Κυριακή του Παραλύτου (Ίωάν. 5, 1-15)
Ψυχική παραλυσία
ΑΚΟΥΣΑΤΕ, αγαπητοί αδελφοί, το ιερό και άγιο ευαγγέλιο; Ή σημερινή
ευαγγελική περικοπή περιέχει ένα θαύμα του Κυρίου. Άλλα για να καταλάβουμε
καλύτερα το θαύμα αυτό, πρέπει να γίνει ατομικό, να το κάνουμε προσωπικό, να
το μεταφέρουμε στον εαυτό μας• πρέπει δηλαδή να επαναληφθεί και σ' εμάς. Πώς
θα γίνει αυτό; Για να επαναληφθεί το
θαύμα, πρέπει ή δύναμις του Χριστού να
ενεργήσει επάνω μας. Τότε δεν θα χρειάζεσαι άλλη βεβαίωση για να πιστεύεις.
Θα έχεις ακράδαντη βεβαιότητα. Μεγαλύτερα απόδειξης της δυνάμεως του Χριστού
θα είσαι συ ό ίδιος.
Τι λέει, λοιπόν, το Ιερό Ευαγγέλιο; Στα Ιεροσόλυμα, κοντά στην προδοτική
πύλη, την πύλη δηλαδή άπ' όπου περνούσαν τα πρόβατα πού επρόκειτο να
θυσιαστούν στο ναό, υπήρχε μία δεξαμενή πού λεγόταν Βηθεσδά. Το νερό αυτής
της δεξαμενής είχε μία θαυματουργική ιδιότητα. Τι ιδιότητα; Κατά αραιά
χρονικά διαστήματα, μια φορά το χρόνο, κατέβαινε εκεί άγγελος Κυρίου και
τάραζε το νερό. Τότε το νερό αποκτούσε, προσωρινώς, Ιαματική Ιδιότητα. Αυτό
διαρκούσε πολύ λίγο' αμέσως κατόπιν το νερό επανερχόταν στην προηγουμένη
φυσική κατάσταση, ήταν πάλι απλό νερό όπως όλων των άλλων πηγών. Όποιος
λοιπόν αμέσως μετά την κάθοδο του αγγέλου προλάβαινε να πέση πρώτος μέσα στο
ταραγμένο νερό, γινόταν υγιής, οποιαδήποτε και αν ήτο ή ασθένεια από την
οποία έπασχε.
Αυτό έδινε ελπίδα σε όλους όσοι είχαν απελπισθεί από τους γιατρούς. Έτσι
γύρω από το χείλος της κολυμβήθρας ήταν συγκεντρωμένο ένα πλήθος ασθενών,
πού έμεναν εκεί ξαπλωμένοι σε κρεβάτια ή φορεία. Είτε κρύο έκανε, είτε ζέστη,
όλοι αυτοί οι ταλαίπωροι άνθρωποι δεν απομακρύνονταν από 'κει. Για να
προστατεύονται δε από τη βροχή και τον ήλιο, είχαν χτιστή γύρω άπ' τη
δεξαμενή πέντε στοές, πέντε υπόστεγα, όπου παρέμεναν οι ασθενείς και όσοι
τους συνόδευαν.
Ανάμεσα στο πλήθος των ασθενών, πού περίμεναν να βρουν τη θεραπεία τους,
ήταν και ένας παράλυτος. Γιατρειά δεν είδε από άνθρωπο. Αλλ' ούτε και στη
θαυματουργό κολυμβήθρα τόσον καιρό είχε βρει τη θεραπεία του. Τριάντα-οχτώ
χρόνια περίμενε εκεί με υπομονή. Στο μακρό αυτό διάστημα πολλούς συνασθενείς
είδε να πέφτουν στο ταραγμένο νερό, να βγαίνουν και να φεύγουν για τα σπίτια
τους θεραπευμένοι. Αυτός λόγω της παθήσεως του δεν ήταν ευκίνητος• πάντα
κάποιος άλλος τον προλάβαινε. Ήταν μόνος και αβοήθητος. Έτσι το μαρτύριο του
συνεχιζόταν.
