Η Ευλαβής Δωρήτρια......

 Κάποια ευλαβής χιώτισσα, από το χωριό Καλιμασσιά, αφιέρωσε όλη την περιουσία της στη Νέα Μονή. Κάποτε όμως αρρώστησε και βρέθηκε σε μεγάλη οικονομική ανάγκη. Τότε οι συγγενείς της,  αντί να τη βοηθήσουν, την εγκατέλειψαν και την πίκραιναν με λόγια σκληρά:

"Ας έρθει, της έλεγαν, να σε κοιτάξει η Νέα Μονή, αφού της έγραψες την περιουσία σου.

Εκείνη δεν έπαυε να προσεύχεται θερμά στην Παναγία ζητώντας τη βοήθεια της. 

Κι ένα βράδυ, μέσα στον πόνο και την απελπισία της, βλέπει στον ύπνο της μια γυναίκα. Η γυναίκα αυτή την πλησίασε, την παρηγόρησε και μεταξύ των άλλων της είπε:

- Μη φοβάσαι. Η ασθένεια σου θεραπεύτηκε.  Πάρε αυτό το φλουρί και θα φροντίζω εγώ για σένα.

-  Ποια είσαι;  ρώτησε η άρρωστη.

- Είμαι η Νέα Μονή.

Με τα λόγια αυτά ξύπνησε η γυναίκα θεραπευμένη, κρατώντας στο δεξί της χέρι το φλουρί. Πήγε στο μοναστήρι, διηγήθηκε τ' όνειρο της στον ηγούμενο Άνθιμο και του παρέδωσε το φλουρί, που της είχε χαρίσει η Παναγία.

Ἱερὰ Ἐξομολόγηση: Ἐρωτήματα καὶ Ἀπαντήσεις

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Τι είναι η Εξομολόγηση; 

Η Εξομολόγηση είναι ένα από τα βασικά μυστήρια της Εκκλησίας. Μας δίνει τη δυνατότητα νά «συμφιλιωθούμε» με τον Θεό, νά εξετάσουμε την πίστη και τη ζωή μας και νά εξασφαλίσουμε πνευματική υγεία. Είναι πράξη μετανοίας. Και μετάνοια σημαίνει αλλαγή του εαυτού μας, στροφή, μεταμόρφωση. Όταν αμαρτάνουμε, απομακρυνόμαστε από τον Θεό. Όταν όμως μετανοούμε, ομολογούμε τις αμαρτίες μας και ζητάμε συγχώρεση, επιστρέφουμε σ' Αυτόν.

Η Εξομολόγηση μας απαλλάσσει από το βάρος της αμαρτίας. Επιπλέον, μας δίνει τήν ευκαιρία νά συζητήσουμε τους βαθύτερους προβληματισμούς μας, νά δεχτούμε συμβουλές και νά ενισχυθούμε πνευματικά.

Πώς καθιερώθηκε; Μήπως πρόκειται για πρόσφατη επινόηση τών κληρικών;
Το μυστήριο καθιερώθηκε από τόν ίδιο τον Χριστό. Αυτός έδωσε στους Αποστόλους τήν εξουσία νά συγχωρούν αμαρτίες (Ιω. 20,23). Στήν συνέχεια, οι Απόστολοι μετέδωσαν τό χάρισμα αυτό στους επισκόπους και τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας. Έτσι, μέσω της κανονικής χειροτονίας, διαιωνίζεται.

Είναι απαραίτητη η Εξομολόγηση για όλους;
Μόνο ένας αναμάρτητος δέν χρειάζεται Εξομολόγηση. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει ότι όποιος θεωρεί τον εαυτό του αναμάρτητο βρίσκεται σε πλάνη και μακριά από την αλήθεια (Α' Ιω. 1, 8). Αλλά και ο μόνος άναμάρτητος, ο Χριστός, δέχτηκε τό βάπτισμα της μετανοίας από τον Πρόδρομο και έδειξε την αναγκαιότητα του μυστηρίου. Γι' αυτό η Εξομολόγηση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ορθόδοξης χριστιανικής ζωής.

Ποιος μπορεί νά εξομολογεί;
Όπως προαναφέραμε, η Εξομολόγηση γίνεται σε έναν πνευματικό. Δηλαδή σε ιερέα ο οποίος έχει επιλεγεί ειδικά γι' αυτό τό έργο. Χρειάζεται βέβαια να επικοινωνήσουμε μαζί του, για να μας ορίσει τον χρόνο και τόν τόπο, εκτός και αν εξομολογεί σέ καθορισμένες τακτικές ημέρες και ώρες, οπότε δεν είναι απαραίτητη η προηγούμενη συνεννόηση.

Και ο πνευματικός έχει αμαρτίες!
Ο πνευματικός δέν συγχωρεί τις αμαρτίες μας με τήν δική του αγιότητα ή δύναμη, αλλά με την χάρη που του δόθηκε από τον Θεό· αυτός μεσολαβεί μόνο. Τις δικές του αμαρτίες φροντίζει νά τις εξομολογείται και αυτός σέ κάποιον άλλον πνευματικό.

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Πού γίνεται η Εξομολόγηση;
Συνήθως η Εξομολόγηση γίνεται στον ναό. Μπορεί όμως νά γίνει και σέ κάποιο παρεκκλήσι ή άλλον χώρο.

Πώς γίνεται;
Καθόμαστε αντικρύζοντας τις εικόνες και μέ τήν προτροπή του πνευματικού εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας. Μπορούμε επίσης νά συμβουλευτούμε τόν πνευματικό γιά κάποιο θέμα που μας απασχολεί. Όταν ολοκληρώσουμε τήν εξομολόγηση, γονατίζουμε και ο πνευματικός, βάζοντας τό πετραχήλι (σύμβολο της ιερατικής λειτουργίας του) πάνω στό κεφάλι μας, ζητά από τόν Θεό τήν άφεση των αμαρτιών μας. Φεύγοντας, ασπαζόμαστε τό πετραχήλι και το χέρι του πνευματικού.

