Κυριακὴ Η΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,14-22). Κατασκήνωση!

Ἀκούγοντας, ἀγαπητοί μου, τὸ σημερινὸ εὐ­αγ­γέλιο, μεταφερόμεθα μακριὰ ἀπὸ τὶς πόλεις. Βλέπουμε μιὰ εἰκόνα ὑπαίθρου. Βρισκό­μαστε τρόπον τινὰ σὲ μιὰ κατασκήνωσι· μιὰ κα­­τασκήνωσι ποὺ δὲν βάσταξε δέκα – δεκαπέν­τε μέρες, ὅσο διαρκοῦν οἱ συνηθισμένες κατασκηνώσεις, ἀλλὰ βάσταξε μόνο μιὰ μέρα. Ἦ­ταν μᾶλλον μιὰ ἡμερήσια ἐκδρομὴ παρὰ μιὰ κα­τασκήνωσι· ἀλλ᾽ ἂς τὴν ποῦμε κατασκήνωσι, διότι, ἕως ὅτου

ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι νὰ πᾶνε ἐκεῖ κι ἀπὸ ᾽κεῖ νὰ ἐπιστρέψουν στὰ σπίτια τους, θὰ πέρασαν βέβαια δύο – τρεῖς μέρες. Βλέπουμε λοιπὸν μιὰ κατασκήνωσι, στὴν ὁ­­ποία φιλοξενήθηκαν ὄχι λίγοι ἄνθρωποι, πενήντα ἢ ἑκατὸ ἢ τριακόσα ἢ χίλια ἄτομα, ἀλ­λὰ πόσα; Στὴν κατασκήνωσι αὐτή, ποὺ ἔγινε ἐκεῖ στὴν ἔρημο, μόνο οἱ ἄντρες ἦταν 5.000· ἂν ὑπολογίσουμε τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά, ποὺ εἶνε διπλάσιοι, ὅλοι μαζὶ ἦταν πάνω – κάτω 15.000 ἄτομα. Γιά φανταστῆτε μιὰ κατασκή­νωσι μὲ 15.000 κόσμο! Αὐτὴ ἡ κατασκήνωσι, γιὰ τὴν ὁποία μιλάει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο, καὶ μοιάζει καὶ διαφέρει ἐν συγκρίσει μὲ τὶς σημερινὲς χριστιανικὲς κατα­σκηνώσεις, ποὺ λειτουργοῦν μὲ τὴ φρον­τίδα εἴτε ἱε­ρῶν μητροπόλεων εἴτε ἐκκλησιαστικῶν συλλό­γων καὶ ἀδελφοτήτων. Ἂς δοῦμε πρῶτα ποῦ διαφέρει. Διαφέ­ρει κατ᾽ ἀρχὴν στὸν ἀριθμὸ καὶ τὴν ἡλικία τῶν κα­τασκη­νω­τῶν. Σ᾽ αὐτήν, ὅπως εἴ­παμε, φιλοξενή­θηκαν 15.000 ἄτομα κάθε ἡλικίας, ἄντρες γυναῖκες καὶ παιδιά. Ἀκόμη, ἐνῷ οἱ σημερινὲς χριστιανικὲς κατασκηνώσεις γίνονται σὲ δροσερὰ ἐξοχικὰ μέρη, ἡ κατασκήνωσι αὐτὴ ἔγινε σὲ τελείως ἔρημο τόπο, ἀφιλόξενο καὶ ὄχι εὐχάριστο. Οὔτε καὶ δέντρα ἀκόμα ἀρκετὰ ὑ­πῆρχαν, ὥστε νὰ σταθῇ αὐτὸ τὸ πλῆθος κάτω ἀπ᾽ τὴ σκιά τους. Στὴν κατασκήνωσι τοῦ σημε­ρινοῦ εὐαγγελίου δὲν ὑπῆρχαν ἐγκαταστά­σεις, σπίτια – σκηνές, κουζίνες, τραπεζαρί­ες, ἀμφιθέατρα, ἄλλοι χῶροι, ὅπως ἔχουμε σήμε­ρα. Δὲν ὑπῆρχαν οὔτε τραπέζια οὔτε καθίσμα­τα οὔτε πιάτα οὔτε ποτήρια οὔτε μαχαιροπίρουνα, τίποτε ἀπ᾽ αὐτά. Κι ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα γιὰ φαγητό, ξάπλωσαν καταγῆς παρέες – παρέες· στρωσίδι καὶ τραπεζομάντηλό τους ἦ­ταν τὸ πράσινο, τὰ χορτάρια τῆς γῆς. Αὐτὲς εἶνε οἱ διαφορές. Θὰ ρωτήσετε τώρα· Μὰ γιατί τόσες χιλιάδες ἄνθρωποι νὰ σηκωθοῦν