μου! Ή αγάπη και η υπομονή -κυρίως της γυναίκας μου- έκανε το καθυστερημένο παιδί μας να γίνη ένας κα­λός μουσικός. Και να γράψει την δική του μουσική! Το πιο ωραίο πράγμα, πού έχουν δει τα μάτια μου σ' αυτήν την ζωή, είναι το καθυστερημένο μου παιδί να γράφει την δι­κή του μουσική!!!

Από τα παραπάνω είναι ολοφάνερο ότι:

• Αν η ψυχική δύναμη, πού εκπέμπει το πρόσωπο ενός τυφλού κοριτσιού, θαμπώνει αυτούς πού... βλέπουν, και,

•  αν ένα καθυστερημένο παιδί γεμίζει φως, ελπίδα και... μελωδία την ζωή των γο­νιών του,

τότε οι «ανάπηροι» τελικά δεν είναι τόσο ανάπηροι όσο φαίνονται, και οι «υγιείς» δεν είναι τόσο υγιείς όσο δείχνουν.

Ένα τροπάριο του Μεγάλου Κανόνα, με δυο μόνο λέξεις περιγράφει την τραγωδία μας, να δίνουμε σημασία μόνο σ' αυτά πού φαίνονται, στην «μόστρα», στην «βιτρίνα», «στα έξω». Και να αδιαφορούμε για τα έσω, για τα «μέσα». Λέει:

Της έξωθεν επιμελώς ευκοσμίας, μόνης εφρόντισα, της ένδον υπερώων θεοτυπώτου σκηνής.

Με  άλλα  λόγια:

• Το μεγαλύτερο ταλέντο, πού έχουν όλοι ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ οι άνθρωποι («υγιείς» και «ανάπηροι») είναι η «ένδον θεοτύπωτος σκηνή». Δηλαδή η καρδιά του ανθρώπου, πού πλάσθηκε κατ' εικόνα Θεού. Εκεί βρίσκεται η αληθινή ομορφιά και το μεγαλείο του ανθρώπου, όταν ο ίδιος φροντίζει να την συμμορφώνει με το θέλημα του Θεού.

• Ή μεγαλύτερη αναπηρία, πού μπορεί να προκαλέσει ο άνθρωπος εις βάρος του εαυτού του, είναι το να δώσει όλη του την φροντίδα και την επιμέλεια ΜΟΝΟ στην έξωθεν ευκοσμία, στην βιτρίνα του. Και να αφήσει την καρδιά του, (την ένδον θεοτύπωτη σκηνή) να καταντήσει σταύλος αλόγων παθών.

Αρχιμ. Β.Λ.

Ἡ συνάντηση τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν κόσμο

Ἢ ὑπάρχει ὁ Θεὸς καὶ τοῦ ἀξίζουν τὰ πάντα.

Ἢ δὲν ὑπάρχει καὶ νὰ τελειώσει τὸ παραμύθι. 

Καὶ ὑπάρχει... Καὶ μάλιστα ὑπάρχει γιὰ νὰ κοινωνεῖται.

Ὁ Θεὸς εἶναι πρῶτον ὑπαρκτός, δεύτερον ἀληθινὸς καὶ τρίτον μεθεκτός, κοινωνίσιμος καὶ κοινωνούμενος.

Ἡ σημερινὴ λοιπὸν δική μας συνάντηση θέλει νὰ παραπέμψει σὲ αὐτὴν τὴν συνάντηση μὲ τὸν Θεό. Μιὰ συνάντηση ποὺ ἐνίοτε προκύπτει μέσα ἀπὸ μιὰ ἀνεξήγητη ἐσωτερικὴ ἀποκάλυψη ἢ ἀπὸ μιὰ ασυνήθη θαυματουργικὴ ἐμπειρία.

Ἄλλοτε πάλι ἔρχεται ὡς ἀποτέλεσμα εἰλικρινοῦς ἀναζήτησης ἢ φυσικὴ συνέπεια πνευματικὰ ὑγιοῦς ἀγωγῆς. Μπο-ρεῖ ὅμως νὰ ἔλθει καὶ ὡς καρπὸς ἑνὸς ὑπέρλογου ρίσκου.
Ὁ Θεὸς βέβαια ἐμφανίζεται καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἁπλότητα, ἀνιχνεύεται μέσα στὴν ἰσορροπία τῆς μεσότητος, συναντᾶται ὅμως κυρίως μέσα ἀπὸ τὴν ἀκρότητα τῆς ἀνθρώπινης φύσης καὶ βούλησης. Στὸ μεθόριο τοῦ φυσικοῦ μὲ τὸ ὑπερβατικὸ ἀνιχνεύει κανεὶς τὰ ἀποτυπώματα τῆς θεϊκῆς παρουσίας.
Ὅταν ἐρχόμαστε ἀντιμέτωποι μὲ τὸ ἄγνωστο, τὸν κίνδυνο, τὸν πόνο, τὴν ἀδικία, τὰ ἀναπάντητα διλήμματα, τὶς ἐσωτερικὲς κρίσεις, τότε ἡ πιθανότητα νὰ συναντήσουμε τὸν Θεὸ αὐξάνει. Ὅταν οἱ μαθητὲς ἦταν μὲ τὸν Κύριο στὴ Γαλιλαία, Τὸν καταλάβαιναν ὡς διδάσκαλο. Ὅταν ἔφθασαν στὴνἹερουσαλήμ, Τὸν ἔνοιωσαν ὡς βασιλέα. Στὸν Γολγοθὰ Τὸν ἔχασαν καὶ μετὰ τὴν ἀνάσταση Τὸν ἀνεγνώρισαν μέν, ἀλλὰ « ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ».

Σὲ αὐτὴν τὴν ἀπώλεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν γνωριμία τῆς «ἑτέρας μορφῆς» Του σκέφθηκα νὰ ἀφιερώσουμε τὴν ὁμιλία μας ἀπόψε. Στὴν «ἄλλη λογική», ποὺ ὅλο καὶ ξεθωριάζει καθὼς ἡ πάχυνση τῆς ἀνθρώπινης φύσης καὶ σκέψης αὐξάνει ἐπικίνδυνα.

Ἡ τάση σήμερα εἶναι νὰ ἐπαγγελλόμεθα μιὰ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ εἴτε μέσα ἀπὸ τὴν αὐθάδεια ἐκσυγχρονιστικῶν προσπαθειῶν ἐντελῶς ἐπίγειου προσανατολισμοῦ εἴτε μέσα ἀπὸ τὴν δειλία καὶ τὴν ἀνασφάλεια συντηρητικῶν καὶ σχολαστικῶν ἐπιλογῶν προσκολλημένων σὲ μιὰ δοξασμένη ἀλλὰ στείρα καὶδύσκαμπτη παράδοση.

Ὁ φόβος ὅμως τοῦ Θεοῦ, στοιχεῖο τόσο ἀπαραίτητο στὸ πλησίασμά Του,στὴν οὐσία του κρύβει τόλμη, ἀποφασιστικότητα, ἐλευθερία καὶ σύνεση. Κρύβει ρίσκο. Ἀπὸ τὴν μία μεριὰ ὁ Θεὸς καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ διψασμένος ἄνθρωπος. Ἡ ἀνάγκη τῆς συνάντησής τους σκοπὸς τῆς ὅλης δημιουργίας· μυστήριο μέγα.

Ἡ ποικιλότητα τῶν ἐμφανίσεων καὶ ἐκφράσεων τοῦ Θεοῦ 

Στὶς συναντήσεις Του μὲ τὸν κάθε ἄνθρωπο ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται ὅλο καὶ μὲ καινοφανεῖς μορφές. Κάθε πρόσωπο καὶ κάθε ἐμφάνιση σημαδεύει κάτι καινούργιο, κάτι πρωτόγνωρο. Ὅπως κατὰ τὴν γονιμοποίηση ἑνὸς ὠαρίου ἀπὸ ἕνα σπερματοζωάριο μπορεῖ νὰ προκύψουν ἄπειρα σχεδὸν (10 40 ) διαφορετικὰ ζυγωτά, τὸ καθένα μὲ τὴν δική του πρωτόγνωρη γενετικὴ φυσιογνωμία, ὅπως οἱ ἄνθρω- ποι ὅσο κι ἂν μοιάζουμε δὲν ἔχουμε ἐπαναλαμβανόμενες μορφές, κατὰ ἀνάλογο τρόπο ὁ καθένας μας εἶναι προικισμένος μὲ τὴν δυνατότητα καὶ ἔχει τὴν εὐκαιρία νὰ δώσει μιὰ νέα ἔκφραση τοῦ θεϊκοῦ προσώπου σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο.

Ὁ Θεὸς λοιπὸν φαίνεται ἀπόμακρος, ἐπειδὴ ἡ ἐκφρασή Του στὴν δική μας ζωὴ καὶ ψυχὴ εἶναι ἀκόμη ἄγνωστη, ἀδημιούργητη. Μόλις ὅμως γίνει ἡ συνάντηση μαζί Του, μιὰ καινούργια, πρωτότυπη, ἀνεπανάληπτη ἔκφρασή Του θὰ κάνει τὴν ἐμφάνισή της. Τὸ πρόσωπό Του θὰ ἔχει δημιουργήσει μιὰ ἄγνωστη ὣς τώρα εἰκόνα Του, ἕνα μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο ὁμοίωμά Του.

Αὐτὸ σημαίνει συνάντηση μὲ τὸν Θεό. Ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐρώτημα, φιλοσοφικὸ ζητούμενο καὶ ἀμφισβήτηση γίνεται πλέον ἐμπειρία. Ἀπὸ ἀπόμακρος καὶ δύσκολος γίνεται οἰκεῖος καὶεὔκολος. Γίνεται « ὁ ἐν ἡμῖν ».

