Κυριακή του Θωμά: Ζωή πίστεως

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, πού μ' αξιώνει για μια ακόμη φορά, τώρα στα βαθιά γεράματα μου, να κηρύξω τα λόγια του. Θα προσπαθήσω να σας μιλήσω όπως μιλάει ό πατέρας στα παιδιά του, να μιλήσω με γλώσσα απλή. Θέλω να με προσέξετε. 

Όπως γνωρίζουμε, από τους δώδεκα μαθητάς του Χριστού ένας, ό Ιούδας, τον πρόδωσε. Μετανόησε υστέρα γι' αυτό κι απελπισμένος πήγε και κρεμάστηκε. Μεγάλο κακό ή αυτοκτονία• σαν τον Ιούδα είναι αυτοί πού αυτοκτονούν...

Μετά από τη σταύρωση του Κυρίου οι άλλοι απόστολοι, φοβισμένοι κι απογοητευμένοι, τρύπωσαν σ' ένα σπίτι κ' έκλεισαν πόρτες και παράθυρα. Φοβήθηκαν μην τους πιάσουν κι αυτούς οι Ιουδαίοι. Άλλα ξαφνικά, μια Κυριακή σαν σήμερα, λίγο προτού να βασιλέψει ό ήλιος, να το θαύμα• παρουσιάζεται μπροστά τους ό Χριστός! Τρόμαξαν. Μπήκε «των θυρών κεκλεισμένων» (Ίωάν. 20,26). Κα! μόλις συνήλθαν από την έκπληξη, ό αναστημένος Χριστός τους είπε τρία πράγματα. Όπως ό πατέρας πού απουσιάζει και γυρίζει στο σπίτι φέρνει δώρα στα παιδιά, έτσι κι ό Χριστός πού αναστήθηκε τους έφερε τρία πολύτιμα δώρα.

Το ένα ποιο είναι; Μία λέξης. "Ω ή λέξης αυτή! Γλυκεία λέξης• όλοι οι άνθρωποι, Βορρά κα! Νότου, Ανατολής και Δύσεως, όλοι την ποθούν, όλοι την έχουν στα χείλη. είναι ή λέξης ειρήνη. «Ειρήνη υμίν», τους είπε ό Χριστός (έ.ά. 20,19,21,26). Τι ωραίο πράγμα ή ειρήνη! Ό Χριστός λοιπόν έφερε την ειρήνη. Αυτός είναι ή ειρήνη του κόσμου.

Μετά, το δεύτερο πράγμα ποιο είναι; 'Αφού λάβετε το Πνεύμα το άγιο, τους λέει ό Χριστός, μη μείνετε κλεισμένοι εδώ. Να βγείτε έξω με θάρρος και παρρησία. Σκορπιστείτε παν τού• άλλος στην Ευρώπη, άλλος στην 'Ασία -άλλος στην Αφρική, άλλος στην Αμερική... Σαν τους αετούς πετάξτε να κηρύξετε το ευαγγέλιο. Όπως έμενα μ' έστειλε ό ουράνιος Πατέρας, έτσι εγώ «πέμπω υμάς» (έ.ά. 20,21).

Το ένα λοιπόν ή ειρήνη, το δεύτερο Κηρύξατε το ευαγγέλιο, και το τρίτο; είναι μία άλλη ωραία λέξης• συγχώρησης. Όλοι αναστενάζουμε για τις αμαρτίες πού κάνουμε. Ποιος είναι αναμάρτητος; Κανείς. Από το παιδί των επτά ετών μέχρι τον ασπρομάλλη γέροντα, όλοι είμεθα αμαρτωλοί. Κι όταν κάνης το κακό, νιώθεις ενοχή. Σάς κέντησε κανένας σκορπιός εσάς; Έμενα με κέντησε. είναι φοβερός ό πόνος. 'Αλλ' όπως λέει κάποιος άγιος, προτιμότερο να σε κεντήσει σκορπιός παρά να σε κεντήσει ή συνείδηση σου. Για αυτό ό Χριστός έφερε τη συγχώρηση. Είπε στους αποστόλους• Σάς δίνω την εξουσία να συγχωρείτε τα αμαρτήματα των ανθρώπων «αν τίνων άφήτε τάς αμαρτίας, άφίενται αυτοίς» (έ.ά. 20,23). Και από τότε πράγματι, δυνάμει αυτής της εξουσίας των αποστόλων, δίδεται μέχρι σήμερα ή συγχώρησης εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού. Ό παπάς, και ό πιο φτωχός και αγράμματος, άμα φορέση το πετραχήλι, δεν είναι άνθρωπος• αυτή είναι ή πίστης μας. Φόρεσε το πετραχήλι, είπε «Ευλογητός ό Θεός...», έκανε το σταυρό; Εκείνη την ώρα είναι άγγελος• σαν άγγελο να τον βλέπετε. Δεν είναι πλέον ό παπά-Δημήτρης, ό παπά-Αλέξης• είναι ανώτερος κι άπ' τον άγγελο. Γιατί; Διότι, λέει ό Κοσμάς ό Αιτωλός, ό άγγελος δεν έχει εξουσία να συγχώρηση αμαρτήματα, ενώ ό παπάς έχει. Γι' αυτό να τρέχετε όλοι κάτω άπ' το αγιασμένο πετραχήλι, να παίρνετε συγχώρηση.

Αυτά, λοιπόν, τα τρία πράγματα έφερε με την ανάστασί του ό Χριστός, πού είναι το άλφα και το ωμέγα, είναι το πάν για μας. Κοντά στο Χριστό τα 'χουμε όλα μακριά από το Χριστό ή ζωή αυτή δεν είναι τίποτε.

Την ημέρα όμως εκείνη έλειπε ένας από τους μαθητάς, ό άγιος Θωμάς. Τον βρήκαν κατόπιν οι άλλοι και του έλεγαν. —Θωμά, είδα-με τον Κύριο. —Ψέματα λέτε, δέ' σας πιστεύω. —Δέ' σου λέμε ψέματα• τον είδαμε. - Αν δέ' βάλω το δάχτυλο μου στον τύπο των ήλων, στο σημάδι άπ' τα καρφιά στα χέρια και στα πόδια, δεν πιστεύω εγώ... Έτσι την επομένη Κυριακή, σαν σήμερα, να ό Χριστός πάλι κεκλεισμένων των θυρών μπήκε και κάλεσε το Θωμά. — Έλα, του λέει, βάλε το δάχτυλο σου στις πληγές μου. και όταν ό Θωμάς ψηλάφισε το Χριστό, φώναξε «Ό Κύριος μου και ό Θεός μου» (έ.ά. 20,28), και πίστεψε κι αυτός.

Αυτά τα ωραία λέει σήμερα το ευαγγέλιο.

Από τότε πέρασαν αιώνες. Άλλα μέχρι και σήμερα υπάρχουν Θωμάδες. είναι πολλοί πού σαν εκείνον δεν πιστεύουν. Αμφισβητούν ιδίως το μέγα γεγονός της Αναστάσεως, το θαύμα των θαυμάτων. "Ακου 'κει παραμύθια, λένε είναι ποτέ δυνατόν με κλειστές τις πόρτες να μπήκε ό Χριστός;... Τι έχουμε ν' απαντήσουμε;

Απαντώ με τρία παραδείγματα. Όταν ήμουν μικρό παιδί και πήγαινα σχολείο, στο χωριό μου είχαμε ένα καλό δάσκαλο. Μια μέρα μας λέει• Θα σας πω ένα αίνιγμα κι αν το βρείτε θα σας πω μπράβο «κλείνω το σπιτάκι μου, και κλέφτης είναι μέσα», Τι είναι; Εμείς δέ' μπορούσαμε να βρούμε πώς, Αφού κλείνουν οι πόρτες, είναι κλέφτης μέσα• έτσι μας το είπε ό δάσκαλος• είναι ό ήλιος. Ερωτούμε λοιπόν τώρα τους απίστους• Πώς ό ήλιος περνά και χωρίς να σπάσουν τα τζάμια βρίσκεται μέσα στο σπίτι; Θέλεις άλλο παράδειγμα; Κεκλεισμένων των θυρών μπαίνει μέσα και ό αέρας. Όσο και να κλείσεις, βρίσκει τρόπο να μπει κι αλίμονο αν δεν έμπαινε, θα πεθαίναμε από ασφυξία. Θέλεις και τρίτο παράδειγμα; Να ή τηλεόρασης. Ανοίγει, και μεταφέρει μέσα στο δωμάτιο μας έναν πού είναι στη Μόσχα, άλλον πού είναι στη Νέα Υόρκη, άλλον πού είναι στην Αυστραλία... Ή επιστήμη, πού είναι επινόησης του μυαλού του ανθρώπου, βρήκε τρόπο να το κάνη• ό Θεός, πού έκανε τον άνθρωπο, να μη μπορεί; Αφού λοιπόν κεκλεισμένων των θυρών μπαίνει ό ήλιος, μπαίνει ό αέρας, μπαίνουν όλοι αυτοί πού δείχνει ή τηλεόραση, πολύ περισσότερο ό Δημιουργός όλων αυτών μπορεί να εισέρχεται.

Τι χρειάζεται, αγαπητοί μου; Να πιστεύουμε στο Χριστό, καμία δύναμις να μη μας κλονίζει. και ή πίστη να είναι ζωντανή, όχι ψόφια Πότε είναι ζωντανή ή πίστης; πώς θα την καταλάβουμε; Το δέντρο το καταλαβαίνουμε από τον καρπό' την αχλαδιά από τ' αχλάδια, τη μηλιά από τα μήλα... 