Τι πρέπει να πώ στην Εξομολόγηση;
Στην Εξομολόγηση εξετάζουμε τα αισθήματα, τις σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις, την συμπεριφορά, τις συνήθειες, τις αξίες, τις προτεραιότητες, τους στόχους, την κατεύθυνση και τον τρόπο της ζωής μας. Δέν περιοριζόμαστε στην προσωπική μας πνευματική ζωή, αλλά συνεξετάζουμε τις οικογενειακές σχέσεις, τις κοινωνικές σχέσεις, την εργασία, ακόμα και την διασκέδασή μας. Και αυτό, επειδή όλη μας η ζωή πρέπει να φωτιστεί από το Άγιο Πνεύμα. Όχι για να καταδικάσουμε τον εαυτό μας, αλλά για να εξασφαλίσουμε τήν πορεία μας προς τον Χριστό. Μπορούμε λοιπόν να θέσουμε στην κρίση του πνευματικού ζητήματα που μας απασχολούν, ώστε νά πάρουμε αποφάσεις και νά κάνουμε επιλογές πού μας προάγουν πνευματικά, αποφεύγοντας ταυτόχρονα άλλες που μπορούν να ζημιώσουν τήν ψυχή μας.

Δεν σκότωσα ούτε έκλεψα... τί νά εξομολογηθώ;
Όταν έχουμε τέτοια απορία, αποκαλύπτουμε ότι δεν γνωρίζουμε τή διδασκαλία του Χριστού, επειδή ο Χριστός μάς διδάσκει ότι και οί αμαρτωλοί λογισμοί ακόμα μας απομακρύνουν από τον Θεό. Επίσης, αμαρτάνουμε όχι μόνο όταν πράττουμε κάτι κακό άλλα και όταν δέν εφαρμόζουμε τό καλό. Άραγε, ποιος μπορεί νά ισχυριστεί ότι εκπληρώνει πραγματικά την εντολή της αγάπης και μάλιστα προς τους εχθρούς του;

Υπάρχει ένας εύκολος τρόπος εξέτασης του εαυτού μου σύμφωνα με τόν νόμο του Θεού;
Υπάρχουν οι Δέκα Εντολές και η ερμηνεία τους κάτω από τό πρίσμα της Καινής Διαθήκης. Τό τελειότερο όμως και ακριβέστερο κριτήριο είναι η εντολή της αγάπης προς τον Θεό και προς τόν συνάνθρωπο. Σύμφωνα μέ τά λόγια του Χριστού, σ' αυτή τήν εντολή περιέχονται όλες οί άλλες εντολές (βλ. Ματθ. 22,40). Δεν μπορούμε, για παράδειγμα, να αγαπάμε τόν Θεό και νά παραβαίνουμε τις εντολές Του. Ούτε γίνεται να αγαπάμε τους ανθρώπους και ταυτόχρονα να διαπράττουμε αδικίες σέ βάρος τους. Μάλιστα η γνησιότητα της αγάπης προς τον Θεό αποκαλύπτεται από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο (Α' Ιω. 4,20). Έτσι, όταν αδιαφορούμε για τους άλλους ή τους κακομεταχειριζόμαστε, δείχνουμε ότι δεν έχουμε αγάπη προς τον Θεό. Περιφρονούμε την εντολή Του για την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και δέν σεβόμαστε τά δημιουργήματα Του.

Μου φαίνεται δύσκολο νά μιλήσω για τόσο προσωπικά θέματα. Αισθάνομαι ντροπή. Τί θα σκεφτεί ο πνευματικός;
Πρέπει νά βλέπουμε τό εξομολογητήριο σαν ιατρείο, και τον πνευματικό σάν γιατρό. Για εμάς η Εξομολόγηση είναι θέμα ψυχικής -συχνά και σωματικής- υγείας. Για τον πνευματικό πάλι είναι κάτι τό συνηθισμένο. Δεν πρόκειται νά σοκαριστεί από τις δικές μας αμαρτίες. Σίγουρα έχει ακούσει χειρότερες. Εξάλλου, δεν είναι περίεργο η ντροπή, πού μας λείπει την ώρα της αμαρτίας, νά μας κυριεύει τήν ώρα της μετανοίας;

Φοβάμαι μήπως ο πνευματικός φανερώσει τις αμαρτίες μου.
Ο πνευματικός έχει ιερό καθήκον να τηρεί τό απόρρητο της Εξομολογήσεως, τό οποίο μάλιστα αναγνωρίζεται και από τόν νόμο. Σε περίπτωση παράβασης αυτού του καθήκοντος ελέγχεται από τόν Επίσκοπο του και τήν Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη. Όπως αναφέραμε πρωτύτερα, τόν πνευματικό θα πρέπει νά τόν αντιμετωπίζουμε ως θεραπευτή. Έτσι, χρειάζεται νά τόν περιβάλλουμε και με ανάλογη εμπιστοσύνη. Γιά τον λόγο αυτόν επιλέγουμε ελεύθερα και με δική μας ευθύνη τον πνευματικό, ώστε νά είναι πρόσωπο μέ πίστη και αρετή και νά έχει τήν καλή μαρτυρία των πιστών. Μάλιστα η παράδοση τής Εκκλησίας μας συνιστά τήν τακτική εξομολόγηση στον ίδιο πνευματικό και τήν αποφυγή της εναλλαγής του. Εξάλλου, έχει διαπιστωθεί ότι συνήθως εμείς οί ίδιοι γινόμαστε αιτία κοινοποίησης τής προσωπικής μας ζωής, όταν τήν εμπιστευόμαστε σε ακατάλληλα πρόσωπα, τά οποία δεν έχουν καν τήν ιδιότητα του πνευματικού.

