Δύσκολο πράγμα να πείσεις τον άλλον πώς στο Άγιο Όρος δεν υπάρχουν μάγοι και θαυματοποιοί

Πόσο θεωρητικοί είμαστε στην πίστη οι Χριστιανοί: Πόσο περιμένουμε απ’ τους άλλους να υποδείξουν λύση στα δικά μας προβλήματα τη στιγμή πού τη λύση των προβλημάτων την κρατάμε οι ίδιοι στα χέρια μας;»

Ρώτησα τον ασκητή να μου πει αν τον κουράζουν οι συχνές επισκέψεις ανθρώπων από τον κόσμο κι εκείνος απάντησε:

«Ο καλόγερος πρέπει συνέχεια να μοχθεί. Δε με κουράζουν οι άνθρωποι. Με συγκλονίζει το ότι πολλοί χριστιανοί δεν είναι σε θέση να καταλάβουν μια πολύ απλή αλήθεια: Όλοι εμείς εδώ στο Άγιο Όρος δεν είμαστε Άγιοι και δεν κάνουμε θαύματα, αλλά αμαρτωλοί πού φύγαμε απ’ τον κόσμο από επιθυμία να ζήσουμε μια λιγότερο «χαμοζωή και δουλοζωή». Πολλοί έρχονται εδώ και άλλοι μου γράφουν περιμένοντας να τους δώσω εγώ λύση στα προβλήματα πού οι ίδιοι αντιμετωπίζουν. Ο ένας θέλει να του πω αν το κορίτσι πού γνώρισε κάνει γι’ αυτόν και αν πρέπει να το παντρευτεί. Ο άλλος ρωτάει πάσο παιδιά έχει καθήκον να κάνει ο χριστιανός. Άλλοι ζητούν να τους πω αν είναι αμαρτία θανάσιμη να πάρουν αντίδωρο όταν έχουν πιει ένα ποτήρι γάλα και άλλοι ρωτάνε αν υπάρχουν στο Άγιο Όρος βότανα πού θεραπεύουν αποτελεσματικά τη στειρότητα. Πολλά προβλήματα έχει ο κόσμος… Φοβερές οι προλήψεις και οι προκαταλήψεις στις όποιες πιστεύει… Δύσκολο πράγμα να πείσεις τον άλλον πώς στο Άγιο Όρος δεν υπάρχουν μάγοι και θαυματοποιοί, αλλά αμαρτωλοί πού ψάχνουν να βρουν το Θεό με μετάνοια, νηστεία και προσευχή…».



Ανεβαίνοντας από τα Καρούλια στα Κατουνάκια, είδα στην άκρη του δρόμου μια πινακίδα πού έγραφε: «Μην ενοχλείτε. Δεν δέχομαι επισκέψεις». Μου φάνηκε στ’ αλήθεια παράξενο και το θεώρησα καυτερή ειρωνεία γιατί παρόμοιες επιγραφές δεν είναι καθόλου συνηθισμένες στο Άγιο Όρος όπου η φιλοξενία παρέχεται στον καθένα με τρόπο αβραμιαϊο και όπου οι πάντες — ακόμα και οι αιρετικοί και οι αλλόθρησκοι — είναι ευπρόσδεκτοι στο τραπέζι των μοναχών, θέλησα να μάθω ποιος είναι ο συντάκτης αυτών των απωθητικών λέξεων και τι ήταν εκείνο πού τον έκανε έτσι δημόσια, ανοιχτά καί με τρόπο ελάχιστα παρηγορητικό να δηλώσει πώς η επαφή με τους κοσμικούς του δημιουργεί πανικό κι αλλεργία. Γιατί τάχα να πίστευε πώς συνιστούσε κακούργημα και πράξη ανόσια το να περάσει το δικό του κατώφλι κάποιος πού ζει μέσα στον κόσμο και του οποίου ή στολή της ψυχής είναι συγκαλυμμένη από αδυναμίες και πάθη;

Περίμενα ώρα πολλή για να δω τον γέροντα ασκητή τον Κατουνακιώτη. Οι υποτακτικοί του «ορκίζονταν» πώς ο γέροντας είναι πολύ άρρωστος και δεν δέχεται επισκέψεις. Τελικά, μπόρεσα να μιλήσω μαζί του σε μια στιγμή πού βγήκε από το σπίτι για να πάει στην τουαλέτα πού βρισκόταν λίγα μέτρα κάτω απ’ το δρόμο. Ψηλός, κάτασπρος, γεροδεμένος, ασκητικός και καλωσυνάτος, ακέραιος από την επιδρομή του χρόνου, άφθαρτος και αλώβητος από την επέλαση του κομφορμίστικου συμβιβασμού καί του ιδεαλισμού, το ‘βλεπες καθαρά πώς πάνω του είχε κάτι το εξωγήινο και το υπέροχα ζηλευτό πού τον διαφοροποιούσε από την υπόλοιπη άκτιβιστική οικουμένη και τον περιφρουρούσα από την ανθρώπινη ματαιότητα.

