Συνεχίζουμε ,αγαπητοί Χριστιανοί τις ομιλίες μας για τη Θ. Κοινωνία .Συνεχίζουμε την προσπάθεια μας να καταδείξουμε , μέσα από την πράξη, την τάξη και την πείρα των Πατέρων της Εκκλησίας, ότι: Με την πάροδο του χρόνου, η αμέλεια, το «καλοπερασίστικο» πνεύμα μας, ο ωχαδελφισμός μα και οι υλιστικότατες εν γένει απόψεις της εποχής μας για τη ωή και τις αξίες της, κατάφεραν να παρουσιάσουν σαν την σωστή διδασκαλία της Εκκλησίας , απόψεις που όχι μόνο καμιά σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα , αλλά πολλές φορές δεν απέχουν καθόλου από πλάνες διαβολικές . Ο λόγος εδώ, για τη Θ . Κοινωνία .Όχι βέβαια επειδή εδώ μόνο παρατηρείται κάτι τέτοιο αλλά γιατί από δω ξεκινήσαμε όπως, έχουμε αναφέρει, την κατά δύναμη επανακατήχηση μας που τόσο αναγκαία κατέστη στην εποχή αυτή.
Απόψεις λοιπόν και αντιλήψεις πλανεμένες .Γνώμες εγωιστικά προσωπικές, αποφάσεις αυτόνομες, κατάφεραν να φτιάξουν μια εικόνα για το Μυστήριο των Μυστηρίων που αν την έβλεπε σήμερα κάποιος από τους πατέρας της Εκκλησίας μας θα νόμιζε ότι βρίσκεται ανάμεσα σε αιρετικούς .Θα προσφύγουμε και πάλι στο μεγάλο Ρώσο θεολόγο και ιερέα π. Αλέξανδρο Σμέμαν ,για να δούμε για μια ακόμη φορά πόσο λάθος είναι η στάση μας απέναντι στη Θ.Κοινωνία και θα συνεχίσουμε με τις «εν αμαρτίαις προφάσεις μας» που συνεχώς προβάλλουμε για να δικαιολογήσουμε …τα αδικαιολόγητα .
« Το εδραιωμένο και αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι στην πρώτη Εκκλησία η Θ.Κοινωνία ήταν ένας αυτονόητος κανόνας για όλους τους πιστούς σε κάθε Θ.Λειτουργία. Εκείνο που πρέπει δε να τονιστεί ιδιαίτερα είναι ότι αυτή την «εν σώματι» και τακτική Θεία Κοινωνία δεν την καταλάβαιναν ούτε την βίωναν μόνο σαν μια πράξη προσωπικής ευσέβειας και εξαγιασμού αλλά, πάνω απ’ όλα, σαν μια πράξη που προέρχεται από το γεγονός ότι ο καθένας είναι μέλος της Εκκλησίας, δηλαδή σαν μια ολοκλήρωση, μια πραγματοποίηση αυτής της ιδιότητας του μέλους.
Η Θεία Μετάληψη ονομαζόταν αλλά και βιωνόταν σαν το Μυστήριο της Εκκλησίας , το Μυστήριο της «επί τω αυτώ συνάξεως» , το Μυστήριο της ενότητας . «αναμείχτηκε με μας», γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος , « και εξαφανίστηκε το σώμα Του μέσα μας έτσι ώστε εμείς να μπορέσουμε να αποτελέσουμε μια ολότητα και να γίνουμε ένα σώμα ενωμένο με την Κεφαλή». Πραγματικά στην πρώτη Εκκλησία δεν δέχονταν κανένα άλλο δείγμα ή κριτήριο ότι κάποιος είναι μέλος της Εκκλησίας παρά μόνο τη συμμετοχή του στη Θεία Μετάληψη : «ήταν απ’ όλους αποδεχτό ότι όταν κάποιος δεν κοινωνούσε για μερικές εβδομάδες αναθεματιζόταν , αφοριζόταν από το σώμα της Εκκλησίας ».
