Μετά από την πτώση της Βασιλεύουσας ο Μωάμεθ ο Β΄ εγκαταστάθηκε στο “ιερόν παλάτιον” του Κων/νου.
Χαρούμενος και ενθουσιασμένος για το μεγάλο στρατηγικό κατόρθωμα της αλώσεως της Πόλης, παρέθεσε πλούσιο γεύμα στους στρατηγούς και αξιωματούχους του. Κατά την διάρκεια του γεύματος τους όμως, ξαφνικά πρόσεξε σε έναν τοίχο του δωματίου να εμφανίζεται μία παλάμη με ανοιχτά τα πέντε δάκτυλα της προς αυτόν. Πάγωσε από τον φόβο του και ρώτησε τους άλλους συνδαιτυμόνες του εάν την βλέπουν και αυτοί. Αυτοί του είπαν ότι την βλέπουν αλλά δεν ξέρουν τι μπορεί να σημαίνει.
Ρώτησε λοιπόν τους μάγους και σοφούς που είχε στην υπηρεσία του να του ερμηνεύσουν τι σημαίνει η ανοιχτή παλάμη που βλέπει αλλά κανείς δεν μπόρεσε να του δώσε μία απάντηση. Τότε κάποιος μάγειρας χριστιανός του είπε να βρεί έναν χριστιανό άγιο και αυτός θα του πει τι πραγματικά σημαίνει.Έψαξε και τελικά βρήκε κάποιον άγιο που του υπέδειξαν οι εναπομείναντες χριστιανοί της Πόλης. Ο άγιος αυτός ήταν ο Γεώργιος (Γεννάδιος) Σχολάρχης. Τον ρώτησε λοιπόν ο Μωάμεθ αν γνωρίζει να του εξηγήσει τι σημαίνει η ανοιχτή παλάμη που εξακολουθεί να βλέπει μπροστά του. Του είπε ο Σχολάρχης ότι πρέπει να του δώσει περιθώριο 7 ημέρες για να νηστεύσει και να παρακαλέσει τον θεό να του φανερώσει τι σημαίνει, και αφού γίνει αυτό θα ρθεί να του το πει. Πράγματι, μετά από 7 ημέρες ο Γεώργιος Σχολάρχης παρουσιάζεται μπροστά στον Σουλτάνο και του λέει ότι ο θεός μου είπε: Τα πέντε ανοικτά δάκτυλα που βλέπεις σημαίνουν, ότι, εάν πέντε αληθινοί, πραγματικοί χριστιανοί βρίσκονταν μέσα στην Πόλη, εσύ δεν θα την καταλάμβανες ΠΟΤΕ.
Μόλις το άκουσε αυτό ο Μωάμεθ τρόμαξε και αμέσως χάθηκε η ανοιχτή παλάμη που έβλεπε μπροστά του μέχρι εκείνης της ώρας.
Πέντε αληθινοί χριστιανοί λοιπόν δεν υπήρχαν μέσα στην Κωνσταντινούπολη πριν αυτή πέσει στα χέρια των Αγαρηνών. Ούτε πέντε πραγματικοί χριστιανοί. Ο θεός πάντοτε μετρούσε πόσους ενάρετους ανθρώπους έχει η κάθε πόλη πριν την αφήσει να καταστραφεί και άρει την προστασία του από αυτή.
Η Κωνσταντινούπολη έπεσε και το σκοτάδι απλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Η ημισέληνος ανέτειλε κρύβοντας το λαμπρό φως του ήλιου.
Όμως ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν κατάφερε να σβήσει από το μνήμη του "Ρωμιού" την υπόσχεση του φωτεινού εκείνου αγγέλου που παρηγορούσε την Παναγιά μας λέγοντας: “πάλε με χρόνους με καιρούς, πάλε δικά μας θα ΄ναι.”
