Για τον Άγιο Θεράποντα, όπως γράφει ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι άγνωστο πόθεν κατήγετο, εκ ποίων γονέων εγεννήθη και κατά ποίους χρόνους ομολόγησε τον Χριστόν, παρ’ όλα αυτά, όμως, η παράδοση και η υμνογραφία της Εκκλησίας μας, μας έχει διασώσει, αρκετά στοιχεία, ικανά ώστε να μπορούμε να σκιαγραφήσουμε αρκετά εμπεριστατωμένα και προς πνευματικό όφελος, τη ζωή του Αγίου μαςΟ Άγιος Θεοφόρος Ιεράρχης Θεράπων, κατ’ άλλους καταγόταν από τα ευλογημένα μέρη της Ανατολής, «ἐκ τῆς Ἐώας» όπως σημειώνει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης
και κατ’ άλλους «ἐκ τῆς τῶν Ἀλαμάνων χώρας», από την Αλαμανία ή Αλεμανία
(Alamannie ή Alemannie), από τη σημερινή δηλαδή Γερμανία. Στην Κύπρο, ό
πως μας έχουν πληροφορήσει, ως σήμερα προσφωνείται ως Άγιος Θεράποντας ο Αλαμάνος.
Από πληροφορίες πού μας παρέχουν τα σύντομα συναξάρια του Αγίου, όπως π.χ. η δράση του κατά της αίρεσης του θεοπασχητισμού και της εικονομαχίας,
μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε πώς ο Άγιος Θεράποντας έζησε τον 7ο ή αρχές του 8ου μ.Χ. αιώνα, όχι όμως μετά το 740 μ.Χ., ημερομηνία πού εκοιμήθη
ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης, ο Ιεροσολυμίτης, ο οποίος πιθανότατα κατά το τέλος της ζωής του κατά την παραμονή του στην αγαπημένη του Κωνσταντινούπολη
εκφώνησε θαυμάσιο εγκωμιαστικό λόγο προς τιμήν του Αγίου Ιερομάρτυρος Θεράποντος.
Οι γονείς του Αγίου Θεράποντα ήταν ευγενείς και ευσεβείς, στολισμένοι με πολλή κατά Θεό αρετή, οι οποίοι έσπειραν στο μικρό Θεράποντα το σπόρο της πίστεως.
Ο σπόρος αυτός φύτρωσε κι έκαμε ρίζες βαθιές, τόσο βαθιές, πού οι διώκτες του δεν μπόρεσαν να του τον ξεριζώσουν αργότερα. Με τη μελέτη της Αγίας Γραφής
και με τα μέσα της Χάριτος, πού του παρείχε η συχνή του επαφή με την Εκκλησία, μεγάλωνε μέσα του ο θείος έρως, ενώ παράλληλα σκληραγωγούσε το κορμί του με νηστεία,
αγρυπνία και εγκράτεια «πάση σκληραγωγία καί ἐγκράτεια ἑαυτόν καθυπέβαλλε». Αγάπησε την αρετή κι έκαμε το παν για να την αποκτήσει. Παραμέρισε
απ’ την καρδιά του και θυσίασε τα πάντα, για να επιτύχει το ένα: Για να αρέσει στο Χριστό και να γίνει ο άνθρωπος της αρετής. Και το πέτυχε. Βασική του επιδίωξη
και πόθος του διακαής ήταν να μην ντροπιάσει ποτέ τη Χριστιανική του ιδιότητα και να κηρύττει παντού και πάντα ανά πάσα στιγμή το Λόγο του Θεού.
Οι πνευματικοί του αγώνες τον βοήθησαν να εξασφαλίσει αυτό πού πόθησε: Την τελειότητα των αρετών. Η φήμη του απλώθηκε παντού. Κι Επίσκοπος της ιδιαίτερης
του πατρίδος αφού έμαθε γι’ αυτόν, τον κάλεσε και τον χειροτόνησε διάκονο του κι αργότερα πρεσβύτερο, αργότερα τον επέλεξαν ως επίσκοπο τους.