νὰ φύγουν ἀπὸ τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριά, ν᾽ ἀφήσουν τὶς ὑποτυ­πώδεις ἔστω ἀνέσεις ποὺ εἶχαν στὰ σπίτια τους, καὶ νὰ πᾶνε τόσο μακριά, σ᾽ ἕναν ἔρημο τόπο, καὶ νὰ ὑποφέρουν τόσο; Τί ἆραγε νὰ συνέβη; Ἔτσι εὔκολα φεύγει κανεὶς καὶ τραβάει μέσ᾽ στὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια, κι ἀ­φήνει ἔρημες τὶς πόλεις; Τί ζητοῦσαν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖ στὴν ἔρημο; Κάποιος ἦταν ἐκεῖ. Κάποιος, ποὺ ἄξιζε περισσότερο ἀπ᾽ ὅλο τὸν κόσμο. Ἦταν ἐκεῖ ὁ Κύ­ριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὸν ζητοῦσαν· κι ὅ­ταν τὸν βρῆκαν ἐκεῖ, δοκίμασαν χαρὰ ἀπερίγραπτη. Χαρά τους ἦταν νὰ μένουν κοντὰ στὸ Χριστό, νὰ τὸν βλέπουν καὶ νὰ τὸν ἀκοῦ­νε. Ὁ Χριστὸς εἶνε παραπάνω κι ἀπὸ τὴ μάνα κι ἀπὸ τὸν πατέρα κι ἀπὸ κάθε ἄλλο πρᾶ­γμα· ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ ὕψιστο ἀγαθό. Εἶνε ἐ­κεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ ἱκανοποιήσῃ τὶς ὑλικὲς καὶ πνευ­ματικὲς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ πᾶν. Εἶνε τὸ ἄλφα καὶ τὸ ὠμέγα (Ἀπ. 1,8· 21,6· 22,13), ὁ ἄξονας γύρω ἀπ᾽ τὸν ὁποῖο στρέφεται ὅ­λη ἡ ἀνθρώπινη ζωή. Πεινᾷς; ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ ψωμί· «Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς» (Ἰω. 6,35,48), εἶπε. Διψᾷς; ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ νερό, τὸ δροσε­­ρὸ νερὸ ποὺ ποτίζει τὶς ψυχές μας. Κρυώνεις; ὁ Χριστὸς εἶνε ἡ φωτιὰ ποὺ θερμαίνει. Εἶσαι γυμνός; ὁ Χριστὸς εἶνε ἡ λαμπρὴ στολή· «ὅ­σοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» (Γαλ. 3,27). Εἶσαι λυπημένος; ὁ Χριστὸς εἶνε ἡ χαρά. Εἶσαι ὀρφανός; ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ πατέ­ρας. Εἶσαι στενοχωρημένος, θλιμμένος; ὁ Χριστὸς λέει «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕ­ξετε· ἀλ­λὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰω. 16,33). Πλησιάζει ὁ θάνατος; Μὴ φοβᾶσαι, λέει ὁ Χριστός, «ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή» (ἔ.ἀ. 11,25). Κοντὰ στὸ Χριστὸ λοιπὸν ἦταν ὅλος αὐτὸς ὁ κόσμος. Κ᾽ ἔμενε ἐνθουσιασμένος, δὲν τοῦ ἔκανε καρδιὰ νὰ φύγῃ. Πέρασε τὸ μεσημέρι, τὸ ἀπόγευμα, βασίλευε ὁ ἥλιος, σκοτείνιαζε, ἀλλ᾽ αὐτοὶ ἔμεναν ἐκεῖ, κανείς δὲ σκεπτόταν τίποτε ἄλ­λο· τοὺς ἔφτανε ἡ χαρά καὶ ἡ ἀγαλλίασι νὰ εἶνε μαζὶ μὲ τὸν Κύριο.

