Οι Όσιοι Σπυρίδωνας και Νικόδημος οι προσφοράρηδες +31 Οκτωβρίου

Ό μακάριος Σπυρίδων καταγόταν από φτωχή καί άσημη οικο­γένεια. 
Ήταν εντελώς αγράμματος καί τραχύς στους τρόπους, άλλ' αυθόρμητος καί ανεπιτήδευτος. 
Ένας «χωριάτης» για τους αριστο­κράτες, ένας «αγροίκος» για τους μεγαλωμένους στα σαλόνια, ένας «μωρός» για τους σοφούς του κόσμου τούτου.

Κι όμως ό όσιος ξεπέρασε σε αξία καί τους σοφούς καί τους ίσχυρούς καί τους ευγενείς, με την ανώτερη πνευματική του ζωή, με τα θεάρεστα έργα της αρετής του, με την ασκητική βία, με το φόβο του Θεού, πού είναι ή αρχή καί ή πηγή της πραγματικής σοφίας.

  Ό όσιος Σπυρίδων ήρθε στη μονή των Σπηλαίων καί άρχισε την τραχεία ασκητική του ζωή στα 1139. 
Ήταν ήδη σε ώριμη ηλι­κία, αλλά δεν ήξερε γράμματα. Γι αυτό καί δεν μπορούσε να μελε­τά τα ίερά Βιβλία. Αυτό τον γέμιζε θλίψη. Προσευχήθηκε ολόκαρ­δα στον Κύριο να του δώση φωτισμό καί δύναμη για να μάθη ανά­γνωση. 
Πράγματι, με σκληρή προσπάθεια, σε πολύ λίγο χρόνο έ­μαθε να διαβάζη. 
Ήταν απερίγραπτη ή χαρά του πού μπορούσε πια να μελετά τα θεία λόγια του Κυρίου καί τα θεόπνευστα έργα των αγίων. Έμαθε άπ' έξω ολόκληρο το Ψαλτήρι καί το έλεγε μ' ευλάβεια καί
ψυχική μέθεξη κάθε μέρα, την ώρα πού εργαζόταν με υπομονή καί επιμέλεια στα διακονήματα του μοναστηρίου.

  Ηγούμενος τα χρόνια εκείνα ήταν ένας μεγάλος νηστευτής καί αγωνιστής ιερομόναχος, ό μακάριος Ποιμήν. 
Βλέποντας την καθα­ρότητα, την ακακία, την ευσέβεια καί τη φιλοπονία του υποτακτικού του Σπυρίδωνος, του ανέθεσε το ευλογημένο διακόνημα του προσφοράρη. 
Ό όσιος θα έφτιαχνε τα πρόσφορα για το μεγάλο μυστή­ριο της Θείας Ευχαριστίας, καί γι' αυτό ήταν όλόχαρος καί συγκινη­μένος βαθιά.

  Με ψαλμούς, με ύμνους, με ωδές πνευματικές και με την αδιά­λειπτη ευχή του Ίησοΰ εκτελούσε τη θεοφιλή διακονία του ό δί­καιος Σπυρίδων: Έκοβε ξύλα, έκαιγε το φούρνο, κοσκίνιζε το α­λεύρι, έπλαθε το ζυμάρι...

Το άφθαρτο λείψανο του Οσίου Σπυρίδωνος του προσφοράρη

Κάποια μέρα, εκτελώντας τη συνήθη εργασία του, ό όσιος άνα­ψε φωτιά στο φούρνο, για να ψήση τα πρόσφορα πού είχε ετοιμά­σει. Ξαφνικά όμως μια σπίθα πήδησε μέσ' από τίς φλόγες καί πε­τάχτηκε μέχρι το καλαμένιο ταβάνι, πού άρπαξε αμέσως φωτιά. Α­μέσως ό δούλος του Θεού έβγαλε το μανδύα του κι έκλεισε μ' αυ­τόν βιαστικά το άνοιγμα του φούρνου. Έπειτα έβγαλε καί το τρίχινο πουκάμισο του, έδεσε τα μανίκια μεταξύ τους, έτρεξε στο κοντινό πηγάδι καί το γέμισε νερό! Επιστρέφοντας γοργά φώναξε: 
- Αδελφοί! Βοήθεια! Φωτιά! Τρέξτε!

Έτρεξαν οι αδελφοί με κουβάδες, αλλά τί να δουν! Ό μαν­δύας, με τον όποιο ό όσιος είχε κλείσει τον αναμμένο φούρνο, ή­ταν εντελώς απείραχτος από τη φωτιά. Καί το δεμένο πουκάμισο ή­ταν γεμάτο νερό, σαν ασκί στεγανό, καί δεν άφηνε ούτε μια στα­γόνα να χυθή! Με το νερό εκείνο έσβησε ό μακάριος τη φωτιά, χω­ρίς να χρειαστή τη βοήθεια των αδελφών. Κι αυτοί δόξασαν το Θεό, πού ή χάρη Του ολοφάνερα επισκίαζε καί βοηθούσε τον πνευματοφόρο αδελφό τους.

Βοηθός του οσίου Σπυρίδωνος στο προσφορειό ήταν ό μονα­χός Νικόδημος. Ευλαβέστατος καί υπάκουος, αληθινά νεκρός για τόν κόσμο, τη σάρκα καί το σαρκικό θέλημα, προσπαθούσε πάντο­τε με ζήλο κι επιμέλεια να μιμήται τον ευλογημένο Σπυρίδωνα τόσο στους χειρωνακτικούς κόπους όσο καί στο θεάρεστο ήθος, στην α­διάλειπτη προσευχή, στον ενάρετο βίο. 

Έφτασε έτσι σε μεγάλα μέ­τρα αρετής καί αγιότητας.

Το άφθαρτο λείψανο του Οσίου Νικοδήμου του προσφοράρη

Οι δύο όσιοι, αφού διακόνησαν θεοφιλώς το μοναστήρι τους τριάντα χρόνια σαν προσφοράρηδες, έκοιμήθησαν ειρηνικά εν Κυρίω σε βαθύ γήρας, καί πήγαν να συναντήσουν τον ποθούμενο Ίησού, τον "Αρτο της Ζωής, «τον έσθιόμενον καί μηδέποτε δαπανώμενον».

Η μνήμη τους τιμάται στις 31 Οκτωβρίου

Το χέρι του Οσίου Σπυρίδωνος του προσφοράρη

http://proskynitis.blogspot.gr

Κλικ στις ιστοσελίδες μας: Αρμενιστής, Εμείς και η Κοινωνία μας, Γιάννης Αργυρός Σαντορίνη