Ως «λύχνος» Χριστού τοποθετήθηκε στο «λυχναστάτη» για να σκορπίζει πλούσια το φως της Αλήθειας. Το φως φωτίζει, θερμαίνει και απολυμαίνει και ο Θεράπων
ως Επίσκοπος, φώτισε τους «ἐν σκότει καθήμενους», θέρμανε τους αδιάφορους και χλιαρούς και απολύμανε την επισκοπή του από τους Εικονομάχους της εποχής του.
Κύριο μέλημα του είχε την επιστροφή των αμαρτωλών και των πλανεμένων στο δρόμο του Χριστού και της Εκκλησίας Του. Διέπρεψε σ’ αυτό ως Ποιμένας.
Γι’ αυτό και ο υμνογράφος του τον ονομάζει δέκατο τρίτο Απόστολο του Χριστού: «Θείοις δόγμασι καταπλουτήσας, τά πληρώματα τῶν εὐσεβούντων,
τρεῖς καί δέκατος ἄλλος Ἀπόστολος ἀνεδείχθης».
Όταν προέκυψε στην επισκοπική του περιφέρεια κάποια πρώιμη εικονομαχική κίνηση, έλεγξε όλους όσους με εωσφορικό μένος εστρέφοντο κατά
των ιερών εικόνων του Χριστού, της Θεομήτορος και των άλλων Ιερών προσώπων.
Ο Άγιος Θεράπων ατρόμητα διακήρυττε, ότι θεοκίνητα διατύπωσε αργότερα, το 787μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας, η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος:
Στις εικόνες αποδίδουμε «ἀσπασμόν καί τιμητική προσκύνηση, ὄχι ὅμως τήν ἀληθινήν λατρείαν αὐτή ἁρμόζει μόνον στό Θεό». Γνωρίζοντας την προφητική ρήση
«αἰσχύνθητε αἰσχύνην, οἱ πεποιθότες ἐπί τοῖς γλυπτοῖς, οἱ λέγοντες τοῖς χωνευτοῖς, ὑμεῖς ἐστε θεοί ἠμῶν» (Ησ. 42, 17) δε θεοποιούσε την ή τις εικόνες,
απέδιδε τιμή στα εικονιζόμενα ιερά πρόσωπα και εμάχετο στην αιρετική και πεισματική εμμονή των αρχόντων ανατολής και δύσης, κατά των ιερών απεικονίσεων.
Οι πολέμιοι των αγίων εικόνων διαπιστώνοντας πώς ο Επίσκοπος Θεράπων, ο «ακριβής διδάσκαλος της ορθοδοξίας» δεν πειθαρχεί στα κελεύσματά τους,
σαν δαιμονισμένοι όρμησαν εναντίον του. Με τα νύχια τους και «διά λαβίδων», σαν αρπακτικά πτηνά, του καταξέσκισαν τις σάρκες, αποσπώντας τες από τα οστά.
Ο Άγιος, με καταματωμένο το πρόσωπο και το σώμα, έλεγε στους δήμιους αδελφούς: «Ὑπέρ τῆς τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μου ἁγίας Εἰκόνος, ἐτοίμως ἔχω μεληδόν κατατμηθῆναι»,
δηλαδή για την εικόνα του Χριστού και Θεού μου, είμαι έτοιμος κομμάτια να γίνω! Θύμωσαν περισσότερο οι Εικονομάχοι κι αφού του έδεσαν τα χέρια
και τα πόδια τον Έκλεισαν μισοαναίσθητο στη φυλακή. Τη νύχτα Άγγελος Κυρίου κατά θαυμαστό τρόπο του έλυσε τις αλυσίδες λέγοντάς του:
«Τάχυνον καί πορεύθητι, εἰσηκούσθη ἡ δέησίς σου, γνήσιε Μαθητά τοῦ Χριστοῦ». Το πρωί απόρησαν οι κατά τα άλλα «χριστιανοί» δήμιοι του, καθώς είδαν τον Άγιο ελεύθερο,
