Θυμάστε την Μαγδαληνή; Όταν κατάλαβε ότι μπροστά της είχε τον Χριστόν, «ραββουνί», διδάσκαλέ μου, του λέγει και πάει να ακουμπήση το ιμάτιόν του, το σώμα του. Θυμάστε την αιμορροούσαν; Εκεί που τόσο πλήθος ανθρώπων συνέθλιβε τον Χριστόν, εκείνη επήγε να τον ακουμπήση με πίστι και με δέος.
Θυμάστε τον Θωμά; Έβαλε τα χέρια του στις
πληγές και φώναξε· «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου».
Αυτό κάνομε και εμείς την ώρα της λειτουργίας.
Και ερωτάμε μετά που είναι ο Χριστός! Νάτος! Μπροστά μας είναι, μαζί μας είναι, πλάι μας είναι. «ο διδάσκαλος πάρεστι και φωνεί σε», είχαν πει στην Μαρία που έκλαιγε για τον νεκρό Λάζαρο, τον αδελφό της.
Στην λειτουργία ο διδάσκαλος, ο Χριστός, είναι παρών και μας φωνάζει τον καθένα με το όνομά μας.
Όσοι το νοιώθουν, πετούν σπίθες τα μάτια τους και ζουν την χαρά του Χριστού.
Τα πάντα πεπλήρωται χαράς.
Τα πάντα πεπλήρωται φωτός.
Τα πάντα δοξολογούν τον Χριστόν.
Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
http://xristianos.gr
