Αναφερθήκαμε, αγαπητοί Χριστιανοί, στα δυο μεγάλα θαύματα που συντελούνται μπροστά στα μάτια μας, μέσα στο Ναό , κάθε φορά που τελείται η Θ. Λειτουργία. Μόνο που για να μπορέσουμε να τα δούμε , δεν πρέπει να σταθούμε στα φυσικά μας μάτια. Τα μεγάλα μυστήρια δεν είναι δυνατόν να προσπαθούμε να τα αφουγκραστούμε με τις αισθήσεις μας. Πρέπει ν' ανοίξουμε διάπλατα τα μάτια της ψυχής, για να τα νοιώσουμε.Το πρώτο λοιπόν μεγάλο θαύμα είναι η «μεταβολή». Η «Μετουσίωση »όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι Πατέρες. Η υπερφυής μετατροπή των ειδών του Μυστηρίου, του άρτου και του οίνου , σε Σώμα και Αίμα Κυρίου και η πραγματική παρουσία του Χριστού.
Το δεύτερο μεγάλο θαύμα είναι η Θεία οικονομία. Η μεγάλη συγκατάβαση του Θεού στην αδυναμία μας , ώστε τα μάτια μας να βλέπουν και η γλώσσα μας να γεύεται ψωμί και κρασί, στην πραγματικότητα όμως να τρώμε το πανάχραντο σώμα του Χριστού και να πίνουμε το πανακήρατο και ζωηρό αίμα Του.
Αυτά τα ασύλληπτα και ακατανόητα για το δικό μας , το χωματένιο , μυαλό, συμβαίνουν στο σωτηριωδέστερο ,το ανώτερο , το φρικτότερο , το απαραίτητο για τη σωτηρία μας, μυστήριο των μυστηρίων, το Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Όμως αυτά ακριβώς γνωρίζοντας και ο αρχέκακος εχθρός της ψυχής μας , ο διάβολος , ανέκαθεν προσπαθεί να τα στρέψει εναντίον μας . Με χίλιους-δυο τρόπους ,με προφάσεις , με προσχήματα, με ευσεβοφάνειες , μας γεμίζει με αμφιβολίες για τη σωτηρία μας, με αντιρρήσεις, με αμφισβητήσεις ώσπου να επέλθει η αδιαφορία και συν τω χρόνω ο ψυχικός θάνατος.
Ένας κληρικός της Εκκλησίας μας ,εξομολογούμένος ,μας λέει: «Όταν δια πρώτην φοράν ιερούργησα ως ιερεύς ,εξήλθον εις την Ωραίαν Πύλην, κατά την ώραν της Θ. Μεταλήψεως και είπον: " Μετά φόβου Θεοί) , πίστεως και αγάπης, προσέλθετε " { χωρίς την Αγίαν Λαβίδαν και με καλυμμένον το Άγιον Ποτήριον ) και εισήλθαν πάλιν αμέσως λέγων :" Σώσον ο Θεός τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου "
"Εν συνεχεία εξήλθαν και πάλιν βαστάζων το Άγιον Ποτήριον λέγων " Πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων", κατόπιν " Όρθοί, μεταλαβόντες των Θείων Αγίων, Αχράντων... "χωρίς βεβαίως να κοινωνήσει κανείς.
Όταν δε έκαμα την απόλυσιν, με πλησιάζει ένας κύριος και μου λέγει: Πάτερ είπατε ψέματα σήμερον... Εγώ τα έχασα και τον κοίταζα , και δειλά τον ηρώτησα : Πού αγαπητέ μου είπα ψέματα; Είπατε - μου λέγει- " ' Ορθοί, Μεταλαβόντες των Θείων ,' Αγίων ,' Αχράντων ,' Αθανάτων..." , χωρίς βεβαίως να κοινωνήσει κανείς.
Σκέφθηκα την αλήθεια αυτήν (πρόσθεσε ο κληρικός), και από τότε οσάκις ιερουργώ φροντίζω να έχω έναν τουλάχιστον έτοιμον να κοινωνήσει ».(Το Αντίδοτον του Θανάτου . Δ. Παναγοπούλου σελ. 2 3 ).