Πώς πρέπει νά λέγονται οι αμαρτίες στον πνευματικό;
Αρκεί μία απλή, σαφής και σύντομη αναφορά. Δεν χρειάζονται ούτε λεπτομέρειες (ιδιαίτερα για τά σαρκικά θέματα), ούτε μακροσκελείς εισαγωγές ή δικαιολογίες. Αν είναι απαραίτητο, θα ζητήσει ο πνευματικός περισσότερες πληροφορίες. Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι ταπείνωση και συναίσθηση των αμαρτιών μας.

Τι μπορεί να μου πει ο πνευματικός;
Νά εξηγήσει τή σπουδαιότητα μιας αμαρτίας. Να συμβουλεύσει για τήν αποφυγή της. Νά δώσει απάντηση σε κάποιο ερώτημα που του θέσαμε.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Μετά τήν ευχή του πνευματικού έχουν συγχωρεθεί όλες οι αμαρτίες μου; Μήπως κάποιες θα πρέπει νά τις εξομολογηθώ πάλι;

Η ευχή του πνευματικού δίνει τήν άφεση όλων των αμαρτιών που έξαγορεύσαμε. Συνεπώς, τυχόν αμφιβολία μας για τό θέμα αυτό δείχνει έλλειψη πίστης στο μυστήριο και στήν δύναμη του Θεού. Αν πάλι δέν αναφέραμε κάτι βασικό σε σχέση με κάποια αμαρτία, χρειάζεται τήν επόμενη φορά νά τό διευκρινίσουμε.

Αν ξεχάσω κάποια αμαρτία; Αν κρύψω κάποια από ντροπή;
Αν ξεχάσαμε κάτι και εφόσον δεν είναι σοβαρό, μπορούμε νά το αναφέρουμε στην επόμενη εξομολόγηση. Αν όμως παραλείψαμε κάποια αμαρτία εσκεμμένα, τότε δεν πρέπει να θεωρούμε ότι μας δόθηκε άφεση και δεν πρέπει νά κοινωνήσουμε, ακόμη και αν πήραμε την άδεια του πνευματικού.

Είναι απαραίτητη η Θεία Κοινωνία μετά την Εξομολόγηση;
Η μετάνοια δεν περιορίζεται στο μυστήριο της Εξομολογήσεως. Η «συμφιλίωση» και η ενωσή μας με τον Θεό δεν ολοκληρώνεται χωρίς τη Θεία Κοινωνία. Αύτη είναι η μυστηριακή ένωση με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Το αποκορύφωμα των μυστηρίων. Η Εξομολόγηση μας προετοιμάζει για τη Θεία Κοινωνία.

Μπορώ νά κοινωνήσω λοιπόν αφού εξομολογήθηκα;
Μετά τήν εξομολόγηση θα πρέπει νά ζητήσουμε από τον πνευματικό τήν άδεια νά μεταλάβουμε. Αυτός θά ορίσει τον χρόνο, τήν συχνότητα και τον τρόπο της προετοιμασίας μας (νηστεία, προσευχή, συγχώρεση - συμφιλίωση με τους άλλους).

Όμως, τί νόημα έχει νά εξομολογούμαι τακτικά, όταν γνωρίζω ότι θά επαναλάβω τις ίδιες αμαρτίες;
Όπως κάποιος που πάσχει από χρόνια ασθένεια δεν παύει νά προσπαθεί για τήν απαλλαγή του, έτσι και εκείνος που επιθυμεί πραγματικά τήν πνευματική υγεία φροντίζει αδιάκοπα νά τήν αποκτήσει. Αυτός είναι ο πνευματικός αγώνας του ανθρώπου· η διά βίου μετάνοια.

Το μυστήριο της Εξομολόγησης εξασφαλίζει ότι καμμιά αμαρτία δεν μπορεί νά μας απομακρύνει από τό έλεος του Θεού. Μόνο η έλλειψη μετανοίας μπορεί νά μας καταδικάσει στην αιώνια στέρησή Του.

hristospanagia3.blogspot.com 

http://pneumatikixara.blogspot.com/2011/08/blog-post_3920.html

Γιατί δεν εκκλησιάζεσαι;

Λίγοι είναι εκείνοι που έρχονται στην εκκλησία. Τι θλιβερό!

Στους χορούς και στις διασκεδάσεις τρέχουμε πρόθυμα. Τις ανοησίες των τραγουδιστών τις ακούμε με ευχαρίστηση. Τις αισχρολογίες των ηθοποιών τις απολαμβάνουμε για ώρες, δίχως να βαριόμαστε.

Και μόνο όταν μιλάει ο Θεός, χασμουριόμαστε, ξυνόμαστε και ζαλιζόμαστε.

Μα και στα γήπεδα, μολονότι δεν υπάρχει στέγη για να προστατεύει τους θεατές από τη βροχή, τρέχουν οι περισσότεροι σαν μανιακοί, ακόμα κι όταν βρέχει ραγδαία, ακόμα κι όταν ο άνεμος σηκώνει τα πάντα. Δεν λογαριάζουν ούτε την κακοκαιρία ούτε το κρύο ούτε την απόσταση. Τίποτα δεν τους κρατάει στα σπίτια τους.

Όταν, όμως, πρόκειται να πάνε στην Εκκλησία, τότε και το ψιλόβροχο τους γίνεται εμπόδιο. Κι αν τους ρωτήσεις, ποιος είναι ο Αμώς ή ο Οβδιού, πόσοι είναι οι προφήτες ή οι απόστολοι, δεν μπορούν ν’ ανοίξουν το στόμα τους.

Για τους ποδοσφαιριστές, όμως, τους τραγουδιστές και τους ηθοποιούς μπορούν σε πληροφορήσουν με κάθε λεπτομέρεια.