Συνάντηση μὲ τὸν Θεὸ σημαίνει νὰ γεύεσαι τὸν τότε ἀπηγορευμένο ἀλλὰ τώρα εὐλογημένο καρπό. Δὲν ἦταν κακὸ νὰ γνωρίζουν οἱ πρωτόπλαστοι τὸν Θεό, ἀλλὰ δὲν ἦταν τῆς ὥρας. Τώρα εἶναι ἡ ὥρα τοῦ ἄλλοτε ἀπηγορευμένου καρποῦ. Τώρα εἶναι κακὸ νὰ μὴν γευθεῖς τὸν καρπό. Τώρα εἶναι ἡ ὥρα τῆς θεογνωσίας. Τότε ὁ Θεὸς ζήτησε ὑπακοή· τώρα δίνει ευκαιρία»· προσφέρει εὐκαιρίες.

Αὐτὴ ἡ ἔντονη ἐπιθυμία τοῦ καινούργιου ποὺ ἀγνοεῖται, τοῦ ἀγνώστου ποὺ ὅμως ἐλπίζεται, τοῦ μεγάλου ποὺ κρύβεται, τοῦ ρίσκου ποὺ ἀποφασίζεται, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ φυσικὴ δύναμη ποὺ ὁ Θεὸς ἔχει βάλει μέσα μας γιὰ νὰ Τὸν συναντοῦμε, νὰ γευόμαστε τὸ θεϊκό Του ποὺ μετέχεται.

Εἶναι καμπύλος ὁ χῶρος Του, ὅπως τὸ σύμπαν. Ὄχι εὐθὺς καὶ ἐπίπεδος. Ὄχι σκληρὸς καὶ ἄκαμπτος. Δὲν εἶναι γραμμικὴ ἐξίσωση μὲ μία λύση, ἀλλὰ ἀπειροδιάστατος χῶρος ποὺ γεννᾶ καὶ ἀξιοποιεῖ τὴν ἐλευθερία σου. Χῶρος ὅπου τὸ καλὸ παύει νὰ εἶναι καλὸ ὅταν ὑπάρχει τὸ καλύτερο. Ἀτμόσφαιρα μέσα στὴν ὁποία ἡ ἐλάσσων ἐλευ θερία τῶν ἐπιλογῶν καταρρέει. Ἐδῶ ἐλευθερία δὲν εἶναι τὸ νὰ ἐπιλέγεις αὐτὸ ποὺ σοῦ προσφέρεται, ἀλλά, μέσα σὲ ἀτμόσφαιρα πολὺ καλοῦ, διαρκῶς νὰ δημιουργεῖς τὸ καλύτερο. Ὁ Θεὸς εἶναι σὰν μαύρη τρύπα, ἀπ’ αὐτὲς ποὺ ὑπάρχουν στὸ σύμπαν.

Δὲν βλέπεται· διαπιστώνεται. Ἔχει τόσο ἰσχυρὸ βαρυτικὸ πεδίο ποὺ τοὺς πάντας προσελκύει χωρὶς ὅμως νὰ φαίνεται. Αὐτὸ ποὺ ἀναδίδει δὲν εἶναι ἡ ταυτότητά Του, ἀλλὰ ἡ δυνατότητά μας νὰ Τὸν διαπιστώνουμε γιὰ νὰ Τὸν πιστεύουμε. Εἶναι εὐγενὴς ὁ Θεός. Κρύβεται·  γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ Τὸν ψάξουμε. Ἡ ἀγάπη Του ὑποτάσσεται στὸ αὐτεξούσιό μας»· γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ Τὸν διεκδικήσουμε.

Εἶναι πολὺ πολὺς καὶ πολὺ ἄλλος  γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ Τὸν τολμήσουμε.

Ἡ «ἄλλη λογική» 

Ἁπλὰ πρέπει νὰ βροῦμε τὶς διόδους μας, τὰ περάσματά μας· νὰ ἀνακαλύψουμε τὴν «ἄλλη λογική». Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι δύσκολο. Ἡ ἴδια ἡ ἀνόργανη φύση - τὸ εἴπαμε καὶ παραπάνω - τὰ πιὸ λεπτὰ μυστικά της τὰ περιφρουρεῖ μὲ μεταφυσικὴ λογική. Ἀμύνεται ἀπέναντι στὴ σκληρότητα τῆς νομοτέλειας καὶ τῶν αἰσθήσεων μὲ μηχανισμοὺς ποὺ ἀποκαλύπτουν νόμους καὶ ἀρχὲς ἀνατρεπτικὲς τῆς φυσικῆς λογικῆς.

Ἔτσι στὸν μικρόκοσμο ἡ αἰτιοκρατία γίνεται  ἀπροσδιοριστία καὶ ἀβεβαιότητα ( ἀρχὴ τοῦ Heisenberg), ἐνῷ στὸν μακρόκοσμο ἡ ἀπολυτότητα τῆς παντοδυναμίας τῶν μεγάλων μεγεθῶν ἐμφανίζεται ὡς σχετικότητα ( Θεωρία τῆςσχετικότητος ). Κατὰ ἀντίστροφη ἀναλογία, ἡ λογικὴ τοῦ Θεοῦ τὴν φαινομενικὴ ἀπροσδιοριστία Του τὴν μεταλλάσσει σὲ βεβαιότητα καὶ τὴν σχετικότητα τῆς εἰκόνος Του τὴν μεταμορφώνει σὲ ἀπολυτότητα τοῦ προσώπου Του.

Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἀφηρημένη ἰδέα ποὺ πρέπει νὰ πιστέψεις, οὔτε ἡ προσωποποίηση τοῦ καλοῦ ποὺ πρέπει νὰ θαυμάσεις οὔτε μιὰ ἀπόμακρη ὀντότητα ποὺ πρέπει νὰ ἀνακαλύψεις. Ὁ Θεὸς εἶναι πρόσωπο ποὺ πρέπει ὁ κάθε ἕνας μας νὰ συναντήσει. Εἶναι «ἕτερος» ὡς πρὸς τὴν εἰκόνα, ποὺ ὅμως ἐμφανίζεται στοὺς «ἑτεροποιημένους» ὡς πρὸς τὴν λογικὴ καὶ τὴν φύση . Ἡ λογικὴ τοῦ εὐαγγελίου διαποτίζεται ἀπὸ τὴν λογικὴ τοῦ σταυροῦ. « Ὁ λόγος ὁ τοῦ σταυροῦ Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλόν ἐστι, Ἕλλησι δὲ μωρία, αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Θεοῦ δύναμις καὶ Θεοῦ σοφία ».

Στὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ παράδοση ὁ ἐσταυρωμένος εἶναι « ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης ». Ἡ λογικὴ τοῦ ἑκατοντάρχου καὶ τοῦ ληστοῦ ἀποτελοῦν τὸ θεμέλιο τῆς λογικῆς τοῦ Θεοῦ. Αὐτοὶ δὲν πίστεψαν σὲ διδάσκαλο οὔτε σὲ θαυματουργὸ οὔτε καὶ σὲ ἀναστημένο ἄνθρωπο·  αὐτοὶ πίστεψαν σὲ σταυρωμένο Θεό. Αὐτοὶ δὲν ἦταν οἱ « μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες » ποὺ ἐμακάρισε τὸ στόμα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Αὐτοὶ ἦταν οἱ ἰδόντες τὰ ἀντίθετα καὶ μὴ πιστεύσαντες σὲ αὐτά. Εἶναι οἱ πιστεύσαντες στὰ «ἄλλα» ποὺ εἶδαν καὶ αἰωνίως μακαρίζονται.

Ἀλλὰ καὶ ποιά ἡ συμβατότητα τοῦ « ὃς ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν·  ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, οὗτος σώσει αὐτήν » ἢ τοῦ « εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος » μὲ τὴν κοινὴ ἀνθρώπινη λογική; Ποιός ποὺ θέλει νἄναι πρῶτος συμβιβάζεται μὲ τὴν τελευταία θέση; Ποιός ποὺ θέλει νὰ κερδίσει τὴν ζωή του, ἐκ τῶν προτέρων καὶ συνειδητὰ συναινεῖ μὲ τὴν ἀπώλειά της;

Ποιός ἱδρυτὴς μιᾶς νέας θρησκείας, ὅσο ἀληθινὴ καὶ ὄμορφη κι ἂν αὐτὴ ἦταν, θὰ ξεκινοῦσε τὸ προσκλητήριό του προτρέποντας τοὺς ἐκπροσώπους του νὰ στηρίζονται περισσότερο στὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ καὶ λιγότερο στὶς ἱκανότητες ἢ τὴν προετοιμασία τους;  «Ὅταν δὲ προσφέρωσιν ὑμᾶς ἐπὶ τὰς συναγωγὰς καὶ τὰς ἀρχὰς καὶ ἐξουσίας, μὴ μεριμνᾶτε πῶς ἢ τί ἀπολογήσησθε ἢ τί εἴπητε»· τὸ γὰρ ἅγιον Πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἃ δεῖ εἰπεῖν ».

Ἀλλὰ καὶ ὁ μακαρισμὸς τῶν πτωχῶν καὶ τῶν κλαιόντων,  «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ... μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν... » ἢ τὸ « ὅστις σὲ ραπίσει ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην », ἂν δὲν ἀποτελοῦν ἀνοησία, τί ἄλλο μπορεῖ νὰ εἶναι παρὰ βασικοὶ ἄξονες μιᾶς λογικῆς ποὺ μεταφέρει ἀπὸ τὴν φιλία μὲ τὰ πάθη καὶ τὴν ὑποταγὴ στὸν θάνατο στὴν συνάντηση τοῦ Θεοῦ;

Πῶς ἡ Ἐκκλησία ποὺ συνεχῶς διδάσκει τὴν κοινωνία τῶν πιστῶν ταυτόχρονα προβάλλει τὴν ἐρημία τῶν μοναχῶν;  Πῶς ὅταν ἡ διδασκαλία της εἶναι ὅτι τὸ σῶμα ἀποτελεῖ «ναὸ τοῦ ἐν ἡμῖν ἁγίου Πνεύματος » κατανοεῖ τὴν λογικὴ τῶν βιαστῶν τῆς φύσεως καὶ τῆς σάρκας, δέχεται τὴν ζωὴ τῶν ἀσκητῶν; Πῶς τὸ κήρυγμα τοῦ μέτρου καὶ τῆς μεσότητός της συνδυάζεται μὲ τὸν θαυμασμὸ τῶν ἀκροτήτων της;

Ἡ ὑπέρλογος λογικὴ δὲν ἔχει σχέση μὲ διεκδικήσεις, μὲ συγκρίσεις, μὲ ὑπεροχικὲς ἀντιλήψεις. Ἐξισώνει τοὺς ἐχθροὺς μὲ τοὺς φίλους, τὸν θάνατο μὲ τὴν ζωή, τὸν χρόνο μὲ τὴν αἰωνιότητα. Μεταμορφώνει τὸ ἐδῶ καὶ τώρα σὲ ἀπὸ ἐδῶ καὶ παντοῦ καὶ γιὰ πάντα, τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία σὲ δύναμη, τὸν φυσικὸ φόβο σὲ πνευματικὴ παρρησία, τὸ ἄγχος σὲ πίστη καὶ ἐλπίδα, τὶς «βαρεῖες» ἐντολὲς τοῦ εὐαγγελίου σὲ «χρηστὸ ζυγό », τὴν σκλαβιὰ τῆς σάρκας σὲ κατὰ Θεὸν ἐλευθερία. Δίνει στὰ ἀνθρώπινα θεϊκὸ ἄρωμα. Κάνει τὸν ἄνθρωπο θεό· « ὑμεῖς θεοὶ ἐστὲ καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες».