Έτσι και αν έχουμε πίστη, θα τη δείξουμε εμπράκτως. Αν πιστεύεις, τότε θα σηκώνεσαι το πρωί για να κάνης την προσευχή σου. Αν πιστεύεις, το μεσημέρι πού κάθεσαι στο τραπέζι θα κάνης το σταυρό σου. Αν πιστεύεις, το βράδυ πριν κοιμηθείς πάλι θα προσευχηθείς. Αν πιστεύεις, θα δουλεύεις όλη τη βδομάδα και την Κυριακή, μόλις ακούς την καμπάνα, φτερά στα πόδια και στην εκκλησία. Αν πιστεύεις, θα συγχωρείς τον εχθρό σου. "Αν πιστεύεις, θα κοινωνείς τα άχραντα μυστήρια. "Αν πιστεύεις, θα εξομολογείσαι τουλάχιστον μία φορά το χρόνο• όπως αυτός πού δέ' βαπτίζεται δεν είναι Χριστιανός, έτσι και όποιος δεν εξομολογείται δεν είναι Χριστιανός- ή εξομολόγησης είναι ένα από τα επτά μυστήρια της αγίας μας Εκκλησίας. 

Αν πιστεύεις, θα κάνης και κάτι άλλο• θ' ανοίγεις κάθε μέρα το Ευαγγέλιο• όπως δεν περνάει μέρα χωρίς ψωμί, έτσι δεν πρέπει να περνάει μέρα χωρίς να διάβασης το Ευαγγέλιο, τα άγια λόγια του Χριστού μας. Τέλος, αυτό πού , πιστεύουμε να μην το κρύβουμε, αλλά να το λέμε, να το κηρύττουμε. Είδατε οι χιλιαστές; φθάνουν μέχρι την άκρη του κόσμου αφήνοντας κάθε τι άλλο, για να κηρύξουν τη σατανική αίρεση τους• πολύ περισσότερο εσύ, πού έχεις την αλήθεια. Πιστεύεις; 

Μην το κρύβεις, μην είσαι κρυπτοχριστιανός. Κήρυττε το Χριστό, όπως οι άγιοι απόστολοι και Ιεραπόστολοι. Πιστεύεις; Μίλα για το Χριστό. Έχεις γλώσσα; Αγίασε την κηρύττοντας στο διπλανό σου. Είσαι μάνα; μίλα στα παιδιά σου• το ότι τα θηλάζεις δεν είναι σπουδαίο• και ή αρκούδα θηλάζει τα παιδιά της• μίλα στο παιδί! Είσαι γιαγιά; μίλα. Εγώ, αν είμαι κάτι, —το ομολογώ—το οφείλω στη γιαγιά μου• αγράμματος ήτανε, μας έπαιρνε στην αγκαλιά —ας είναι αιωνία ή μνήμη της, άμα τη θυμούμαι κλαίω—• ή γιαγιά μας έμαθε το σταυρό, να λέμε το «Πάτερ ημών», να προσευχώμεθα... Ευλογημένες γιαγιάδες! 

Τώρα τίποτε άπ' αυτά, ό νους τους είναι στη μόδα. Μίλα, λοιπόν, για το Χριστό. Είσαι πατέρας; μίλα για το Χριστό. Είσαι δάσκαλος; μίλα για το Χριστό. Είσαι παπάς; μίλα για το Χριστό. Είσαι Χριστιανός; μίλα• τότε θα σε πω Χριστιανό• από τη γλώσσα θα σε καταλάβω, κι άπ' τα χέρια θα σε καταλάβω, κι άπ' τα πόδια θα σε καταλάβω, κι από όλη την ύπαρξή σου, έτσι θα σε καταλάβω.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, η οποία έγινε στον πανηγυρίζοντα ιερό ναό Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου Οξυάς – Πρεσπών την 11-5-1986. καταγραφή και σύντμησης 8-5-2005.

Κυριακή του Θωμά (Ίωάν. 20,19-31)

Ζωή πίστεως

Τηλεφωνικός Κατάλογος Αγίου Όρους

ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

(πρόθεμα: 23770)

	TEL.	FAX
Ι. Μ. ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ	22-586 & 23-761	23-013
Ι. Μ. ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ	41-488	23-509
Ι. Μ. ΙΒΗΡΩΝ	23-643 & 23-644	23-248
Ι. Μ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ	23-256 & 23-675	23-674
Ι. Μ. ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ	23-251	23-733
Ι. Μ. ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ	23-796 & 23-938

Ιερό Χιλιανδαρινό Κελλί Γέννησης της Θεοτόκου

Η ίδρυση του Ιερού Κελλιού Μαρουδά συμπίπτει με την εποχή που στο μοναστήρι του Χιλιανδαρίου είχαν ξεσπάσει έριδες και ταραχές μεταξύ των μοναχών, στην προσπάθειά τους να εκλέξουν Ηγούμενο. Κατά την παράδοση, τη λύση έδωσε ειρηνικά η Θεοτόκος με θαυματουργό τρόπο, καταλαμβάνουσα τη θέση του Ηγουμένου, με την εικόνα της Τριχερούσας που μετακινήθηκε από τη θέση της στο σύνθρονο του ιερού βήματος, στο ηγουμενικό στασίδι. Από τότε στην Ιερά Μονή Χιλιανδαρίου, μέχρι το 1990,  εκλέγονταν μόνο Επίτροπος, ενώ το κορυφαίο αξίωμα στο

Ανατολή στο κελλί Μαρουδά

       Φωτογραφίες από το ξεκίνημα της καινούργιας ημέρας στο Ιερό Χιλιανδαρινό Κελλί Γέννησης της Θεοτόκου, Μαρουδά:
Κελλί Μαρουδά Αγίου Όρους

Κυριακή του Θωμά: Δεν είναι ψέμα η πίστη μας.

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή. Εἶνε ἡ δευτέρα Κυριακὴ τοῦ Πάσχα ἢ Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ. Καὶ λέγεται Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ, γιατὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ὥρισε νὰ δια­βά­ζεται τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ὁμιλεῖ γιὰ τὸ Θωμᾶ.

* * *

Τί ἦταν ὁ Θωμᾶς; κανένας πλούσιος, κανένας ἐπιστή­μων, κανένας διάσημος τῆς ἐπο­χῆς ἐκείνης; Τίποτε. Ἕνα ἀγράμματο φτωχα­δάκι ἦταν. Καὶ ὅμως ἔγινε πασίγνωστος. Καὶ ἐνῷ μεγάλοι καὶ τρανοὶ λησμονήθηκαν, αὐτὸς ζῇ στὴ μνήμη ὅλων.
Τί συνέ­βη ἆραγε; Κάτι ἄλ­λαξε στὴ ζωὴ τοῦ Θωμᾶ, καὶ τὸ πτωχαδάκι ἔγινε μιὰ μεγάλη φυσιογνωμία.
Τί συνέβη;
Μιὰ μέρα ἄκουσε νὰ τὸν καλῇ μιὰ φωνή. Μιὰ φωνὴ πιὸ γλυκειὰ κι ἀπ’ τὴ φωνὴ τῆς μά­νας, φωνὴ ποὺ ἀπευθύνεται σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο καὶ μακάριοι ὅσοι τὴν ἀκοῦνε.
Εἶνε ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ μας. Εἶδε ὁ Χριστὸς τὸ Θωμᾶ καὶ διέκρινε ὅτι μέσα του κρύβεται ἕνα διαμάντι. Διαμάντι ἦταν ἡ καλή του διάθεσι. Ἔλα μαζί μου, τοῦ εἶπε ὁ Χριστός. Κι ἀμέσως ὁ Θωμᾶς ἄφησε τὰ πάν­τα καὶ τὸν ἀκολούθησε. Κάθησε τρία χρόνια κοντά του. Ἄκουσε τὰ λόγια του, λόγια ποὺ δὲν ἀκούστηκαν ποτέ ἄλλοτε στὸν κόσμο. Εἶδε τὰ θαύματά του, ποὺ εἶνε ἄ­­πειρα – ἀμέτρητα. Εἶδε τὴν ἁγία ζωή του. Ἔ­τσι πίστεψε καὶ εἶπε· Αὐτὸς εἶνε ὁ Χριστός, ἐκεῖνος ποὺ λένε οἱ προφητεῖες ὅτι θὰ ἔρθῃ. Πίστεψε, ὅτι ὁ Ναζωραῖος θὰ συντρίψῃ τὶς λεγεῶνες τῆς ῾Ρώμης, θὰ διώξῃ τοὺς κατακτητάς, θὰ στήσῃ θρόνο μεγάλο, θὰ ἱδρύ­σῃ βασί­λειο, τὴν πιὸ μεγάλη αὐτοκρατορία, καὶ θὰ γίνῃ ὁ βασιλεὺς τῆς ἀνθρωπότητος.

Αὐτὰ πίστεψε καὶ ἦταν χαρούμενος. ᾿Αλλ’ ὅ­ταν τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης στὴ Γεθ­σημανῆ ―ἦταν κι αὐτὸς ἐκεῖ― εἶδε νὰ πιά­νουν τὸ Χριστό, νὰ τὸν δένουν χωρὶς νὰ προβάλλῃ καμμιά ἀντί­στασι, νὰ τὸν φέρνουν στὸν Ἄννα, στὸν Κα­ϊάφα, στὸ πραιτώριο, νὰ τὸν ῥα­πίζουν, νὰ τὸν φτύνουν, καὶ τέλος νὰ τὸν ὁδηγοῦν στὸ Γολγοθᾶ καὶ νὰ τὸν σταυρώνουν χωρὶς νὰ τοὺς ῥίχνῃ ἀστροπελέκια – ὅ­πως θὰ μποροῦσε, ὁ Θωμᾶς παραξενεύτηκε.
Κι ὅ­ταν ἔμαθε ὅτι ξεψύχησε, εἶπε τὸ «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30), καὶ τὸν ἔβαλαν μέσ’ στὸ μνῆ­μα ὅ­πως ὅλους τοὺς κοινοὺς ἀνθρώπους, τότε πλέον ἔπαψε νὰ πιστεύῃ. Ψέμα ἦταν ὅλα, σκέ­φτηκε. Ἔφυγε, πῆγε πάλι στὶς δουλειές του καὶ ἄρχισε ν᾿ ἀσχολῆται μ’ αὐτὲς ὅπως πρίν. Ἀπομακρυνόταν ἀπὸ τοὺς ἄλλους μαθητάς. Κάποια μέρα ποὺ συναντήθηκε μαζί τους, τοῦ εἶπαν· ―Θωμᾶ, ἔχασες! ―Τί ἔχασα; ―Εἴδαμε τὸν Κύριο. Ἀναστήθηκε. Ἔπρεπε νὰ ἤσουν μαζί μας. ―Δὲν πιστεύω τίποτα. ―Δὲν πιστεύεις ἐμᾶς, ποὺ μᾶς γνωρίζεις τόσα χρόνια; δὲν δέχεσαι τὴ μαρτυρία μας; ―Ἐὰν δὲν βάλω τὸ δάχτυλό μου στὰ σημάδια ποὺ ἄφησαν τὰ καρφιὰ στὰ χέρια του καὶ ἡ λόγχη στὴν πλευρά του, «οὐ μὴ πιστεύσω» (Ἰωάν. 20,26). Δὲν πιστεύω, ἂν δὲν τὸν δῶ, λέει.