* * *

Αὐτὸ τὸ σημεῖο, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἐκεῖνο στὸ ὁποῖο μοιάζει ἡ κατασκήνωσι ἐκείνη μὲ τὶς σημερινὲς χριστιανικὲς κατασκηνώσεις. Ὅ­πως τότε στὴν ἔρημο, ποὺ πῆγαν ἐκεῖνοι οἱ 15.000 ἄνθρωποι, ἦταν ἐκεῖ ὁ Χριστός, κ᾽ ἔ­φτα­νε ὁ Χριστὸς γιὰ ὅλα, ἔτσι καὶ σήμερα σὲ κάθε ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ κατασκήνωσι βρίσκεται ὁ Χριστὸς καὶ καλύπτει τὰ πάντα. Ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ κέν­τρο τῆς συμβιώσεως. Τὸ πρωί, τὸ μεσημέρι καὶ τὸ βράδυ γίνεται προσευχὴ στὸ ὄνομά του. Κάθε μέρα διαβάζεται τὸ Εὐαγγέλιό του. Τακτικὰ διδάσκονται τὰ λόγια του, οἱ ἀλήθειες ποὺ ἀπεκάλυψε, οἱ διδαχὲς ποὺ ἐκεῖνος κήρυξε. Ὕμνοι καὶ τραγού­δια δοξολογοῦν διαρκῶς τὰ μεγαλεῖα του. Ἀλλ᾽ ἐκεῖ ποὺ ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἶνε πλέον χειροπιαστὴ εἶνε ὅταν στὴν ἐκκησιαστικὴ κατασκήνωσι τελῆται ἡ θεία λειτουργία καὶ οἱ κατασκηνωταί, μετὰ ἀπὸ κατάλληλη προετοιμασία μὲ τὴν εἰλικρινῆ ἐξομολόγησι καὶ συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν τους, πλησιάζουν στὸ ποτήριο τῆς ζωῆς καὶ μετέχουν τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Διότι δὲν νοεῖται ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ κατασκή­νωσι χωρὶς ἐξομολόγησι καὶ θεία κοινωνία. Κι ὅταν οἱ κατασκηνωταὶ κοινωνοῦν τὰ θεῖα μυστήρια, εἶνε πλέον μέσα τους ὁ Χριστός. Σὲ κάθε ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ κατασκή­νωσι, ποὺ εἶνε μία μικρὴ χριστιανικὴ πολιτεία, τὸ πολίτευμα εἶνε «Χριστοκρατία». Τί θὰ πῇ «Χριστοκρατία»· ὅ,τι θέλει ὁ Χριστός. Ἐπιδί­ωξις ὅλων ἐκεῖ εἶνε, παντοῦ νὰ ἐφαρμόζε­ται τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ μας. «Χριστοκρατία» λοιπὸν στὴν κατασκήνωσι θὰ πῇ· Χριστὸς στὴν καρδιὰ καὶ τοὺς πόθους, Χριστὸς στὴ δι­άνοια καὶ τοὺς λογισμούς, Χριστὸς στὸ στόμα καὶ τὰ λόγια, Χριστὸς στὶς αἰσθήσεις καὶ τὸ σῶμα, Χριστὸς παντοῦ καὶ πάντοτε. Ὁ Χριστὸς νὰ συνοδεύῃ τὴ ζωὴ ὄχι μόνο τὶς λίγες ἡ­μέρες τῆς κατασκηνωτικῆς περιόδου, ἀλλὰ νὰ μὴν ὑπάρξῃ στὸ ἑξῆς ποτέ πλέον ἡμέρα τῆς ζωῆς ποὺ ὁ Χριστὸς νὰ μὴν εἶνε παρών. Δὲν λέω περισ­σότερα, ἀγαπητοί μου. Ἕ­να μόνο θὰ προσθέσω καὶ μ᾽ αὐτὸ τελειώνω. Ἀλλάζον­­τας κάπως τὸν στίχο ἑνὸς μεγάλου ποιη­τοῦ μας, ἀπευθύνομαι σ᾽ ἐσᾶς καὶ προτρέπω· Παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος, κλεῖστε μέσ᾽ στὴν καρδιά σας τὸ Χριστό, καὶ θὰ αἰ­σθανθῆτε κάθε εἴδους μεγαλεῖο. (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἱ. ναὸς Ἁγ. Γεωργίου Πρώτης – Φλωρίνης 24-7-1977)
 http://www.augoustinos-kantiotis.gr