υγιή και χαρούμενο. Δεν άλλαζαν γνώμη όμως, δεν συνετίσθηκαν, δε δόξασαν το Θεό και δεν επέστρεψαν, παρά το θαύμα και την εντυπωσιακή απάντηση
του Ουρανίου Πατέρα, στο ορθόδοξο δόγμα πού εκπροσωπούσε ο Άγιος Θεράπων. «Ἠρωτήθη πάλιν», τον ανέκριναν εκ νέου και διαπιστώνοντας
πώς ο Επίσκοπος Θεράπων, παραμένει αμετακίνητος στις πεποιθήσεις του, τον μαστιγώνουν αλύπητα και τον εξορίζουν. Πριν ο Άγιος εγκαταλείψει το στάδιο
των αγώνων του, προφητικά ανακοινώνει ατούς διώκτες του: «Διά τό σκληροτράχηλον αὐτῶν καί διά τάς ἐπενεχθείσας αὐτῶ βασάνους», ο Θεός «ταχέως»
θα παρουσίαζε νέο σημείο θαυμαστό, «προς παραδειγματισμό των άλλων». Δεν πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα, άμα τω λόγω, αμέσως σκοτείνιασε ο ουρανός
και ξέσπασαν φοβερές αστραπές και βροντές. Οι πολέμιοι του προς στιγμή έμειναν αναίσθητοι, «παρέλυσαν πάντες» κι έτσι μπόρεσε ο Άγιος να απομακρυνθεί
από την αγαπημένη του επισκοπική έδρα.
Άρχισε, να ταξιδεύει από τόπο σε τόπο και παράλληλα να διδάσκει στο λαό του Θεού το Λόγο του Ευαγγελίου, ώσπου έφτασε στα Ιεροσόλυμα.
Ήταν επιθυμία του να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού, καθώς και τα άλλα Ιερά προσκυνήματα. Στους τόπους αυτούς τους Ιερούς ο Άγιος
έκαμε πλήθος θαυμάτων κι ο κόσμος, ενώ ακόμα ζούσε, τον θεωρούσε άγιο και θαυματουργό και τον ευλαβείτο πολύ!
Ανάμεσα στα πολλά θαύματα πού αναφέρονται πώς έκαμε ο Άγιος στους Αγίους Τόπους, το μεγαλύτερο ήταν το έξης: Στα Ιεροσόλυμα μια μέρα ο Θεράπων
συνάντησε μία Εβραία πού Έκλαιγε γοερά, καθώς πήγαινε να ενταφιάσει το νεκρό γιο της. Μόλις την είδε τη λυπήθηκε «ἐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτή» και όπως ο Ιησούς στην Ναΐν,
«προσελθῶν ἤψατο τῆς σοροῦ» (Λουκ. 7, 14) λέγοντας: «Σήκω, παιδί μου, σού δίνω αὐτήν τήν ἐντολή ἐξ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν ὅποιο σταύρωσαν
ἐπί Ποντίου Πιλάτου οἱ ἄνομοι Ἑβραῖοι». Έτσι και Έγινε. Ζωή απέκτησε το νεκρό σώμα! Μάνα και γιος σφιχταγκαλιάζονται! Ο Άγιος απομακρύνεται. Ξοπίσω του
τρέχει η Εβραία μάνα, πίσω της κι ο γιος και οι δυο πέφτουν στα πόδια του Αγίου ζητώντας να βαπτισθούν Χριστιανοί. Ο Άγιος πραγματοποίησε την επιθυμία τους
και τους βάπτισε στο όνομα της Άγιας Τριάδος.
Η χριστιανή πλέον εβραιοπούλα μητέρα, μέσα στην απροσδόκητη χαρά της, «διατυμπάνισε πανταχού» τη θαυμαστή ενέργεια του Αγίου Θεράποντος.
Ο Θεράπων «παραμείνας ἐπί τινά χρόνον εἰσέτι ἐν Ἱερουσαλήμ» και διαπιστώνοντας πώς έγινε «πασίγνωστος διά τῶν θαυμάτων, ἄττινα ἐπετέλεσεν»,
θέλοντας να αποφύγει τη δόξα και τις επευφημίες του λαού, «ἀπέπλευσεν εἰς Κύπρον».