Είναι κατάσταση αυτή;

Γιορτάζουμε μνήμες αγίων, και σχεδόν κανένας δεν παρουσιάζεται στο ναό. Φαίνεται πως η απόσταση παρασύρει τους χριστιανούς στην αμέλεια· ή μάλλον όχι η απόσταση, αλλά η αμέλεια μόνο τους εμποδίζει. Γιατί, όπως τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει αυτόν που έχει αγαθή προαίρεση και ζήλο να κάνει κάτι, έτσι και τον αμελή, τον ράθυμο και αναβλητικό όλα μπορούν να τον εμποδίσουν.

Οι μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους για την Αλήθεια, κι εσύ λογαριάζεις μια τόσο μικρή απόσταση; Εκείνοι θυσίασαν τη ζωή τους για το Χριστό, κι εσύ δεν θέλεις ούτε λίγο να κοπιάσεις; Ο Κύριος πέθανε για χάρη σου, κι εσύ Τον περιφρονείς; Γιορτάζουμε μνήμες αγίων, κι εσύ βαριέσαι να έρθεις στο Ναό, προτιμώντας να κάθεσαι στο σπίτι σου; Και όμως, πρέπει να έρθεις, για να δεις το διάβολο να νικιέται, τον άγιο να νικάει, το Θεό να δοξάζεται και την Εκκλησία να θριαμβεύει.

"Μα είμαι αμαρτωλός", λες, "και δεν τολμώ ν’ αντικρύσω τον άγιο".

Ακριβώς επειδή είσαι αμαρτωλός, έλα εδώ, για να γίνεις δίκαιος. Ή μήπως δεν γνωρίζεις, ότι και αυτοί που στέκονται μπροστά στο ιερό θυσιαστήριο, έχουν διαπράξει αμαρτίες;

Γι’ αυτό οικονόμησε ο Θεός να υποφέρουν και οι ιερείς από κάποια πάθη, ώστε να κατανοούν την ανθρώπινη αδυναμία και να συγχωρούν τους άλλους.

«Αφού, όμως, δεν τήρησα όσα άκουσα στην εκκλησία’’, θα μου πει κάποιος, "πως μπορώ να έρθω πάλι;". Έλα να ξανακούσεις τον θείο λόγο. Και προσπάθησε τώρα να τον εφαρμόσεις.

Αν βάλεις φάρμακο πάνω στο τραύμα σου και δεν το επουλώσει την ίδια μέρα, δεν θα ξαναβάλεις και την επόμενη; Αν ο ξυλοκόπος, που θέλει να κόψει μια βελανιδιά, δεν κατορθώσει να τη ρίξει με την πρώτη τσεκουριά, δεν τη χτυπάει και δεύτερη και πέμπτη και δέκατη φορά;

Κάνε κι εσύ το ίδιο. Αλλά, θα μου πεις, σ’ εμποδίζουν να εκκλησιαστείς η φτώχεια και η ανάγκη να εργαστείς.

Όμως δεν είναι εύλογη και τούτη η πρόφαση. Εφτά μέρες έχει η εβδομάδα. Αυτές τις εφτά μέρες τις μοιράστηκε ο Θεός μαζί μας. Και σ’ εμάς έδωσε έξι, ενώ για τον εαυτό Του άφησε μία. Αυτή τη μοναδική μέρα, λοιπόν, δεν δέχεσαι να σταματήσεις τις εργασίες; Και γιατί λέω για ολόκληρη μέρα; Εκείνο που έκανε στην περίπτωση της ελεημοσύνης η χήρα του Ευαγγελίου, το ίδιο κάνε κι εσύ στη διάρκεια αυτής της μιας μέρας. Έδωσε εκείνη δυο λεπτά και πήρε πολλή χάρη από το Θεό.

Δάνεισε κι εσύ δυο ώρες στο Θεό, πηγαίνοντας στην εκκλησία, και θα φέρεις  στο σπίτι σου κέρδη αμέτρητων ημερών.

Αν όμως δεν δέχεσαι να κάνεις κάτι τέτοιο, σκέψου μήπως μ’ αυτή σου τη στάση χάσεις κόπους πολλών ετών.

Γιατί ο Θεός, όταν περιφρονείται, γνωρίζει να σκορπίζει τα χρήματα που συγκεντρώνεις με την εργασία της Κυριακής.

Μα κι αν ακόμα έβρισκες ολόκληρο θησαυροφυλάκιο γεμάτο από χρυσάφι και εξ αιτίας του απουσίαζες από το ναό, θα ήταν πολύ μεγαλύτερη η ζημιά σου· και τόσο μεγαλύτερη, όσο ανώτερα είναι τα πνευματικά από τα υλικά.

Γιατί τα υλικά πράγματα, κι αν ακόμα είναι πολλά και τρέχουν άφθονα από παντού, δεν τα παίρνουμε στην άλλη ζωή, δεν μεταφέρονται μαζί μας στον ουρανό, δεν παρουσιάζονται στο φοβερό εκείνο βήμα του Κυρίου. Αλλά πολλές φορές, και πριν ακόμα πεθάνουμε, μας εγκαταλείπουν.

Αντίθετα, ο πνευματικός θησαυρός που αποκτούμε στην εκκλησία, είναι κτήμα αναφαίρετο και μας ακολουθεί παντού. "Ναι, αλλά μπορώ", λέει κάποιος άλλος, "να προσευχηθώ και στο σπίτι μου".

Απατάς τον εαυτό σου, άνθρωπε.

Βεβαίως, είναι δυνατόν να προσευχηθείς και στο σπίτι σου· είναι αδύνατον όμως να προσευχηθείς έτσι, όπως προσεύχεσαι στην εκκλησία, όπου υπάρχει το πλήθος των πατέρων και όπου ομόφωνη κραυγή ικεσίας αναπέμπεται στο Θεό. Δεν σε ακούει τόσο πολύ ο Κύριος όταν Τον παρακαλείς μόνος σου, όσο όταν Τον παρακαλείς ενωμένος με τους αδελφούς σου. Γιατί στην εκκλησία υπάρχουν περισσότερες πνευματικές προϋποθέσεις απ’ όσες στο σπίτι.