Νικολάου, Μητρ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

πηγή: Ἀπὸ τὸ ἔντυπο «Συνάντηση τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπὸ Ὑπέρλογα Ρίσκα», ἐκδ. Ἀντ. Ν. Σάκκουλα, 2001. 

Ο Θεός ακούει.....

Ο  άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος, σε ηλικία 22 ετών, επιθυμώντας να διευρύνει τις γνώσεις του, έρχεται στην Αθήνα,  με πλοίο. Καθ' οδόν όμως ξεσηκώνε­ται τρομερή τρικυμία. Το πλοίο εκινδύνευε να βυθισθή αύτανδρο. Όλοι θρηνούσαν και έκλαιγαν. Καθώς γραφεί  ο Γρηγόριος:

-Ενώ όλοι εφοβούντο τον σωματικό θάνατο, εγώ έτρεμα περισσότερο τον ψυχικό θάνατο. Γιατί εκινδύνευα, ο άθλιος, να πεθάνω αβάπτιστος (τότε εβαπτίζονταν σε μεγαλύτερη ηλικία) (Ρ. 0.35,1024).

Ένθυμούμενος λοιπόν, ο Γρηγόριος, τα θαύματα πού επετέλεσε κατά και­ρούς ο Θεός, άρχισε να θρηνεί και να χύνει ποταμούς δακρύων, ενώπιον πά­ντων, λέγοντας:

-Σε παρακαλώ, Θεέ μου, μη με πάρεις χωρίς το ένδυμα του θείου βαπτίσματος. Λύτρωσε με από τον επικείμενο θανάσι­μο κίνδυνο. Σου υπόσχομαι, μόλις γλυ­τώσω, να βαπτισθώ και να αφιερώσω τον εαυτό μου σε Σένα, τον Σωτήρα μου.

Και ο Χριστός τον άκουσε τον Γρηγόριο. Στη στιγμή γαλήνευσε η θάλασσα. Ή καταιγίδα μεταβλήθηκε σε απαλή αύρα. Και εσώθηκαν όλοι.

(Μέγας Συναξαριστής, Ιανουαρίου  25).

* * *

Πόσες φορές βρισκόμαστε σε ανάλο­γη θέση! Και δεν εισακούεται η δέηση μας.

Γιατί; Τι να κάνουμε για να μας ακού­σει ο Θεός;

Ό Θεός άκουσε τον νεαρό αβάπτιστο Γρηγόριο. Δεν θα ακούσει τους χριστιανούς πού έχουν λάβει την χάρη του αγίου βαπτί­σματος και κοινωνούν το σώμα και το αίμα Του; Βέβαια, ο τότε αβάπτι­στος Γρηγόριος ήταν, κα­τά την προαίρεση του, πιο συνειδητός χριστιανός απ' ό,τι πολλοί βαπτισμένοι χρι­στιανοί     σήμερα!     Άλλα     εδώ ακριβώς, έγκειται και η αδυναμία των χλιαρών προσευχών μας. Δεν έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Χριστό, ο όποιος μας προτρέπει:

- Σάς λέω λοιπόν: Ζητάτε και θα σας δοθή, ψάχνετε και θα βρείτε, χτυπάτε την πόρτα και θα σας ανοιχθή. Όποιος ζητάει παίρνει, όποιος ψάχνει βρίσκει, κι' όποιος χτυπάει του ανοίγουν (Λουκ. 11,9-10).

Ό Κύριος, λοιπόν, ως φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός, μας δίνει απίστευτα «δικαιώματα».

Όταν δεν ακούει τις παρακλήσεις μας, αυτό γίνεται

• είτε διότι θέλει να αυξήσει την πίστη μας  και την εμπιστοσύνη  μας σ' Αυτόν, ώστε να Τον πλησιάσωμε πε­ρισσότερο,

•  είτε διότι αυτό πού ζητάμε είναι προς πνευματική μας ζημία. Θα βλάψη την ψυχή μας, Θα μας απομακρύνη απ' Αυτόν. Και φυσικά είναι αδύνα­το να συνεργή ο Χριστός σ' ένα τέ­τοιο κακό.

Να γιατί, στο τέλος όλων των αιτήσε­ων και δεήσεων μας πρέπει να λέμε τα λόγια: Αυτό θέλω εγώ Κύριε. Άλλα, Συ γνωρίζεις καλύτερα από εμένα, ποιο είναι το συμφέρον μου. Γι' αυτό, «γενηθήτω το θέλημα Σου». Σε όλα. Και πά­ντοτε.

Αρχιμ. Ν. Κ.

Το βάπτισμα είναι ο στολισμός της δόξας του ανθρώπου

Ηταν τούρκος. Φτωχός. Και δούλευε σε ένα μανάβικο. Έκανε «θελήματα». Επήγαινε και τα ψώνια στην Μητρόπολη. Στον Δεσπότη. 
Και εκεί άκουσε από παπάδες λόγια ψυχωφέλιμα. Και γλυκάθηκε η ψυχή του. Τα αγάπησε. Και τα ζητούσε, όσο πιο συχνά μπορούσε.

Έτσι ο τούρκος πίστεψε στον Χριστό, Και θέλησε να γίνει χριστιανός. Αλλά ο ισλαμικός νόμος δεν επιτρέπει μουσουλ­μάνος να γίνει χριστιανός. Διαφορετικά τον σφάζουν!

Άλλα το είχε πια βάλει μέσα του κα­λά, ότι μόνος αληθινός Θεός και Σωτήρας είναι ο Χριστός. Έφυγε λοιπόν και επήγε στο Άγιον Όρος. Να βαπτισθή. Κρυφά. Και ετοιμάσθηκε με τέτοια πίστη και τέ­τοιο πόθο, πού την στιγμή πού βαπτιζό­ταν έλαμψε το πρόσωπο του από το φως της Δόξας του Χριστού! Έλαμψε τόσο, πού δεν άντεχαν να τον ατενίζουν οι μοναχοί-άγιοι άνθρωποι!

Κοπή Βασιλόπιτας, από τη Κατηχητική Συντροφιά του Καμαρίου της Σαντορίνης

  Σαντορίνη 30.1.2011 

Μεγάλη εορτή και σήμερα, γιορτάζουν οι Μεγάλοι Οικουμενικοί  Διδάσκαλοι και Πατέρες της Εκκλησίας μας,  οι Τρεις Ιεράρχες:
Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Ξύλο απελέκητο

Φαντασθείτε, ότι μια ηλιόλουστη μέρα κάνετε περίπατο στο δάσος. Και μπροστά σας βλέπετε ένα κούτσουρο,  ένα κορμό δένδρου. Αυθόρμητα σάς έρχεται ή σκέψη:

-Αχ! να το είχα για το τζάκι μου!

Κάνει για φωτιά.

Με τα λόγια αυτά δείχνετε ότι, η  μόνη άξια πού τού προσδίδετε είναι ότι κατάλληλο είναι μόνο για φωτιά.

Όμως. Ένας καλός και άξιος τεχνίτης, βλέποντάς το, κούτσουρο ακατέργαστο, Θα έκανε μια πολύ διαφορετική σκέψη. Θα σκεπτόταν, τι Θα μπορούσε να φτιάξει με ένα τέτοιο ξύλο απελέκητο! Γραφείο; Βιβλιοθήκη; Έπιπλο σκαλιστό κομψοτέχνημα;

Σημασία δεν  έχει, τι είναι το  κούτσουρο αυτή τη στιγμή. ούτε σε τι κατάσταση βρίσκεται τώρα! Σημασία έχει τι Θα μπορούσε να γίνει!

                                                     * * *

Με τον ίδιο τρόπο, με το ίδιο μάτι, βλέπει και ο Θεός τον αμαρτωλό, τον άνθρωπο - ξύλο απελέκητο.

Ο Χριστός, είναι ο μεγάλος τεχνίτης! Στο Ευαγγέλιο λέγει: «Γιατρό χρειάζονται όχι οι υγιείς - αυτοί δεν έχουν ανάγκη το γιατρό, αλλά οι άρρωστοι».

Με άλλα λόγια ο Χριστός, δεν μας  βλέπει σαν κούτσουρα, ξύλα για φωτιά, αλλά σαν υλικό πολύτιμο στα χέρια Του για το οικοδόμημα Του!

                                                    * * *

Έτσι πρέπει να βλέπομαι και εμείς τούς εχθρούς μας.

'Εκείνους πού μάς πληγώνουν με τα λόγια τους.

'Εκείνους πού μάς συκοφαντούν.

'Εκείνους πού μάς κατατρέχουν. Γιατί  όσο και αν με τα έργα τους χύνουν στις ψυχές μας το δηλητήριο της κακίας τους, δεν παύουν να είναι δημιουργήματα τού Θεού. πολύτιμο υλικό στα χέρια τού Δημιουργού, για το χτίσιμο της Βασιλείας Του.

