«Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! έως πότε έσομαι μεθ΄ υμών; έως πότε ανέξομαι υμών;»
Τίνος, αγαπητοί μου, είναι η φωνή αυτή και σε ποιους απευθύνεται; Είναι η φωνή του Χριστού.
Αλλά πως; Θα πείτε, εμείς ξέρουμε ότι η φωνή του Χριστού έχει γλυκύτητα. «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς….» έλεγε.
Ο Ιησούς Χριστός υπήρξε ο τέλειος τύπος και υπογραμμός της αρετής. «Εκάλυψεν ουρανούς η αρετή σου Χριστέ», ψάλλει η Εκκλησία.
Για να μεταχειριστεί λοιπόν ο Ανεξίκακος τη γλώσσα αυτή, σημαίνει πως ήταν ανάγκη να μαστιγωθεί το κακό.
Ποιο είναι το κακό; Η απιστία, η πώρωση. Γι΄ αυτό λέει: «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη!».
Αν σας φαίνεται βαρύς ο χαρακτηρισμός αυτός σκεφθείτε τα εξής:
Λυτρωτή περίμενε όλη η ανθρωπότητα.
Από παντού ακουγόταν μια φωνή: Κύριε, σώσε μας! Και ο κλαυθμός των ανθρώπων εισακούστηκε.
Κλίνουν οι ουρανοί και γεννιέται ο Λυτρωτής στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Τι τιμή για το λαό του Ισραήλ!
Έκτακτα, μοναδικά και υπερφυσικά γεγονότα, που συνόδευσαν τη γέννηση, τη βάφτιση και όλη τη δημόσια ζωή Του, θαύματα πρωτοφανή, η αγιότητα της ζωής του, και πάνω απ΄ όλα η ασύλληπτη αγάπη του, όλα θα ΄πρεπε να είχαν πείσει και τον τελευταίο Ιουδαίο, ότι ο Ιησούςείναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή».
Κι όμως οι Ιουδαίοι δεν εκτίμησαν το θησαυρό που είχαν. Το φως έλαμπε μπροστά τους, κι αυτοί έκλειναν τα μάτια για να μη το δουν. Εκείνος θαυματουργούσε, κι αυτοί έλεγαν: «Εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια». Εκείνος έλυνε τις απορίες τους, κι αυτοί πρόβαλλαν νέες αντιρρήσεις – «ού με πείσης, καν με πείσης».
Εκείνος δίδασκε με αγνότητα, χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας, και ο Ιουδαϊκός λαός δεν άκουγε αυτόν αλλά τους Φαρισαίους, τους δημαγωγούς και εκμεταλλευτές του.
Να λοιπόν και ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο, που δείχνει ποιος ήταν ο ρόλος των γραμματέων και φαρισαίων.
Όταν ο Ιησούς αποχωρίσθηκε για λίγο από το λαό, για να βρεθεί στο όρος Θαβώρ, στο μικρό εκείνο διάστημα βρίσκουν την ευκαιρία οι γραμματείς, εισχωρούν στο πλήθος και εκμεταλλεύονται μια δυσκολία των μαθητών του Κυρίου, που αδυνατούσαν να θεραπεύσουν ένα σεληνιαζόμενο παιδί.
Ανοίγουν συζητήσεις και με γλώσσα που διαστρέφει την αλήθεια συσκοτίζουν τις διάνοιες, ψυχραίνουν τις καρδιές και σκορπίζουν γύρω ψυχρότητα, δισταγμό, αμφιβολία, απιστία στο Χριστό.
Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, προσπαθούν να σβήσουν το φως που τους ενοχλεί, εσύ όμως Ιουδαϊκέ λαέ τι κάνεις; Γνώρισες το Χριστό, γνώρισες και τους εχθρούς του. Η διαφορά μεταξύ τους είναι τεράστια. Εκείνος διδάσκει την αλήθεια, και αυτοί το ψέμα. Εκείνος την αγάπη, αυτοί το μίσος, εκείνος το φως, αυτοί το σκοτάδι.