Πέρασε ἔτσι μιὰ βδομάδα, ποὺ ὁ Θωμᾶς πάλευε μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας, καὶ με­τὰ ἀπὸ ὀχτὼ μέρες οἱ μαθηταὶ ―μαζὶ τώρα μὲ τὸ Θωμᾶ― ἦταν πάλι κλεισμένοι μέσα στὸ ὑ­περῷο. Ξαφνικά, «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων» (ἐ.ἄ. 20,26) νά ὁ Χριστός. ―Θωμᾶ, ἔλα, τοῦ λέει. Ὁ Θωμᾶς πλησιάζει, βάζει τὸ δάχτυλό του ―ὅ­πως εἶνε ζωγραφισμένο στὴν εἰκόνα― στὴν πλευρὰ καὶ στὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ, καὶ τότε φωνάζει· «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (ἐ.ἄ. 20, 29). Ἔτσι ἔπαψε πλέον νὰ εἶνε ἄπιστος, ἔγινε πιστὸς καὶ ἀφωσιωμένος στὸ Χριστό.

Ἀπὸ τότε ὁ Θωμᾶς, αὐτὸ ποὺ πίστεψε δὲν τό ’κρυψε, ὅπως δυστυχῶς κάνουμε ἐμεῖς. Τέτοια πίστι δὲν ἔχει ἀξία. Αὐτὸ ποὺ πιστεύεις, πρέπει νά ’χῃς θάρρος νὰ τὸ πῇς παντοῦ, ἀκόμη κι ἂν βρεθῇς μέσα σὲ χιλιάδες ἀπίστους. Τώρα καταντήσαμε καὶ τὸ σταυρό μας νὰ ντρεπώμεθα νὰ κάνουμε. Στὴ Θεσσαλονίκη ἕνα πτωχαδάκι πῆγε σ’ ἕνα ἑστιατόριο νὰ φάῃ καὶ θεώρησε καθῆκον νὰ κάνῃ τὸ σταυρό του· ὅταν τὸν εἶδαν οἱ ἄλλοι, ἄρχισαν νὰ κοροϊδεύουν… Ὁ Θωμᾶς δὲ ντράπηκε, μέσα σὲ ἀπίστους καὶ εἰδωλολάτρες ποὺ μισοῦσαν τὸ Χριστό, νὰ τὸν κηρύξῃ. Πῆγε ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, ἀπὸ πόλι σὲ πόλι, ἀπὸ χώρα σὲ χώρα.

Πέταξε σὰν ἀετός. Καὶ παντοῦ ἔλεγε· «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Ὄχι ἁπλῶς «ὁ Κύριος καὶ ὁ Θεός». Ἐκεῖνο τὸ «μου» ἔχει σημασία. Εἶδες; ἡ γυναίκα λέει «ὁ ἄντρας μου», ἡ μάνα λέει «τὸ παιδί μου», ὁ ἄρρωστος λέει «ὁ γιατρός μου». Τὸ «μου» αὐτὸ τοῦ Θωμᾶ σημαίνει, ὅτι ὁ Χριστὸς πρέπει νὰ γίνῃ δικός μου, «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Τὸ ὅτι εἶνε Κύριος ὅλου τοῦ κόσμου εἶνε γεγονός· ἀλλὰ πρέπει νὰ γίνῃ καὶ δικός σου, νὰ δημιουργήσῃς στενὴ τρυφερὰ σχέσι μὲ τὸ Χριστό, τόσο νὰ τὸν ἀγαπήσῃς.

Ἔτσι ὁ Θωμᾶς ἔφθασε μέχρι τὶς Ἰν­δί­ες. Ἐ­κεῖ πίστεψαν πολλοί, καὶ ἐκεῖ αὐτὸς βρῆκε θάνατο μαρτυρικό. Γι’ αὐτὸ οἱ χριστιανοὶ τῶν Ἰνδιῶν ὀνομάζονται χριστιανοὶ τοῦ Θωμᾶ.

* * *

Αὐτὸς ἦταν ὁ Θωμᾶς, ποὺ ἀπὸ ἄπιστος ἔγινε πιστὸς καὶ σήμερα ἑορτάζουμε τὴν ψηλάφησί του. Στὶς μέρες μας ὑπάρχουν πολλοὶ ἄ­πιστοι. Ψέμα, σοῦ λένε, εἶνε ἡ θρησκεία· οἱ πα­πᾶδες κοροϊδεύουν τὸν κόσμο, ἐκ­μεταλλεύονται τὸ λαό… Νομίζουν πὼς ἔτσι θὰ σβήσουν τὴν πίστι. Ἐμεῖς τί ν’ ἀπαντήσουμε; Θὰ ὑπενθυμίσου­με μερικὰ ἁπλᾶ πράγματα.

1. Τὸ νερό. Ἄνθρωπε ἀχάριστε, πίνεις νερά­κι· σκέφτηκες ποιός χαρίζει τὸ νερό; Ἂν στερέψουν οἱ πηγές, θὰ ποῦ­με τὸ νερὸ νερά­κι. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια οἱ ἄν­θρωποι πίστευαν. Παρατηροῦσα· προτοῦ νὰ πιοῦν νερὸ ἔκαναν τὸ σταυρό τους. Εἴδατε τώρα πίνοντας νὰ κά­νῃ κανεὶς σταυρό; Τίποτα! Τὴ γουλιὰ ἔχουν στὸ στόμα, καὶ τὸ Χριστὸ βλαστημᾶνε. Ἐνῷ τὸ πουλάκι· πίνει νερὸ καὶ ὑψώνει τὸ κεφαλάκι του στὸν οὐρανό, σὰ νὰ λέῃ «Χριστέ, σ’ εὐχαριστῶ». Ἐσὺ γιατί δὲν πιστεύεις;

2. Ὁ ἥλιος. Ἄκου ἐκεῖ, λένε μερικοί, «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν» νὰ μπῇ ὁ Χριστός; Αὐτὸ εἶν’ ἀπίστευτο, ἀπαράδεκτο… Ἀπίστευτο; Ὅταν ἤμουν στὸ σχολειό, ὁ καλός μας δάσκαλος μᾶς ἔλεγε· Λῦστε μου τὸ αἴνιγμα «Κλεί­νω τὸ σπιτάκι μου, κι ὁ κλέφτης εἶνε μέσα». Ποιός εἶν’ ὁ κλέφτης; ρωτούσαμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ στὸ σπίτι τοὺς γονεῖς. Ποιά ἦταν ἡ λύσις· ὁ ἥλιος! Αὐτὸς περνάει τὰ τζάμια χω­ρὶς νὰ τὰ σπάσῃ καὶ εἶνε μέσα στὸ σπίτι. Καὶ ὁ ἥλιος λοιπὸν φωνάζει «Χριστὸς ἀνέστη».

3. Ὁ ἀέρας. Κλειστὸ εἶ­νε τὸ σπίτι, κι ὅμως ὁ ἀέρας μπαίνει. Πῶς; Ἀ­πὸ μιὰ χαραμάδα. Μιὰ μικρὴ τρυπίτσα νὰ βρῇ, περνάει καὶ φτάνει μέ­χρι τὰ ἔγκατα τῆς γῆς. Αὐτὸς λοιπὸν ποὺ ἔ­­κα­νε τὸν ἀέρα καὶ τὸν ἥλιο, δὲ μποροῦσε ὁ ἴ­διος νὰ μπῇ«κεκλεισμένων τῶν θυρῶν»;

4. Τὰ δέντρα. Τὸ χειμῶνα εἶ­νε γυμνὰ – ξερά, ἀλλὰ τὴν ἄνοιξι; «Σήμερον ἔαρ μυρίζει» (ἐξαπ. Θωμ.). Κάθε φύλλο ποὺ βγαίνει, κάθε λουλούδι, κάθε καρπός, ὅλα φωνάζουν «Χριστὸς ἀνέστη».

5. Νά καὶ ὁ σπόρος. Ὁ γεωργὸς τὸν θάβει στ’ αὐ­λάκι ὅπως ὁ νεκρο­θάφτης τὸ νεκρό. Ὁ σπόρος σαπίζει, καὶ μετὰ ζων­τανεύει καὶ βγαίνει. Καὶ κάθε φορὰ ποὺ φυτρώνει ἕνα στάχυ – ἕνας βλα­στός, λέει «Χριστὸς ἀνέστη». Ἐσὺ ἀμφιβάλλεις;
6. Τὸ ἀβγὸ ποὺ μοιράζουμε τὸ Πάσχα. Ἔχει σημασία. Γιατί; Μέσα στὸ ἀβγὸ εἶνε θαμμένο, κλεισμένο σὰν σὲ τάφο μὲ μαρμάρινη πλάκα, ἕνα πουλάκι. Ἡ κλῶσσα τὸ θερμαίνει καὶ ὕ­στερα ἀπὸ 40 μέρες νάτο, μὲ τὴ μυτίτσα του σπάει τὴ φλούδα· καὶ μόλις βγῇ ἔξω, εἶνε σὰν νὰ κελαϊδῇ «Χριστὸς ἀνέστη».