Γι' αυτό σάς συμβουλεύω. Στην προσευχή σας να λέτε:

«Κύριε λυπήσου τον, συγχώρεσέ τον, φύτεψε μέσα του τον φόβο Σου».

Και να μη το ξεχνάτε ποτέ.

Τον άλλο έχομε χρέος να τον αγαπάμε, όχι γι' αυτό πού είναι αυτή την στιγμή, τώρα, (=γεμάτος πάθη και κακία!), αλλά για το τι μπορεί να γίνει ( =αληθινό στολίδι της βασιλείας τού Θεού) με τον δικό του αγώνα και με την βοήθεια τού Θεού!.

 (Ομιλία εις την Α' επιστολή , Ιωάννου ) Μετ. Α.Μ.

Ιδού η κατοικία μας αφίεται έρημος

1. Η συνηθισμένη εικόνα για το σώμα του ανθρώπου είναι η εικόνα της κατοικίας ή του ναού. Το σώμα του ανθρώπου είναι ο ναός του πνεύματος.

2. Ο Κύριος είπε, πως στην κατοικία του ουράνιου πατέρα μας υπάρχουν πολλές διαμονές. Τα λόγια αυτά σημαίνουν ότι το πνεύμα μας μετά την έξοδό του από το σώμα λαμβάνει μια άλλη κατοικία στον ουρανό.

3. Η άγνοια του Θεού δεν είναι η άγνοια για ένα πράγμα, αλλά είναι η άγνοια για το πνεύμα μας. Αν δεν έχουμε δει το φως μέσα μας, σημαίνει ότι μέσα μας έχουμε σκοτάδι, ότι δεν έχουμε ζωή. Είμαστε κατοικίες νεκρών.

4. Η άγνοια του Θεού δεν είναι η συνηθισμένη έλλειψη της γνώσης ενός πράγματος.Η άγνοια του Θεού δεν είναι νοητικής φύσεως. Αγνοούμε το Θεό σημαίνει ότι δεν πιστεύουμε σ΄Αυτόν και δεν Τον αγαπάμε. Όσο πιστεύουμε σ΄Αυτόν και όσο Τον αγαπάμε τόσο ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό Του σε μας. Άρα η άγνοια του Θεού είναι η μη αποκάλυψη του Θεού σε μας.

5. Όταν αγνοούμε το Θεό δεν σημαίνει ότι αν ανοίξουμε το λεξικό και διαβάσουμε όλα όσα γράφει γι’ Αυτόν, θα πάψουμε να Τον αγνοούμε. Γνωρίζω το Θεό σημαίνει πιστεύω στο Θεό και Τον αγαπώ με όλη μου την ψυχή με όλη μου την καρδιά, με όλη μου τη διάνοια και με όλη μου τη δύναμη.

6. Ο Θεός αποκαλύπτεται στην καρδιά που φλέγεται από αγάπη γι΄Αυτόν. Όσο περισσότερο αγαπάμε το Θεό τόσο περισσότερο γνωρίζουμε το Θεό κι όσο περισσότερο γνωρίζουμε το Θεό τόσο περισσότερο Τον αγαπάμε.

7. Για τους άθεους ο Θεός δεν είναι ο δημιουργός του Κόσμου. Γι΄ αυτούς ο Θεός είναι δημιούργημα του ανθρώπου. Ο Θεός χρειάζεται τον άνθρωπο, απόδειξη ότι υπάρχουν εκείνοι που Τον υπηρετούν!

8. Στην Ελλάδα, όπου η Ορθοδοξία είναι η πίστη του συνόλου σχεδόν των Ελλήνων, μερικοί πολιτικοί νομίζουν ότι ο Θεός χρειάζεται το Κράτος. Νομίζουν ότι αν το Κράτος δεν στηρίζει το Θεό, ο Θεός θα πάψει να υπάρχει στην Ελλάδα!

9. Οι άθεοι αγνοώντας το Θεό αγνοούν τον εαυτό τους. Οι άγιοι λένε πως η αθεϊα είναι αρρώστια της ψυχής. Ο άθεος είναι άφρων. Δεν γνωρίζει τον εσωτερικό του κόσμο. Νομίζει ότι δεν υπάρχει επειδή δεν μπορεί να τον δει.

10. O Τσέχος ποιητής Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε, στη συλλογή του "Ωρολόγιο" γράφει σε κάποιο ποίημά του: "Ω Θεέ, η στάμνα σου είμαι/ Τί θα κάνεις, αν σπάσω;" O Ρίλκε υπήρξε πιστός χριστιανός. Η εικόνα της στάμνας που δείχνει ότι μέσα μας είναι ο Θεός, έχει την ίδια έννοια με τα λόγια του Ευαγγελίου, "H βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας".

11. Χωρίς το πνεύμα του Θεού είμαστε νεκροί. Οι μέρες μας χάθηκαν κυνηγώντας μάταια πράγματα. Το πνεύμα του Θεού πέρασε από μέσα μας και δεν ξαναγύρισε. Ούτε εμείς γνωρίζουμε το Θεό, ούτε Εκείνος μας γνωρίζει.Θελήσαμε να είμαστε κύριοι της κατοικίας μας. Ιδού η κατοικία μας αφήνεται έρημος.

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
http://moschoblog.blogspot.com/2011/01/blog-post_545.html

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 30.1.2011

Ο Ι   Α Λ Η Θ Ι Ν Α    Μ Ε Γ Α Λ Ο Ι

«'Ός δ' αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσε­ται έν τή βασιλεία τών ουρανών»

   Ποιος άνθρωπος μπορεί να θεωρη­θεί αληθινά μεγάλος; Το ερώτημα αυτό τίθεται κατά καιρούς σε διαλέξεις και συζητήσεις, σε διαγωνισμούς και δημο­σκοπήσεις. Αλήθεια σε ποιόν αξίζει ό τίτλος «μέγας»;...

   Καθώς σήμερα τιμούμε «τούς τρεις μέγιστους φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος» και οικουμενικούς διδασκά­λους, μπορούμε να λάβουμε την απάν­τηση στο παραπάνω ερώτημα από το ευαγγελικό Ανάγνωσμα πού άναγινώσκεται προς τιμήν τους: «'Ός δ' αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσε­ται έν τή βασιλεία τών ουρανών», δηλα­δή αυτός πού θα εφαρμόσει όλες ανεξ­αιρέτως τις θείες εντολές και θα διδάξει και τούς άλλους, αυτός θα αναγνωριστεί μεγάλος στη Βασιλεία των ουρανών. Ποιος είναι λοιπόν αληθινά μεγάλος;

1. «ΟΣ ΑΝ ΠΟΙΗΣΗ...»

Το πρώτο πού ζητά ό Κύριος Ιησούς Χριστός είναι ή ακριβής και πιστή εφαρ­μογή των εντολών του. Είμαστε προνο­μιούχοι όσοι αξιωθήκαμε να γνωρίσου­ με την αλήθεια όπως μάς την αποκάλυ­ψε ό τέλειος Διδάσκαλος και την διδα­σκόμαστε μέσα στους κόλπους της Ορ­θοδόξου Εκκλησίας. Δεν αρκεί όμως ή θεωρητική γνώση του θελήματος του Θεού. Είναι απαραίτητη και ή έμπρα­κτη εφαρμογή των εντολών του, διότι με τον τρόπο αυτό θα αποδεικνύουμε την αγάπη μας σ' Εκείνον. Μάς το είπε ξε­κάθαρα ό Ίδιος ό Κύριος: «Ό έχων τάς έντολάς μου και τηρών αύτάς, εκείνος έστιν ό αγαπών με». Όποιος κρατεί τις εντολές μου και τις εφαρμόζει, εκείνος μόνο με αγαπά. Και όποιος με αγαπά, συνέχισε ό Κύριος, θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου και εγώ θα τον αγαπήσω, «και εμφανίσω αύτώ έμαυτόν», δηλαδή θα φανερώσω σ' αυτόν τον Εαυτό μου (Ίω. ιδ' 21).

Αλήθεια μπορούμε να συνειδητοποι­ήσουμε το ύψος της τιμής, πού επιφυ­λάσσει ό άγιος Θεός σε όποιον εφαρ­μόζει τις εντολές του; Υπόσχεται ό Θεός ότι θα φανερωθεί στον πιστό τηρητή των εντολών του. Άραγε, δεν αξίζει κάθε θυσία για μία τόσο μεγάλη δωρεά; Άλ­λωστε έχουμε ενώπιον μας και το αξιομίμητο παράδειγμα των αγίων Τριών Ιε­ραρχών, οι όποιοι αγωνίστηκαν σε όλη τους τη ζωή και ακολούθησαν με πιστό­τητα το θείο Νόμο. Έλεγε χαρακτηριστι­κά ό Μέγας Βασίλειος: «Κοινήν φροντί­δα και βουλήν προθώμεθα, όπως αν μηδέν ημάς διαφυγή των εντεταλμέ­νων»- δηλαδή άς καταβάλουμε όλοι κά­θε προσπάθεια, προκειμένου να μη μάς ξεφύγει τίποτε από όσα μάς έχουν πα­ραδοθεί ως εντολές (Όροι κατά πλά­τος Α', ΕΠΕ 8, 178). Αυτή ή πιστή και α­κριβής εφαρμογή των εντολών του Θεού είναι το πρώτο βήμα για να ανα­δειχθεί ό άνθρωπος «μέγας».

2. «...ΚΑΙ ΔΙΔΑΞΗ»

Ό Κύριος όμως δεν ονόμασε «μεγά­λο» όποιον εφαρμόζει μόνο τις θείες εντολές αλλά αυτόν πού παράλληλα διδάσκει και καθοδηγεί και άλλους αν­θρώπους στο δρόμο του Θεού. Και οπωσδήποτε υπάρχουν άνθρωποι κα­ταρτισμένοι, κληρικοί και λαϊκοί, πού έ­χουν λάβει ειδικό χάρισμα από το Θεό για να ασκούν το κατ' εξοχήν ιερό έργο της διδαχής του θείου λόγου. Και όσοι ασχολούνται με την υπεύθυνη αυτή δια­κονία οφείλουν πάντοτε να ανακρίνουν τον εαυτό τους αν οι ίδιοι τηρούν αυτά πού διδάσκουν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ό Κύριος εί­πε πρώτα «ός αν ποιήση...» κι έπειτα το να «διδάξη». Αλίμονο στον άνθρωπο πού διδάσκει χωρίς να εφαρμόζει αυτά πού διδάσκει. Αυτός ό,τι κτίζει με το ένα χέρι, με το άλλο το γκρεμίζει.