Γιατί λοιπόν η προτίμησή σου κλίνει σ΄ αυτούς;
Όπως τονίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο πρόλογο του Ευαγγελίου του, οι Ιουδαίοι δεν δέχθηκαν τον Χριστό «εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον».
Να λοιπόν γιατί από τα χείλη του Θεανθρώπου βγήκε ο λόγος «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη!».
Και η γενεά αυτή των Ιουδαίων που έφθασε τέλος να σταυρώσει τον Κύριο, αυτή η γενεά των σταυρωτών, 30 χρόνια μετά τη Σταύρωση, εξολοθρεύθηκε από τις λεγεώνες του Τίτου. Αυτό ήταν το τέλος της.
«Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη!». Από τότε που ο Κύριος είπε αυτό το λόγο, πέρασαν 20 αιώνες. Αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται και ο λόγος του θα ταίριαζε να λεχθεί και στους ανθρώπους της γενεάς μας.
Ποιος μπορεί να περιγράψει το μεγάλο έγκλημα που διέπραξε η ανθρωπότητα και μάλιστα η Ευρώπη;
Ήταν η ήπειρος που απ΄ τους πρώτους δέχθηκε τους Αποστόλους και Ευαγγελιστάς της Χριστιανικής πίστεως.
Ρώμη, Αθήνα και προ παντός το Βυζάντιο υπήρξαν τα μεγάλα κέντρα του Χριστιανισμού.
Λαοί βάρβαροι, που έκαναν ανθρωποθυσίες, αφ΄ ότου πίστεψαν στο Χριστό και ύψωσαν ως λάβαρό τους τον Τίμιο Σταυρό σημείωσαν μεταβολή και άρχισαν να γράφουν ιστορία πολιτισμού.
Αυτοί που κατοικούσαν «εν χώρα και σκια θανάτου», είδαν φως εξαίσιο, που εξέπεμπαν μεγάλες ιεραποστολικές φυσιογνωμίες.
Μοναστήρια σχολεία και πανεπιστήμια υπήρξαν τα έργα τους.
Γι αυτό η Ευρώπη, που άκουσε και είδε τη δύναμη του Χριστού, θα έπρεπε να μείνει για πάντα μαζί του και κανένα σκάνδαλο από αναξίους εκπροσώπους του – που ποτέ δεν έλειψαν – δεν θα ΄πρεπε να την κλονίσει.
Από την αρχή της δευτέρας χιλιετίας, στα χρόνια του σχίσματος, της διαμαρτυρήσεως και του λεγόμενου διαφωτισμού, Ευρώπη, αποστατεί.
Στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις εμφανίστηκαν νεώτεροι γραμματείς, που συνέχισαν το έργο των πρώτων εκείνων γραμματέων του Ευαγγελίου. Άλλοι αμαύρωσαν το καθαρό φως της ορθοδόξου πίστεως με τις πλάνες τους, και άλλοι έθεσαν ως πρόγραμμά τους να σβήσουν τελείως το χριστιανικό φως, να κατεβάσουν από τους ναούς το Σταυρό και να υψώσουν τα δικά τους σύμβολα. Και άρχισε η διαφώτιση!
Διαφώτιση δε στο δικό τους λεξικό = συσκότιση της αλήθειας, διαβολή και κατασυκοφάντηση του χριστιανισμού.
Και τι δεν είπαν και έγραψαν! Το μίσος τους κατά του Χριστιανισμού απερίγραπτο. Κανένα δόγμα, καμιά αλήθεια, καμιά σελίδα Ευαγγελίου δεν έμειναν απρόσβλητα. Κι αυτή ακόμη η ιστορική ύπαρξη του Χριστού αμφισβητήθηκε. Και τα πάντα έγιναν εν ονόματι της επιστήμης, που καυχόταν πως αυτή θα θάψει το Χριστό.
Βιβλία αντιχριστιανικά τυπώθηκαν, μεταφράστηκαν και κυκλοφόρησαν κατά εκατομμύρια, φανατικοί κήρυκες των ιδεών τους κατέκλυσαν τις χώρες.
