Έλεγε ο Αββάς Ζωσιμάς ότι εάν κάποιος ενθυμηθεί εκείνον που τον στενοχώρησε ή το ενέπαιξε ή τον ζημίωσε ή, οπωσδήποτε, του προξένησε κάποιο κακό, πρέπει να τον ενθυμηθεί ως ιατρό και από τα βάθη της ψυχής του να εύχεται γι’ αυτόν. Αν, όμως, υφαίνει στον νου του λογισμούς εναντίον του, τότε σκέπτεται κακό εναντίον της ψυχής του, όπως οι δαίμονες. Μάλλον ο ίδιος γίνεται δαίμων και εχθρός του εαυτού του, αφού δεν επιθυμεί να απαλλαγεί από την κακία του, αλλά να υποφέρει αθεράπευτα. Διότι αν δεν ήταν άρρωστος, δεν θα ενοχλείτο από το πάθος εναντίον αυτού ο οποίος τον ελύπησε ή τον εστενοχώρησε και τον οποίο του έστειλε ο Χριστός ως ιατρό για να του φανερώσει την πάθησή του με την προσβολή και την ζημία.
Από τον «Ευεργετινό»http://stratisandriotis.blogspot.com/2010/12/blog-post_21.html