Ως προς το ότι ό Κύριος δεν είπε μό­νο το «ποίηση» αλλά προσέθεσε και το «διδάξη», σημειώνει τα έξης ό ιερός Χρυσόστομος: «Ού γάρ έαυτοΐς δει χρη­σίμους είναι μόνον, αλλά και έτέροις... Ώσπερ γάρ το διδάσκειν άνευ του ποιείν κρίνει τον διδάσκοντα..., ούτω το ποιεΐν μέν, έτερους δέ μη ύφηγεΐσθαι έλαττοί τον μισθόν». Δεν είναι σωστό δηλαδή να φροντίζουμε να ωφελούμε μόνο τον εαυτό μας αλλά και τούς άλλους. Διότι όπως το να διδάσκει κάποιος χωρίς να εφαρμόζει, ενοχοποιεί τον διδάσκαλο, έτσι και το να εφαρμόζει μεν, αλλά να μην καθοδηγεί τούς άλλους, ελαττώνει το μισθό του. Είναι φανερό ότι ό Κύρι­ος δεν αναφέρεται έδώ μόνο σ' αυτούς πού έχουν το χάρισμα της διδασκαλί­ας. Όλοι οφείλουμε να δείχνουμε εν­διαφέρον για την ορθή καθοδήγηση των γύρω μας ανθρώπων και να τούς βοηθούμε με κάποια απλή συμβουλή, με ένα κατάλληλο βιβλίο, με τη σύσταση ενός Πνευματικού - το σπουδαιότερο -με το παράδειγμα μας. Αν εμείς πρώτοι αγωνιζόμαστε να εφαρμόζουμε πιστά τις εντολές τού Θεού, τότε θα μπορούμε να φωτίζουμε και τούς άλλους και με το παράδειγμα μας και με τα λόγια μας.

 Αυτός είναι αληθινά μεγάλος άνθρω­πος. Εκείνος πού αγωνίζεται να εφαρ­μόζει τις εντολές του Θεού και με την σύμφωνη με το θέλημα του Θεού ζωή του οδηγεί και άλλους ανθρώπους στο δρόμο της σωτηρίας.

Τέτοιοι αναδείχθηκαν οι άγιοι Τρεις Ιεράρχες, των οποίων σήμερα τελούμε τη μνήμη. Μεγάλοι αγωνιστές της αρε­τής και μεγάλοι κήρυκες και διδάσκαλοι, πνευματέμφοροι Πατέρες της αγίας του Χριστού Εκκλησίας και ένδοξοι κληρο­νόμοι της Βασιλείας των Ουρανών. Με την αγία βιοτή και τη θεοφώτιστη διδα­σκαλία τους μάς δίδαξαν πώς γίνεται κανείς μέγας ενώπιον τού Θεού. Μάς δίδαξαν πάνω στα πράγματα ότι «ός αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθή­σεται έν τη βασιλεία των ουρανών». Είθε όλοι μας να τούς μιμηθούμε!

http://sites.google.com/site/orfeasfm/%CE%B5%CE%B4%CF%89

Δικαιωσύνη και έλεος

ΠΟΣΟ γρήγορα, ἀγαπητοί μου, φεύγει ὁ χρόνος! Πότε ἦταν Χριστούγεννα; πότε πρωτοχρονιά; πότε Θεοφάνεια; Εὐτυχεῖς ἐκεῖ­νοι ποὺ ἐκμεταλλεύονται καὶ τὸ τελευταῖο λε­­πτὸ καὶ ἐργάζονται τὰ ἔργα τοῦ Χριστοῦ. Πλησιάζει τώρα ν’ ἀνοίξῃ τὸ Τριῴδιο, ἡ πιὸ κατανυκτικὴ περίοδος τοῦ ἔτους.

* * *

Σήμερα, ΙΕ΄ Κυριακὴ τοῦ Λουκᾶ, ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρουσιάζει ἕνα ἔξοχο παράδει­γμα μετανοίας. Εἶνε ὁ Ζακχαῖος. Τὸ ἐπάγγελμά του τελώνης. Ὄχι ἁπλῶς τελώνης, «ἀρχιτελώ­νης» (Λουκ. 19,2)· προϊστάμενος δηλαδὴ μιᾶς φορολογικῆς ὑπηρεσίας, ἢ μᾶλλον ἀρχηγὸς μιᾶς σπείρας λωποδυτῶν ποὺ κατέκλεβε τὸ λαό. Κλέφτες ὄχι ὅπως αὐτοὶ πού ’νε στὰ βου­νά, ἀλλὰ κλέφτες ποὺ δροῦν νομίμως μέσα στὴν κοινωνία. Διότι ὑπάρχει λῃστεία ποὺ γίνεται παρὰ τὸ νόμο, καὶ λῃστεία μὲ τὸ νόμο καὶ τὴ σφραγῖδα τοῦ κράτους. Ὁ Ζακχαῖος ἦ­ταν μιὰ ἀράχνη ποὺ ἅ­πλωνε τὰ δίχτυα της καὶ ἀπομυζοῦσε τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ. Ἅρπαγας, πλε­ονέκτης, μισητὸς ἀπὸ ὅλους, λύκος.

Η νύκτα της εγκατάλειψης.

Είναι από τον κήπο της Γεσθημανής! Το δέντρο που προσευχήθηκε ο Χριστός στο όρος των Ελαιών. Όπως την βλέπετε αυτή είναι η φωτογραφία. Όσο πιο πρόσφατη γίνεται...

Νύχτα γαλήνης, στον κήπο των ελαιών, στη γη της ελιάς και της πέτρας,
απέναντι από την αγαπημένη Πόλη, Ο Άνθρωπος λύγισε...
Ο Θεός αγρυπνά μαζί Του...
Οι άνθρωποι κοιμούνται ανυποψίαστοι,
Οι προδότες αγρυπνούν...
Σεις δένδρα αιώνια που μιλάτε με τον άνεμο,
Σεις πουλιά της νύχτας ακοίμητα,
Συ νύχτα που αγκαλιάζεις την πλάση,
Αγρυπνείστε σεις μαζί μου,
Τη νύχτα της αγωνίας, τη στιγμή του πόνου..
Μην μ’ εγκαταλείπετε.
Μην μ’ εγκαταλείπετε μόνον με την καρδιά μου.

Από το troktiko
Η νύκτα της εγκατάλειψης.

Η έλλειψη

1. Γιατί νιώθει κανείς πως κάτι σημαντικό λείπει απ΄ τη ζωή του,ενώ δεν του λείπει τίποτε; Στη ζωή του δεν συνάντησε ποτέ αξεπέραστα εμπόδια. Όλα πήγαν καλά. Δεν είχε ποτέ προβλήματα με την υγεία του, με τη δουλειά του, με το γάμο του, με τα τα παιδιά του,με τους συγγενείς του.

2. Μήπως νιώθει κανείς την έλλειψη αυτή, επειδή εκ φύσεως είναι πλασμένος να μην ευχαριστείται με τίποτε και να μη νιώθει ποτέ ευγνωμοσύνη;

3. Ο άνθρωπος που μου μιλούσε για το αίσθημα του κενού που ένιωθε δεν ανήκε σ΄ αυτήν την κατηγορία.

4. Σου λείπει η πίστη στο Θεό, του είπα. Μόνο αν νιώθουμε την παρουσία του Ιησού στη ζωή μας δεν μας λείπει τίποτε. Η αίσθηση της παρουσίας Του μας δίνει ό,τι χρειαζόμαστε.

5. Δε ακούμε τα λόγια Του, που μας ζητά να αρνηθούμε τον εαυτό μας και να Τον ακολουθήσουμε.Θέλαμε να είμαστε κύριοι του οίκου μας. "Ιδού αφίεται ο οίκος ημών." (Λουκ.ιγ,35)

6. Δεν ζητήσαμε την ευλογία και η ευλογία απομακρύνθηκε. Ζητήσαμε την κατάρα και ήρθε. Ο οίκος μας μένει έρημος. Σαν ένα σπίτι νεκρού."ουκ ηθέλησεν ευλογίαν και μακρυνθήσεται απ΄ αυτού." (Ψαλμ.108,17)

7. "Καθώς αρνούμεθα να ακούσουμε αυτό που μας λέγεται, σφυρηλατούμε για τους εαυτούς μας ένα πεπρωμένο αδυσώπητο."(Ρενέ Ζιράρ,Κρυμμένα από καταβολής, Εκδ.Γ.Α Κoυρής).

8. Στον καθένα από μας απευθύνονται τα λόγια "Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή". Όποιος ακούει τα λόγια αυτά , οφείλει να ζη όπως έζησε και ο Ιησούς."


Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
http://moschoblog.blogspot.com/2011/01/blog-post_26.html

Κατάκριση

Κάποτε ένας μοναχός έπεσε σε ένα βαρύ παράπτωμα. Έγινε σύναξη στο μοναστήρι για να τον διώξουν. Κάλεσαν και τον 'Αγιο Μωυσή τον Αιθίοπα που έμενε έξω από το μοναστήρι σε ένα καλύβι. Ο 'Αγιος δεν ήθελε να πάει. Οι μοναχοί τον πίεσαν, εξηγώντας του γιατί τον ήθελαν. Η σύναξη ξεκίνησε. Οι μοναχοί είδαν τότε τον Άγιο να έρχεται κουβαλώντας στον ώμο του ένα ζεμπίλι με άμμο. Το ζεμπίλι ήταν τρύπιο και η άμμος έπεφτε κάτω σιγά - σιγά. 

