Τούτο λοιπόν λέγω και μαρτύρομαι διά του Κυρίου, να μη περιττατήτε πλέον, καθώς και τα λοιπά έθνη περιπατούσιν, εν τη ματαιότητι του νοός αυτών...
Εφεσίους δ’ 17
Ήταν μια εποχή, που το σχολείο δεν ήταν υποχρεωτικό.
Μια οικογένεια αποφάσισε πως καλό ήταν ο κανακάρης τους να πάει.
Μα αυτός, ούτε να ακούσει δεν ήθελε. Κουτός ήταν, όλοι οι συνομήλικοί του να παίζουν κι αυτός να πρέπει να μαντρώνεται στο σχολείο;
Μια μέρα πέρασε από το χωριό ένας δήθεν γραμματιζούμενος.
Του διηγήθηκαν οι άνθρωποι το πρόβλημά τους.
Τότε αυτός έκανε τον ειδήμονα. «Για φέρτε τον μου εδώ! Λοιπόν, νεαρέ, πόσο κάνουν δύο και δύο;»
«Τέσσερα», λέει ο μικρός πρόθυμα.
«Τρεις φορές το δύο;»
«Έξι», απάντησε ξανά, μιας και του ‘κοβε το μυαλό και ήξερε εμπειρικά λίγη αριθμητική.
«Ε, μα το παιδί έχει δίκιο να μη θέλει το σχολείο. Αφού ξέρει γράμματα!» αποφάνθηκε ο «μορφωμένος».
Έτσι τους έπεισε να πάψουν να το πιέζουν.
Το παιδί έμεινε αγράμματο και σαν μεγάλωσε αναθεμάτιζε αυτόν τον άσχετο, που έγινε αφορμή να μείνει χωρίς σχολείο.
Είναι βέβαιο πως σ’ αυτή τη Γη μπορείς να βρεις τουλάχιστον έναν που να τον πείσεις πως έχεις δίκιο και να γίνει κακός σύμβουλος και υποστηρικτής σου.
Αυτό δυστυχώς συμβαίνει και με τις αλήθειες του Ευαγγελίου.
Η πραμάτεια του Λόγου του Θεού είναι μία, μα ο καθένας αυτόκλητος ερμηνευτής μπορεί να αλλοιώσει τις αλήθειες Του.
Άλλωστε τα ίδια τα λόγια του Χριστού προσπαθούσαν να διαστρέψουν οι σύγχρονοί Του Φαρισαίοι.
Τελικά, ο καθένας θα βρει αυτό που λαχταρά η καρδιά του.
Κι αυτός που θέλει να βολευτεί σε μια μοιρασμένη ζωή ανάμεσα στο Χριστό και στον κόσμο, θα βρει συνοδοιπόρους.
Αλλά και όποιος ποθεί γνήσια το θέλημα του Θεού, θα βρει πιστούς του Χριστού ομόψυχους.
http://otheosagapiesti.blogspot.com/2010/03/blog-post_08.html