Ερώτηση: Μερικοί λένε πώς είσαστε Άγιος και ότι στο Όρος εύκολα συναντάει κανείς τέτοιους Άγιους. Είναι αλήθεια;
Απάντηση: Αλίμονο από τους Αγίους πού η φήμη τους έφτασε στην Αθήνα. Υπάρχουν πραγματικοί Άγιοι πού βρίσκονται μέσα στις πόλεις, τις πολυκατοικίες και τα χωριά. Έτυχε να γνωρίσω πολλούς τέτοιους Άγιους πού ζούνε στον κόσμο.

 

Ερώτηση: Ενώ στο Άγιο Όρος η φιλοξενία είναι κανόνας, σεις έχετε βάλει έξω από το σπίτι σας πινακίδα με την οποία προειδοποιείτε τους ξένους ότι οι επισκέψεις σας ενοχλούν. Είναι αυτό χριστιανικό;

Απάντηση : Εγώ δεν είμαι καλός χριστιανός. Πιστεύω όμως πώς η αλήθεια πρέπει να λέγεται ανοιχτά. Δεν με κουράζουν οι άνθρωποι των οποίων κι εγώ με τον τρόπο μου ζω τα προβλήματα πού αντιμετωπίζουν. Με στενοχωρεί όμως αφάνταστα, όταν βλέπω ανθρώπους να θεοποιούν συνανθρώπους τους και χριστιανούς να απαιτούν από σένα να γίνεις κοσμοδιορθωτής. Δεν βρίσκομαι σε σχέση εχθρότητας με τους ανθρώπους πού περνούν από δω αλλά κάτι πού ο ίδιος χρειάζομαι και πού ίσως κι αυτοί για το ίδιο να ψάχνουν, είναι η σιωπή και ή ησυχία.

Ερώτηση: Ναι. αλλά αν αυτό πού κάνετε σεις το κάνουν όλα τα μοναστήρια, οι σκήτες και τα κελιά, τότε οι προσκυνητές θα βρεθούν ξαφνικά μέσα στο δρόμο. Είναι αυτό σωστό;
Απάντηση: Δέστε τα πετεινά τ’ ουρανού. Δε σπέρνουν και δε θερίζουν κι όμως ο θεός δεν τ’ αφήνει ποτέ να χαθούν. Είναι ποτέ δυνατό να γίνει διαφορετικά με τον άνθρωπο;

Στην ερώτηση, αν το κήρυγμα της Εκκλησίας στον τόπο μας, σήμερα, διατηρεί το βαθμό παραγωγικότητας πού θα έπρεπε, δεν πήρα απάντηση γιατί ο ασπρομάλλης αναχωρητής πού μια ζωή τώρα θητεύει στην άσκηση και τη σιωπή, μου ‘κανε νόημα πώς έπρεπε να πηγαίνω. Δεν με κέρασε τσίπουρο, δεν μου ‘δωσε καφέ και λουκούμι, δεν μου ‘πε καν να μπω μέσα για να ξαποστάσω λιγάκι. Ωστόσο. Έφυγα δίχως την παραμικρή δυσφορία και δίχως αισθήματα ανασφάλειας για το δρόμο πού είχα ακόμα μπροστά μου να διανύσω και το σκοτάδι πού είχε αρχίσει ανεξιχνίαστα να φουντώνει στις γύρω πλαγιές. Έφυγα με την ικανοποίηση και τη σιγουριά πώς ήταν άνθρωπος άλλης απόχρωσης τούτος ‘δω ο καλόγερος πού θέλει να ζει ξεχασμένος στα Κατουνάκια…

Από το βιβλίο του ΤΑΣΟΥ ΜΙΧΑΛΑ
«ΟΡΟΣ ΑΓΙΟ-ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ»

http://athonas.blogspot.com/