Οι μοναχοί απόρησαν και ρώτησαν τον 'Αγιο γιατί έκανε αυτό το πράγμα. Τότε ο 'Αγιος τους είπε:

- Γιατί στους ώμους μου έχω τις αμαρτίες μου φορτωμένες. Δεν τις βλέπω όμως, γιατί πέφτουν κάτω. Βλέπω όμως τις αμαρτίες των άλλων, που είναι μπροστά μου. Οι μοναχοί κατάλαβαν τι ήθελε να πει ο Άγιος και συγχώρεσαν τον αδελφό τους που έσφαλε κι αποφάσισαν να αγωνιστούν εναντίον της κατάκρισης.

Αναδημοσίευση από: Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας Πατρών

Διαβάστε περισσότερα: Εκκλησία Παναγίας Αγίας Νάπας: Κατάκριση http://churchofagianapa.blogspot.com/2011/01/blog-post_23.html#ixzz1CPEXLpVV

Ευλογία Κυρίου

1.Ευλογία Κυρίου και έλεος. Ζούμε χάρις στην ευλογία του Κυρίου.
Αν έπαυε για μια στιγμή η ευλογία του Κυρίου οι ανθρώπινες υπάρξεις θα εξαφανίζονταν μέσα σε μια στιγμή.

2 Ογδόντα χιλιάδες ανθρώπινες υπάρξεις εξαφανίστηκαν μέσα σε μια στιγμή με τη βόμβα στη Χιροσίμα. Σαν σκόνη θα μας έκανε ο Εχθρός, αν δεν τον εμπόδιζε ο Κύριος με τις αγγελικές δυνάμεις Του. Ο Διάβολος από την αρχή πολεμάει να καταστρέψει τη δημιουργία του Κυρίου και πιο πολύ το τελειότερο δημιούργημα του Θεού, τον άνθρωπο.

3. "Ει μη Κύριος ήν εν ημίν,ειπάτω δη Ισραήλ, ει μη Κύριος ην εν ημίν εν τω επαναστήναι ανθρώπους εφ΄ ημάς, άρα ζώντας αν κατέπιον ημάς" (Αν ο Κύριος δεν ήταν μαζί μας, -ας το ομολογήσει τώρα ο Ισραήλ- αν ο Κύριος δεν ήτανε μαζί μας, όταν οι άνθρωποι ξεσηκώθηκαν εναντίον μας, ζωντανούς θα μας είχαν καταπιεί...)

4. "Η ψυχή ημών ως στρουθίον ερρύσθη εκ της παγίδος των θηρευόντων. Η παγίς συνετρίβη και ημείς ερρύσθημεν. Η βοήθεια ημών εν ονόματι Κυρίου του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην".(Η ζωή μας ξέφυγε σαν το πουλί απ΄ τα δίχτυα των κυνηγών. Το δίχτυ σκίστηκε κι εμείς γλιτώσαμε. Η βοήθειά μας έρχεται στ΄ όνομα του Κυρίου, που έφτιαξε τον ουρανό και τη γη.)

5. Αλλά θέλουμε πάντα να έχουμε την ευλογία του Θεού ή υπάρχουν φορές που δεν τη θέλουμε και που με την απομάκρυνσή μας απ΄ το Θεό παίρνουμε στο λαιμό μας και αθώους ανθρώπους που εξαρτώνται από μας;

6. H ζωή μας είναι ευλογία του Κυρίου. Τα πάντα είναι ευεργεσίες του Κυρίου. Αν ο Κύριος μας ξεχνούσε σε μια στιγμή θα εξαφανιζόμασταν. Εμείς όμως σπανίως δίνουμε δόξα και ευχαριστία στο Θεό και μάλιστα όχι μέσα απ΄ την καρδιά, αλλά εντελώς εξωτερικά, σαν ένα τυπικό καθήκον. Θε φερόμαστε ποτέ με αυτόν τον τρόπο σε κάποιον συνάνθρωπό μας, αν όλα τα χρωστούσαμε σ΄ αυτόν , ακόμα και τη ζωή μας και τη ζωή των αγαπημένων μας;

7.Αν δεν λέμε δόξα τω Θεώ κι αν δεν Τον ευχαριστούμε για τα πάντα, αυτό σημαίνει ότι δεν πιστεύουμε στο Θεό. Δεν ευχαριστούμε το Θεό και δεν θυμούμαστε τις άπειρες ευεργεσίες Του γιατί δεν πιστεύουμε στο Θεό και δεν Τον αγαπάμε.

8. Δυο μέρες, τη μια μετά την άλλη, συναντώ ανθρώπους που αρέσκονται να διηγούνται τις δυστυχίες τους κι εγώ προσπαθώ να τους πείσω, να μη διηγούνται τις δυστυχίες τους, αλλά τις μύριες ευεργεσίες που τους έκανε ο Θεός.

9. Η δουλειά μου ήταν ν’ ακούω τις δυστυχίες των ανθρώπων (δικαστική ανάκριση). Mαύρισε η ψυχή μου από όσα άκουγα κι έφυγα όσο μπορούσα γρηγορότερα.

10. Τί σημαίνουν τα λόγια της προσευχής του "Πάτερ ημών" "μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν;" Ο Ισπανός ποιητής Μιγκέλ Ερνάντεθ στο ποίημά του , "Όπως ο ταύρος γεννήθηκα για τον πένθος και τη λύπη" γράφει" Όπως ο ταύρος μεγαλώνω με χτυπήματα".

11. Τα λόγια της προσευχής "μη μας βάζεις σε πειρασμό" σημαίνουν ότι παρακαλούμε το Θεό να μας βοηθήσει να μη μαθαίνουμε όπως ο ταύρος του ισπανικού ποιήματος με χτυπήματα, αλλά να μαθαίνουμε σαν άνθρωποι, ακούγοντας το Λόγο του Θεού και εφαρμόζοντας τις Εντολές Του.

12. Πρέπει να δοξάζουμε το Θεό και να τον ευχαριστούμε για τις ευεργεσίες Του.
Δε γεννήθηκαμε για το πένθος και τη λύπη, αλλά για τη χαρά. Δόξα σοι ο Θεός πάντων ένεκα!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Ηγάπησε κατάραν και ήξει αυτώ. Και ουκ ηθέλησεν ευλογίαν
και μακρυνθήσεται απ’ αυτού." (Ψαλμ.108)
http://moschoblog.blogspot.com/2011/01/blog-post_7273.html

Πρόσκληση σε προγραμματισμένη ομιλία που θα γίνει το Σάββατο 29.1.2011 στο Καμάρι της Σαντορίνης

 Με  ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην προγραμματισμένη ομιλία που θα πραγματοποιηθεί το  Σάββατο 29.1.2011 και ώρα 6:00 το απόγευμα, στην αίθουσα του Ιερού Ναού της Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης στο Καμάρι, που βρίσκεται κάτω από τον αυλόγυρο της εκκλησίας, από τον Πανοσιολογιότατο Αρχιμανδρίτη Πατέρα Ματθαίο Μπαρούση, με θέμα το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.

 

Θεωρούμε ότι αξίζει  να συμμετέχουμε στις ψυχωφελείς  ομιλίες που πραγματοποιούνται στην περιοχή μας.

Το μεθύσι που μας ξυπνάει

Κάποτε οι κόρες του Καρόλου Μαρξ ρώτησαν τον πατέρα τους, τί σήμαινε γι' αυτόν η λέξη «ευτυχία». Αυτός τους απάντησε: «Ευτυχία σημαίνει να αγωνίζεσαι, να παλεύεις, να μη συμβιβάζεσαι».

Την ίδια ερώτηση έκαναν και στον φίλο του πατέρα τους, τον Φρειδερίκο Ένγκελς, πού τυχαία βρισκόταν εκεί. Αυτός τους απάντησε: «Ευτυχία για μένα είναι ένα μπουκάλι κρασί».

Δεν διαφωνούμε με τις απαντήσεις των δύο μεγάλων φιλοσόφων. Το να αγωνίζεσαι για κάτι πού το θεωρείς καλό, σίγουρα σου δίνει μια βαθειά ικανοποίηση. Και ένα μπουκάλι κρασί, σίγουρα «ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου».

Εβραίος και Άγιος

Στις 12 Μαΐου η Εκκλησία μας τίμα την μνήμη του αγ. Επιφανίου, επισκόπου Κύπρου. Ο Επιφάνιος ήταν Εβραίος στη καταγωγή.

Όταν ήταν δέκα ετών, πήγαινε στο χωριό του έχοντας μαζί του το ζώο-υποζύγιο της οικογενείας του. Στον δρόμο τον συναντά ένας χριστιανός, ο Κλεόβιος Και τον έρωτα:

-           Το πουλάς το υποζύγιο, παιδί μου;

-           Όχι δεν το πουλώ, απάντησε ο Επιφάνιος.

(Το ζώο ήταν πολύ άτακτο, Και ο Επιφάνιος φοβόταν να το πουλήσει, για να μη ζημιώσει έτσι τον αγοραστή!).

ο μοναχός ....ο λύκος .....και το γεράκι....

Δεν απέχει πολύ από τη σερβική πόλη Ivanica,ο  Ιερομόναχος Αμβρόσιος έχει ανακαινίσει ένα παλιό μοναστήρι, όπου εγκαταστάθηκε. Με ένα λύκο και έναν αετό ...
Δείτε το βίντεο

Ο μοναχός και το ζαρκάδι ...... από το Κελλί Μαρουδά του Αγίου Όρους

Κελλί Μαρουδά Αγίου Όρους

Με τη ματιά ενός Αγίου............

Όλη μου η ευτυχία ή η δυστυχία εξαρτάται από τους λογισμούς μου και από τις διαθέσεις της καρδιάς μου. Αν οι λογισμοί κι οι διαθέσεις μου είναι σύμφωνα με την αλήθεια του Θεού, με το θέλημά Του, τότε είμαι αναπαυμένος, γεμάτος θείο φως, χαρά κι ευλογία. Αν όχι, τότε είμαι ανήσυχος, γεμάτος με πνευματικό και ψυχοφθόρο σκότος, νιώθω να με βαραίνει η απόγνωση. Αν μεταβάλλω τελείως τους απατηλούς κι ακάθαρτους λογισμούς και τις διαθέσεις της καρδιάς μου και τους κάνω αληθινούς και θεάρεστους, τότε αποκτώ πάλι ανάπαυση κι ευλογία.

