Το γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα είναι υπόσκαφο και ανήκε στους λεπρούς της Σαντορίνης κλικ εδώ, που ζούσαν απομονομένοι από την κοινωνία του νησιού.
Όπως γράφεται στις τοπικές εφημερίδες «το εν τω ιερώ ποτηριω υπόλοιπον μετά την κοινωνιά των λεπρών, ο αείμνηστος Οικονόμος Βελώνιας εξερχόμενος του Βήματος του ναού πανηγυρικώς εξεκένωνε τούτο εις το στόμα του»
Οικονόμος Νεόφυτος Βελώνιας. Εφημέριος της Μητρόπολης, οπότε το ξωκκλήσι του Λεπροκομείου ήτανε της δικαιοδοσίας του.
Πήγαινε και τους λειτουργούσε στο εκκλησάκι τους, που είχε ένα διαχωριστικό κιγκλίδωμα για να μην ανακατεύονται οι λεπροί άρρωστοι με τους υγιείς.
Τους παρηγορούσε, τους ρωτούσε για τις ανάγκες τους. Και το καταπληκτικό ήτανε όπως προαναφέραμε ότι, ύστερα από τη μετάληψη των λεπρών, κατέλυε μπροστά στο εκκλησίασμα την Αγία Κοινωνία από το Δισκοπότηρο, από το οποίο είχε μεταλάβει τους λεπρούς, για να δείξει τη βαθύτατη πίστη του.
Ακολουθεί ανάλογο φωτογραφικό υλικό του εορτασμού, από το αρχείο του Αρμενιστή
Δείτε το βίντεο
Δηλαδή στη σημερινή τοποθεσία που βρίσκεται στην κανλτέρα και νότια των Φηρών, ήτοι στη περιοχή των παλιών ορυχίων (μπαλάδες).
Φέρει μέχρι σήμερα δυο χωρίσματα με εσωτερική επικοινωνία
με κιγκλίδωμα.
Κατά την εποχή εκείνη και την ημέρα της γιορτής του Αγίου, όλος ο κόσμος πήγαινε να συνεορτάσει με τους λεπρούς και κατά το συνήθειο του νησιού για πανηγύρια, οι γυναίκες έφερναν γλυκά και κουλουράκια για τους λεπρούς, έθιμο που επιβίωνε μέχρι που έκλεισε το λεπροκομείο.
Όπως αναφέρεται στην εφημερίδα «Σαντορίνη» του 1897 αναφέρει τα εξης: «Εν τω ναίσκω συνήλθεν κόσμος φιλεόρτων και ούτω εόρτασαν και οι λεπροί μιαν ημέραν μετά του κόσμου, μεθ’ ου έχουν συνάψει διαζύγιον»
Στη λαική μνήμη διασώζεται η αξιοθαύμαστη συμπεριφορά του ιερέα Βελώνια. Φέρει μέχρι σήμερα δυο χωρίσματα με εσωτερική επικοινωνία
με κιγκλίδωμα.
Κατά την εποχή εκείνη και την ημέρα της γιορτής του Αγίου, όλος ο κόσμος πήγαινε να συνεορτάσει με τους λεπρούς και κατά το συνήθειο του νησιού για πανηγύρια, οι γυναίκες έφερναν γλυκά και κουλουράκια για τους λεπρούς, έθιμο που επιβίωνε μέχρι που έκλεισε το λεπροκομείο.
Όπως αναφέρεται στην εφημερίδα «Σαντορίνη» του 1897 αναφέρει τα εξης: «Εν τω ναίσκω συνήλθεν κόσμος φιλεόρτων και ούτω εόρτασαν και οι λεπροί μιαν ημέραν μετά του κόσμου, μεθ’ ου έχουν συνάψει διαζύγιον»
Όπως γράφεται στις τοπικές εφημερίδες «το εν τω ιερώ ποτηριω υπόλοιπον μετά την κοινωνιά των λεπρών, ο αείμνηστος Οικονόμος Βελώνιας εξερχόμενος του Βήματος του ναού πανηγυρικώς εξεκένωνε τούτο εις το στόμα του»
Οικονόμος Νεόφυτος Βελώνιας. Εφημέριος της Μητρόπολης, οπότε το ξωκκλήσι του Λεπροκομείου ήτανε της δικαιοδοσίας του.
Πήγαινε και τους λειτουργούσε στο εκκλησάκι τους, που είχε ένα διαχωριστικό κιγκλίδωμα για να μην ανακατεύονται οι λεπροί άρρωστοι με τους υγιείς.
Τους παρηγορούσε, τους ρωτούσε για τις ανάγκες τους. Και το καταπληκτικό ήτανε όπως προαναφέραμε ότι, ύστερα από τη μετάληψη των λεπρών, κατέλυε μπροστά στο εκκλησίασμα την Αγία Κοινωνία από το Δισκοπότηρο, από το οποίο είχε μεταλάβει τους λεπρούς, για να δείξει τη βαθύτατη πίστη του.
Ακολουθεί ανάλογο φωτογραφικό υλικό του εορτασμού, από το αρχείο του Αρμενιστή
Δείτε το βίντεο