Στην Κύπρο, κάποιος «ονόματι Σώσιος» με πολλή αγάπη υποδέχθηκε τον Επίσκοπο Θεράποντα στη Μεγαλόνησο και τον παρακάλεσε να αποδεχτεί την πρόσκλησή του
και να δεχθεί να φιλοξενηθεί σπίτι του, έστω προσωρινά. Η φιλοξενία για τους ανθρώπους του Θεού είναι αρετή.
Και ο Σώσιος έλαβε το «μισθόν» του. Ο ίδιος ήταν φιλάσθενος και η γυναίκα του κατάκοιτη «ἐπί χρόνοις ἐννέα πυρέσσουσαν». Ο Άγιος Θεράπων ζώντας την αγάπη
και το δράμα αυτών των χριστιανών «κρατήσας τῆς χειρός» του ενός και της άλλης, μετά από θερμή προσευχή στον Δεσπότη Χριστό, τους χάρισε την περιπόθητη υγεία,
για να μπορούν να διακονούν και να φιλοξενούν πιο άνετα τους εμπερίστατους αδελφούς.
Ο Επίσκοπος της ορθοδόξου πίστεως συνέχισε και στην Κύπρο τους αγώνες του για την εδραίωση της Αληθείας «ρωμαλέω φρονήματι». Μάλιστα την εποχή εκείνη
στη Μεγαλόνησο υπήρχε ακόμη και ύπουλα δραστήριο ποιείτο μια ομάδα αιρετικών «χριστιανών», των θεοπασχιτών. Οι θεοπασχίτες δεν αποδέχονταν τους ορούς της
Δ’ Οικουμενικής Συνόδου, πού συγκροτήθηκε στη Χαλκηδόνα το 451μ.Χ., πώς στο ένα πρόσωπο του Χριστού η θεία και η ανθρώπινη φύση ήταν ενωμένες και συνυπήρχαν
«ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως καί ἀχωρίστως».
Κάποια ημέρα, καθώς ο Άγιος Θεράπων «γενναίως διήλεγχε» την αίρεση αυτή, διδάσκοντας τη θεανθρωπότητα του Ιησού, ένας από αυτούς, πολύ αυθάδης και υπερήφανος,
βλέποντας πώς ο Αλαμάνος Επίσκοπος κονιορτοποιεί με το λόγο του «ὥσπερ ἱστό ἀράχνιο» την αίρεση τους, πλησιάζει θυμωμένος τον Άγιο και τον χτυπά στο πρόσωπο!
Ο Άγιος τον αντιμετωπίσει μεγάλη ανεξικακία και πραότητα. Μετά από λίγες ήμερες βαρείες τύψεις άρχισαν να βασανίζουν τον θρασύτατο αιρετικό για την πράξη του.
Μεταμελήθηκε και ήλθε να ζητήσει συγχώρηση από τον Άγιο χωρίς όμως να αποφασίσει και την απομάκρυνση του από την αίρεση. Ο Άγιος Θεράπων,
διαβλέποντας την εωσφορική επιμονή του στην αίρεση, ουκ «ἔδωκεν αὐτῶ συγγνώμην», αλλά τον έδιωξε από εμπρός του «ἐπαρασάμενος αὐτόν εἶναι κεχωρισμένος
τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, καί ἐν τῷ νῦν αἰώνι καί ἐν τῷ μέλλοντι!»
Ο Άγιος δικαιολόγησε την πράξη του, λέγοντας πώς είδε «κατ’ ὄναρ» τον Κύριο σε παιδική ηλικία. «Ὑπέρ τόν ἥλιον» έλαμπε το πρόσωπο Του.
Ήταν «περιβεβλημένος» με λευκό χιτώνα, πού όμως ήταν σχισμένος από κεφαλής μέχρι ποδών. Σε ερώτηση του Αγίου, ποιος Του έσχισε το χιτώνα, ο Ιησούς απάντησε:
«Ὁ διαρρήξας τόν χιτώνα μου», είναι ο θεοπασχίτης μονοφυσίτης και «οἱ ὁμόφρονές του». Ο τρισμακάριστος Θεράπων στις σχέσεις του με τους υπερφίαλους αιρετικούς
ήταν κάθετος και αυστηρός, ακριβώς όπως εικονίζεται στη Δεσποτική εικόνα του Ναού του, στη Μυτιλήνη ή εικόνα του εξωφύλλου έργο της αδελφότητος Ιωασαφαίων
του Αγίου Όρους (1907).