Ο πλησίον μου είναι μια ύπαρξη με ίσα δικαιώματα μαζί μου. Είναι ένας άνθρωπος σαν και μένα, πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού. Κι αφού είναι σαν και μένα, πρέπει να τον αγαπώ όπως αγαπώ και τον εαυτό μου. «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. κβ΄ 39). Πρέπει να τον φροντίζω και να τον προσέχω όπως προσέχω τη σάρκα και το αίμα μου, να του φέρομαι στοργικά, ευγενικά, καλοσυνάτα, να του συγχωρώ τις αστοχίες όπως θα συγχωρούσα και τις δικές μου, όπως θα ‘θελα να συγχωρήσουν κι οι άλλοι τα σφάλματά μου και να μου φέρονται με συγκατάβαση. Δηλαδή, όπως θα ‘θελα οι άλλοι άνθρωποι να μην παρατηρούν τα λάθη μου, σαν να μην υπάρχουν, ή να τα αγνοούν με ευγένεια, με καλοσύνη και μεγαλοψυχία, το ίδιο πρέπει να κάνω κι εγώ στον αδελφό μου.

Ο σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει την ευλογία και την πνευματική ευφροσύνη που απολαμβάνουμε με την προσευχή και την άσκηση της αρετής. Ούτε στο ελάχιστο δεν μπορεί να κατανοήσει τι ευλογία και ποια μακαριότητα μάς περιμένει στον άλλο κόσμο. Δε γνωρίζει τίποτα υψηλότερο από την επίγεια σαρκική χαρά. Τις μέλλουσες ευλογίες τις λογαριάζει φαντασίες. Ο πνευματικός άνθρωπος όμως γνωρίζει εμπειρικά την ευλογία που νιώθει η ενάρετη ψυχή, γιατί η καρδιά του προγεύεται από τώρα τη μέλλουσα μακαριότητα.

Όσο περισσότερο προοδεύει στην πνευματική ζωή ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο πνευματοποιείται. Αρχίζει σιγά σιγά να βλέπει παντού το Θεό, την ύπαρξη της δύναμής Του σε όλα τα πράγματα. Βλέπει παντού και πάντα τον εαυτό του να κατοικεί στο Θεό, να εξαρτάται απ’ Αυτόν ακόμα και στα πιο παραμικρά πράγματα. Αντίθετα, όσο περισσότερο ο άνθρωπος είναι δοσμένος στο σαρκικό τρόπο ζωής, τόσο περισσότερο σαρκικός γίνεται. Δε βλέπει παντού το Θεό. Δεν Τον βλέπει ούτε και στα πιο θαυμαστά επιτεύγματα της θείας Του δύναμης. Το μόνο που βλέπει παντού είναι σάρκα και ύλη. Στα δικά του μάτια ο Θεός δεν υπάρχει ποτέ και πουθενά. (πρβλ. Ψαλμ. 35: 2).

http://www.xfd.gr

Οι τρεις Ιεράρχες ( + 30 Ιανουαρίου)

Ανεπηρέαστοι από το κακό περιβάλλον

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή, σχολικὴ ἑορτή. Ἑορτάζουν οἱ διδάσκαλοι.
Δὲν ἐννοῶ τοὺς δασκάλους καὶ καθηγητὰς τῶν ἐκπαιδευτηρίων μας. Αὐτοὶ διδάσκουν μία γενεά. Ὕστερα ἀπὸ μερικὰ χρόνια φεύγουν πλέον ἀπὸ τὴν ὑπηρεσία, ἔρχονται ἄλλοι, καὶ αὐτοὶ θὰ βρίσκωνται στὰ νεκροταφεῖα ἢ θὰ εἶνε συνταξιοῦχοι. Ἐρωτῶ· μπορεῖτε νὰ μοῦ πῆτε ποιός ἦταν ὁ γυμνασιάρχης τῆς Φλωρίνης πρὸ 50 ἐτῶν; ποιοί ἦταν τότε οἱ διδάσκαλοι καὶ καθηγηταί; Πᾶνε, βυθίστηκαν στὸν ὠ­κεανὸ τῆς λήθης.
Οἱ διδάσκαλοι ὅμως ποὺ ἑορτάζουμε σήμε­ρα, εἶνε διδάσκαλοι ὄχι μιᾶς ἀλλὰ πολλῶν γε­νεῶν, ἀπεράντων αἰώνων, χιλιετηρίδων ὁ­λο­κλήρων. Εἶνε οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι· ὁ Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος καὶ ὁ Χρυσόστομος. Αὐτοὶ δὲν εἶνε δάσκαλοι μιᾶς γενεᾶς. Νίκησαν τὸ χρόνο· καὶ ἐφ’ ὅσον θ’ ἀνατέλλῃ ἥλιος, θὰ λάμ­πουν ἄστρα καὶ θὰ πνέουν αὖρες καὶ ζέφυροι στὴν πατρίδα μας, ἡ μνήμη τους θὰ εἶνε αἰωνία. Γι’ αὐτό, πρὸς διάκρισιν ἀπὸ τοὺς δασκά­λους ποὺ ἔρχονται καὶ παρέρχονται, αὐτοὶ στὴ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας ὀνομάζονται οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι, διδάσκαλοι ὁλοκλήρου τῆς οἰκουμένης. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶνε λόγος κενός· εἶνε γεγονός. Ὁπουδήποτε κι ἂν πᾶμε, σὲ ὅλα τὰ πλάτη καὶ τὰ μήκη τοῦ πλανήτου μας, στὰ ξένα πανεπιστήμια, διδάσκονται ὁ Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος, ὁ Χρυσόστομος.
Καὶ δὲν λέγονται ἁπλῶς οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι. Κοντὰ στὸν τίτλο αὐτὸν ἔχουν κ’ ἕ­ναν ἄλλο τίτλο· λέγονται καὶ εἶνε πατέρες. Ὅ­πως ὁ πατέρας ἀγαπάει τὰ παιδιά του, καὶ αὐτοὶ ἀγάπησαν τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους μὲ ὅλη τὴ φλόγα τῆς καρδιᾶς των.
Προτοῦ ὅμως νὰ γίνουν διδάσκαλοι, οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι, ἐξέχουσες καὶ μοναδικὲς φυσι­ογνωμίες μέσα στὸν κόσμο τῶν ἐκπαιδευ­τι­κῶν, προτοῦ νὰ γίνουν διδάσκαλοι ὑπῆρξαν μαθηταί. Κι ὅπως εἶνε ὑποδείγματα διδασκάλων, ἔτσι εἶνε καὶ ὑποδείγματα μαθητῶν. Ἐὰν εἶχα κινηματογράφο ―θέλω ν’ ἀποκτήσω κινη­ματογράφο, τοῦ Θεοῦ, ὄχι τοῦ διαβόλου―, ἐὰν εἶχα κινηματογράφο, θὰ ἔφτειαχνα μιὰ ταινία μὲ τίτλο «Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι ὡς μαθηταί». Ὤωω! Τὸν στήνω λοι­πὸν τὸν κινηματογράφο αὐτὸν νερῶς καὶ ἐνώπι­όν σας πα­ρουσιάζονται τώρα οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι ὡς μαθηταί, στὴν ἡλικία τῶν δέκα – δεκαπέντε – εἴκοσι ἐτῶν. Διότι κάθησαν χρόνια στὰ θρανία, ἕ­ως ὅτου ἀναδειχθοῦν διδάσκαλοι – πρῶτα μαθηταί, καὶ μετὰ διδάσκαλοι.
Τί λέει λοιπὸν ἡ ζωή τους, ὁ βίος τους;

