Είχε αλλάξει και όνομα και τώρα ως καθολικός ιερέας τον ονόμαζαν Μαξιμιλιανό.
Όμως η αναζήτηση ήταν πάνω από τη χαρά της ιεροσύνης. Κάτι δεν τον άφηνε να ηρεμίσει, κάτι ένοιωθε να του λείπει μέσα του μη ολοκληρωμένο παρόλο που είχε εκπληρώσει τον πόθο του να γίνει ιερέας του Χριστού...
Με συνεχή ανάγνωση των Πατέρων αλλά και με πολύ εγκάρδια προσευχή άρχισε να χαράζει μέσα του η αισιοδοξία ότι η Αλήθεια δεν είναι μακριά του και ότι κάτι θα δείξει ο Θεός... μια εσωτερική πληροφορία!
Η Ορθοδοξία άρχισε να τον γλυκαίνει να τον τραβά κοντά της μέσα από τη ανάγνωση των ορθοδόξων Πατέρων.
Ένοιωθε ότι το μεγάλο μυστικό που έψαχνε στη ζωή του με τόση θέρμη είναι μάλλον εκεί κρυμμένο και τον καλεί... αλλά;
Αλλά με τι δύναμη θα κάνει αυτή την υπέρβαση την μεταστροφή;
Πως θα ανακοινώσει στον δύστροπο Ρωμαιοκαθολικό Επίσκοπο του την μεταστροφή του... πως θα το πει στην ενορία του, στο εκκλησίασμα που τόσο τον αγαπούσε και τον εμπιστευόταν;
Αυτά τα διλλήματα τον έτρωγαν και μετρίαζαν τη χαρά της ευλογίας του ένοιωθε από την Ορθοδοξία...
Έτσι μέσα σ΄ αυτή τη δυσκολία με παιδική αφέλεια στη προσευχή παρακάλεσε τον Θεό να του δώσει δύναμη, να τον παρηγορήσει όπως αυτός ξέρει τόσο όμορφα και να τον οδηγήσει στη ορθοδοξία... μάλιστα παρακάλεσε να του δείξει έναν Άγιο ορθόδοξο να τον έχει σαν προστάτη στην δύσκολη απόφαση της ζωής του.
Ο Μαξιμιλιανός πήγαινε κάθε καλοκαίρι από τη Γερμανία που ζούσε, στη Βιέννη το καλοκαίρι για μια εβδομάδα για να ξεκουραστεί και να δει τους φίλους του εκεί.
Έτσι και τη χρονιά αυτή πήγε.
Ο Παντοκράτωρ των ονείρων
Μια μέρα σε μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία... σ΄ αυτές τις βόλτες των διακοπών που είναι χαλαρές και αργές για ξεκούραση, μπαίνει σένα καθολικό βιβλιοπωλείο για να κοιτάξει μήπως και βρει κάτι ενδιαφέρον...
Και ξαφνικά πέφτει το μάτι του σε μια εικόνα όμορφη, πολύ όμορφη διαφορετική από τις δικές τους, με τρεις Αγίους άγνωστους.... την κοιτά και διαβάζει... Άγιος Ραφαέλ... Άγιος Νικολά... Αγία Ειρέν...
«Ήξερα καλά από το πολύ διάβασμα, μας λέει ο Μαξιμιλιανός, ότι τέτοιοι Άγιοι καθολικοί δεν υπάρχουν... οι προτεστάντες δεν έχουν Άγιους... άρα είναι ορθόδοξοι».
...Και την αγοράζει την εικόνα χαρούμενος γιατί ο καλός Θεός άκουσε την προσευχή του και του έστειλε Ορθόδοξους Αγίους για να τον βοηθήσουν στη μεταστροφή του. Αλλά δεν ξέρει τίποτα γι΄ αυτούς αλλά και στα Γερμανικά δεν υπάρχουν και πολλά βιβλία για ορθόδοξους Αγίους! Εδώ σκέπτεται για τον Άγιο Νεκτάριο δεν έχει που είναι τόσο γνωστός θα έχει για τους αγνώστους Αγίους του?...
Έτσι έμεινε με την απορία και η προσευχή του για την εξ ύψους βοήθεια συνεχίζονταν αμείωτη ώστε να αρχίσει να βρίσκει το κουράγιο και να πάρει την απόφαση της μεταστροφής....
Μετά τρεις περίπου εβδομάδες πάει σε μια άλλη πόλη για δουλειά και επισκέπτεται και ένα ουνιτικό βιβλιοπωλείο για να πάρει κανένα βιβλίο....
Δεν άργησε να βρεθεί μπροστά σε ένα κόκκινο βιβλίο στα γερμανικά που είχε ένα παράξενο γι΄ αυτόν τίτλο.... η ζωή από τον τάφο ή κάτι τέτοιο... δεν ήξερε δεν καταλάβαινε... αλλά μια ματιά που έριξε μέσα είδε ότι αναφερόταν σε μάρτυρες, ένα θέμα προσφιλές σε εκείνον πολύ.
το βράδυ έριξε μια γρήγορη ματιά στο βιβλίο και το βρήκε πάλι ενδιαφέρον.
Το πρωί που ξύπνησε είχε καιρό και αποφάσισε να ασχοληθεί με τον ενδιαφέρον βιβλίο πιο συστηματικά... και καθώς το φυλλομέτρησε προσεκτικά έπεσε πάνω στη εικόνα που πριν κάποιες μέρες είχε αγοράσει από το καθολικό βιβλιοπωλείο.... των Αγίων Ραφαήλ Νικολάου και Ειρήνης.... ήταν 3 Ιουλίου μέρα της ανακομιδής των λειψάνων των Αγίων...