Όταν λοιπόν μ’ αυτά τα λόγια μιλούν οι πατέρες της Εκκλησίας μας ,οι ιεροί κανόνες ,σύγχρονοι μεγάλοι θεολόγοι , εμείς τί να προσθέσουμε ; Θα συνεχίσουμε λοιπόν εδώ να σημειώνουμε κάποιες –και είναι αρκετές αυτές – ενστάσεις, δικαιολογίες, προφάσεις που ακούγονται σχετικά με την απομάκρυνση μας από το «Ποτήριον ζωής » και παράλληλα θα καταδεικνύουμε πόσο έχουμε λησμονήσει την αλήθεια, μα και πόσα προσκόμματα βάζουμε με την στάση μας αυτή , στο δρόμο της σωτηρίας.
Το πρώτο εμπόδιο είναι αυτό στο οποίο αναφερθήκαμε στην προηγούμενη ομιλία .
Δεν είμαι άξιος λέμε και δεν προσέρχομαι .Κι εμείς λέμε «Κανείς δεν είναι άξιος από μας που είμαστε δεμένοι με τις σαρκικές επιθυμίες να προσέρχεται ή να προσεγκίζει ή να λειτουργεί –για μας τους ιερείς –εσένα Βασιλεύ της δόξης.» Όμως είναι τόσο μεγάλη η φιλανθρωπία του Θεού ώστε παρ’ όλη την αναξιότητα μας καταδέχεται και να προσερχόμαστε σ’ Αυτόν και να τον προσεγκίζουμε και να είμαστε εμείς οι ιερείς οι λειτουργοί Του .Δεν είναι λοιπόν λόγος η αναξιότητα μας –αυτό κάποτε δείχνει και μια ψευτοευλάβεια,μια υποκρισία-. Λόγος είναι ότι δεν θέλουμε ,δεν προσπαθούμε ,δεν κουνούμε ούτε το μικρό μας δαχτυλάκι για να αποκτήσουμε αυτήν την αξιότητα .Να πούμε και τούτο .Δεν είναι το αν γίναμε ή δεν γίναμε άξιοι . Του μέτρο του Θεού μετράει την ειλικρινή προσπάθεια. Τους κόπους που καταβάλαμε γι’ αυτήν την ταλαίπωρη αξιότητα .
Δυο άλλες αιτιάσεις που ακούμε ευκαίρως-ακαίρως και που δυστυχώς και αυτές ανάγονται στην σφαίρα της ψευδοευλάβειας .
2). «Eίσαι ιερεύς ;»
Μόνο οι ιερείς λένε μερικοί μπορούν να κοινωνούν τακτικά . Οι άλλοι…μια δυο φορές το χρόνο κι αυτό αν δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν .Έτσι κοντά στο γιορτινό τραπέζι και τα γιορτινά ρούχα ας προσθέσουμε και την Θ. Κοινωνία .Παραδοξολογίες που αν μη τι άλλο εγγίζουν τα όρια της αίρεσης.
Που άραγε είναι αυτό γραμμένο; Ποιος μας είπε ότι ο κληρικός διαφέρει απ΄ τον λαϊκό στο θέμα της Θ. Κοινωνίας; Προϋπόθεση συμμετοχής δεν είναι ούτε η ιεροσύνη ούτε τα άμφια αλλά η καθαρότητα ψυχής και η προσπάθεια για την απόκτηση της . Είναι ο φόβος Θεού και η « εν μετανοί »εξομολόγηση .Ο κληρικός είναι ο διάκονος της Ιεράς Τραπέζης, ο ιερουργός των Μυστηρίων του Θεού. ¨Όμως στο θέμα αυτό –της Θ . Κοινωνίας –δεν του ανήκουν ούτε περισσότερα μα ούτε και λιγότερα από ένα λαϊκό .Γι’ αυτό ακριβώς και σε μια ευχή της Θείας Λειτουργίας λέμε: «…και καταξίωσε με το κραταιό Σου χέρι να μεταδοθεί σε μας (τους κληρικούς) το άχραντο Σώμα Σου και το τίμιο Αίμα και από μας (τους κληρικούς) «παντί τω λαώ».