Υπάρχουν η ομόνοια, η συμφωνία των πιστών, ο σύνδεσμος της αγάπης, οι ευχές των ιερέων. Γι’ αυτό, άλλωστε, οι ιερείς προΐστανται των ακολουθιών· για να ενισχύονται με τις δυνατότερες ευχές τους οι ασθενέστερες ευχές του λαού, κι έτσι όλες μαζί ν’ ανεβαίνουν στον ουρανό.

Όταν προσευχόμαστε ο καθένας χωριστά, είμαστε ανίσχυροι· όταν όμως συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί, τότε γινόμαστε πιο δυνατοί και ελκύουμε σε μεγαλύτερο βαθμό την ευσπλαχνία του Θεού.

Κάποτε ο απόστολος Πέτρος βρισκόταν αλυσοδεμένος στη φυλακή. Έγινε όμως θερμή προσευχή από τους συναγμένους πιστούς, κι αμέσως ελευθερώθηκε.

Τι θα μπορούσε, επομένως, να είναι πιο δυνατό από την κοινή προσευχή, που ωφέλησε κι αυτούς ακόμα τους στύλους της Εκκλησίας;

http://ierosnaosagandreou.blogspot.com/

http://pneumatikixara.blogspot.com/2011/08/blog-post_1400.html

Τους πρόλαβε!

            Συχνά ἀκούγονται οἱ βλάσφημες τῶν «Καζαντζάκηδων» φωνές ὅτι, στό Πάθος τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἰούδας καί ὁ Πιλάτος ἦταν ἁπλᾶ ὄργανα, στά ὁποῖα σχεδόν ... χρωστάει εὐγνωμοσύνη ὁ Χριστός, γιατί δῆθεν Τόν διευκόλυναν στό ἀπολυτρωτικό Του ἔργο! Μέ ἄλλα λόγια ὁ Χριστός, τούς εἶχε δῆθεν ἀνάγκη! Καί τούς χρησιμοποίησε σάν ἠθοποιούς σέ θεατρικό ἔργο! Ἄρα εἶναι μᾶλλον θύματα· δέν εἶναι ἔνοχοι, ἤ ἐν πάσῃ περιπτώσει, δέν εἶναι ... καί τόσο ἔνοχοι, ἀφοῦ - ὅπως λένε - ἡ κακία τους ἔγινε αἰτία τῆς σωτηρίας μας!

*    *    *

            Ἡ Ἐκκλησία μέ τό στόμα πολλῶν ἁγίων Πατέρων ἀπορρίπτει αὐτές τίς δαιμονικές ἀνοησίες. Ἰδιαίτερα ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ὁ ἀδελφός τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, στόν θαυμάσιο Α΄ λόγο του στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τονίζει ξεκάθαρα ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶχε ἀνάγκη κανέναν Ἰούδα καί κανένα Πιλάτο, γιά νά προχωρήσει στήν ὑπέρ τοῦ κόσμου Θυσία Του. Γιατί;

            Διότι, ἁπλούστατα, ἡ Θυσία τοῦ Χριστοῦ εἶχε συντελεσθῆ μέ ἀπερίγραπτο καί θαυμαστό τρόπο, ΠΡΙΝ Τόν προδώσει ὁ Ἰούδας καί ΠΡΙΝ Τόν δικάσει ὁ Πιλάτος! ΤΟΥΣ ΠΡΟΛΑΒΕ ὁ Χριστός τούς δῆθεν «εὐεργέτες» Του! «Προλαμβάνει τῇ οἰκονομίᾳ τήν ἔφοδον... Οὐκ ἀναμένει τήν ἐκ τῆς προδοσίας ἀνάγκην καί τήν τοῦ Πιλάτου παράνομον κρίσιν». Ἡ Θυσία Του εἶχε ὁλοκληρωθῆ, πρίν δῆθεν αὐτοί Τόν «βοηθήσουν» στό σωτήριο ἔργο Του!

            Ποῦ φαίνεται αὐτό τό συγκλονιστικό Μυστήριο;

            Γίνεται ὁλοφάνερο στόν Μυστικό Δεῖπνο! Ἐκεῖ ὁ Χριστός μεταδίδει στούς Μαθητές Του τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του! Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι λαμβάνουν στό στόμα τους τόν – μέ ἀνέκφραστο τρόπο - ΗΔΗ ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΑ Ἀμνό τοῦ Θεοῦ! Ἡ Σφαγή καί ἡ Θυσία τοῦ Χριστοῦ, «ἀρρήτως καί ἀοράτως» ἔχει ἤδη τελειώσει! «Κατά τό θελητόν τῇ ἐξουσίᾳ τοῦ οἰκονομοῦντος τό Μυστήριον, τό Σῶμα ἐτέθυτο»!

*    *    *

            Ὁ Ἰούδας καί ὁ Πιλάτος ΚΑΜΜΙΑ ὑπηρεσία δέν προσέφεραν στό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, στό ἔργο τῆς σωτηρίας μας. Δέν εἶναι οὔτε «βοηθοί» τοῦ Χριστοῦ, οὔτε «εὐεργέτες» δικοί μας. Τό μόνο πού κατάφεραν ἦταν, νά «προσφέρουν» μεγαλύτερη καταδίκη καί χειρότερη κόλαση στόν ἴδιο τόν ἑαυτό τους! Διότι ὁ Χριστός, καί στόν Πιλάτο καί – πολύ περισσότερο – στόν Ἰούδα, προσέφερε ἰδανικές εὐκαιρίες, γιά νά ξυπνήσουν καί νά καταλάβουν ὅτι «σκάβουν τόν λάκκο» τόν δικό τους καί ὄχι τόν δικό Του! «Ὁ δέ παράνομος Ἰούδας οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι»! Ὁ Ἰούδας ὅμως δέν θέλησε ποτέ νά τό καταλάβει!

