Ένας πλούσιος βιομήχανος, που με πολλούς κόπους είχε πλουτίσει, κατέβηκε μια μέρα στη παραλία για βόλτα και είδε ένα ψαρά να κάθεται και να ρεμβάζει δίπλα στη βαρκούλα του.
<<Γιατί δεν ψαρεύεις;>> τον ρώτησε.
<<Γιατί έπιασα αρκετά ψάρια για σήμερα>>.
<<Γιατί δεν πιάνεις πιο πολλά από όσα χρειάζεσαι;>> ξαναρώτησε ο πλούσιος.
<<Και τι θα τά’κανα;>>
<<Θα κέρδιζες περισσότερα χρήματα, και έτσι θα αγόραζες μια καλύτερη βάρκα, που θα πήγαινε πιο βαθιά και θα έπιανε περισσότερα ψάρια.
Θα μπορούσες επίσης να αγοράσεις καλύτερης ποιότητας δίχτια, που να πιάναν περισσότερα, και να βγάλεις πιο πολλά χρήματα.
Έτσι θα είχες σύντομα ένα δικό σου στόλο από βάρκες και θα ήσουν πλούσιος όπως εγώ.>>
<<Και τότε τι θα έκανα;>> ρώτησε με αφέλεια ο ψαράς.
<<Θα καθόσουν και θα χαιρόσουν τη ζωή σου>>, είπε ο βιομήχανος.
<<Και τώρα τι νομίζεις ότι κάνω;>> απάντησε ο ψαράς κοιτάζοντας με ρεμβασμό τη θάλασσα.
Το άγχος του κινηγητού της καθημερινής εξέλιξης, μας έχει ροκανίσει όλη τη χαρά και την ειρήνη μας.
Ποιος αλήθεια μας σπρώχνει σε αυτούς τους ξέφρενους ρυθμούς δουλειάς και μέριμνας;
Μήπως είναι ώρα να σταθούμε, να ξελαχανιάσουμε και σαν τον πρώην δαιμονιζόμενο των Γαδαρηνών να κάτσουμε ήρεμα και μυαλωμένα στα πόδια του Χριστού, να ανασάνουμε και να συνέλθουμε κοντά Του;
Θα κερδίσουμε πολλά, περισσότερα από ο’τι τρέχοντας για τον πλούτο.
Κύριε μου, γέμισε τη μέρα μου, την καρδιά μου με τις απλές, αγνές χαρές του δικού Σου θελήματος και φύλαξεέ με από τις παγίδες και τα ψέματα του εχθρού μο, που μου κλέβει το χρονο.
http://otheosagapiesti.blogspot.com/2011/03/blog-post_28.html