Βρέθηκε κάποιος μεγάλος γέροντας με τους μαθητές του σ'έναν τόπο που ήταν διάφορα κυπαρίσσια, μικρά και μεγάλα.Λέει ο γέροντας σ'έναν απ'τους μαθητές του: "Ξερίζωσε τούτο το κυπαρισσάκι" -ήταν βέβαια πολύ μικρό- και αμέσως με το ένα του χέρι, το ξερίζωσε ο αδερφός.
Μετά του δείχνει ο γέροντας ένα άλλο μεγαλύτερο απ'το πρώτο, και του λέει: "Ξερίζωσε και τούτο". Και αυτός, αφού το κούνησε και με τα δυο του χέρια, το ξερίζωσε και εκείνο. Πάλι του δείχνει ο γέροντας ένα ακόμα μεγαλύτερο και εκείνος με περισσότερο κόπο, το ξερίζωσε και κείνο.
Στο τέλος του δείχνει ο γέροντας ένα πολύ πιο μεγάλο και ο αδελφός, αφού κόπιασε πολύ, δεν μπόρεσε να το ξεριζώσει. Με τη βοήθεια, όμως, ενός άλλου αδελφού, τελικά τα κατάφεραν.
Τότε, λέει ο γέροντας στους αδελφούς: "Να.Έτσι ακριβώς είναι τα πάθη, αδελφοί μου. Όσο είναι μικρά, αν θέλουμε, μπορούμε εύκολα να τα κόψουμε. Αν, όμως, τα παραμελήσουμε σαν ασήμαντα, σκληραίνουν. Και όσο πιο σκληρά γίνονται, τόσο περισσότερο κόπο χρειάζονται. Αν, όμως, ριζώσουν μέσα μας βαθύτερα, δεν μπορούμε πια μόνοι μας να τα κόψουμε, εκτός αν έχουμε τη βοήθεια μερικών αγίων που, μετά τον Θεό, θα μας συμπαρασταθούν.
(Απ'το βιβλίο του αββά Δωροθέου "Έργα ασκητικά)
http://aoratigonia.blogspot.com/2011/03/blog-post_17.html