Έτσι η γενεά που άκουσε αυτά έγινε άπιστη. Και καμιά γενεά, που απέβαλε το φόβο του Θεού και έγινε «άπιστος», δεν άργησε να γίνει και «διεστραμένη».
Καρπός της απιστίας είναι η ηθική εξάρθρωση, η κοινωνική διαφθορά.
Τι άλλο να περίμενε κανείς; Μη ζητήσετε, είπε ο Κύριος, σύκα από τριβόλια και σταφύλια από αγκάθια.
Μη ζητήσετε δηλαδή απλότητα και ευθύτητα, δικαιοσύνη και έλεος από ανθρώπους που μέσα τους σκότωσαν την πίστη. Και όμως ο κόσμος από τα αντιχριστιανικά συστήματα, τα αγκάθια του Εωσφόρου, ήλπισε ότι θα τρυγήσει…… σταφύλια, καρπούς κοινωνικής ευδαιμονίας. Αλλά απιστία και αρετή δεν μπορούν να συνυπάρξουν, όπως δεν συνυπάρχει το φως με το σκοτάδι.
Οι άθεοι και άπιστοι είναι ικανοί να σταυρώσουν την αλήθεια, να διαπράξουν και τα στυγερότερα εγκλήματα και να ανακηρύξουν ήρωες και ευεργέτες της ανθρωπότητας εκείνους που τα χέρια τους στάζουν αίμα αθώων.
Σε τέτοια διαφθορά καταντά ο άνθρωπος που πήρε διαζύγιο από την πίστη.
Και τέτοιος ήταν κυρίως ο άνθρωπος του αιώνα μας. Διδάχθηκε την απιστία και καρποφόρησε τα απαίσια εγκλήματα. Και ήταν ο εγκληματίας άνθρωπος επιστήμων!
Διπλωματούχοι της Γερμανίας δεν κατασκεύασαν τους περιβόητους εκείνους κλιβάνους, μέσα στους οποίους με το γύρισμα ενός διακόπτη έκαναν στάχτη χιλιάδες ανθρώπους;
Να τι τρύγησε η ανθρωπότητα από την αθεΐα. Η Ευρώπη αποστάτησε και δρέπει (θερίζει) τους καρπούς της απιστίας. Εμπρός στα μάτια της θα είναι η απαίσια εικόνα της κοινωνικής ευδαιμονίας, όπως τη ζωγράφισε ο προφήτης Ησαΐας στο 59ο κεφάλαιο του βιβλίου του, το οποίο ως επίκαιρο σας το συνιστώ για μελέτη.
Αγαπητοί μου! Πιστή στα Θεία ήταν ανέκαθεν η πατρίδα μας. Η αθεΐα ετιμωρείτο ως το μεγαλύτερο έγκλημα αλλά τελευταία μια μερίδα λαού παρασύρθηκε από υλιστικές θεωρίες και αποστάτησε.
Το κίνδυνο αυτό είχε διαβλέψει ο ιστορικός Παύλος Καρολίδης και επισφραγίζοντας την ιστορία του Ελληνικού Έθνους σημείωνε: «Μέγας είναι ο κίνδυνος ο εκ του κράτους του υλισμού απειλών την ηθικήν υπόστασιν του Ελληνικού Έθνους».
Εξέφρασε όμως την πεποίθηση, ότι η πίστη θα νικήσει την απιστία.
Μόνη ελπίδα η επάνοδος στη πίστη! Και πράγματι, αυτή σώζει κάθε φορά το έθνος θαυματουργικά, σύμφωνα με τα λόγια που ακούσαμε «εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμιν».
(+) Επίσκοπος Αυγουστίνος
«Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! έως πότε έσομαι μεθ΄ υμών; έως πότε ανέξομαι υμών;»
Κυριακή Ι΄ Ματθαίου 17,14-23
Ραδιοφωνική ομιλία, που έγινε σε ραδιοφωνικό σταθμό της Λάρισας το 1949
