Ἡ μετάνοια στήν πράξη, ἡ μεταστροφή ἀπό μιά ζωή βουτηγμένη κυριολεκτικά στό βόρβορο τῆς ἁμαρτίας, ἀπό μιά ψυχή πού ἔζησε τήν πτώση στόν ἔσχατο βαθμό, στή ζωή τῆς ἁγιότητος, τῆς ἀνοδικῆς στόν οὐρανό πορείας, τῆς μέ τό Θεό κοινωνίας, τῆς ἀνείπωτης χαρᾶς καί ἀγαλλίασης στήν αἰώνια χαρά τῆς Βασιλείας τοῦ Κυρίου μας.
Πλησιάζοντας στό τέλος τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, ἡ Ἐκκλησία μας, μᾶς παρουσιάζει τήν Ὁσία Μαρία τήν Αἰγυπτία, «πρός διέγερσιν τῶν ραθύμων καί ἁμαρτωλῶν εἰς μετάνοιαν» γιά νά μᾶς βοηθήσει νά κορυφώσουμε τούς ἀγῶνες μας.
Μιά θαυμαστή γυναικεία μορφή πού ξεπέρασε τόν ἴδιο της τόν ἑαυτό καί μπόρεσε νά προχωρήσει ἀπό τό «παρά φύσιν» στό «ὑπέρ φύσιν».
Ἡ Ὁσία Μαρία ἀπό τόν πλέον βρωμερό βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας, μέ μιά ψυχή καταπληγωμένη ἀπό τά πυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ, ἀξιώθηκε μέ τήν εἰλικρινῆ της μετάνοια καί τήν ὑπεράνθρωπη ἄσκησή της, ὄχι μόνο νά φτάσει τούς μεγαλύτερους ἀσκητές μά καί νά τούς ξεπεράσει. Ἔφθασε τά μέτρα τῆς τελειότητας.
Μιά θαυμαστή γυναικεία μορφή πού ξεπέρασε τόν ἴδιο της τόν ἑαυτό καί μπόρεσε νά προχωρήσει ἀπό τό «παρά φύσιν» στό «ὑπέρ φύσιν».
Ἡ Ὁσία Μαρία ἀπό τόν πλέον βρωμερό βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας, μέ μιά ψυχή καταπληγωμένη ἀπό τά πυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ, ἀξιώθηκε μέ τήν εἰλικρινῆ της μετάνοια καί τήν ὑπεράνθρωπη ἄσκησή της, ὄχι μόνο νά φτάσει τούς μεγαλύτερους ἀσκητές μά καί νά τούς ξεπεράσει. Ἔφθασε τά μέτρα τῆς τελειότητας.
Ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία στά νεανικά της χρόνια, ἔφυγε μακράν τοῦ Θεοῦ. «Ὅταν ἁμαρτάνουμε», μᾶς λέγει ὁ ἱ. Χρυσόστομος, «φεύγουμε ἀπό τό Θεό, δραπετεύουμε, φεύγουμε σέ ξένη χώρα…». Στή χώρα τῆς ἁμαρτίας ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνας διασκορπισμός τῶν θείων χαρισμάτων.
Ὅσο ὅμως χαμηλά κι ἄν ἔχουμε πέσει, ὅσο πολλές κι ἄν εἶναι οἱ πληγές μας, ὅτι κι ἄν ἔχει συμβεῖ, πάντα ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα. Πάντα ὁ δρόμος γιά τήν ἐπιστροφή καί τή σωτηρία εἶναι ἀνοιχτός. Δέν ὑπάρχει ἁμαρτία (ἐκτός ἀπό τήν ἀμετανοησία),πού νά μήν τήν παραβλέπει ὁ Θεός, δέν ὑπάρχει πτώση χωρίς ἀνόρθωση.
Ὁ ἱ. Χρυσόστομος μᾶς λέει ὅτι δέν εἶναι τόσο φοβερό τό νά πέσει κανείς. Φοβερό εἶναι τό νά μήν προσπαθήσεις νά σηκωθεῖς. Νά παραμένεις πεσμένος.
Ὁ ἱ. Χρυσόστομος μᾶς λέει ὅτι δέν εἶναι τόσο φοβερό τό νά πέσει κανείς. Φοβερό εἶναι τό νά μήν προσπαθήσεις νά σηκωθεῖς. Νά παραμένεις πεσμένος.
