" Παιδί μου, ρίχνω το βλέμμα μου πάνω σου και καταλαβαίνω πόσο έχεις μεγαλώσει. Όταν σε κοιτώ γίνομαι τρυφερή και στοργική και ξεχνώ τα λογής προβλήματα που έχω να αντιμετωπίσω. Τη στιγμή που μου χαμογελάς, η ψυχή μου γεμίζει γλυκές μελωδίες. Μόλις όμως λυπάσαι, η ψυχή μου βασανίζεται περισσότερο από τη δική σου. Αν διάβαζες την καρδιά μου, θα έβλεπες πως θέλω να γλυκάνω τους πόνους σου και να απαλύνω τα βάσανά σου. Εσύ όμως δεν έχεις χρόνο για μένα. Απομονώνεσαι μέσα στο δωμάτιό σου, απαιτείς να είναι πάντα κλειστή η πόρτα σου και η μόνη σκέψη σου είναι το ίντερνετ. Προσπαθώ να ανακαλύψω τον κόσμο σου και με αφήνεις μονίμως απέξω. Έχεις τους φίλους σου κι επικοινωνείς μαζί τους. Αλλά εγώ δεν ξέρω να μιλήσω στη γλώσσα σου. Συγχώρεσέ με.
Ξέρω ότι κάνω λάθη. Εργάζομαι πολλές ώρες και συχνά σε παραμελώ. Δεν δικαιολογούμαι, αλλά γνωρίζεις πως είμαι άνθρωπος, όχι Θεός. Όλη μου η σκέψη είσαι εσύ και τα αδέλφια σου, η οικογένειά μου, τα αγγελούδια μου. Μπορεί να μην είμαι το υπόδειγμα μάνας. Όμως ένα ξέρω: είμαι περήφανη για σένα, όπως η Σπαρτιάτισσα μάνα: ο γιος της τραυματίστηκε στη μάχη με ηρωισμό κι έμεινε κουτσός. Η μητέρα του παρηγορώντας τον του έλεγε ότι δεν πρέπει να στενοχωριέται, εφόσον κάθε βήμα του θα της θυμίζει την ανδρεία του, αλλά και κάθε δρασκελιά του την προσφορά του στην πατρίδα. Κι εγώ, παιδί μου, είμαι περήφανη για σένα. Κι ας μην το πιστεύεις.
Ένα καλό παράδειγμα αξίζει όσο εκατό προτροπές. Έτσι, από μικρή ηλικία θέλησα να σου δώσω χριστιανική αγωγή, διδάσκοντάς σου -ακόμα και με το παράδειγμά μου- τη σημασία της προσευχής, της αγάπης, της διάκρισης και της ευγένειας. Πολλές φορές σιωπώ και σε αφήνω να ξεσπάσεις πάνω μου τα νεύρα σου.
Κι εκείνη τη στιγμή πονάω, μια και δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Κι αν κάποιες φορές σου φωνάζω, ομολογώ πως είναι λάθος μου. Προσπαθώ να σου δείξω πως θέλω να γίνεις ώριμο παιδί και με υπευθυνότητα. Άνθρωπος είμαι, αλλά αγωνίζομαι να βρω το δρόμο, για να γιατρεύω τα πάθη μου. Άλλωστε, ξεχνώ να σου λέω ευχαριστώ, παρακαλώ, με συγχωρείς. .
Δεν σε κρίνω και πολύ περισσότερο δεν σε συγκρίνω με τα αδέλφια σου. Ο καθένας από εσάς είναι για μένα ξεχωριστός. Καλύτερο είναι να αποφεύγεις κι εσύ να κρίνεις τους άλλους, μια κι όταν το επιδιώκεις, δεν σου μένει καιρός να τους αγαπήσεις. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι τρία πράγματα χρειάζονται για τη μόρφωση και την ψυχική καλλιέργεια των ανθρώπων: η φύση, η μάθηση και η άσκηση. Το πρώτο προσφέρεται. Τα άλλα δυο κατακτώνται.
Να ξέρεις, πως η πρώτη μάχη για την αρετή και το καλό γίνεται πρώτα μέσα μας: για τον εαυτό μας, με τον εαυτό μας και εναντίον του εαυτού μας.
Πρέπει να γνωρίζεις πως ο άνθρωπος, όταν είναι παιδί, πρέπει να είναι κόσμιος, στην εφηβεία του εγκρατής, δίκαιος στο μέσον της ζωής του, αλλά κι επιεικής στο τέλος της ζωής του.
Ο γέροντας Παΐσιος έλεγε : «Έρχονται τα παιδιά και λένε : δεν μας καταλαβαίνουν οι γονείς. Έρχονται οι γονείς και λένε : δεν μας καταλαβαίνουν τα παιδιά. Ε! άμα δεν κάνουμε εμείς υπακοή στα παιδιά και τα παιδιά σε μας, πώς θα τα βρούμε;»
Παιδί μου, θέλω να αποκτήσεις ταυτότητα κι ανεξαρτησία στη ζωή σου και να στηρίζεσαι στα δικά σου τα πόδια. Μην ξεχνάς όμως πως βρίσκομαι εδώ πάντα, στήριγμα και ασπίδα σου! Να θυμάσαι πως κανείς δεν μπορεί να σε αγαπήσει περισσότερο από ό, τι εγώ. Η ζωή σου είναι ο ήλιος μου, αλλά κάθε φορά που με αποφεύγεις, εγώ βλέπω τη δύση.
Λένε πως όταν ο Νίτσε έχασε τα λογικά του, μόνο μια λέξη δεν ξέχασε: μάνα. Γιατί όπως έλεγε ο Πολ Κλοντέλ, ο άνθρωπος γερνάει τη μέρα που χάνει τη μητέρα του.
Παιδί μου, ο ιερός Χρυσόστομος έλεγε ότι η αγάπη είναι σύζυγος των αγγέλων, σύντροφος των πατέρων, ομοτράπεζη των προφητών, συναθλήτρια των μαρτύρων.
Δεν υπάρχει καλύτερος πρεσβευτής μετάνοιας από τα δάκρυά μου. Και να θυμάσαι: ο μόνος τρόπος να κερδίσει κάποιος μια ανθρώπινη καρδιά είναι να χαρίσει πρώτα τη δική του, όπως εγώ έκανα σε σένα δώρο τη δική μου καρδιά.
Σ' αγαπώ, να προσέχεις ! "
(Γράμμα μιας μητέρας στο έφηβο παιδί της)
http://odevontas.blogspot.com/2010/11/blog-post_29.html