7. Τὸ ῥαδιόφωνο καὶ ἡ τηλεοράσι τέλος. Ὅ­λα εἶνε κλειστά, ἀλ­λὰ μ’ ἕνα κουμπὶ τὸ σπίτι γεμίζει φωνὲς καὶ εἰκόνες ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς γῆς. Πῶς γίνεται, τί λέει ἡ ἐπιστήμη; Ὑπάρ­χουν τὰ λεγόμενα ἑρτζιανὰ κύματα, ποὺ τοὺς ἔ­­δωσε ὁ Θεὸς δύναμι νὰ μεταφέρουν ὅλα αὐ­τὰ μέσα στὸ σπίτι. Τὰ κτίσματα λοιπὸν μποροῦν νὰ κινοῦνται ἔτσι, ὁ Κτίστης δὲν μπορεῖ;

* * *

Μὴν ἀκοῦτε, ἀδελφοί μου, τὶς φλυ­α­ρίες ἡ­μι­μαθῶν καὶ ἀγραμμάτων. Νὰ πιστεύετε στὸ Χριστὸ ὅπως οἱ πρόγονοί μας, μὲ πίστι βαθειά. Κλεῖστε τ’ αὐτιά σας στὴν ἀθεΐα καὶ ἀ­πιστία. Κρατῆστε βαθειὰ μέσα σας τὴν πίστι. Νὰ λέτε κ’ ἐσεῖς ὅπως ὁ Θωμᾶς «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Καθόλου μὴ δειλιάζετε.

Ἀλλὰ ἡ πίστι σας νὰ μὴν εἶνε νεκρά. Ἡ ἁγία Γρα­φὴ λέει· «ἡ πίστις, ἐὰν μὴ ἔργα ἔχῃ, νεκρά ἐστι» (Ἰακ. 2,17). Ἡ πίστι σας νά ’νε ζων­τανή. Νὰ φανερώνετε παντοῦ ὅτι πιστεύετε. Νὰ τὸ δείχνετε μὲ ἔργα. Αὐτὸ σημαίνει· στὴ ζωή σας καμμιά βλαστήμια, καμμιά κλοπή, καμμιά μοιχεία, καμμιά πορνεία, κανένα διαζύγιο. Νὰ βα­σιλεύῃ ὁ Χριστὸς στὰ σπίτια σας, στὶς οἰκογένειές σας, στὰ παιδιά σας, παντοῦ.
 
Θὰ σᾶς πῶ ἕνα λόγο, ἀκοῦστε με. Πιστεύω. Ἂν δὲν πίστευα, θὰ ἔσπαζα τὴ ῥάβδο αὐτὴ ποὺ κρατῶ καὶ θὰ γινόμουν ἕνας ἐπαγγελματίας. Ἀλλὰ πιστεύω στὸ Χριστό. Ὅλα εἶνε ψέματα, ἕνα εἶνε ἀληθινό. Κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα δὲν ὑπάρχει ἄλλο, παρὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦ­τε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Θωμᾶ Ζέρβης – Ἐδέσσης 7-5-1989)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=20953

Μήπως αμφιβάλεις;

Δεν υπάρχει aδέρφια μου αμφιβολία πως οι μέρες μας που περνάμε είναι μέρες δύσκολες και επικίνδυνες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία νομίζω πως το κακό γύρω μας, αντί να υποχωρεί ή έστω κάπως να ελαττώνεται, θεριεύει σαν αγρίμι καλοταϊσμένο.

Δεν υπάρχει πιστεύω αμφιβολία πως όχι μόνον οι άλλοι, αλλά κι εμείς οι ίδιοι, εσύ, εγώ, τα παιδιά μας, κινδυνεύουμε καθημερινά από το φούντωμα της κακίας, της αγριάδας στις μέρες μας. Οι άνθρωποι, το μάτι τους, οι αντιδράσεις τους, οι ενέργειές τους…

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως προσπάθειες γίνονται από πολλές κατευθύνσεις. Όλοι μας το θέλουμε κάτι ν’ αλλάξει, κάπως να φωτιστεί η ζωή μας, μια ανάσα χαράς, λίγο χαμόγελο ελπίδας, να πάμε λίγο καλύτερα… όμως ελπίδα δεν φαίνεται στον ορίζοντα να μας χαμογελάει.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως και οι διάφοροι «σωτήρες» με τις υποσχέσεις τους, με τις προσφορές τους κατάντησαν στις μέρες μας μεγαλύτερος κίνδυνος, μεγαλύτερη απειλή. Απογοητεύουν, εκμεταλλεύονται, γεμίζουν με πίκρα και παράπονο την ψυχή όσων τους εμπιστεύτηκαν, τους στήριξαν, τους πίστεψαν…

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως μία είναι η μοναδική δύναμη, που μπορεί να σώσει το βασανισμένο άνθρωπο της εποχής μας, κι αυτή είναι η αγάπη του Θεού! Μόνον Αυτός μπορεί και, το πιο σπουδαίο, μόνον Αυτός θέλει να σε βοηθήσει, να σου χαρίσει την αληθινή ζωή. Οι άλλοι γύρω ούτε θέλουν, ούτε μπορούν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η αγάπη αυτή του Θεού είναι ολόκληρη δική σου, ολόκληρη στη διάθεσή σου να την αγκαλιάσεις με πίστη, να την αξιοποιήσεις με πίστη, να την απολαύσεις με πίστη, γιατί ναι, δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβοία γύρω από την αγάπη του Θεού. Εάν κοιτάξεις με πίστη στο Σταυρό του Γολγοθά, θα διαλυθούν όλες οι αμφιβολίες σου και θα πεισθείς γι’ αυτή την ασύλληπτη αγάπη Του για σένα.

Δεν υπάρχει ίχνος αμφιβολίας ότι μας αγαπάει ο Θεός.

 Συλλογίσου μόνον τούτο:

- Πλήρωσε και ξόφλησε το τεράστιο ηθικό χρέος των πολλών αμαρτιών μας με το θάνατο του Ιησού Χριστού, του Γιου Του, στη θέση τη δική μας.

- Μας προσφέρει μια σωτηρία, που μπορείς να την αποκτήσεις εντελώς δωρεάν και χωρίς να το αξίζεις – κατά χάριν! – χωρίς να καταφύγεις στο κοπιαστικό ανηφόρι των προσπαθειών και των καλών έργων, που δεν οδηγεί πουθενά. Το λέει ο Ίδιος στο Λόγο Του: «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, διά να μην καυχηθή κάποιος» (Εφεσίους β΄ 4-10)

- Αυτή η σωτηρία είναι η αναγεννημένη ζωή, που θα αποκτήσεις από τώρα, από σήμερα, εάν το θελήσεις, ζωή ελεύθερη, ζωή γεμάτη με χαρά, με δύναμη, ζωή αιώνια, πραγματική ζωή.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως γι’ αυτήν την όμορφη λυτρωμένη ζωή πλαστήκαμε. Ξεπέσαμε όμως και χανόμαστε, εκφυλιζόμαστε κάθε μέρα εξαιτίας της αμαρτίας μας, της απομάκρυνσής μας από τον Θεό.

Δεν θέλεις να δοκιμάσεις;

Δεν θέλεις να διαβάσεις την Καινή Διαθήκη, να μάθεις όλη την αλήθεια γύρω από το Πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού;

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αν το θελήσεις ειλικρινά, εάν το ζητήσεις με πίστη, εάν κάνεις το βήμα αυτό τώρα,- σήμερα! - θα σωθείς, θα ελευθερωθείς, θα αποκτήσεις την αιώνια ζωή, τον ζωντανό Ιησού Χριστό. θα γίνει ο Κύριός σου και ο Θεός σου, ο Βασιλιάς σου, θα γίνει ο Σωτήρας σου από την αιώνια απώλεια.

Σ’ αγαπάει, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Στο έδειξε τόσο καθαρά, στο δείχνει κάθε μέρα, αλλά και μέσα από το Λόγο Του στο βεβαιώνει ο Ίδιος: «Διότι τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε το Γιο Του το Μονογενή, για να μην απολεσθεί κάθε ένας που πιστεύει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάννης γ΄ 16).

Δοκίμασε να αγκαλιάσεις με πίστη και ταπείνωση την αγάπη Του και θα αλλάξει η ζωή σου ολόκληρη, δεν υπάρχει καμία αμφιβολίa.

http://otheosagapiesti.blogspot.com/2010/12/mh.html

Εορτασμός Αγίου Γεωργίου, στο Παλιό Χωριό της Σαντορίνης

Κωδονοκρούστες την ώρα του καθήκοντος

Ακολουθούν εικόνες από τον πρόσφατο εορτασμό του Άη Γιωργιού, που έγινε στον ενοριακό ναό, Αγίας Τριάδος του Παλιού Χωριού της Σαντορίνης.

Είχαν συγκεντρωθεί στο χώρο αυτό εικόνες του Αγίου Γεωργίου από τα διάσπαρτα ξωκλήσια της περιοχής του Παλιού Χωριού, με τα ακόλουθα τοπωνύμιά τους όπως:

Ο Αη Γιώργης των Μαρινίδων, Ο Άη Γιώργης ο Γάτης, Ο Άη Γιώργης του νεκροταφείου και φυσικά ο Άη Γιώργης της Αγίας Τριάδος.

Η ανατροφή των παιδιών (Ἁγίου Λουκᾶ Κριμαίας)

Ι.Ν Αγίας Τριάδας, Συμφερούπολη Ουκρανίας (Άγιος Λουκάς)

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

Για την ανατροφή των παιδιών

«Οὐδείς ἐστιν ὃς ἀφῆκεν οἰκίαν ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ ἕνεκεν τοῦ εὐαγγελίου, ἐὰν μὴ λάβῃ ἑκατονταπλασίονα νῦν ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ οἰκίας καὶ ἀδελφοὺς καὶ ἀδελφὰς καὶ πατέρα καὶ μητέρα καὶ τέκνα καὶ ἀγροὺς μετὰ διωγμῶν, καὶ ἐν τῷ αἰῶνι τῷ ἐρχομένῳ ζωὴν αἰώνιον».

