Ερωτάω τον Θεό:
-Γιατί,
Θεέ μου, Σύ πού μας εδημιούργησες, γεμίζεις την ζωή μας θλίψεις; Που
είναι η ευσπλαχνία Σου; Γιατί μας δίνεις την ζωή και μας την
ξαναπαίρνεις;
Τί μου απαντάει;
-Παιδί
μου, δεν είναι χαρά το κακό για Μένα. Δεν με ευχαριστεί. Άπλα το
επιτρέπω. Για σένα. Για καλό σου! Γιατί είναι «σπόρος»! Ο σπόρος αυτός,
του πόνου και των θλίψεων, σου δίνει την ευκαιρία να τρυγήσεις καρπό
αιώνιο, χαρά ανείπωτη! Γιατί τότε βλέπεις τον νόμο της φθοράς
και του θανάτου!
Τον βλέπεις, όχι μόνο στο σώμα σου, αλλά και στο
καθετί! Ρίξε
μια ματιά γύρω σου. Και θα το ίδεις! Όλα μου τα
δημιουργήματα, και το σώμα σου, το βροντοφωνάζουν, ότι αυτή η ζωή δεν
είναι η αληθινή ζωή!
Εδώ δεν υπάρχει τίποτε το μόνιμο! Και αφού δεν
είναι μόνιμα, τίποτε από αυτά δεν έχει αξία. Μην αφήνεις, λοιπόν, την
καρδιά σου να κολλάει σ' αυτά! Δεν είναι όμως σωστό, και να μη τους
δίνεις σημασία!
Μέσα από αυτά, Εγώ σου μιλάω. Για το καλό σου. Και
πρόσεξε! Γιατί αν δεν ξυπνήσεις, αν δεν τα ακούσεις, θα σηκώσω το
μπαστούνι!
Πειρασμοί,
ατυχίες και αρρώστιες είναι για σένα συμβουλές. Σου τα δίνω, για να σε
βοηθήσω, να αφήσεις στην άκρη την παιδική επιπολαιότητα σου, και να
γίνεις σοφός!
Να πάψεις πια να τρέχεις πίσω από ψεύτικες και απατηλές
σκιές, και να ξαναγυρίσεις στην οδό της αληθείας και της σωτηρίας.
Το
«μπαστούνι» Μου είναι το σύμβολο και έκφραση της αγάπης Μου. Για σας.
Με αυτό έφερα σε συναίσθηση τον δούλο Μου τον Δαβίδ. Όταν «άστραψε»
επάνω του, μια ασυνήθιστη σκέψη γεννήθηκε μέσα του. Και όλα του φάνηκαν
σαν όνειρο, σαν όνειρο πού πέρασε. Και σκέφτηκε την αιωνιότητα. Και
έκαμε μια σύγκριση με το παρελθόν. Και έβγαλε το συμπέρασμα ότι: όσα
πρόσκαιρα αγαθά και αν αποκτήσει ο άνθρωπος στην ζωή αύτη, τίποτε δεν
κερδίζει, αφού η ζωή εδώ είναι σαν όνειρο, σαν σκιά!
Τέτοια
αισθήματα, τέτοιες σκέψεις τον έκαμαν, και άρχισε να αποφεύγει την
αμαρτία, και να μελετάει τον νόμο του Κυρίου ήμερα και νύχτα. Και να
αγωνίζεται να γνωρίσει τον εαυτό του και τον Θεό. Και τότε, εγεύθηκε την
γλύκα της ζωής κοντά στον Κύριο. Και η καρδιά του χόρτασε τόσο, πού
ξέχναγε ακόμη και να φάει!
Αδελφέ:
Σύ την έχεις γευθή αυτήν την γλύκα;
Τί κάνεις για να την γευθής;
(Επιστολές) Μετ: Άρχιμ.Α.Μ.