Ο δε Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει: « Στοχάσου, παρακαλώ σε , Τράπεζα Βασιλική είναι έτοιμος. Άγγελοι υπηρετούν εις την Τράπεζαν. Αυτός ο ίδιος ο Βασιλεύς είναι παρών και συ στέκεσαι αδιάφορος ; Ίσως ειπείς : « Είμαι ακάθαρτος και δι' αυτό δεν προσέρχομαι ». Απαντώ, « Ακάθαρτα είναι τα ενδύματα της ψυχής σου, και δεν σε μέλλει; » Και προχωρεί ο Άγιος πατήρ λέγοντας : « Είναι καθαρά ; (τα ρούχα της ψυχής σου ) και εκάθισες εις την τράπεζαν , διατί δεν τρώγεις από το Δείπνον ; »
Θέλει λοιπόν εδώ πέρα ο μεγάλος αυτός πατέρας της Εκκλησίας μας να μας φέρει σε συναίσθηση. Είναι σαν να μας λέει: Ήλθες στην Εκκλησία ; Γιατί ήλθες ; Αφού ισχυρίζεσαι πως είσαι ανάξιος για το Μεγάλο Δείπνο τότε γιατί δεν φροντίζεις να γίνεις άξιος ; Μόνο κείνη τη στιγμή σκέφτεσαι την αναξιότητα σου ; Μόνο όταν ακούς το «προσέλθετε », λες πως είσαι βρώμικος ; Και με τη βρώμα σου τι θα γίνει ; Δεν σε νοιάζει για οποιαδήποτε άλλη στιγμή ; δεν έχεις σκοπό να φροντίσεις τα ρούχα της ψυχής σου ;
Προφάσεις λοιπόν «εν αμαρτίαις ».Δικαιολογίες που τελικά όχι μόνον «τον ετάζοντα καρδίαν και νεφρούς », αυτόν που μας γνωρίζει «σαν κάλπικη δεκάρα »,δεν πείθουν , το Θεό , μα ούτε και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αυτές λοιπόν τις ψευτοδικαιολογίες αυτές τις ενστάσεις , ακόμα και κάποιες λανθασμένες απόψεις , που συμβαίνει να έχουμε γύρω από τη Θεία Κοινωνία , θα προσπαθήσουμε τώρα να εξετάσουμε. Ακούγονται και λέγονται πολλά. Πόσα όμως από αυτά είναι αληθινά; Πόσα είναι σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας ; Ποια ανταποκρίνονται στη σωστή πίστη ;
1). « Δεν είμαι άξιος ».
Μια από τις πρώτες και πολύ πρόχειρες δικαιολογίες ,που κάνει πολλούς να αποφεύγουν την Θ. Κοινωνία είναι αυτή που αναφέραμε λίγο προηγουμένως.
« Τι είμαι εγώ που θα προσέλθω για να κοινωνήσω; Πως μπορώ εγώ ο αμαρτωλός ν' ανοίγω το στόμα μου και να βάζω μέσα μου τον Θεό ; ».
Και βέβαια η Θ. Κοινωνία είναι το μέγα και το φοβερό Μυστήριο. Τίποτε πιο υψηλό, πιο θαυμαστό, πιο τίμιο δεν μπορεί να υπάρξει από Αυτό.
Και βέβαια η προσέλευση μας σ' Αυτό πρέπει να είναι ανάλογη ώστε να μη γίνει σ' εμάς από φάρμακο αθανασίας και ποτήρια ζωής, φωτιά και θάνατος .(Α'.Κορ.11,23-32 ).Κανείς δεν αμφιβάλει ότι ο Θεός αναπαύεται μέσα στις καθαρές καρδιές.
Όμως άλλο η προετοιμασία και άλλο η απομάκρυνση μας απ' Αυτό επειδή δεν είμαστε άγιοι και κατά συνέπεια κατά πάντα άξιοι. Υπάρχει άραγε άνθρωπος πάνω στη γη που θεωρεί τον εαυτό του άξιο έστω και στο ελάχιστο για να ενωθεί με το Θεό ; Υπάρχει κανείς που νομίζει τον εαυτό του ικανό να γίνει το υποζύγιο του Θεού , « Χριστόφορος και Θεοφόρος » ;
Και πρώτα-πρώτα εμείς οι κληρικοί. Είμαστε τόσο άξιοι και προσερχόμαστε συχνά , όσες φορές λειτουργούμε , στη Θ. Ευχαριστία ; Ασφαλώς όχι. Όχι αφού « Ουδείς άξιος … προσέρχεσθαι ή προσεγκίζειν...» όπως ακριβώς ομολογούμε στο Χερουβικό ύμνο σε κάθε Θ. Λειτουργία. Έχουμε λοιπόν τη συναίσθηση ότι είμαστε αμαρτωλοί. Αναγνωρίζουμε την αναξιότητα μας και ,ομολογούμε ότι η δικαιοσύνη μας είναι σαν ένα κουρέλι πεταμένο στα άχρηστα, απέναντι στη δικαιοσύνη του Θεού. Με ταπεινότητα ανοίγουμε το στόμα μας έτσι πρέπει πάντα να κάνουμε - , σιγοψιθυρίζοντας μέσα από τα βάθη της ψυχής: «Μεταδίδοται μοι ...τω αναξίω...».