(Μκ. 10, 29-30).

Είναι αψευδής αυτός ο λόγος του Κυρίου. Σας βεβαιώνω ότι, όταν άφησα τα παιδιά μου και τα εμπιστεύτηκα στον Θεό, Εκείνος τα φρό­ντισε. Τα παιδιά μεγάλωσαν σωστά και νομίζω ότι εγώ δεν θα μπορούσα να τα φροντίσω τόσο καλά. Και ο Κύριος μου έδωσε εκατό φορές πε­ρισσότερα παιδιά. Μου έδωσε όλους εσάς.

Εορτασμός Ζωοδόχου Πηγής, στο Καμάρι της Σαντορίνης

Μεγάλη γιορτή και ο σημερινός μας εορτασμός , όπου γιορτάζουμε το τρεχούμενο και αθάνατο νερό της ζωής, χαρίζοντας την αθανασία της ψυχής μας.

Έτσι και στο χωριό μου σήμερα γιορτάζουν τα δυο μικρά ξωκλήσια που βρίσκονται, το μεν ένα στα ενδιάμεσα πρανή του βουνού, το δε άλλο στους πρόποδές του.

Το σχοινί

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

«Η ιστορία μιλάει για έναν ορειβάτη, ο οποίος θέλησε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό. 

Ξεκίνησε, λοιπόν, την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. 

Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος. 

Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα.

Όλα ήταν μαύρα. Μηδενική ορατότητα. 

Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα. 

Ο ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά.

Συνέχισε να πέφτει... και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του. 

Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά.

Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα.

Μόνο το σκοινί τον κρατούσε ζωντανό. .

Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε:

- Θεέ μου, βοήθησε με! -

Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε:

- Τί θέλεις να κάνω;

- Σώσε με, Θεέ μου!

- Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε σώσω;

- Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς!

- ΤΟΤΕ, του απαντά ο Θεός , ΚΟΨΕ ΤΟ ΣΚΟΙΝΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΣΟΥ...»।

३

Στο σημείο αυτό σταμάτησα να διαβάζω και απορημένη σκέφτηκα: -

«Θεέ μου, τί ζητάς από αυτόν τον άνθρωπο; Είναι δυνατόν να του ζητάς να κόψει το σκοινί, το μόνο πράγμα πού τον κρατάει ζωντανό;»

Αλλά, άφησα γρήγορα αυτές τις σκέψεις και έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του ορειβάτη. 

Αλήθεια, ΕΣΥ, τί θα έκανες;

Με ανάμεικτα συναισθήματα και σχεδόν βέβαιη για την απάντηση μου, συνεχίζω να διαβάζω: 

«Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος και το σώμα του κρεμόταν από ένα σκοινί. 

Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σκοινί ΜΟΝΟ 2 μέτρα πάνω από τη γη...».

Και εσύ; Πόσο κολλημένος είσαι στο σκοινί σου;

Ποτέ μην αμφισβητήσεις όσα είναι από το Θεό. ,

Ποτέ δεν θα πρέπει να λες ότι σε έχει ξεχάσει ή σε έχει εγκαταλείψει.

Ποτέ μη νομίζεις ότι δεν σε φροντίζει. ,

Θυμήσου ότι σε κρατάει πάντα με το δεξί Του χέρι

και η επιλογή να απλώσεις το δικό σου χέρι ανήκει σε εσένα. " 

Τελικά το μεγαλύτερο μας λάθος , είναι ότι δεν αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη Στα Χέρια Του Θεού ...

Δεν εμπιστευόμαστε Την Πανσοφία Του και Την Θεία Του Πρόνοια ...

Και ύστερα παραπονιώμαστε ότι όλα μας πάνε στραβά .

Μα αφού δεν αφήνουμε Τον Καραβοκύρη να οδηγήσει το καράβι της ζωής μας.

Θέλουμε να το οδηγήσουμε όπου θέλουμε εμείς ...

http://otheosagapiesti.blogspot.com/2011/04/blog-post_27.html

Χριστός Ανέστη! Το μεγαλύτερο γεγονός της ιστορίας

AΓAΠHTOI μου αδελφοί, «Xριστός ανέστη!». ΣΑς χαιρετίζω εν Xριστώ, τω αναστάντι Kυρίω. Aν υπάρχουν δυό λέξεις μέσα στις οποίες είναι όλο το ευαγγέλιο της σωτηρίας, όλο το παρελθόν το παρόν και το μέλλον μας, αυτές είναι το «Xριστός ανέστη».

Eδώ φαίνεται η σοφία της

Φρικτά μαρτύρια Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου, Ειρήνης και Αγίου Γεωργίου

Θα σταθούμε στα μαρτύρια των Αγίων μας , πληροφορίες για τους βίους τους υπάρχουν πληθώρα στο διαδύκτιο. Θα εστιάσουμε στα φρικτά βασανηστήρια που πραγματικά μόνο που τα διαβάζεις νομίζεις οτι βλέπεις κάποιο θρίλερ και μάλιστα θα λέγαμε οτι ο σεναριογράφος το παράκανε. Και όμως όλα αυτά συνέβησαν στους Αγίους μας και έλαβαν το στέφανον της Αγιότητος που τους  έδωσε ο Κύριος. Ποιος θα μπορούσε να υπομένει τόσα πολλά για ένα ψέμμα ; και όμως εκατομμύρια μαρτύρων και αγίων έχουμε για την ομολογία τους στο Χριστό και την αιώνια ζωή και όχι σε κάποια φιλοσοφία. 

Μιλάμε για μαρτύρια σωτηρίας αγιότητος και αγιασμού. Μάλιστα τα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ είναι σχεδόν καθημερινά και αμέτρητα μαζί με τον Άγιο Γεώργιο, τον Άγιο Νεκτάριο και τον Άγιο Εφραίμ είναι οι ποιο θαυματουργοί και εμφανείς. 

Δεν υπάρχει αόριστη αλήθεια και άγνωστος Θεός. 

Ο Αναστάντας Ιησούς Χριστός η ενσάρκωση του Θεού λόγου μέσο της Ορθόδοξης αλήθεια που περίτρανα μας δίδει αποδείξεις με αίμα εκκατομυρίων αγίων.

Χριστός Ανέστη αληθώς ο Κύριος ! ! !  

Στη φυλακή. Βασανιστήρια

        Ωργισμένος ο Διοκλητιανός διέταξη να τον κλείσουν στην φυλακή και να του περισφίξουν τα πόδια του στο ξύλο και πάνω στο στήθος του να του βάλουν μεγάλη και βαρειά πέτρα, αφού τον ξαπλώσουν ανάσκελα.

       Το άλλο πρωί ο Διοκλητιανός διέταξε να του παρουσιάσουν τον Γεώργιον, για να τον ανακρίνη. Και πάλιν ο Γεώργιος έμεινε ακλόνητος στην ομολογία του, και παρ' όλες τις κολακείες και τις υποσχέσεις που του έδωσε ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός, διεκήρυττε την πίστι του και μιλούσε για τους ουράνιους θησαυρούς.

Τότε, αφού ωργίσθηκε ο Διοκλητιανός, διέταξε τους δημίους να δέσουν τον Άγιον σ' ένα μεγάλον τροχόν για να κομματιασθή το σώμα του. Μάλιστα ειρωνεύθηκε την ανδρεία του Αγ. και τον κάλεσε να προσκυνήση τα είδωλα.

Ο Άγιος Γεώργιος ευχαρίστησε τον Θεόν που τον αξίωνε να δοκιμασθή και δέχθηκε με ευχαρίστησι να υποστή το φοβερό αυτό μαρτύριο, με το οποίον θα κομματιαζόταν σε μικρά και λεπτά κομμάτια ολόκληρο το σώμα του, επειδή γύρω - γύρω από τον τροχόν υπήρχαν μπηγμένα κοφτερά σίδερα, που έμοιαζαν με μαχαίρια. Πράγματι μόλις ο τροχός κινήθηκε, τα κοφτερά σίδερα άρχισαν να κόβουν το σώμα του. Τότε ακούσθηκε μια φωνή από τον ουρανόν που έλεγε: «Μη φοβάσαι Γεώργιε, γιατί εγώ είμαι μαζί σου» και αμέσως ένας άγγελος ελευθέρωσε τον άγιον, αφού τον έλυσε από τον τροχόν και θεράπευσε όλο το καταπληγωμένο σώμα του.

