Ἕνα παιδάκι ἐρωτᾶ τόν πατέρα του:
-Μπαμπᾶ, πῶς ἀρχίζουν οἱ πόλεμοι;
-Νά, λέει ὁ πατέρας του, γιά παράδειγμα, ὁ Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ἄρχισε ἐπειδή ἡ Γερμανία ἔκανε εἰσβολή στό Βέλγιο.
Ἡ μητέρα πού ἄκουγε, εἶπε:
-Γιατί δέν λές τήν ἀλήθεια στό παιδί; Ἡ ἀρχή ἔγινε λόγῳ τῆς δολοφονίας τοῦ αὐστριακοῦ πρίγκηπα στήν Σερβία.
Καί ὁ πατέρας:
-Τώρα, ἐγώ θά ἀπαντῶ ἤ ἐσύ;
Ἡ μητέρα, χωρίς νά πεῖ τίποτε, βγῆκε ἀπό τό δωμάτιο.
Βγαίνοντας, ὅμως,
βρόντησε τήν πόρτα μέ τόση δύναμη, πού «σείσθηκε» τό σπίτι!
Τό παιδάκι, περίλυπο γυρίζει καί λέει στόν πατέρα του:
-Ἐντάξει. Τώρα κατάλαβα πῶς ἀρχίζουν οἱ πόλεμοι (!).
* * *
Ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου μας (πνευματικά καί ὑλικά) ἐξαρτᾶται ἀπό τήν
προσωπική-ἐσωτερική μας εἰρήνη. Καί νά γιατί: Ἒλλειψη τέτοιας εἰρήνης
σημαίνει ὅτι ἔχουμε «πόλεμο» μέ τόν ἀληθινό Θεό. Ἄρα, πόλεμο καί μέ τούς
ἀνθρώπους, γιατί τούς βλέπομε σάν ἐχθρούς ἤ ἀνταγωνιστές μας,
προσωπικούς ἤ καί ἐθνικούς· καί ὄχι παιδιά τοῦ ἴδιου Πατέρα, καί ἄρα
ἀδελφούς μας.
Γι᾿ αὐτό, τό πρῶτο πρᾶγμα πού ζητοῦμε στήν θεία Λειτουργία εἶναι ὁ τρόπος τῆς προσευχῆς μας:
Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Μέ εἰρήνη ἄς παρακαλέσουμε τόν Κύριο.
Χωρίς τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς δέν μποροῦμε νά λειτουργηθοῦμε! Πῶς χάνεται ἡ
εἰρήνη τῆς ψυχῆς καί ἔρχεται ἡ ταραχή; Ἀπό τούς λογισμούς-σκέψεις καί
τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλά ἡ ἁμαρτία γενικῶς καί τά προσωπικά μας πάθη
(=οἱ ἁμαρτωλές συνήθειες μας) ἀντιμετωπίζονται καί ἐξαλείφονται μόνο μέ
τήν μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση. Ὅταν ἔτσι ἀγωνιζόμαστε, τότε
πραγματικά θά προσευχόμαστε «ἐν εἰρήνῃ».
Καταλαβαίνουμε τώρα γιατί τό ἑπόμενο αἴτημά μας εἶναι:
Ὑπέρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης καί τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν τοῦ Κυρίου
δεηθῶμεν. Ἄς παρακαλέσουμε τόν Κύριο γιά τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ (=ἄνωθεν
εἰρήνη) καί γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας.
Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς δίδαξε νά ζητοῦμε, «τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τήν
δικαιοσύνη του» (Ματθ. 6,33). Καί πραγματικά, ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν
σημαίνει τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἄνωθεν εἰρήνη σημαίνει τήν
δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ (ἁγ. Νικολάου Καβάσιλα, Ἑρμηνεία τῆς θείας
Λειτουργίας, κεφ. ΙΒ΄, P.G. 150, 393C). Ὅπως ἡ λέξη «δικαιοσύνη» (στό
Εὐαγγέλιο) σημαίνει ὅλες τίς ἀρετές, ἔτσι καί ἡ «ἄνωθεν εἰρήνη» σημαίνει
τήν ὁλοκληρωτική εἰρήνη πού ἔφερε ὁ Χριστός, συμφιλιώνοντας τόν ἄνθρωπο
μέ τόν Θεό. Μέ τόν Σταυρό Του ὁ Κύριος διέλυσε τήν ἔχθρα πού εἴχαμε
πρός τόν Θεό ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Γι᾿ αὐτήν τήν εἰρήνη, λέει ὁ
Κύριος στούς ἀποστόλους: «Σᾶς ἀφήνω εἰρήνη. Σᾶς δίνω τήν δική Μου
εἰρήνη» (Ἰωάν. 14,27).
Συνεπῶς, «ὅταν ξυπνήσουμε ἀπό τήν μέθη τῶν παθῶν καί ἐπαναστατήσουμε
κατά τῆς πονηρίας καί τῆς τυρρανικῆς βασιλείας τοῦ διαβόλου καί
ἀποτινάξουμε ἀπό ἐπάνω μας τόν πικρότατο ζυγό του..., τότε θά δεχθοῦμε
μέσα μας τήν εἰρηνική παρουσία τοῦ εἰρηνικοῦ καί πράου βασιλέως Χριστοῦ
πού γίνεται ἀοράτως» (ἁγ. Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, ἐπιστολή 43, P. G. 91,
640AB).
Ἀρχιμ. Ν.Κ.
Πρωτοπρεσβ. Ἀδαμαντίου Αὐγουστίδη
Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 346 Μάιος 2012
«ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ» του Αρχιμ. Ν. Κ.