Μετά από τόσα χρόνια αποτυχιών, Τι ελπίδα υπήρχε πλέον; Μάλλον έπρεπε να το
πάρει απόφαση, ότι εκεί θα τον βρει ό θάνατος και τότε από την κολυμβήθρα θα
μετακόμιση στο κοιμητήριο• κι αντί να μπει στο ιαματικό νερό, θα τον βάλουν
στο μαύρο χώμα. Εν τούτοις εξακολουθούσε να ελπίζει, να υπομένει, να
παραμένει εκεί. Σαν κάποιον να περίμενε! Κάποιο μυστήριο έκρυβε ή ταλαιπωρία
του.
Και ήρθε επί τέλους ή στιγμή να λυθεί το δράμα του και να φωτιστή το
μυστήριο. Μετά από αγόγγυστη υπομονή τόσων ετών, ήρθε κοντά του ό μέγας
ιατρός, το άριστο φάρμακο, και τότε βραβεύθηκε ή αρετή του. Ήρθε κοντά του ό
Χριστός, ό παντοδύναμος και πάνσοφος ευεργέτης, του είπε ένα μόνο λόγο, και
μ' εκείνο το λόγο ό παράλυτος αμέσως έγινε καλά. Μέγα το θαύμα• ένας
ζωντανός νεκρός στάθηκε όρθιος• και αυτός πού δε μπορούσε να σήκωση ούτε ένα
κουτάλι, πήρε δύναμη και σήκωσε ολόκληρο κρεβάτι.
Ό παραλυτικός αυτός έμεινε εκεί τόσα χρόνια, για να γίνη διδάσκαλος μας.
Τριάντα οχτώ χρόνια δε 'γόγγυσε ούτε βλαστήμησε όπως θα έκαναν άλλοι πού,
όχι τόσο αλλά πολύ λιγότερο χρόνο έχουν στο κρεβάτι, και τα Βάζουν με το
Θεό. Ό παραλυτικός είναι παράδειγμα υπομονής. Για αυτό ήρθε κοντά του όχι
άνθρωπος, αλλά ό ίδιος ό Χριστός• διότι τον σπλαχνίστηκε. Έπειτα ό
παραλυτικός αυτός, όταν γιατρεύτηκε, δεν πήγε στο σπιτάκι του, αλλά που
πήγε; Στό ναό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έγινε και ιεροκήρυκας, σαλπιγκτής των
θαυμάτων του Κυρίου.
Άλλα τώρα δεν θέλω να μιλήσω για τον παραλυτικό του ευαγγελίου• θέλω να
μιλήσω για τους σημερινούς παραλύτους.
—Μα υπάρχουν και σήμερα παράλυτοι;
Υπάρχουν. και δεν εννοώ μόνο τους σωματικώς παραλύτους. Εννοώ κυρίως τους
ψυχικώς παραλύτους. Αυτοί είναι περισσότερο αξιολύπητοι. Διότι πάνω από τη
σωματική ασθένεια υπάρχει ή ψυχική ασθένεια, και πάνω από τη σωματική
παραλυσία υπάρχει ή ψυχική παραλυσία.
Τι είναι ψυχική παραλυσία; Μπορούμε να πούμε, ότι είναι ή πλέον συχνή και ή
πλέον διαδεδομένη νόσος. Από πού ν' αρχίσω και που να τελειώσω; Μερικές
φωτογραφίες των σημερινών ψυχικώς παραλύτων θα σας παρουσιάσω και θα
τελειώσω.
Πρώτο παράδειγμα. Ό παράλυτος πού ιάτρευσε ό Κύριος τριανταοχτώ χρόνια είχε
να πάει στο ναό του Θεού. Πήγε μικρό παιδί, και ξαναπήγε τώρα, μετά τη
θεραπεία του, με άσπρα πλέον τα μαλλιά. Άλλ' εκείνος δικαιολογείται ήταν
ασθενής, δεν είχε πόδια, και παρέμενε ακίνητος εκεί παρά το χείλος της
κολυμβήθρας. Οι σημερινοί όμως ψυχικώς παράλυτοι, ενώ σωματικώς είναι
υγιέστατοι και κινούνται και τρέχουν δεξιά κι αριστερά, όμως έχουν σαράντα
και πενήντα χρόνια να πατήσουν το πόδι τους στο σπίτι του Θεού. Ήρθαν νήπια,
όταν τους έφερε ή μάνα να βαπτισθούν, και θα έρθουν άλλη μια φορά, όταν
σηκωτούς θα τους φέρουν να τους κηδεύσουν. Στην εκκλησία τώρα δεν έρχονται•
άλλου πηγαίνουν ευχαρίστως. Πες τους για κινηματογράφο, πες τους για θέατρο,
να δεις πώς τρέχουν. Λησμονούν το Θεό, πού μας δίνει όλα τα αγαθά, και την
υγεία και την αρτιμέλεια, και δεν έρχονται να του πουν ένα ευχαριστώ.