       Ο Γεώργιος αφού απέκτησε το θαυμάσιο παράστημά του και με αγγελικήν όψι παρουσιάστηκε στο Διοκλητιανό που με άλλους είχε πάει να κάνη θυσία. Μόλις τον είδαν, έμειναν όλοι έκθαμβοι και απορημένοι. Μάλιστα μερικοί ισχυρίζοντο ότι είναι κάποιος που του μοιάζει, και άλλοι ότι είναι φάντασμα. Όπως εσχολίαζαν το γεγονός εμφανίσθηκαν μπροστά στο βασιλιά δύο από τους αξιωματικούς του, ο Πρωτολεών και ο Ανατόλιος με χίλιους στρατιώτες και ωμολόγησαν την πίστι τους στον Χριστό. Ο Διοκλητιανός θύμωσε τόσο που έγινε έξαλλος και διέταξε να τους σκοτώσουν, πράγμα που έγινε.
       Έπειτα διέταξε να γεμίσουν αμέσως ένα λάκκον με ασβέστη και νερό και να ρίξουν μέσα τον Γεώργιον και να τον αφήσουν τρεις ημέρες και τρεις νύκτες, έτσι που να διαλυθούν και αυτά τα κόκκαλά του.
       Οι δήμιοι πράγματι έρριξαν τον Άγιο στο ζεματιστό ασβέστη και έκλεισαν και το στόμιο του λάκκου. Ύστερα από τρεις ημέρες ο Διοκλητιανός έστειλε στρατιώτες ν' ανοίξουν τον λάκκο, οπότε βρήκαν τον Άγιον Γεώργιον όρθιον μέσα στον ασβέστη και προσευχόταν. Το γεγονός εντυπωσίασε και προκάλεσε θαυμασμό και ενθουσιασμό στο λαό που εφώναζε ότι «ο Θεός του Γεωργίου είναι Μεγάλος». Και ο Διοκλητιανός ζήτησε εξηγήσεις από τον Γεώργιον, πού έμαθε τις μαντικές τέχνες και πώς τις χρησιμοποιεί. Ο Γεώργιος τότε του απάντησε ότι ήταν τα γεγονότα αποτελέσματα της Θείας Χάριτος και Δυνάμεως και όχι έργα μαγείας και γοητείας.
       Ο Διοκλητιανός ωργισμένος διέταξε να του φορέσουν πυρακτωμένα παπούτσια με σιδερένια καρφιά και να τον εξαναγκάζουν να περιπατή. Και ο άγιος προσευχόταν και περιπατούσε χωρίς να πάθη τίποτα. Πάλιν διέταξε να τον φυλακίσουν και σκέφθηκε να συγκαλέση τους άρχοντες, για να συσκεφθούν τι έπρεπε να κάμουν στον Γεώργιον. Και αφού τον έδειραν τόσον πολύ με μαστίγια και κατεπλήγωσαν ολόκληρο το σώμα του αγίου, τον παρουσίασαν στον Διοκλητιανό, ο οποίος έμεινε έκπληκτος βλέποντας τον Γεώργιον να λάμπη σαν Άγγελος. Σκέφθηκε λοιπόν, ότι αυτό το φαινόμενο γίνεται με τις μαγείες. Γι' αυτό κάλεσε τον μάγον Αθανάσιον, για να λύση τα μάγια του Γεωργίου.

Μένει αβλαβής απ' το δηλητήριον

       Ήλθε πράγματι ο μάγος Αθανάσιος και κρατούσε στα χέρια του δυο πήλινα αγγεία, στα οποία υπήρχε δηλητήριον. Μάλιστα στο πρώτον υπήρχε το δηλητήριον που αν το έπινε κανείς θα τρελαινόταν και στο δεύτερο, τέτοιο, ώστε πίνοντάς το να πεθάνη.
       Πράγματι ωδήγησαν τον άγιο στο Διοκλητιανό και στον μάγο Αθανάσιον. Ο βασιλεύς διέταξε να του δώσουν να πιη το πρώτον δηλητήριον. Και ο άγιος χωρίς δισταγμό ήπιε το δηλητήριον του πρώτου δοχείου αφού προηγουμένως προσευχήθηκε λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ο ειπών καν θανάσιμόν τε πίωσιν ου μη αυτούς βλάψη θαυμάστωσον νυν τα ελέη σου». Και δεν έπαθε τίποτα απολύτως.
       Μόλις είδαν ότι δεν έπαθε τίποτα, ο βασιλεύς διέταξε να του δώση ο μάγος και το δεύτερον το θανάσιμον. Το ήπιε και αυτό χωρίς να πάθη το παραμικρό. Τότε όλοι έμειναν έκπληκτοι μόλις είδαν το θαύμα αυτό. Ο Διοκλητιανός εξακολουθούσε να επιμένη ότι για να μην πεθάνη ο Γεώργιος είχε δικά του μάγια. Ο μάγος Αθανάσιος που ήξερε πόσο δραστικά ήταν τα δηλητήρια που έδωσε στον Άγιο Γεώργιο αφού εγονάτισε μπροστά στον μάρτυρα ωμολόγησε την Πίστιν του στον Αληθινόν Θεόν. Τότε ο Διοκλητιανός διέταξε και εφόνευσαν τον Αθανάσιον αμέσως. Εκείνη την στιγμή έφθασε και η γυναίκα του Διοκλητιανού Αλεξάνδρα, η οποία ωμολόγησε την πίστιν της στον Αληθινόν Θεόν. Και ο σκληρός και άκαρδος Διοκλητιανός διέταξε να την φυλακίσουν και την επομένην να της κόψουν το κεφάλι. Η Αλεξάνδρα ενώ προσευχόταν στην φυλακή παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού.

Μαρτυρικόν τέλος του Μεγαλομάρτυρος

       Ο άγιος Γεώργιος κλείσθηκε στην φυλακή και την νύκτα είδε στο όνειρό του τον Χριστόν, ο οποίος του ανήγγειλε ότι θα πάρη τον στέφανον του μαρτυρίου και θα αξιωθή της αιωνίου ζωής. Σαν εξημέρωσε διατάχθηκαν οι στρατιώτες να παρουσιάσουν μπροστά του τον άγιον. Πράγματι ο Άγιος Γεώργιος εβάδιζε γεμάτος χαρά προς τον βασιλέα, επειδή προγνώριζε ότι έφθασε το τέλος του. Μόλις λοιπόν τον αντίκρυσε ο Διοκλητιανός του πρότεινε να πάνε στο ναό του Απόλλωνος για να θυσιάση στο είδωλόν του. Αφού μπήκε ο Γεώργιος στο ναό εσήκωσε το χέρι του και αφού έκανε το σημείο του σταυρού διέταξε το είδωλον να πέση. Αμέσως το είδωλον έπεσε και κομματιάσθηκε.
       Ο ιερέας των ειδώλων και ο λαός τόσον πολύ εθύμωσαν που φώναζαν στον Βασιλέα να θανατώση τον Γεώργιον. Ο Διοκλητιανός εξέδωκε τότε διαταγήν, και ο δήμιος του απέκοψε την κεφαλήν.

  Τον Ηγούμενο Αγιο Ραφαήλ, αυτό το ασύγκριτο παλικάρι της Ορθοδοξίας και της Πατρίδας, θα τον δέσουν σε ένα δέντρο και θα του πριονίσουν ζωντανό το σαγόνι, με το πριόνι μέσα στο στόμα, υποβάλλοντάς τον σε ένα από τα τρομακτικότερα μαρτύρια που έχουν καταγραφεί!!! 

   Ο Αρχιδιάκονος Αγιος Νικόλαος, πέθανε από τα μαρτυρικά βασανιστήρια των Τούρκων και το φρικτότατο μαρτύριο του Αγίου Ραφαήλ που έβλεπε!!!

   Την δωδεκάχρονη μόλις Αγία Ειρήνη, της έκοψαν το ένα χεράκι της, έριξαν ζεματιστό νερό μέσα στο στοματάκι της και στο τέλος τα θηρία την έκαψαν ζωντανή μέσα σε πιθάρι, μπροστά στα μάτια της μητέρας της Μαρίας, που δεν άντεξε και σταμάτησε η καρδιά της από το εφιαλτικό μαρτύριο του παιδιού της!!! Τον δε πατέρα της, τον Προεστό Βασίλειο, τον κατέσφαξαν, αφού πρώτα τον καταβασάνισαν με διαμελισμούς και απερίγραπτα μαρτύρια!!! Πριν όμως απ΄ όλα αυτά, είχαν αρπάξει το εντεκάμηνο βρέφος Ραφαήλ, το άλλο παιδί τους, αδελφό της Ειρήνης και βαφτιστήρι του Αγίου Ραφαήλ, και το ποδοπάτησαν συντρίβοντας το κεφαλάκι του!!!

Το Δάσκαλο του χωριού Θεόδωρο, που πήγαινε πολύ τακτικά τους μαθητές του στην Εκκλησία, στο Μοναστήρι των Καρυών, τον βασάνισαν άγρια και στο τέλος του έκοψαν μαρτυρικά το κεφάλι!!!

Μερικές πνευματικές νουθεσίες του Αγίου Ραφαήλ

« Χωρίς Θεία Κοινωνία δεν υπάρχει , δεν υπάρχει ζωή αιώνια δια τον άνθρωπον».

« Εάν δεν υποφέρει ο άνθρωπος στην ζωή της γης 

δεν είναι εύκολον να εισέλθη την πύλη του Παραδείσου ».

« Ότι συμβαίνει στον άνθρωπο στην ζωή του , είναι λόγω της ατάκτου ζωής του »

 πηγές: http://www.impantokratoros.gr/Agios-Georgios.el.aspx

 http://noiazomai.agrino.org/Rafailagioi.html

http://lock-heart.blogspot.com/2011/04/blog-post_27.html

Περί προσευχής. Δευτέρα της Διακαινησίμου

«Ούτοι πάντες ήσαν προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή και τη δεήσει» (Πραξ. 1, 14).

ΕΟΡΤΗ, αγαπητοί μου, εορτή και πανήγυρης σήμερα. Κ' εμείς καλούμεθα να σπείρουμε το λόγο του Θεού. Ελπίζουμε, ότι ό σπόρος δέ' θα πάει όλος χαμένος, δέ' θα πέσει όλος στα αγκάθια ή στις πέτρες ή στην σκληρά οδό, αλλά ένα μέρος του θα καρποφορήσει. Με την ελπίδα αυτή ομιλούμε και σήμερα.

Ή εβδομάδα αυτή (Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο) ονομάζεται Διακαινήσιμος, και σήμερα είναι ή Δευτέρα της Διακαινησίμου. Για ποιο λόγο ή Εκκλησία ονομάζει την εβδομάδα αύτη Διακαινήσιμο; Την ονομάζει Διακαινήσιμο, διότι κάτι καινόν, κάτι καινούργιο, δημιουργήθηκε. Με την ανάσταση του Χριστού ό παλαιός κόσμος, πού είχε πλέον φθαρεί, καταργείται, και ένας καινούργιος κόσμος, μια καινούργια τάξις εγκαινιάζεται. Ό Χριστός ουδέποτε γηράσκει. Παραμένει πάντοτε νέος, και κάνει  και τους ανθρώπους πάντοτε νέους, καινούργιους ανθρώπους. Λένε ότι κάτω στις Ινδίες υπάρχει μια λίμνη, πού ό,τι πράγμα βαπτίζεις μέσα σ' αυτήν, λάμπει σαν χρυσός. Δεν ξέρω αν είναι πραγματική αυτή ή λίμνη• γνωρίζω όμως, ότι πραγματικούς μέσα στην Εκκλησία του Χριστού όλα γίνονται λαμπρά, όλα χρυσά, όλα παίρνουν ανεκτίμητη αξία.