Οι ευσεβείς Κύπριοι εξεπλάγησαν με «τήν μεγάλην τόν ἀνδρός ἀρετήν» και ο τότε Αρχιεπίσκοπος του νησιού «παρεκάλεσεν αὐτόν ἴνα παραμείνη ἐν τή νήσω
ἐργαζόμενος πρός ἐπιστροφήν τῶν ψυχῶν». Ο Άγιος Θεράπων, γέροντας πλέον, συγκινημένος από τις παρακλήσεις των πιστών και τις ικεσίες του Αρχιεπισκόπου,
αποδέχεται το αίτημα και «ἐτοποθετήθη ἐπίσκοπος ἐπαρχίας βρεχομένης ὑπό τῆς θαλάσσης». Η παραλιακή πόλη την όποια ο Άγιος άξια διαποίμανε, φαίνεται να είναι η Λάρνακα.
Αυτό μαρτυρεί ο αρχαιότατος ναός και ο τάφος του Αγίου πού βρίσκονται στο Κίτιο, καθώς επίσης και η άγραφη τοπική εκεί παράδοση πού μεταφέρει ως τις μέρες μας αυτήν την πληροφορία.
Ως Επίσκοπος Κιτίου στην Κύπρο, πλέον, ρίζωσε εκεί κι αναδείχτηκε διδάσκαλος της Ορθοδοξίας, πράος και ελεήμων, πατέρας των ορφανών, υπερασπιστής των χηρών,
οδηγός των πλανεμένων, παρηγοριά των θλιμμένων και ιατρός των ασθενούντων. Ήταν ο Ανάργυρος γιατρός της Κύπρου. Όλοι δόξαζαν το Θεό για τον
Άγιο Επίσκοπο πού τους έστειλε!
Ο διάβολος, βλέποντας τη δράση και τις πνευματικές επιτυχίες του Αγίου, ζητούσε τρόπο να τον διαβάλει, να τον συκοφαντήσει, να τον εξοντώσει. Πράγμα δύσκολο,
γιατί ο Άγιος Θεράπων είχε κερδίσει τις καρδιές των Κυπρίων, ακόμη και οι αιρετικοί της εποχής του υποκλίνονταν μπροστά στη μορφή του.
Ώσπου μία μεγάλη συμφορά κατέφθασε στη Μεγαλόνησο. Επιδρομή αλλοφύλων Αράβων σκόρπησε τη συμφορά στο νησί. Εκκλησίες και μοναστήρια καταστράφηκαν.
Χιλιάδες χριστιανοί σφάχτηκαν. Και τον Άγιο Θεράποντα, τον Επίσκοπο Κύπρου, τον Ανάργυρο και θαυματουργό και αυτόν τον κατάσφαξαν πάνω στην Αγία Τράπεζα
την ώρα πού λειτουργούσε! Μαρτύρησε ο Άγιος σε μεγάλη ηλικία, «πλήρης ἡμερῶν γεγονῶς». Κατά τον Άγιο Ανδρέα Κρήτης σφράγισε τη ζωή του με το αίμα του,
«ἐν γήρει καλῶ», σε βαθύ γήρας.
«Ἔνδον του Ναοῦ, Ἱερουργῶν τήν θυσίαν, μιαιφόνοις χερσί ἀπεκτάνθη» ο Θεράπων! Αμέσως μετά το φόνο ωδές και μελωδίες αγγελικές ακούστηκαν «περί τό Ἱερόν λείψανον».
Οι πιστοί θαύμασαν και οι Άραβες τρόμαξαν και «ἐθλίβησαν διά τό αἱμοσταγές αὐτῶν ἔργον». Παίρνοντας από αυτό θάρρος οι χριστιανοί, το ποίμνιο της πόλης του,
οι Κιτιείς, δοξάζοντας το Θεό, ενταφίασαν τον Άγιο με κάθε τιμή και ευλάβεια. Στο χώρο εκείνο αργότερα, έκτισαν ναό, μέσα στον όποιον τοποθέτησαν
τα θαυματουργά λείψανα του Αγίου.
