Κάποτε ἕνας μοναχός, ὁ π. Γερμανός, ἐρώτησε τόν ἅγιο Μωϋσέα τόν Αἰθίοπα:
‐Εἰπέ
μου, πάτερ. Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος, ζώντας μέσα σέ τόσες φροντίδες καί
ἔχοντας τόσες ὑποχρεώσεις, νά βλέπει νοερά τόν ἀόρατο καί ἀκατάληπτο
Θεό; Καί νά εἶναι μαζί του;
Τοῦ ἀπάντησε ὁ ἀββᾶς Μωϋσῆς:
‐Δέν
τό ἔχεις πιάσει σωστά τό θέμα αὐτό. Τόν Θεό «πρόσωπον πρός πρόσωπον» θά
Τόν ἰδοῦμε στήν ἄλλη ζωή. Μόνο ἐκεῖ. Θά εἰπεῖς. Πῶς, τότε τήν
ἀντιλαμβανόμαστε τήν θέα τοῦ Θεοῦ ἐδῶ· σ᾿ αὐτήν τήν ζωή; Σ᾿ αὐτήν ἐδῶ
τήν ζωή τόν Θεό, τόν βλέπουμε μόνο νοερά.