Λησμονούν, ότι τα πόδια μας δόθηκαν για το Χριστό και όχι για το διάβολο.
Θέλετε άλλο παράδειγμα ψυχικώς παραλύτου; Οι προηγούμενοι έχουν παράλυτα τα
πόδια, αυτοί έχουν παράλυτα τα χέρια για το Θεό.
Ή
πέστε στο δειλό και κρυπτοχριστιανό να ομολογήσει την πίστη του όταν χτυπά ή
καμπάνα ή όταν περνά έξω από μια εκκλησία. Ντρέπεται, φοβάται και τον ίσκιο
του, και σταυρό δεν κάνει. "Ε, σας ερωτώ• αυτοί δεν έχουν τα χέρια τους
παράλυτα; Λησμονούν, ότι τα χέρια δόθηκαν για να βοηθούν τον πλησίον, να
ελεούν, να εργάζονται το αγαθό, και όχι να μουντζώνουν και να πληγώνουν.
Λησμονούν, ότι τα χέρια δόθηκαν για να ομολογούν την πίστη, για να δοξάζουν
το Θεό, και όχι να τον αρνούνται με τη δειλία την ιδιοτέλεια και τις τόσες
άνομες πράξεις και απρεπείς χειρονομίες• τα χέρια δόθηκαν για να εργάζονται
τις θείες εντολές και όχι να τις καταργούν Είτε κλέβοντας Είτε παλαμίζοντας
το ιερό Ευαγγέλιο με τους όρκους.
Άλλο ένα παράδειγμα ψυχικώς παραλύτων. είναι αυτοί πού έχουν παράλυτη τη
γλώσσα. Ή γλώσσα του ανθρώπου είναι τέλειο όργανο. Όχι μόνο ως μέλος και
όργανο του σώματος αλλά και ως μέσο επικοινωνίας. Λένε, ότι ανατομικός ό
ουραγκοτάγκος έχει καλύτερη γλώσσα από τον άνθρωπο, αλλά Τι να την κάνης; ή
γλώσσα του δέ' μπορεί ν' άρθρωση λέξη. Ενώ ό άνθρωπος με τη γλώσσα του
ομιλεί, συνεννοείται, εκφράζει τα συναισθήματα και τίς σκέψεις του. Πόσα
λόγια λέει την ήμερα; 100, 300, 500, 1.000, 2.000, 10.000, 20.000, 30.000
λέξεις. Ψάχνω όμως μέσα στις τόσες αυτές λέξεις να βρω διαμάντι, και δέ'
βρίσκω. Χαλίκια και κοπριά. Ακούγονται βλαστήμιες, αισχρολογίες, βωμολοχίες,
λόγια βρωμερά-μόνο λόγια του Θεού δεν ακούγονται. Γιατί, άνθρωπε, ό Θεός σου
έδωσε τη γλώσσα; Σου την έδωσε να τον δοξολογείς, να διαλαλείς τα θαύματα
του, να λες τον καλό λόγο στον πλησίον σου. Όταν εσύ τη χρησιμοποιείς για το
διάβολο, δεν είσαι παράλυτος στο καλό;
Αδελφοί μου, πριν τελειώσω συνιστώ• Γόνατα και πόδια παραλελυμένα,
ανορθωθείτε (πρ6λ. Ή σ. 35,3). Χέρια νεκρά και καρδιές παγωμένες,
θερμανθείτε. Γλώσσες και στόματα, καθαριστείτε, πάρτε φωνή, αινείτε τον
Κύριον πέστε «Εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξα Θεού Πατρός•
αμήν»(Φιλ.2,η και θ. Λευίτ.).
Αυγουστίνος Καντιώτης
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία η οποία έγινε στον ιερό Ναό Τριών Ιεραρχών
Πετραλώνων – Αθηνών την 30-04-1961. καταγραφή και διόρθωση 22-05-2005.
