Όσο αστείο κι΄ άν φαίνεται, μέσα στό σχέδιο τού Θεού έπαιξε ρόλο καί η έλλειψη μιάς απλής ομπρέλας…
Ένας από τους ιερείς της ενορίας του Έξετερ, ο μεγαλύτερος σε ηλικία,
μας αφηγήθηκε τη δική του μοναδική ιστορία με την οποία γνώρισε την
Oρθοδοξία:
“Ήμουν στο Παρίσι”, μάς είπε, “έβρεχε κι έπρεπε κάπου να πάω για να
μείνω στεγνός. Είδα κοντά μου μια πόρτα και μπήκα. Δεν μπορώ να πω ότι
είδα το εξωτερικό της εκκλησίας διότι έβρεχε• απλά είδα την πόρτα και
μπήκα.
Αν δεν έβρεχε, δεν θα έμπαινα!
Ανοίγοντας απότομα την εξωτερική πόρτα, παραπάτησα κι έπεσα σε μια άλλη
πόρτα, κι έτσι μπήκα στην εκκλησία. Χωρίς να θέλω να ενοχλήσω κανένα,
κάθισα πίσω στη γωνία και παρακολουθούσα. Μόλις απέκτησα περισσότερη
αυτοπεποίθηση προχώρησα γιατί ήθελα να μάθω τι συμβαίνει, πού βρίσκομαι.
Είδα τις εικόνες, τους σταυρούς και σκέφθηκα ότι πρέπει να ήταν
εκκλησία.
Αναρωτιόμουν αν ήταν Εβραϊκή Συναγωγή, γιατί δεν είχα δει ποτέ να φορούν
τα άμφια με τέτοιο τρόπο. Τα άμφια, το λιβάνι, ολόκληρη η οπτική
εντύπωση της ακολουθίας μού άρεσαν και δεν ήθελα να φύγω. Άκουσα τη
χορωδία σε τελείως διαφορετική γλώσσα, ούτε καν στα Γαλλικά. Ήταν
Σλαβικά. Καθόμουν κι έβλεπα τότε τις εικόνες. Κι αν μου έλεγαν τότε, ότι
σε 8 χρόνια θα έκανα κι εγώ το ίδιο, ως Διάκος, δεν θα τους πίστευα
καθόλου.
Όσο ήμουν στο ναό και έβλεπα τον τρόπο που τελούνταν η ακολουθία, την
τάξη που υπήρχε από ιερείς και πιστούς, αισθανόμουν πως εκεί ήταν ο
ουρανός, και σκέφθηκα:
«Αν υπάρχει Θεός -διότι αναρωτιόμουν ως εκείνη τη στιγμή αν υπήρχε- αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να λατρεύεται».
Από τότε στην ενορία μας λένε πως «ο Νικάνωρ μπήκε στο ναό για να
προστατευθεί από τη βροχή του ουρανού, και βρέθηκε στον Oυρανό!» Πάντα
λέω σε όποιον έρχεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία για πρώτη φορά «Μπες στο
ναό, προχώρησε στο μέσον της εκκλησίας και θα δεις μπροστά σου τις πύλες
του Παραδείσου!» που δεν είναι τίποτε άλλο από το τέμπλο.
Πριν γίνω Ορθόδοξος, ήμουν πιστός με την Αγγλική έννοια του όρου: ο
Θεός ήταν πάντα εκεί! Ήξερα να προσεύχομαι όταν το ήθελα. Επειδή ήμουν
και από στρατιωτική οικογένεια, είχα τη νοοτροπία ότι «αν η Αγγλικανική
Εκκλησία είναι αρκετά καλή για το βασιλικό Ναυτικό, είναι αρκετά καλή
και για μένα!» (Ιf God is good enough for the Royal Navy, then it is
good enough for me!). Αυτό ήταν το εύρος της θεολογίας μου!
Γύρισα πίσω στην Αγγλία κι άκουσα ότι στο Λονδίνο υπήρχε ένας
επίσκοπος, ο Άντονυ Μπλουμ, αλλά δεν κυνήγησα τα πράγματα. Μια μέρα
παρακολουθούσα στην τηλεόραση μια ταινία για τη Γαλλική Eπανάσταση. Τότε
το πρόγραμμα της τηλεόρασης τελείωνε τα μεσάνυχτα και υπήρχε η συνήθεια
στο BBC να προσκαλούν κάποιον για να κάνει τον επίλογο της ημέρας.
