Η μοναξιά είναι ένα θλιβερό συναίσθημα απομόνωσης από τους άλλους ανθρώπους, που συνοδεύεται συνήθως από κούραση ψυχική, πικρία, ή ακόμη και απόγνωση. Ωστόσο, μοναξιά μπορεί κάποιος να βιώσει ακόμη και όταν βρίσκεται μέσα στο πλήθος, στην παρέα του ή στην οικογένειά του, αν αισθάνεται ότι οι άλλοι τριγύρω δεν τον ακούν, δεν τον κατανοούν, ή δεν τον αγαπούν.
Μια σχέση, είτε αυτή είναι φιλική, είτε συγγενική, είτε ερωτική, είτε επαγγελματική,– μια υγιής σχέση- όπου υπάρχει ειλικρίνεια, αγάπη και επικοινωνία, έχει την ιδιότητα να “ζεσταίνει” τον ψυχικό μας κόσμο, να μας δίνει δύναμη, χαρά και ελπίδα, αισιοδοξία. Αν όμως, είτε εμείς, είτε το άλλο πρόσωπο, είμαστε ψυχροί και αδιάφοροι, ή είμαστε βιαστικοί και δεν προσέχουμε να ακούσουμε τί λέει ο άλλος, ή ακόμη αν καλύπτουμε το αληθινό μας πρόσωπο πίσω από κάποιο προσωπείο, τότε είναι επόμενο να δημιουργούμε προϋποθέσεις μοναξιάς και απομόνωσης.
Βέβαια, δεν πρέπει να παραλείψουμε το εξής: Υπάρχει μεγάλη διάφορα μεταξύ του να περνάς κάποιο χρόνο μόνος σου και του να είσαι μόνος,-η. Στην πρώτη περίπτωση, το άτομο επιλέγει να περάσει λίγο χρόνο μακριά από τους άλλους, καθώς όλοι μας χρειαζόμαστε περιόδους ηρεμίας και περισυλλογής. Το δικαίωμα να μπορεί κανείς να μείνει μόνος, είναι η αρχή κάθε ελευθερίας. Στη δεύτερη περίπτωση, το άτομο αισθάνεται ένα αόριστο αίσθημα έλλειψης ικανοποίησης, ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι υπάρχει ένα μικρό κενό στη ζωή του / της. Η αίσθηση αυτή, μπορεί να αφορά κοινωνική ή συναισθηματική μοναξιά. Η συναισθηματική μοναξιά, οφείλεται στην απουσία μιας στενής συναισθηματικής σχέσης με κάποιο άλλο ή άλλα πρόσωπα. Οι επιφανειακές γνωριμίες που θεραπεύουν την κοινωνική μοναξιά, δεν αγγίζουν τη μοναξιά ενός συναισθηματικού τύπου. Έτσι άλλωστε εξηγείται το γεγονός ότι σε ένα περιβάλλον γεμάτο κόσμο αισθανόμαστε μόνοι μας. Και αυτό, γιατί μπορεί να υπάρξει μια σημαντική διαφορά μεταξύ των προσδοκιών που έχουμε και της πραγματικότητας.
Καλό θα ήταν να μελετήσουμε και τη δική μας περίπτωση πάνω σε αυτό το θέμα. Μήπως είμαστε εμείς υπαίτιοι για τη μοναξιά μας; Αν ναι, τότε χρειάζεται να δουλέψουμε πρώτα απ’ όλα πάνω στον εαυτό μας, να γίνουμε εμείς πιο ζεστοί, πιο προσεκτικοί, πιο ειλικρινείς άνθρωποι. Να γίνουμε πάνω απ' όλα άνθρωποι που κατανοούν και αγαπούν. Αν όχι, αν δούμε ότι δεν είμαστε εμείς οι υπαίτιοι της μοναξιάς μας, τότε πρέπει να προβληματιστούμε για την ποιότητα της συντροφιάς μας. Ίσως η παρέα που τώρα έχουμε να κινείται μόνο σε ένα επιφανειακό επίπεδο, και αυτό να μην είναι πια αρκετό για μας. Πρώτα πρέπει να εξετάσουμε τη σχέση μας με το Θεό. Από Εκείνον δεχόμαστε την απόλυτη, ειλικρινή ΑΓΑΠΗ και αμέτρητες ευεργεσίες που δεν μπορεί να μένουν χωρίς ανταπόκριση. Είναι ο ΜΟΝΟΣ που αξίζει τη λατρεία μας κυριολεκτικά και που μπορεί να καλύψει κάθε κενό της καρδιάς μας.
Έπειτα είτε είναι η παρέα που μας απογοήτευσε, είτε η οικογένεια, αυτό που ίσως μας βοηθήσει να βελτιωθούμε, είναι να αναζητήσουμε μια καινούργια φιλία, πιο βαθιά, πιο αληθινή, πιο ικανή να καλύψει το κενό. Αυτό δε σημαίνει ότι θα αποστραφούμε τους παλιότερους ανθρώπους μας. Θα τους αποδεχθούμε και αυτούς γι' αυτό που είναι και για τα καλά που έχουν, ενώ ταυτόχρονα προχωρούμε μπροστά σε ωριμότερες και βαθύτερες φιλίες.
Τέλος άπειρα παραδείγματα μας δείχνουν ότι όσο μια καρδιά γεμίζει από Χριστό, τόσο ο φόβος της μοναξιάς απομακρύνεται!
Ελένη Θάνου - Κοινωνική Λειτουργός
ΕΣΥ τ. 63 | Περιοδικό για νέους με άποψη
http://paparokades.blogspot.com
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2010/12/blog-post_6583.html#ixzz18InNi8Ib