Αλλά ας θυμηθούμε ακόμα και τα λόγια της ευχής της Θ. Μεταλήψεως-που ο ίδιος ο ι. Χρυσόστομος συνέταξε.« Κύριε Θεέ μου, γνωρίζω ότι δεν είμαι άξιος ούτε ικανός, για να μπεις κάτω από τη στέγη του σπιτιού της ψυχής μου, αφού είναι πανέρημη και πεσμένη, και δεν υπάρχει σε μένα τόπος άξιος για να κλίνεις την κεφαλή. Αλλά όπως από ψηλά για μας ταπείνωσες τον εαυτό Σου, λογάριασε και τώρα την ταπείνωση μου » Δεν κοινωνούμε λοιπόν γιατί είμαστε άξιοι .Αλλά επειδή ευδοκεί ο Χριστός, συγκαταβαίνει καταδέχεται να κατοικήσει μέσα μας. Δεν μεταλαμβάνουμε γιατί έχουμε την αξιότητα , αλλά για να την αποκτήσουμε. Το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου , δεν δίδεται σε μας, κληρικούς και λαϊκούς , σαν βραβείο , όσο άξιος κι αν είναι κάποιος , αλλά σαν φάρμακο αθανασίας και αντίδοτο θανάτου. Εξ άλλου όπως γνωρίζουμε , τα φάρμακα δίδονται στους ασθενείς και όχι στους υγιείς. Μεταλαμβάνουμε σαν αμαρτωλοί μετανοιωμένοι όμως , « εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αίώνιον ».
Και κάτι ακόμα. Με ποια κριτήρια καταφέρνουμε και «βγάζουμε τον εαυτό μας λάδι»,δυο-τρεις φορές το χρόνο , δηλαδή τον θεωρούμε άξιο τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα , οπότε τότε τρέχουμε για να κοινωνήσουμε ; Τότε αξιωνόμαστε αυτόματα και μάλιστα τόσο πολύ ώστε ούτε την ανάγκη της εξομολογήσεως αισθανόμαστε ;
« Πρώτα απ' όλα λοιπόν , όπως τονίζει ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν , και αν ακόμα ήταν αλήθεια, ότι η χωρίς συζήτηση αποχή των λαϊκών από τη Θ. Κοινωνία είχε την πηγή της στο σωτήριο φόβο και στο αίσθημα της αναξιότητος ,σίγουρα σήμερα πια δεν είναι αλήθεια .Γιατί αν ήταν έτσι τότε εκείνοι που δεν κοινωνούν θα έπρεπε , τουλάχιστον να έχουν ένα αίσθημα λύπης ενώ παρακολουθούν τη Θ. Λειτουργία. Θα έπρεπε να λυπούνται για την αμαρτωλότητα και την αναξιότητα που τους απομακρύνει από τα Τίμια Δώρα, θα έπρεπε με λίγα λόγια να νοιώθουν «αφορεσμένοι» .Αλλά στην πραγματικότητα τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει .Γενιές και γενιές Ορθοδόξων Χριστιανών παρακολουθούν τη ©.Λειτουργία με εντελώς ,καθαρή τη συνείδηση τους και πέρα για πέρα πεπεισμένοι ότι τίποτε περισσότερο απ' αυτό δεν έχουν να κάνουν και ότι η ©.Κοινωνία απλούστατα δεν είναι γι' αυτούς. Έτσι όταν στις σπάνιες περιπτώσεις τους επιτρέπεται να κοινωνούν , κοινωνούν σαν να «εκπληρώνουν μια υποχρέωση» με την οποία για ένα ολόκληρο χρόνο ,θα θεωρούν πια τους εαυτούς τους «συνεπείς» χριστιανούς. Αλλά σε μια τέτοια κατάσταση , που δυστυχώς έγινε πια κανόνας στην Εκκλησία μας , είναι δυνατόν κανείς να βρει έστω και ίχνη ταπείνωσης , μετάνοιας , σεβασμού και φόβου Θεού ; ». ΑΜΗΝhttp://ntprodromoy.blogspot.com/p/blog-page_27.html