* * *

Ἦταν παιδιὰ ἐκλεκτά, μὲ χαρίσματα, παιδιὰ εὐσεβῶν οἰκογενειῶν. Εἶχαν μεγάλη ὄρεξι μα­θήσεως. Γι’ αὐτὸ ἔφυγαν ἀπὸ τὰ χωριὰ καὶ τὶς πόλεις τους, ταξίδεψαν μακριά. Καὶ ποῦ πῆ­γαν, στὸ Παρίσι, στὸ Λονδῖνο; Δὲν ὑπῆρχαν τότε αὐ­τὰ τὰ κέντρα. Ἐκεῖ ποὺ σήμερα ὑψώνονται οὐρανοξύσται τοῦ ψεύτικου πολιτισμοῦ, ἐκεῖ ἦ­ταν δάση ποὺ κατοικοῦ­σαν ἄ­γρια θηρία. Πῆ­γαν στὴν Ἀθήνα, τὸ ἔνδοξον «πτολίεθρον», ποὺ φημιζόταν ὡς πόλις τῶν τεχνῶν καὶ ἐπιστημῶν. Ἐκεῖ πῆγαν γιὰ νὰ συμπληρώσουν τὶς γνώσεις τους.
Ἀλλ’ ἐὰν οἱ Ἀθηναῖοι ἐξ ἐπόψεως τεχνῶν καὶ ἐπιστημῶν εὑρίσκοντο στὸν κολοφῶνα τῆς δόξης, ἠθικῶς ὅμως καὶ θρησκευτικῶς ἦταν σὲ μεγάλη κατάπτωσι, ὅπως ἀναφέρουν οἱ ἱστορικοὶ τῆς ἐποχῆς. Εἶχαν περάσει τρεῖς αἰῶνες ἀπὸ τότε ποὺ ὁ ἀπόστολος Παῦλος κήρυξε στὸν Ἄρειο Πάγο τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ· ἐν τούτοις οἱ ῥίζες τῆς εἰ­δω­­λολατρίας τῶν προγόνων μας ἦταν ἀκόμη ἰσχυ­ρές. Ἡ Ἀθήνα ἦταν κατὰ πλειονοψηφία πόλις εἰδωλολατρική. Μέσα στοὺς ἑκατὸ κατοίκους ἕνας ἦταν Χριστιανός, καὶ μόνο μία μικρὴ ἐκκλησία ὑπῆρχε ὅπου ἐκκλησιάζοντο οἱ Χριστιανοί. Οἱ ὑπόλοιποι ἦταν εἰδωλολάτρες. Ἔβλεπες εἴ­δωλα τερά­στια, τῆς Ἀθηνᾶς, τοῦ Βάκχου, τῆς Ἀρτέμι­δος καὶ ἄλλων θεῶν. Καὶ οἱ νέοι; Σὲ ἐκ­φυλισμὸ μεγάλο. Εἶχαν καταπέσει τελείως.
Μέσα λοιπὸν σ’ αὐτὴ τὴ διεφθαρμένη κοινωνία τῶν Ἀθηνῶν, ἐκεῖ ἔζησαν οἱ δύο φίλοι, ὁ Βασίλειος καὶ ὁ Γρηγόριος. Πῶς ἔζησαν, δὲν τοὺς ἐπηρέασε τὸ περιβάλλον; Τὸ περιβάλλον ἀσκεῖ τεραστία ἐπίδρασι. Ἂν ῥίξουμε μιὰ σταγόνα γλυκοῦ νεροῦ μέσα στὸν Ἀτλαντικὸ ὠκεανό, εἶνε δυνατὸν νὰ διατηρήσῃ τὴ γλυκύ­τητά της; Θ’ ἀφομοιωθῇ. Ἔ­τσι καὶ μέσα στὸ πε­ριβάλλον ἐκεῖνο οἱ δύο νέοι ἦταν δύσκολο νὰ μεί­νουν καθαροί. Καὶ ὅμως δὲν ἐπηρεάστη­καν.
Πῶς σώθηκαν; Ἦταν ἐπιμελεῖς μαθηταί, ἀ­γαποῦσαν τὰ γράμματα, μελετοῦσαν τὸν Ὅ­μη­ρο, τὸ Θουκυδίδη, τὸν Πλάτωνα, τὸν Ἀριστο­­τέλη, ὅλες τὶς ἐπιστῆμες. Ὅπως ἡ μέλισσα πετάει ἀπὸ ἄνθος σὲ ἄνθος γιὰ νὰ συλλέ­ξῃ τὴ γῦρι, ἔτσι αὐτοὶ πέταξαν στὸν λει­μῶ­να τῆς ἀρχαίας σοφίας. Μελέτησαν νύχτα μέρα πολλὰ βιβλία· ἀλλὰ παραπάνω ἀπ’ ὅλα μελέτησαν ἕνα βιβλίο, τὸ ἀθάνατο βιβλίο, τὴν ἁγία Γραφή. Τὴν ἤξεραν ὅλη ἀπὸ στήθους, ὅ­λα τὰ βιβλία της ἀπ’ ἔξω. Νά πῶς σώθηκαν· μὲ τὴ μελέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς. Νά πῶς σώθηκαν· μὲ τὴν ἄρρηκτη φιλία. Ἦταν, ὅπως λένε, «μία ψυχὴ σὲ δύο σώματα». Αὐτὸ θὰ πῇ ψυχι­κὴ ἑ­νότης· νὰ ὑπάρχουν τὰ ἴδια φρονήματα, τὰ ἴ­δια αἰσθήματα, οἱ ἴδιες ἐπιθυμίες, οἱ ἴδιοι πόθοι. Σπάνιο παράδειγμα φιλίας. Πῶς σώθηκαν; Τὸ λένε οἱ ἴδιοι. Ἡ Ἀθήνα εἶ­χε πολλοὺς δρόμους, ποὺ ὡδηγοῦ­σαν στὰ θέατρα, στὰ γυμνα­στήρια, σὲ τόπους διασκεδάσεως. Ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ὁ Βασίλειος καὶ ὁ Γρηγόριος δύο δρόμους μόνο ἤξεραν· ὁ ἕνας ἦταν αὐτὸς ποὺ πή­γαινε στὴν ἐκκλησία, κι ὁ ἄλλος αὐτὸς ποὺ πή­γαινε στὴ σχολή τους. Ἄλλο δρόμο δὲν ἤξεραν.
Αὐτὰ γιὰ τοὺς δύο αὐτούς. Γιὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο; Πῆγε κι αὐτὸς σὲ σχολεῖο. Εἰδωλολάτρες ἦταν οἱ συμμαθηταί του. Εἰδωλολάτρης ἦταν ὁ διδάσκαλός του, ὁ περι­βόητος Λιβάνιος, ποὺ ὅταν γέρασε καὶ τὸν ρώ­τησαν «Διδάσκαλε ποιόν ἀφήνεις διάδοχο στὴ σχολὴ τῆς ῥητορικῆς;», ἀπήντησε· «Τὸν Ἰωάννη, ἂν δὲν μοῦ τὸν κέρδιζαν οἱ Χριστιανοί».
Δὲν ἐπηρεάστηκαν λοιπὸν μέσα στὸ περιβάλλον ἐκεῖνο. Ὁ Βασίλειος μάλιστα καὶ ὁ Γρηγόριος εἶχαν συμμαθητή τους ἕναν φανατικὸ εἰδωλολάτρη, ὁ ὁποῖος ὅμως κρυβόταν κάτω ἀπὸ τὴ μάσκα τοῦ ψευτοχριστιανοῦ. Προσποιεῖτο ὅτι εἶνε μαζί τους, πήγαινε μ’ αὐ­τοὺς στὴν ἐκκλησία, διάβαζε τὴ Γραφή, ἀλλ’ αὐ­τὰ ὑποκριτικά. Ἦταν ὁ Ἰουλιανός, ποὺ ὕ­στερα ἀπὸ λίγα χρόνια ἔγινε αὐτοκράτωρ καὶ μὲ λύσσα πολέμησε τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ καὶ προσπάθησε νὰ τὴν ξερριζώσῃ. Ὑπάρχουν θαυμάσιοι λόγοι τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ πρὸς τὸν Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη.

* * *

Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ θέλω ν’ ἀπευθυνθῶ τώρα στὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους γιὰ νὰ τοὺς πῶ·
Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι εἶνε ὑπόδειγμα διδασκά­λων, ἀλλὰ προηγουμένως ἔγιναν ὑπόδειγμα μαθητῶν. Κ’ ἐσεῖς, ἀγαπητά μου παιδιά, ζῆτε μέσα σ’ ἕνα περιβάλλον ἀπὸ τὰ πιὸ διεφθαρμένα ―τ’ ὁμολογῶ― καὶ κινδυνεύετε νὰ παρασυρθῆτε.
Κινδυνεύετε ἀπὸ τὶς κακὲς συναναστρο­φές. Ἦρθε στὸ γραφεῖο μου μιὰ μάνα καὶ ἔ­κλαιγε. Ἔχασα τὸ παιδί μου, ἔλεγε· ἔμπλεξε μὲ κακὲς παρέες· ἐνῷ ἄλλοτε διάβαζε, τώρα γυρίζει μετὰ τὰ μεσάνυχτα σὲ ἐλεεινὴ κατάστασι… Σοβαρὴ ἐφημερίδα τῶν Ἀθηνῶν ἔ­γρα­ψε, ὅτι μέσα σὲ ἕνα χρόνο ἐξαφανίστηκαν 400 κορίτσια καὶ 300 ἀγόρια! ἀλλόφρονες οἱ γονεῖς τ’ ἀναζητοῦν. Κινδυνεύετε ἀκόμη ἀπὸ τὰ θεάματα τῆς ὀθόνης, ἡ ὁποία προβάλλει ἀ­κατονόμαστα ἔργα. Κινδυνεύετε ἀπὸ τὰ ἔν­τυπα, ἀθεϊστικὰ βιβλία καὶ περιοδικά, σπορὰ δαιμόνων, καὶ χωρὶς νὰ ἔχουν ἀποδείξεις διδά­σκουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατάγεται ἀπὸ τὸν πίθηκο. Κινδυνεύετε ἀκόμη ἀπὸ τὰ ναρκωτικά· σοβαρὴ ἐφημερίδα τῆς Θεσσαλονίκης ἔ­γραψε, ὅτι τὰ ναρκωτικὰ μπῆκαν καὶ στὰ δημοτικὰ σχολεῖα! Κινδυνεύετε ὅμως καὶ ἀπὸ κάποιο ἄλλο ναρκωτικό, ὄχι τοῦ σώματος ἀλλὰ τῆς ψυχῆς, ποὺ εἶνε χειρότερο· εἶνε ἡ τηλεόρασι, τὸ «ναρκωτικὸ μὲ τὴν πρίζα» ὅ­πως εἶ­παν. Ἄθεος, ποὺ κατέλαβε πρὸ ἐτῶν τὴν τη­λεόρασι τῆς Ἑλλάδος, εἶπε· «Μὲ ἕνα κουμπὶ θὰ ἀλλάξω τὰ μυαλὰ τῶν Ἑλλήνων».
Κινδυνεύετε ἀπὸ ὅλα αὐτά, παρὰ τὶς προσπάθειες τῶν καλῶν διδασκάλων καὶ καθηγη­τῶν, τῶν γονέων καὶ τῆς ἐκκλησίας. Τί τὸ ὄ­φε­λος ὁ ἕνας νὰ χτίζῃ καὶ ὁ ἄλλος νὰ γκρεμίζῃ; Ὅ,τι χτίζει ἡ οἰκογένεια, τὸ σχολεῖο, ἡ ἐκκλησία, μέσα σὲ μιὰ νύχτα γκρεμίζεται…
Πονῶ τὴ νεότητα, γι’ αὐτὸ μιλῶ ἔτσι. Ἀλλὰ πιστεύω, ὅτι μπορεῖτε ν’ ἀντισταθῆτε στὸ ῥεῦ­μα. Μείνετε σταθεροὶ καὶ ἀκλόνητοι. Ἀγαπῆ­στε τὴν πατρίδα μας, τὴν ὡραιοτέρα πατρίδα. Ἀγαπῆστε πρὸ παντὸς τὴ θρησκεία μας. Κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα καὶ πάνω ἀπὸ τὰ ἄστρα δὲν ὑ­πάρχει ἄλλο ὄνομα, δὲν ὑπάρχει τίποτα μεγα­λύτερο καὶ ὑψηλότερο ἀπὸ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­περυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 30-1-1987)
______