Ο άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος γράφει. «Η Θ. Κοινωνία για όλους τους πιστούς είναι έτοιμη ,και δεν είναι μόνο για τον Αρχιερέα (εννοείται για τους κληρικούς) αλλά ο Αρχιερεύς (οι κληρικοί) ιερουργούν το Πανάγιο Σώμα του Χριστού και το Αίμα και το μεταδίδουν σ’ όλους τους πιστούς .
« Σούπα » η Θεία Κοινωνία ;»
Έχει ακουστεί κι αυτό . Καλά σούπα είναι η Θεία Κοινωνία και συνέχεια τρέχετε και κοινωνείτε ; Ξέρετε πως εξηγείται αυτό; Όποιος κοινωνεί και μάλιστα συχνά ασεβεί .Αν είναι δυνατόν από τη μια να καλούμε τους πιστούς για να κοινωνήσουν «προσέλθετε» φωνάζουμε σε κάθε Λειτουργία και από την άλλη να λέμε σ’ αυτούς που προσέρχονται ,τι την περάσατε τη Θ. Κοινωνία «σούπα»,και συνέχεια τρέχετε να κοινωνήσετε;
Εδώ για μια εισέτι φορά τονίζουμε το μέγα και φοβερόν της Θ. Κοινωνίας. Τονίζουμε τον φόβο Θεού, την πίστη, την ευλάβεια ,την αγάπη ,την καταλλαγή και συμφιλίωση με την οποία πρέπει να προσερχόμαστε. Τονίζουμε ότι υπάρχει ο φόβος της εξοικείωσης με τα ιερότατα αυτά Μυστήρια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι με το να παραμένουμε μακριά και μάλιστα να σχολιάζουμε – πικρόχολα και ειρωνικά-όσους κοινωνούν ότι διατηρούμε περισσότερη ευλάβεια και ότι έχουμε περισσότερο φόβο Θεού από τους άλλους που τέλος πάντων συνήθισαν πια να μεταλαμβάνουν.
Ο κίνδυνος της συνήθειας και της εξοικείωσης ,αγαπητοί Χριστιανοί ,παραμονεύει τον καθέναν μας . Κινδυνεύουν όμως πιο πολύ όσοι δεν αισθάνονται το μεγάλο θαύμα της «Θεοκοινωνίας».Της πραγματικής μεταλήψεως και ενώσεως; μας με το Θεό ,το ότι γινόμαστε «σύσσωμοι» και «σύναιμοι» μ’ Αυτόν. Κινδυνεύουν επίσης αυτοί που προσέρχονται τυπικά .Σ’ αυτούς είτε μια φορά το χρόνο κοινωνούν είτε κάθε μέρα ,λείπει η συνείδηση .Λείπει ο φόβος Θεού, λείπει βέβαια και ο αγιασμός τους. Αυτοί προσέρχονται για το έθιμο ,γιατί έτσι το βρήκαν, για το καλό .Όχι όμως γιατί αισθάνονται την ανάγκη αυτή, γιατί πεινούν και διψούν πραγματικά για τη Θ. Κοινωνία.
Αγαπητοί Χριστιανοί .
Είτε μας αρέσει είτε όχι .Είτε αρέσει στη σημερινή γεμάτη έπαρση –τη Βαβελική- κουλτούρα της εποχής μας , είτε όχι ,η Θ. Κοινωνικά είναι το ωραιότερο και το θρεπτικότερο φαγητό της ψυχής μας .Ότι είναι το ψωμί για το σώμα είναι και ο ουράνιος άρτος για τη ψυχή .Χωρίς αυτό ο ψυχικός θάνατος είναι αναπόφευκτος.
Γι’ αυτό όσοι πιστεύουν σ’ Αυτή, αισθάνονται την ανάγκη της και ποθούν την αιωνιότητα, αγωνίζονται για να την απολαμβάνουν. Οι άλλοι πάντα θα βρίσκουν δικαιολογίες. Πάντα θα παρουσιάζονται μπροστά μας –μεγάλοι και πάμφωτοι δάσκαλοι- διαλαλώντας τις φωτεινές τους ιδέες. Ποτέ όμως με την τακτική τους αυτή δεν θα γευτούν τη γλύκα του Παραδείσου .-
http://ntprodromoy.blogspot.com/p/blog-page_27.html
