«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών».
Ναι, έτσι είπε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Μα αυτό συ το μπερδεύεις. Συγχέεις την “πτωχεία τού πνεύματος”, που εξυμνεί ο Χριστός, με τήν χαζομάρα!.
Αλλά όχι! Δεν έχεις δίκιο.
Η πτωχεία τού πνεύματος είναι ο πιό άγιος λογισμός, που μπορεί να έχει ο άνθρωπος! Είναι η συναίσθηση της πτώχειας μας μπρος στο μεγαλείο του Θεού· η συναίσθηση της ρυπαρότητας μπροστά στην καθαρότητα του Πλάστου· η συναίσθηση της μικρότητάς μας μπροστά στην απέραντη δύναμη του Κυρίου.
Ο βασιλιάς Δαβίδ μιλώντας για τον εαυτό του λέει:
«Εγώ είμαι σκώληξ και όχι άνθρωπος».
Ήταν διανοητικά καθυστερημένος ο βασιλιάς Δαβίδ;
Κάθε άλλο! Ήταν ένας από τους πιό μεγαλοφυείς ανθρώπους!
Και ο γιός του, ο σοφός Σολομών, λέει:
«Σε σένα έχω την ελπίδα Θεέ μου! Χωρίς εσένα ούτε η καρδιά μου αντέχει, ούτε το λογικό μου με σώζει»!
Αυτό σημαίνει πτωχεία του πνεύματος. Να μην έχεις την εμπιστοσύνη σου στο θέλημα σου, αλλά στον νόμο και στο θέλημα του Θεού.
Μακάριος εκείνος που θα εξομολογηθεί με ειλικρίνεια, και θα πει: η δύναμή μου είναι μηδαμινή. Το μυαλό μου είναι αδύνατο. Η θέληση μου ασταθής. Κύριε, βοήθησε με!
Πτωχεία του πνεύματος σημαίνει, να λες αυτό που έλεγαν οι επιστήμονες, όπως ο Νεύτων: Αυτά που αγνοώ, είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που ξέρω!
Πτωχεία του πνεύματος είναι, να είσαι πλούσιος σαν τον Ιώβ, και να λες: «Γυμνός ήλθα στον κόσμο και γυμνός θα φύγω».
Μικρόμυαλο και ανόητο να θεωρείς όχι εκείνον, που λέει ότι οι γνώσεις του είναι περιορισμένες, αλλά εκείνον που κομπάζει για τις γνώσεις του!
Από αυτή την μεγάλη ανοησία, από την ανοησία να κομπορρημονούμε, θέλει να μας γλυτώσει ο Χριστός.
Γι’ αυτό μας δίδαξε ότι: Μακάριοι είναι οι πτωχοί τω πνεύματι.
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Επιστολές»)