Η παράδοση τέλος, αναφέρει πώς «τάς παραμονάς ἑτέρας ἀραβικῆς ἐπιδρομῆς» ο Άγιος Θεράπων εμφανίστηκε σε κάποιον ευλαβή χριστιανό και του έδωσε εντολή
να μεταφέρουν τα οστά του στην Κωνσταντινούπολη. Οι Κύπριοι αμέσως υπάκουσαν στην επιθυμία του Αγίου και «τό τίμιον αὐτοῦ λείψανον μετακομίσθη εἰς τήν βασιλεύουσαν τῶν πόλεων».
Εκεί, για κάποιο χρονικό διάστημα, φυλάσσονταν σε κάποιο σπίτι. Αργότερα ο φύλακας των ιερών λειψάνων, κινούμενος, όπως μαρτυρεί ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης,
από εσωτερική θεία πληροφορία, παρέδωσε τα λείψανα στο γέροντα ιερέα του ναού της Θεοτόκου, στις Βλαχέρνες. Αργότερα οι κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως έκτισαν ναό,
μέσα στον οποίον τοποθέτησαν την χαριτόβριτο λειψανοθήκη του Ιερομάρτυρα.
Κατά μία παράδοση, τα Ιερά λείψανα του Αγίου Θεράποντος, έφθασαν στην Πόλη στις 27 Μαΐου, ημέρα οπού οι πιστοί καθ’ έτος τελούσαν σε ανάμνηση εκείνης της ανακομιδής,
πανηγυρική λατρευτική σύναξη.
Σήμερα εντός των τειχών της Πόλης, υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι προσκύνημα, με άγιασμα του Αγίου Θεράποντος.
Τα Αγία λείψανα του Αγίου Θεράποντος εξ όσων γνωρίζουμε, φυλάσσονται στην Κοινοβιακή Ιερά Μονή Ζωγράφου του Αγίου Όρους,
στον Ιερό Ναό Αγίου Θεράποντος Ζωγράφου Αθηνών και μικρό τεμάχιο λειψάνου του στον Ιερό Ναό του, στη Μυτιλήνη.
Η μνήμη του Αγίου Θεράποντος, του Επισκόπου Κύπρου, τιμάται 14 Μαΐου.
Στίχος
Ὤφθης Θεράπων, οἷα θύτης τοῦ Λόγου, Ὤφθης Θεράπων, καὶ δι' αἵματος Πάτερ.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον
Θεραπεύσας ἐνθέῳ ζήλῳ τὸν Κύριον, ἀληθῶς ἀνεδείχθης θεράπων τούτου πιστός· διὸ δέδοσαι ἡμῖν τοῖς τιμῶσί σε, ἀκεσώδυνος πηγή, καὶ πολυχεύμων ποταμός,
θαυμάτων καὶ ἰαμάτων, Θεράπον Ἱερομάρτυς· ὅθεν σε πάντες μακαρίζομεν.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ
Τῇ ἱερᾷ καὶ ζωηφόρῳ πηγῇ σου, πεποικιλμένῃ ποικιλίᾳ θαυμάτων, πάντες πιστοὶ προστρέχοντες πιστῶς καὶ εὐλαβῶς, πλοῦτον ἀρυόμεθα, ἐξαισίων θαυμάτων,
καὶ φαιδρῶς γεραίρομεν, τοὺς σεπτούς σου ἀγῶνας, οὓς περ ὑπέστης ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ, Ἱερομάρτυς Θεράπον θαυμάσιε.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις ἱερέων ἔμπνους εἰκών, Θεράπον παμμάκαρ, καὶ Μαρτύρων ὁ κοινωνός· χαίροις ὁ πηγάζων, θαυμάτων θεῖα ῥεῖθρα, σοφὲ Ἱερομάρτυς, τοῖς εὐφημοῦσί σε.
Πηγή: Από το βιβλίο «Άγιος Θεράπων Επίσκοπος Κύπρου»