Αὐτό μᾶς τονίζεται μέσω τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Ἔπεσε στά ἔσχατα σημεῖα πού μπορεῖ νά φτάσει μιά ψυχή. Μπόρεσε τελικά νά ἀντιληφθεῖ τή θέση της, νά συναισθανθεῖ τό μέγεθος καί τό βάρος τῆς ἀποστασίας της, νά λυπηθεῖ γιά τήν κατάντια της, νά πεῖ κι αὐτή τό σωτήριο «ἀναστάσα πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου». Μέ περιφρόνηση τοῦ πρότερου βίου της, μέ ἄρνηση τῶν παλαιῶν ἀπολαύσεων καί ἐπιθυμιῶν, μέ μοναδικό σκοπό «ἵνα Χριστόν κερδίσῃ».
Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι ἡ μετάνοια: ἡ ὁριακή γραμμή ἀνάμεσα στόν παλαιό ἁμαρτωλό βίο καί τήν νέα πορεία πρός τήν ἀληθινή ζωή, τόν Κύριο ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστό καί Θεό μας. Ἡ μετάλλαξη τῆς ψυχῆς, ἡ πνευματική μεταμόρφωση, ἡ προοπτική τῆς σωτηρίας.
Ὁ Χριστός ζητᾶ νά πᾶνε μετανοιωμένοι κοντά του, οἱ τελῶνες, οἱ πόρνες, οἱ ἁμαρτωλοί. Ὁ ἴδιος τονίζει ὅτι δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό γιατρό οἱ ὑγιεῖς ἀλλά οἱ ἄρρωστοι. Γι’ αὐτό κάλεσε κοντά του καί τήν μεγάλη ἁμαρτωλή, τήν Ὁσία Μαρία τήν Αἰγυπτία. Τῆς ἔδειξε νέες προοπτικές, νέους σκοπούς, νέα ὁράματα, τῆς χάρισε τήν ἁγιότητα.
«Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα», εἶναι τά λόγια πού ἀπευθύνει σήμερα ὁ Κύριος πρός τούς μαθητἀς Του, καθώς προχωρεῖ πρός τό ἑκούσιο πάθος, «ὡς πρόβατον ἐπί σφαγῇ».
Καθώς προχωρεῖ γιά νά ὁλοκληρώσει τό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, μέ τή μεγάλη θυσία τοῦ Σταυροῦ στό Γολγοθά καί νά τό ἐπισφραγίσει μέ τήν Ἀνάσταση, τήν ἀφθαρσία, τήν ἀθανασία. Ἅς τ’ ἀκούσουμε κι ἐμεῖς καί ἅς γίνουμε συνοδοιπόροι Του στό δρόμο πού αὐτός μᾶς χάραξε.
Καθώς προχωρεῖ γιά νά ὁλοκληρώσει τό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, μέ τή μεγάλη θυσία τοῦ Σταυροῦ στό Γολγοθά καί νά τό ἐπισφραγίσει μέ τήν Ἀνάσταση, τήν ἀφθαρσία, τήν ἀθανασία. Ἅς τ’ ἀκούσουμε κι ἐμεῖς καί ἅς γίνουμε συνοδοιπόροι Του στό δρόμο πού αὐτός μᾶς χάραξε.
Αὐτόν τόν δρόμο περπάτησαν οἱ ἅγιοι, αὐτόν περπάτησε ἡ Ὁσία Μαρία πού σήμερα ἑορτάζουμε, σ’ αὐτόν πρέπει κι ἐμεῖς νά προχωρήσουμε ἄν ποθοῦμε συνάντηση μαζί Του. Ἅς προσπαθήσουμε ἔστω καί στό τέλος αὐτῆς τῆς ἀγωνιστικῆς περιόδου νά συλλάβουμε τό βαθύτερό της νόημα.
Ἄν ἔστω καί στό τέλος κατανοήσουμε πόσο μεγάλη σημασία ἔχει γιά μᾶς ἡ συνάντηση μέ τόν Ἀναστημένο Χριστό, τότε θά βιώσουμε καί τό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση ὅσο ποτέ μέχρι τώρα στή ζωή μας. Τότε μέ ἄφατη ἀγαλλίαση θά ἀναφωνοῦμε: «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ, χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».
π. Κων/νος Σιόντης
Ἐφημέριος Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἀγορᾶς
https://drive.google.com
http://www.imioanninon.gr
Κλικ εδώ. Εορτασμός Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας Ε΄ Κυριακή των Νηστειών στον Καρτεράδο της Σαντορίνης 17.4.2016