Από τότε όλα σχεδόν τα σημαντικά γεγονότα της ζωής του συνέβησαν στις 3 Ιουλιου χωρίς να το επιδιώκει και χωρίς να το καλοσκεφτεί...
Βρέθηκε μετά από πολύ κόπο στη Ελλάδα έχοντας στο μυαλό του να πάει να προσκυνήσει πριν αρχίσει την νέα ζωή ως ορθόδοξος με το προσκύνημα και τις θερμές ευχαριστίες του στους Άγιους στη Μυτιλήνη.
Όμως ο Γέροντα του τον οδηγεί στο μοναστήρι και ο Μιχαήλ υπακούει λέγοντας στον Άγιο του... στο βοηθό και συνοδοιπόρο της δύσκολης μεταστροφής του... «Άγιε μου ξέρεις τι πόθο έχει να έρθω στο μοναστήρι σου να σε προσκυνήσω και να ευχαριστήσω... αλλά η υπακοή στο Γέροντα σ΄ ένα υποτακτικό είναι πάνω απ΄ όλα...».
Έτσι πάει στο μοναστήρι και αρχίζει την καλογερική ζωή του.... όπου μαθαίνει ότι σε λίγες μέρες υπάρχει προγραμματισμένο προσκύνημα στους Αγίους.... έτσι και την υπακοή κέρδισε και το προσκύνημα έκανε και πήρε πολύ χαρά....
Έχουν περάσει τώρα περίπου 5 χρόνια και ο καθολικός Μιχαήλ είναι ιερομόναχος και πνευματικός φέροντας το όνομα ενός μεγάλου σύγχρονου Αγίου... και χαίρεται πολύ που έχει πάλι πνευματικοπαίδια κάποιους από τους παλαιότερους Γερμανούς ενορίτες του... όπως την γλυκιά Ειρήνη που είναι μια από τις τρεις πρώτες βαφτίσεις που έκανε σαν ορθόδοξος ιερέας και όπως είχε τάξει στους Αγίους του την έβγαλε Ειρήνη... τα άλλα όπως είναι κατανοητό είναι Ραφαήλ και Νικόλαος!
Μα και η ιστορία της Ειρήνης είναι θαυμαστή... παραδοσιακή καθολική με φοβερό αγώνα στη ζωής της…
Από τη πρώτη μέρα της έγγαμης ζωής της άρχισε το μαρτύριο... ο σύζυγος της άνθρωπος βίαιος που ήθελε με κάθε τρόπο να γίνεται το δικό του όσο και άδικο και αν ήταν με την ανθρώπινη λογική...
Πολλές φορές την έβγαζε τη νύχτα στο κρύο γερμανικό χειμώνα και πέρναγε το βράδυ κρυμμένη στο παρακείμενο δάσος... Αλλά η πίστη της στο μεγαλοδύναμο Θεό την προστάτευε και η θερμή προσευχή της την ζέστανε τα κρύα βράδια...
Όμως η κούραση των πολλών χρόνων, η αγωνία, η ψυχολογική πίεση, η παντελή έλλειψη αγάπης και παρηγοριάς από σύντροφο και παιδιά την οδήγησαν όπως ήταν φυσικό αργά ή γρήγορα στη παρηγοριά των φαρμάκων για πολλά χρόνια...
Ο καλός Θεός όμως που αργεί αλλά δεν λησμονεί έφερε την ανάσταση στην Ειρήνη ανταμείβοντας την παροιμιώδη υπομονή της...
Ο ιερέας της ενορίας ο πάτερ Μαξιμιλιανός της έφυγε και άλλαξε και το δόγμα της πίστης του.
Η Ειρήνη ήξερε ότι ο ιερέας ήταν άνθρωπος ακέραιος, που εζήταγε πάντα την αλήθεια, εζήταγε τον Κύριο με όλη την καρδιά του... και έτσι τον ψάχνει στη νέα του ζωή και δεν αργεί να τον βρει...
Έρχεται κοντά του… μιλάει μαζί του πολύ και νοιώθει και εκείνη την γλύκα της Ορθοδοξίας, την πνευματική αγάπη του ορθόδοξου πνευματικού... την καθαρότητα του Δόγματος και δεν αργεί να βαφτιστεί παρόλο του πολέμου της οικογένειας της...
Και το θαύμα γίνεται... την ημέρα της βάφτισης της η Χάρη διώχνει τη κούραση της ζωής της ... ξεχνά τον δύσκολο και βίαιο σύζυγο καθαρίζει το υποσυνείδητο της... και πετά τα φάρμακα...
Τώρα λάμπει σαν ορθόδοξη... διακονεί στα 75 χρόνια της τον ανήμπορο και ακόμα δυσκολότερο σύζυγο της και τα δύστροπα παιδιά της... αλλά η χαρά της είναι να έρθει στην Ελλάδα να πάει στο μοναστήρι της μετανοίας της και να νοιώσει την θεια παρηγοριά με τη συχνή Θεια Μετάληψη που στερείται στη πατρίδα της λόγω της μεγάλης απόστασης από την πλησιέστερη ορθόδοξη εκκλησία...
Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν... δι΄ ευχών των Αγίων μας Ραφαήλ Νικολάου και Ειρήνης
πηγή: http://ahdoni.blogspot.com/
