Παλαιότερα οἱ γιατροί ἐφάρμοζαν μιά πολύ σοφή καί ἀποδοτική μέθοδο. Ἔλεγαν στόν πελάτη τους. Βγάλε τήν γλώσσα! Τῆς ἔρριχναν μιά ματιά. Καί ἀπό τήν γλώσσα καταλάβαιναν πολλά!
Ἡ γλώσσα τοῦ ἄρρωστου ἔδινε στόν γιατρό μιά πολύ καλή ἰδέα γιά τήν σωματική κατάσταση τοῦ πελάτη του.
Κάτι ἀνάλογο γίνεται καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος «βγάζει» γλώσσα!
Οἱ ἄλλοι καταλαβαίνουν καλά, ἀνάλογα ὁ καθένας μέ τά μυαλά του, ποῦ κινεῖται ὁ συνομιλητής τους.
Τί παράξενο!
Καθρέφτης τῆς σωματικῆς ὑγείας ἡ γλώσσα.
Καθρέφτης καί τῆς ψυχικῆς μας κατάστασης ἡ γλώσσα!
* * *
Λέγει ὁ Κύριος: Πρόσεχε! ἀπό τά λόγια σου θά κριθῆς! Καί ἀπό τά λόγια σου θά καταδικασθῆς (Ματθ. 12,37).
Καλύτερα νά πέσεις κάτω ἀπό ψηλά, παρά νά «πέσεις χαμηλά», ἀπό λάθος γλώσσας!
Καί ὅταν ὑπομένουμε και δέν μιλᾶμε, ἔχομε μιά μεγάλη νίκη!
Καί ὅσο πιό πολύ πέφτεις σέ λάθη γλώσσας, τόσο πιό χάρβαλο καταντᾶς πνευματικά.
Γι᾿ αὐτό λέμε σέ μιά προσευχή μας:
Θοῦ, Κύριε, φυλακήν τῷ στόματί μου. Δηλαδή βόηθα με, Κύριε, νά κρατῶ τό στόμα μου κλειστό. Νά ξέρω πότε μιλάω· καί πῶς μιλάω.
Ἀγαπᾶς τόν Χριστό; Πρέπει νά Τόν ἔχεις συνεχῶς στό στόμα σου: στό σπίτι· στήν ἐπικοινωνία μέ ἀγαπητά πρόσωπα· στήν γειτονιά· στήν ἀγορά· παντοῦ. Στόμα δικαίου μελετήσει σοφίαν· καί ἡ γλώσσα αὐτοῦ λαλήσει κρίσιν (Ψαλμ. 36,30). Δηλαδή: Ὁ ἄνθρωπος ὁ σωστός, στό στόμα του ἔχει συνεχῶς τά λόγια τοῦ Θεοῦ καί τά λόγια του εἶναι ὅλα ζυγιασμένα· σεμνά· προσεκτικά.
Αὐτό εἶναι τό σωστό. Γιατί ὅ,τι ἔχεις στήν καρδιά σου βγαίνει στό στόμα!
* * *
Σύ καί ἐγώ, ἔπρεπε νά εἴμαστε καλύτεροι ἀπό τά ἔντομα, ἀπό τίς μέλισσες. Ἀπό τό στόμα μας ἔπρεπε νά ρέει μιά ἀπέραντη εὐωδία: ἡ εὐωδία τῆς καλωσύνης καί τῆς ἀγάπης· ἡ εὐωδία τῆς δοξολογίας τοῦ Ὀνόματος τοῦ Κυρίου!
Κάνει τό στόμα μας νά βγάζει μιά φριχτή δυσωδία; Καί ἄμα στό στόμα βγαίνει δυσωδία, βρώμα, τί εἶναι μέσα μας, βαθειά μέσα μας, στήν καρδιά μας;
Πάντως, κάτι ὄχι καλό!
Πάντως ὄχι ὁ Χριστός.
* * *
Ἡ ἁγία Γραφή μᾶς λέγει, ὅτι τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἶναι μύρον ἐκκενωθέν (Ἆσμα 1,3)· δηλ. ὅταν βρίσκεται στό νοῦ καί στήν καρδιά μᾶς μοσχοβολάει τό εἶναι ὁλόκληρο, σάν νά χύθηκε ἐπάνω μας καί μέσα μας, εὐῶδες πολύτιμο μύρο!
Μάθε λοιπόν, νά μιλᾶς γιά τόν Κύριο μέ εὐλάβεια καί μέ σεβασμό· μέ ἀγάπη καί μέ ταπείνωση.
Ἕνας γάλλος φιλόσοφος (C. Bonal) τοῦ περασμένου αἰώνα, κάθε φορά πού πρόφερε τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἔβγαζε τό καπέλλο του· καί ἔκανε τό σταυρό του.
Κάμε καί σύ «κάτι». Κάμε τά λόγια σου, νά εἶναι:
• γλυκά στό στόμα σου.
• γλυκά στήν καρδιά σου.
• γλυκά στά αὐτιά ἐκείνων, πού σέ ἀκοῦνε.
Λέγει ἡ ἁγία Γραφή:
• Στόμα παρανόμου-βόθρος βαθύς! Βόθρος; Ναί βόθρος! (Παρ. 10,31)
• Στόμα δικαίου ἀποστάζει σοφίαν. Δηλαδή, ἡ κάθε λέξη πού βγαίνει ἀπό τό στόμα του εἶναι σοφία! (Παρ. 22, 14)
Μήπως τά παραλέει;
* * *
Ἀκούμπα, ἀδελφέ, σωστά τήν καρδιά σου.
Μήν ἀφήσεις νά γίνει τό στόμα σου καί ἡ καρδιά σου βόθρος βαθύς!...
Κάμε τα, νά ἀποστάζουν σοφία: καλωσύνη, εἰρήνη, ἀγάπη, ταπείνωση.
Μήν τό ξεχνᾶς.
Στόμα δικαίου ἀποστάζει σοφία· καί προσέχοντας, τί νά λέει τό στόμα σου, γίνεσαι σοφός γιά τούς ἀνθρώπους· εὐάρεστος καί ἀγαπητός στό Θεό.
+ ὁ Ν. Μ.
Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 335 Ιούνιος 2011
«ΒΓΑΛΕ ΓΛΩΣΣΑ!» του + ὁ Ν. Μ.