Ὁ Ἰούδας ἔγινε προδότης τοῦ Χριστοῦ, ὄχι γιατί δῆθεν «ἐπελέγη» νά «παίξει αὐτόν τόν ρόλο», ἀλλά διότι τελείως ΕΛΕΥΘΕΡΑ ὑποδουλώθηκε στήν φιλαργυρία. ΤΥΦΛΩΣΕ ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του!

            Αἰτία τῆς προδοσίας τοῦ Ἰούδα ἦταν ΜΟΝΟ τό δικό του «ξερό κεφάλι» καί ἡ ΕΚΟΥΣΙΑ ΑΝΤΑΡΣΙΑ του (καί ὄχι ἡ δῆθεν «ὑποταγή» του) στό θέλημα τοῦ Θεοῦ! Θέλημα τοῦ Θεοῦ ἦταν ἡ σωτηρία καί ὄχι ἡ ἀπώλεια τοῦ Ἰούδα. Ὁ Χριστός ποτέ δέν τοῦ δίδαξε ... τήν φιλαργυρία! Ἡ ὑποδούλωση στήν φιλαργυρία ἦταν τελείως ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΠΙΛΟΓΗ τοῦ ἴδιου τοῦ Ἰούδα!

            Ἀρχή καί αἰτία τῆς δικῆς μας σωτηρίας, δέν εἶναι ἡ ... κακία τοῦ προδότη καί τῶν σταυρωτῶν τοῦ Χριστοῦ. Αἰτία εἶναι ΜΟΝΟ ἡ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ Του, πού μᾶς καλεῖ ὅλους ΕΛΕΥΘΕΡΑ νά ἀνταποκριθοῦμε καί νά ὑπακούσουμε στό ἅγιο Θέλημά Του. Σ’ αὐτήν τήν ὑπακοή μᾶς βοηθάει τό φωτεινό παράδειγμα τῶν ἁγίων, πού ΠΡΟΛΑΒΑΝ καί ἔγιναν ΕΚΟΥΣΙΑ ἁγιασμένα «θύματα τοῦ Θεοῦ», καί ἔτσι ἀπολαμβάνουν γιά πάντα τόν Μυστικό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας Του!

 Ἀρχιμ. Β.Λ

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 333 Απρίλιος 2011

«ΤΟΥΣ ΠΡΟΛΑΒΕ!» του Αρχιμ. Β.Λ.

Ο Σταυρός. Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

«Ο Τίμιος Σταυρός αδελφοί μου, είναι αύλαξ όλης της γης. 

Ο Τίμιος Σταυρός αγιάζει όλα τα πέρατα, όλα τα θεία και άγια των Εκκλησιών. 

Ο Σταυρός αγιάζει την θεία Λειτουργία και κάθε Ακολουθία. 

Ο Σταυρός αγιάζει τους Αγίους. 

Ο Σταυρός αγιάζει και στερεώνει την Βάπτιση. 

Ο Σταυρός ευλογεί τα ανδρόγυνα. 

Ο Σταυρός κυνηγά τους δαίμονες και φεύγουν σαν αστραπή. 

Ο Σταυρός είναι όπλο φωτεινό και όποιος τον κάμνει, τον φωτίζει και τον αγιάζει εκείνο τον άνθρωπο και είναι σαν δίστομο σπαθί, και δεν ζυγώνουν σιμά οι δαίμονες να παρακινούν τους ανθρώπους για να κάμουν αμαρτήματα. 

Και όπου κινήσει να πηγαίνει ο άνθρωπος, πρώτον να κάμει τον Σταυρό και να λέγει το «Κύριε Ιησού Χριστέ…». Ή στο παζάρι κινάς ή στο χωράφι ή στο αμπέλι ή όταν φάγεις ψωμί ή όταν πίνεις κρασί ή νερό ή οπωρικό ή όταν κοιμηθείς, να προσκυνείς τον Θεό, να σταυρώνεις και το σώμα σου, και ύστερα να πλαγιάσεις. Να κοιμηθείς, και θέλεις σηκωθεί το πρωί γερός και χαρούμενος. Γι’ αυτό αδελφοί μου, καταλάβετε και να το ξέρετε όλοι σας».

 

http://stratisandriotis.blogspot.com/2011/07/blog-post_30.html

Κοίτα, αυτός είναι Επίσκοπος!

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΠΟΓΚΟΝΤΙΝ.

Παραθέτω ακόμη μια εικόνα που είχα απο τον Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη. Ερχόταν με το τρένο απο το Λονδίνο. απο την Γαλλία αν θυμάμαι καλά. Μια ομάδα κληρικών - ο συγχωρεμένος Αρχιεπίσκοπος Νικόδημος , ο Αρχιεπίσκοπος Γεώργιος Σερεμέτιεφ και εγώ- συναντήσαμε τον Αρχιεπίσκοπο στο σταθμό του τρένου.

Εκείνη την στιγμή έβγαινε έξω απο τον σταθμό ένας γεράκος με καμπούρα φορώντας σανδάλια στα γυμνά του πόδια, κουβαλώντας μια βαριά εικόνα στο στήθος του και μ` ένα καλυμμαύχι που ήταν ελαφρώς λοξά τοποθετημένο. Αν και δεν ήταν στάρετς, είχε την εμφάνιση τέτοιου, όπως ήταν καταπονημένος απο τις μέριμνες της ζωής. Ο Αρχιεπίσκοπος βγήκε έξω απο το σταθμό και ένας Αγγλος , ένας απλός άνθρωπος , είπε: " Κοίτα , αυτός είναι επίσκοπος!".