Διακαινήσιμος λοιπόν λέγεται ή εβδομάδα, διότι κατ' αυτήν μαζί με την Ανάσταση πανηγυρίζουμε τη δύναμη πού έχει ό Χριστός να κάνη τα πάντα καινά, καινούργια.

Θέλω να πω λίγα λόγια επάνω στον απόστολο πού ακούσαμε. Τι λέει ό απόστολος;

Μόλις ό Χριστός ανελήφθη στους ουρανούς, οι μαθητές επέστρεψαν από το όρος των Ελαίων στα Ιεροσόλυμα. 'Οπωσδήποτε ήταν κάπως θλιμμένοι από τον αποχωρισμό υπερίσχυε όμως ή μεγάλη ελπίδα, πού ενστάλαξε στην καρδιά τους ό Χριστός όταν είπε να παραμείνουν στα Ιεροσόλυμα για να λάβουν το Πνεύμα το άγιο.

Πράγματι οι δώδεκα απόστολοι έμειναν στα Ιεροσόλυμα. Μαζί τους ήταν ή Παναγία, οί μυροφόρες γυναίκες και οί εβδομήκοντα μαθηταί, 120 εν όλο ψυχές. Αυτοί ήταν όσοι έμειναν πιστοί στο Χριστό. Όλοι αυτοί ήταν ομόψυχοι. Είχαν μαζευτεί σ' ένα υπερώο, μεγάλο χώρο στον επάνω όροφο ενός σπιτιού.  και τι έκαναν εκεί; Το λέει ό απόστολος• προσεύχονταν. «"Ήσαν προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή και τη δεήσει» (Πράξ. 1,14). Με το παράδειγμα τους μας διδάσκουν κ' εμάς, ότι πρέπει να προσευχώμεθα.

Άλλα τι είναι ή προσευχή; είναι μια μεγάλη δύναμις, ένα απαραίτητο μέσον όπως είναι το τηλέφωνο. Όταν θέλεις να επικοινωνήσεις με κάποιον δικό σου στην Αυστραλία ή στην Αμερική ή στη Γερμανία, σηκώνεις το ακουστικό, ανοίγεις γραμμή,  και συνδέεσαι. Κι όταν ακούσης τη φωνή του πατέρα σου, της μητέρας σου, του δικού σου ανθρώπου πού είναι τόσο μακριά, ευχαριστείσαι. Ένα είδος λοιπόν τηλεφωνικής επικοινωνίας, πού ενώνει τη γη με τον ουρανό, είναι ή προσευχή. Δεν είναι αυτό παραμύθι. Εάν είναι αναγ καιο  και ευχάριστο ν' ακούς τη φωνή των ανθρώπων σου από μια μακρινή χώρα, πόσο περισσότερο το να επικοινωνείς με το Θεό; Άλλ' ενώ τηλέφωνο έχουν όλοι  και αν τους λείψει στενοχωρούνται, «τηλέφωνο» προσευχής δεν έχουν. Ενώ αυτό το «τηλέφωνο» πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή  και ανεμπόδιστη λειτουργία, ώστε ό άνθρωπος να μπορεί να επικοινωνεί με το Θεό, το δημιουργό  και σωτήρα του.

Τι έχει άραγε να πει ό άνθρωπος στο Θεό;

Ποιο μπορεί να είναι το θέμα της «τηλεφωνικής» τους συνομιλίας; "Άλλοτε μεν, όταν βλέπει τα έξοχα δημιουργήματα του Θεού, να τον δοξολογεί, να λέει «δόξα σοι, ό Θεός». Όταν πάλι αναλογίζεται τις άπειρες ευεργεσίες του, να τον ευχάριστη. Κι όταν νιώθει τις ποικίλες ανθρώπινες ανάγκες, να παρακαλεί το Θεό. Ή προσευχή είναι άλλοτε δοξολογία, άλλοτε ευχαριστία, και άλλοτε δέησης.

Προσεύχονταν και οι απόστολοι, όπως ακούσαμε. Και κατόπιν προσευχής ανέδειξαν τον αντικαταστάτη του Ιούδα, τον απόστολο Ματθία. Προσευχόταν ή ΥΠΕΡΑΓΙΑ Θεοτόκος. Προσεύχονταν όλοι οι άγιοι• δεν υπάρχει άγιος πού δεν προσευχόταν αγιότης  και προσευχή είναι άρρηκτος συνδεδεμένα. Προσεύχονταν όταν, μικρά παιδιά, γνώριζαν πρώτη φορά τον Κύριο. Προσεύχονταν όταν, άντρες πλέον, έβγαιναν στη ζωή κ' έπιαναν δουλειά ή πήγαιναν ως στρατιώτες στον πόλεμο. Προσεύχονταν ιδίως όταν κατελάμβαναν κάποιο αξίωμα της πολιτικής ή της στρατιωτικής Ιεραρχίας. Προσεύχονταν ακόμη περισσότερο οί πρώτοι Χριστιανοί όταν γινόταν διωγμός και τους έπιαναν, τους έδεναν, τους έριχναν στις φυλακές, τους δίκαζαν, τους πίεζαν να θυσιάσουν στα είδωλα. Θερμότερα όμως προσεύχονταν όταν τους οδηγούσαν πλέον στα μαρτύρια  και στο θάνατο• τότε έλεγαν τις πιο δυνατές προσευχές. Όλο προσευχή ήταν ή ζωή τους•  και ή ωραιότερα προσευχή τους ποια ήταν όταν συγχωρούσαν όλους  και παρακαλούσαν  και γι' αυτούς τους δήμιους των τότε επαναλάμβαναν  και αυτοί τα λόγια του Κυρίου τους• «Πάτερ, άφες αυτοίς• ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23,34).

Όλοι αυτοί μας διδάσκουν, ότι πρέπει να προσευχώμεθα. Λοιπόν εμείς προσευχόμεθα; ιδού το μεγάλο ερώτημα. Δυστυχώς σ' εμάς ή προσευχή έχει παραμεληθεί, έχει ατονήσει, έχει εξασθενήσει, έχει γίνει νεκρά. Πέρα από κανένα σταυρό πού κάνουμε, δεν αισθανόμεθα την ανάγκη τακτικής προσευχής πού, κατά τη γνώμη ενός μεγάλου φιλοσόφου της νεωτέρας εποχής, είναι ή μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο. Δεν προσευχόμεθα. Ξημερώνει ό Θεός την ήμερα; προσευχή δεν κάνουμε. Πάμε στην εργασία; προσευχή δεν κάνουμε. Γυρίζουμε από την εργασία; προσευχή δεν κάνουμε. Καθόμαστε στο τραπέζι; προσευχή δεν κάνουμε. Νυχτώνει; προσευχή δεν κάνουμε. Πάμε για ύπνο; προσευχή δεν κάνουμε. Χτυπάει ή καμπάνα την Κυριακή; δεν πατούμε στην εκκλησία να προσευχηθούμε. Μόνο τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, τέτοιες μεγάλες γιορτές, γεμίζει ή εκκλησία. Τον άλλο χρόνο ξέρετε πώς ζούμε; σαν τα ζώα• διότι άνθρωπος χωρίς προσευχή δεν ονομάζεται άνθρωπος. Αυτό είναι μία μεγάλη έλλειψης.

Και να 'ταν μόνο αυτό;

Όχι μόνο δεν προσευχόμεθα, αλλά φαινόμεθα  και αχάριστοι. Διότι πολλοί ανοίγουν το βρωμερό τους στόμα  και βλαστημούν την Παναγία, το Χριστό, τα ιερά  και τα όσια, τα καντήλια, τα πάντα• δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Τη μπουκιά έχουμε μέσ' στο στόμα  και το Χριστό βλαστημάμε!

Τι θα γίνει; Έμενα ρωτάτε, τον αμαρτωλό επίσκοπο Φλωρίνης; Δέ' διαβάζετε την Αποκάλυψη; Καμιά νύχτα —ό Θεός να φιλάει— θα γίνει κανένας σεισμός  και δέ' θα μείνει όρθιο σπίτι. Δέ' θα μείνει ατιμώρητη αυτή ή ασέβεια. Δέ' θα μείνει ατιμώρητη ή απιστία, ή περιφρόνησης, ή πορνεία, ή μοιχεία, ή βλασφημία των θείων, οι εκτρώσεις, τα διαζύγια, ή αδικία, ή εκμετάλλευση των αδυνάτων...

Χθες ήταν μεγάλη εορτή. Ποιος θυμήθηκε το Θεό; Ποιος είπε στο σπίτι, Ελάτε βρε παιδιά να πούμε τι εορτάζουμε σήμερα; Σε ποιο τραπέζι έψαλαν το «Χριστός ανέστη»; Σε ποιο σπίτι έκαναν το βράδυ μια προσευχή;... Τίποτα. Αν σε μια πόλη ακούγονται δέκα εκατομμύρια λέξεις την ήμερα —αν υπήρχε μηχάνημα να τις μετράει—, αμφιβάλλω μέσα σ' αυτές αν ακούστηκε ή λέξη Χριστός. Πουθενά• τίποτε απολύτως. Η, αν ακούστηκε, θ' ακούστηκε ως βλασφημία. Αυτό είναι πολύ θλιβερό.