Ως επίλογος εκείνης της βραδιάς ήταν κάποιες προσευχές που παρουσίασε ο
επίσκοπος Μπλουμ, της Ρώσικης Oρθόδοξης Εκκλησίας. Ήμουν έτοιμος να
κλείσω την τηλεόραση, αλλά σκόνταψα στο χαλί που ήταν μπροστά της και
έτσι δεν κατάφερα να την κλείσω. Ακούγοντας τις προσευχές παραξενεύτηκα
και κάθισα ξανά να δω τη συνέχεια. Τότε ήρθαν στη μνήμη μου οι εικόνες
από την εκκλησία στο Παρίσι!
Δεν είχα τη διεύθυνσή του, ωστόσο του έγραψα ένα γράμμα λέγοντάς του
«σας άκουσα πριν από μια εβδομάδα στην τηλεόραση και ενδιαφέρομαι να
γίνω Oρθόδοξος. Θα μπορούσα κάποια στιγμή να σας συναντήσω». Έγραψα στο
φάκελο «Επίσκοπος Άντονυ Μπλουμ, Ρώσικη Εκκλησία, Λονδίνο», δεν ήξερα
τίποτε άλλο. Άλλωστε, δεν θα υπήρχαν πολλές τέτοιες εκκλησίες στο
Λονδίνο!
Τελικά μου απάντησε και τον συνάντησα για ένα ολόκληρο απόγευμα.
Αργότερα μου πρότεινε να επικοινωνήσω με κάποιον ιερέα. Είχα επικοινωνία
μαζί του μέσω αλληλογραφίας για θέματα Oρθοδοξίας, είχαμε δηλαδή κάτι
σαν μαθήματα Oρθοδοξίας δι’ αλληλογραφίας! Συνεχίσαμε αυτή την
επικοινωνία για αρκετό καιρό και ένα Πάσχα έγινα Oρθόδοξος, και μετά από
λίγα χρόνια Διάκονος».
Από την επικοινωνία με τους Bρετανούς Ορθοδόξους, γίνεται εύκολα
αντιληπτό πως η αιτία, για την οποία αυτοί οι άνθρωποι γνώρισαν την
πραγματική πίστη, ήταν το παράδειγμα κάποιων πιστών και η σωστή
διδασκαλία όσων ανέλαβαν να τους κατηχήσουν. Η Oρθοδοξία σε χώρες της
Δύσης, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν είναι κάτι αυτονόητο.
Η ύπαρξή της οφείλεται κυρίως σε ανθρώπους που προσπάθησαν και
προσπαθούν να βιώσουν την τελευταία εντολή του Κυρίου: «πορευθέντες
μαθητεύσατε πάντα τά έθνη» (Ματθ. 28, 19 ) και να διδάξουν πως ο Χριστός
δεν είναι ένα μέσον αποικιοκρατίας, αλλά η πηγή της Ζωής και ο Λυτρωτής
του κόσμου.
Η ευθύνη όλων για το πώς θα πρέπει να βιώνουμε την πίστη μας είναι
πολύ μεγάλης σημασίας. Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, καθημερινά
δίνουμε μαρτυρία σε προσωπικό και ενοριακό επίπεδο ως μέλη πάντα του
σώματος της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και όλοι μας έχουμε ευθύνη αν η
λανθασμένη στάση και πρακτική μας γίνεται αιτία άνθρωποι να
απομακρύνονται από την εκκλησία, και συνεπώς να μην δοξάζεται αλλά να
βλασφημείται το όνομα του Κυρίου (Ρωμ. 2, 24).
Η Oρθοδοξία δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των Ελλήνων ή των Ρώσων και
Σέρβων. Το «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη» σημαίνει πως κάθε
ένας χριστιανός οφείλει να γίνει κήρυκας του Ευαγγελίου και όχι να
κρατήσει την αλήθεια για τον εαυτό του. Είναι παραπάνω από σίγουρο πως
πρέπει άμεσα να αλλάξουμε στάση ζωής και με τη βοήθεια του Παναγίου
Πνεύματος να προσεγγίσουμε την σωστή πίστη στον Χριστό.
ΠΗΓΗ.Ο.Ο.Δ.Ε