Ενιωσε μια τρομακτική πνευματική δύναμη στον Αρχιεπίσκοπο. Πρέπει να προστεθεί, οτι η ίδια εντύπωση που έδινε ο Αρχιεπίσκοπος ίσχυε και για όλους τους άλλους επισκόπους, δηλαδή, όταν είανι στην εκκλησία, αισθάνεσαι ότι είναι ημέρα γιορτής.

Αν και σκέφτεσαι, " αυτή δεν είναι γιορτινή μερα , είναι μια συνηθισμένη μέρα: τρία στιχηρά απο τον Οκτώηχο, τρία απο το Μηνιαίο στον ήχο "Κύριε εκέκραξα" δεν υπάρχει δοξολογία ή πολυέλεος", παρ` ολο αυτά αισθάνεσαι οτι είναι μια γιορτινή μέρα, μια μεγάλη αργία, επειδή ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης είναι εκεί. Αυτό θα έπρεπε να ισχύει για όλους τους επισκόπους, αλλά απέχει πολύ απο την πραγματικότητα. Ισχύει προφανώς για τους φορείς της αγιότητας όπως ο Αρχιεπίσκοπος Ιώαννης.

Οπουδήποτε και να ήταν, υπήρχε κάτι ξεχωριστό, ένα αδιόρατο φώς, το οποίο θα αποκαλούσαμε Χάρη, αν και δεν αντιλαμβανόμαστε στην πραγματικότητα αυτήν την λέξη.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ,

ΒΙΒΛ. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ.

apantaortodoxias.blogspot.com

http://pneumatikixara.blogspot.com/2011/08/blog-post_5258.html

H άγνωστη «καλόγρια»

Πέρασαν τέσσερα χρόνια. O συμμοριτοπόλεμος τώρα μαίνεται στην ελληνική ύπαιθρο. Οι κάτοικοι της Ευρυτανίας και ορεινής Ναυπακτίας εγκαταλείπουν τα χωριά τους και προσφευγουν για ασφάλεια σε άλλα μέρη της Ελλάδος. Μαζί τους προσφεύγει και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Ακολουθεί κι  αυτή την τύχη των παιδιών της και μεταφέρεται από τους μοναχούς του  Προύσου στη ακρόπολη της Ναυπάκτου. Το μοναστήρι παραμένει τελείως  έρημο.   Ύστερα από καιρό αρχίζουν οι επιχειρήσεις του στρατού. Η ενάτη μεραρχία αναλαμβάνει εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην Ευρυτανία. Μερικά τμήματα περνούν από τον Προυσό. Ορισμένοι αξιωματικοί και στρατιώτες πλησιάζουν  στη σκοτεινή εκκλησούλα της σπηλιάς και μπαίνουν για να προσκυνήσουν. Εκεί μέσα αντικρίζουν ένα παράδοξο θέαμα: Μπροστά το τέμπλο, στ' αριστερά της ωραίας πύλης, ένα αναμμένο καντήλι και μια καλόγρια γονατιστή. Οι στρατιώτες απορούν. Πώς ζει αυτή η μοναχή εδώ, τη στιγμή που η  Ευρυτανία είναι τελείως έρημη από κατοίκους; Πώς συντηρείται, τί τρώει, που βρίσκει λάδι για το καντήλι; Την ερωτούν λοιπόν,  κι εκείνη σεμνά και πονεμένα τους απαντά: - Παιδιά μου, ζω εδώ μοναχή μου δυόμισι τώρα χρόνια. Για τη δική μου ζωή δεν χρειάζονται φαγητό και ψωμί.  Μου αρκεί ότι έχω το καντήλι μου αναμμένο. Οι στρατιώτες, κουρασμένοι από τις επιχειρήσεις και βιαστικοί να φύγουν, δεν έδωσαν προσοχή στα λόγια της. Την επομένη όμως, όταν τα έφεραν πάλι στη μνήμη τους, κατάλαβαν πως επρόκειτο για κάτι θαυμαστό. Κι όταν αργότερα περνούσαν από τη Ναύπακτο, ζήτησαν με επιμονή άδεια από τον διοικητή τους για να επισκεφθούν τον Μητροπολίτη. Ο Επίσκοπος Ναυπακτίας και Ευρυτανίας Χριστόφορος τους υποδέχθηκε με αγάπη, κι αφού τους άκουσε συγκινημένος,  έριξε φως στο μυστήριο. -  Ο ναός,  τους είπε,  που επισκεφθήκατε,  ανήκει στην έρημη τώρα Ιερά Μονή Προυσιώτισσας,  της οποίας η θαυματουργή εικόνα βρίσκεται πάνω από  δύο χρόνια εδώ, στο παρεκκλήσι της μητροπόλεως μας, στον Άγιο Διονύσιο. Πηγαίνετε να την προσκυνήσετε,  και θα καταλάβετε... Πήγαν πράγματι καί προσκύνησαν. Τότε αυθόρμητα στον καθένα δόθηκε η εξήγηση στην απορία του:  Στήν εικόνα της Θεομήτορος αναγνώρισαν τη  μοναχή εκείνη που συνάντησαν στο εκκλησάκι της σπηλιάς,  ψηλά στον  Προυσό!

Χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου, Κύριε, ως ημέρα η εχθές...

Ένας Μοναχὸς τῶν πρώτων Χριστιανικῶν αἰώνων, εἶχε πόθο νὰ μάθει τὴν ἑρμηνεία τοῦ Δαυϊτικοῦ λόγου τοῦ Ψαλτηρίου· «χίλια ἔτη ἐν ὀψθαλμοῖς σου, Κύριε, ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε, καὶ φυλακὴ ἐν νυκτί», καὶ μετὰ ἀπὸ πολλές προσευχές καὶ δεήσεις, εὑρισκόμενος στήν ἐκκλησίᾳ παρουσιάσθηκε σ’ αὐτὸν Ἄγγελος Κυρίου σε σχῇμα ἀετοῦ, ὁ ὁποῖος πῇρε τὸν Μοναχό, καί τόν μετέφερε στὸ δάσος καὶ κράτησε ἐκεῖ τὸν Μοναχὸ πολλοὺς χρόνους. Κάποτε ἔφυγε ὁ Ἄγγελος Κυρίου -ὁ ἀετός- καὶ ὁ Μοναχὸς εἶπε: «ἂς ἐπιστρέψω στὸ Μοναστήρι μου, μῇπως ἄργησα»...