Για αυτό από σήμερα, πού ακούσαμε στην εξήγηση του αποστόλου πώς προσεύχονταν οι πρώτοι Χριστιανοί, παρακαλώ να συνηθίσουμε κ' εμείς να προσευχώμεθα. Μανάδες πού με ακούτε, πατεράδες πού με ακούτε, το ωραιότερο πού έχετε να κάνετε είναι ν' αγοράσετε μία Σύνοψη ή ένα Συνέκδημο,  και κάθε βράδυ, όταν ό Θεός φέρνει τη νύχτα, να προσεύχεσθε. Μάθετε  και τα παιδιά να προσεύχονται μαζί σας. Πίστεψε με, εσύ θα πεθάνεις, μα το παιδί σου ποτέ δέ' θα τα ξεχάσει αυτά. Πολλά άλλα θα ξεχάσει, αλλά δέ' θα ξεχάσει ποτέ ότι προσευχόταν μαζί με τη μητέρα  και τον πατέρα του.

Προσεύχεσθε λοιπόν, ώστε αυτό πού λέει σήμερα ό απόστολος να πραγματοποιηθεί  και σ' εμάς• «Ούτοι πάντες ήσαν προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή  και τη δεήσει» (Πράξ. 1,14).

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία η οποία έγινε στον Ιερό ναό Άγιου Γεωργίου πόλεως Φλωρίνης την 1-5-1978 με άλλο τίτλο. Καταγραφή και σύντμησης 2-5-2005

Η Αγάπη δεν διδάσκεται

Η Αγάπη δεν διδάσκεται. Δίδεται άνωθεν όταν την ζητήσουμε με επίγνωση του Εγωϊσμού μας που θέλουμε να συντρίψουμε. . 

Ποτέ να μην λές «γιατί περνώ αυτό»; 

Ή όταν βλέπεις τόν άλλο με τη γάγγραινα, τον καρκίνο ή την τύφλωση, να μην λές «γιατί το περνά αυτό»; 

Αλλά να παρακαλείς τον Θεό να σου χαρίσει το όραμα της άλλης όχθης... 
Τότε θα βλέπεις όπως οι Άγγελοι τα γινόμενα εδώ όπως πραγματικά είναι: ΟΛΑ στο σχέδιο τού Θεού. ΟΛΑ. 

Ο πνευματικά προχωρημένος άνθρωπος είναι αυτός που έφτασε να μην έχει «υπόσταση» και που έχει κατανοήσει βαθύτατα ότι ό,τι του συμβαίνει είναι είτε Θέλημα του Θεού, είτε Παραχώρηση του Θεού. 

Η ζωή της Εκκλησίας βρίσκεται πέρα από κάθε ηθική πειθαρχία ή θρησκευτικά καθήκοντα. Είναι υπέρβαση της Ηθικότητας στην Πνευματικότητα.

Όποιος ζει στο Παρελθόν, είναι σαν τον πεθαμένο. 

Όποιος ζει στο Μέλλον με την φαντασία του, είναι αφελής, γιατί το Μέλλον είναι μόνον του Θεού. Η Χαρά του Χριστού βρίσκεται μόνο στο Παρόν. Στο Αιώνιο Παρόν του Θεού. 

Δεν πρέπει να παραδοθούμε στο Θέλημά Του. 
Αυτό το κάνουν οι στρατιώτες. Εμείς τα Παιδιά Του, πρέπει να Του το προσφέρωμε το θέλημά μας μαζύ με όλον τον εαυτό μας. 
Στο χάλι του. και να Του πούμε: «Σου προσφέρω όλα μου τα στραβά και τα ατελή. Κάνε τα ίσια».

Δίνοντας χαρά στους άλλους, εσύ την νοιώθεις πρώτα. 

Για να φτάσεις στο δεν υπάρχω, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς κι έτσι ταυτίζεσαι απόλυτα με τόν Άλλο, τον εκάστοτε Άλλο, και τότε στο τέλος της ημέρας αναρωτιέσαι: 

Θέλω τίποτε; Όχι. 
Επιθυμώ τίποτε; 
Όχι. Μου λείπει τίποτε; 
Όχι... Αυτό είναι!. 

Γερόντισσα Γαβριηλία από την «Ασκητική της αγάπης»

http://otheosagapiesti.blogspot.com/2010/10/blog-post_22.html

Η Φυλακή

Ο άνθρωπος είναι πλασμένος να ζει ελεύθερος και να απολαμβάνει χωρίς δεσμά τα δώρα της αγάπης του Θεού. Περισσότερο δε από κάθε άλλο λαό, εμείς οι Έλληνες νιώθουμε τον πόθο και την ανάγκη της ελευθερίας. 

Ζωή χωρίς ελευθερία παύει να είναι αγαθό.

Μα εκτός απ’ αυτή την ελευθερία, που όλοι μας γνωρίζουμε, είναι και μια ευρύτερη, και πολύ.σημαντική

ελευθερία. 

Υπάρχουν.άνθρωποι.που.ζουν ελεύθεροι σε ελεύθερες χώρες, μα είναι δούλοι της αμαρτίας,των παθών, και νιώθουν τόσο ασφυκτικά τα δεσμά αυτής της τρομερής κατάστασης .

Η αμαρτία, που δυστυχώς υπάρχει σ’ όλους τους ανθρώπους, γιατί όλοι γεννιόμαστε μέσα σ’ αυτήν και την πολλαπλασιάζουμε με τις καθημερινές μας σκέψεις και πράξεις, είναι μια ασφυκτική φυλακή, που κρατά αιχμάλωτη την ψυχή μας.

Κάθε μέρα μόνοι μας, σαν τον μεταξοσκώληκα, περιζώνουμε τη φυλακή μας, την κάνουμε πιο ασφυκτική και στο τέλος, ενώ για τον μεταξοσκώληκα υπάρχει η μεταμόρφωση, για μας δε μένει παρά θάνατος και καταδίκη. 

Ο Χριστός όμως, που λέγεται Λυτρωτής και Ελευθερωτής, Αυτός μπορεί να μας ελευθερώσει από τη φυλακή της αμαρτίας, να σπάσει τα δεσμά της. και τα έχει ήδη σπασμένα με τη θυσία του Γολγοθά και την Ανάστασή Του και μας καλεί τώρα αν το θελήσουμε να κάνουμε χρήση της απελευθέρωσης που Αυτός μας χαρίζει και να ζήσουμε ευτυχισμένοι μαζί Του, μακριά από τα δεσμά και την κατάρα της αμαρτίας. 

Είναι ακριβώς αυτό που όλοι μας έχουμε τόσο ανάγκη στη ζωή μας.

Μα για να γίνει αυτό, πρέπει με όλη τη δύναμη της ψυχής μας να του φωνάξουμε όπως ο Δαβίδ,

 «Κύριε, βγάλε με και εμένα από τη φυλακή και την κατάρα της αμαρτίας. Κύριε, κάνε με παιδί δικό Σου για να ζω μέσα στο φως και στην αλήθεια Σου». 

Στη φωνή μας αυτή, αν είναι ειλικρινής, ο Θεός θα απαντήσει με επέμβαση και σωτηρία.

http://otheosagapiesti.blogspot.com/2010/12/blog-post.html

Βαριά φορτία

Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, κα’γω αναπαύσω ημάς.              Ματθαίος ια’ 28
                            
Η ζωή του ανθρώπου στη γη είναι έτσι δομημένη, ώστε ο κάθε ένας μας να πρέπει να σηκώνει βάρη.
Μόνο που σε μια συντριπτική πλειοψηφία τα βάρη τα έχουμε φορτώσει εμείς στις πλάτες μας.
Κάποιος, κουβαλούσε τα βάρη των δύο οικογενειών που έφτιαξε, με χωριστά παιδιά σε κάθε μια, καθώς και μιας τρίτης που είχε στα σκαριά!
Είχε επίσης το βάρος της επιχείρησης που διηύθυνε και τις υποχρεώσεις  των φιλόδοξων ανοιγμάτων, για να τη δει να προοδεύει.
Είχε να διοικεί ανθρώπους που δεν κρατούσαν το λόγο τους, να συνεργάζεται με τοκογλύφους, να καλύπτει επιταγές τρέχοντας την τελευταία στιγμή.
<<Ε, λοιπόν, δεν είμαι και Άτλας>>, έφτασε να φωνάζει καταβεβλημένος.
Δεν είμαστε Άτλαντες, δεν μπορούμε να σηκώσουμε τον κόσμο όλο στις πλάτες μας.
Και κυρίως όχι τα βάρη που μόνοι μας φορτωθήκαμε μέσα στην αμαρτία μας.
Είμαστε φτιαγμένοι από το Θεό για να κουβαλάμε το βάρος της ημέρας, και αυτό χωρίς μέριμνα και περιττή ανησυχία.
Τα βάρη μας είναι για να τα ρίξουμε επάνω στον Ιησού Χριστό.
Για να σηκώσει Εκείνος το φορτίο, να αναλάβει Εκείνος το πρόβλημα, το θέμα, τις περιστάσεις, την υγεία, το πένθος, την ιδιαίτερη ανάγκη.
Εκείνος που πήρε στους άγιους ώμους Του το φορτίο της αμαρτίας μας και το πλήρωσε με το αίμα Του, σίγουρα μπορεί να σηκώσει κάθε βάρος μας.
Είναι ώρα να ξεφορτωθούμε, να ξεκουραστούμε.
Να ακουμπήσουμε στον Ιησού Χριστό.
Να εμπιστευτούμε πως θα νοιαστεί Εκείνος για μας.
Να πάρουμε στα χέρια μας το Λόγο Του και να σκύψουμε σ’αυτόν με πνεύμα υπακοής, γιατί πολλά από τα φορτία μας θα γλυτώσουμε, αν κάνουμε όσα Εκείνος μας λέει.
Και για όσα Εκείνος μας εμπιστευθεί να σηκώσουμε, θα μας δώσει την αντίστοιχη χάρη και δύναμη και ακόμη περισσότερη!

Κύριε μου, φύλαξέ με από του να φορτώνομαι μόνος μου όσα ποτέ δε θέλησες για μένα και δίνε μου πίστη και δύναμη, να σηκώνω αυτά που Εσύ θέλεις.

Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

http://otheosagapiesti.blogspot.com/2011/04/blog-post_04.html