Ἐπιστρέφοντας ἐκεῖ, βρῇκε ἄλλον Μοναχὸ θυρωρό, ἄλλον Ἡγούμενο, ἄλλη ἀδελφότητα, καί ὅλα τὰ πρόσωπα ἄγνωστα σ’ αὐτόν. Καὶ ἐξετάσαντες τὸν Κατάλογο ὀνομάτων τῶν ἡγουμενευσάντων στήν Μονῇ καὶ τῶν προζησάντων ἀδελφῶν βρῇκαν, σύμφωνα με τὰ ὀνόματα πού ἔλεγε ὁ Μοναχός, ὅτι ἡ ἀδελφότητα αὐτὴ ὑπῆρξε στήν Μονῇ πρὸ τριακοσίων ἐτῶν! 

Ἄρα ὁ Μοναχὸς αὐτός ἔζησε στὸ δάσος τριακοσίους χρόνους χωρὶς νὰ πεινάσει ἢ νὰ διψάσει, ἢ νὰ νυστάξει ἢ νὰ αἰσθανθεῖ κάποια ἄλλη σωματικὴ ἀνάγκη, μὲ μόνη τροφὴ καὶ τρυφὴ τὸ κελάηδισμα τοῦ ἀετοῦ, ἢ καλλίτερα νά ποῦμε τὴν ψαλμωδία τοῦ Ἀγγέλου, καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἑρμηνεία τοῦ ψαλμικοῦ χωρίου «χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου, Κύριε, ὡς ἡ ἡμέρα ἡ ἐχθὲς κ.τ.λ.» καὶ αὐτὴ εἶναι μία ἀσήμαντη, μία ἀμυδρὰ ὑποτύπωση τῆς μελλούσης χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως τῶν Δικαίων στὸν Παράδεισο. 

Ὅτι ἔτσι δηλαδὴ θὰ παρέρχονται οἱ αἰῶνες χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνωνται καὶ χωρὶς νὰ αἰσθάνωνται οἱ Δίκαιοι καμμία ἀνάγκη, ὅπως ὸ Μοναχὸς αὐτός ἔζησε τριακόσια ἔτη στήν εὐφροσύνῃ τῆς ψαλμωδίας τοῦ Ἀγγέλου καὶ νόμισε ὅτι παρῆλθαν μόνο δύο ὧρες!!!

http://stratisandriotis.blogspot.com/2011/08/blog-post_11.html#more

Μη μας ξεχνάς!

            Πρό διετίας ἦλθε στήν χώρα μας καί μίλησε στό Μέγαρο Μουσικῆς ἐνώπιον πολυπληθεστάτου ἀκροατηρίου ὁ διάσημος ἀμερικανοεβραῖος ψυχίατρος Ἴρβιν Γιάλομ. Τό θέμα του ἦταν «Ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ θανάτου». Συνεπής ἄθεος ὁ ἴδιος, ἔκανε ἕνα «κήρυγμα», πού εἶχε τό ἑξῆς τελικό «δίδαγμα»:

            «Ἐπιχειρῆστε νά ζήσετε χωρίς τά προστατευτικά ‘κιγκλιδώματα’ πού προσφέρουν οἱ διάφορες θρησκεῖες - ἐννοῶ κάποια μορφή συνέχειας ἤ ἀθανασίας, πού ἀρνεῖται τό τελεσίδικο τοῦ θανάτου. Νομίζω ὅτι μποροῦμε νά ζήσουμε καλά χωρίς αὐτά τά κιγκλιδώματα...»

            Ὅμως, τό παράξενο εἶναι, ὅτι ὁ ἴδιος (σέ πρόσφατο βιβλίο του) περιγράφει πόσο τόν συγκλόνισε ἕνα «πολύ ζωντανό» (ὅπως τό λέει)  ὄνειρο, πού εἶδε τήν ἑπομένη νύχτα μετά τήν κηδεία τῆς μητέρας του: «Ἀκούω τήν μάνα μου νά οὐρλιάζει τό ὄνομά μου. Τρέχω πρός τό σπίτι τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας καί τήν βλέπω καθισμένη στήν σκάλα νά μοῦ φωνάζει: ‘Μή μᾶς ξεχνᾶς! Μή μᾶς ἀφήνεις νά χαθοῦμε’. Ἡ μάνα μου ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΕΘΑ¬ΜΕΝΗ. Ἦταν ζωντανή καί μέ φώναζε...»!

            Καί καταλήγει ὁ Γιάλομ: «Πᾶνε τώρα δεκαοκτώ χρόνια ἀπό τόν θάνατο τῆς μητέρας μου, ἀλλά ἡ εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ ὀνείρου ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΦΘΟΡΑ καί λάμπει ἀκόμα πεντακάθαρα στό μυαλό μου. Κι ἐγώ ὑπάκουσα στήν κραυγή τῆς μάνας μου. Προσπαθῶ νά τήν θυμᾶμαι. Ἡ φράση ‘μή μᾶς ξεχνᾶς’ πάντα ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΕΙ... καί τήν ἔχω περάσει σέ ἔργα μου»!

*    *    *

            Ἀβίαστα ξεπηδᾶνε κάποια ἐρωτήματα. Ἀφοῦ ὁ ἄθεος «ἱεροκήρυκας» Γιάλομ δέν παραδέχεται κάποια συνέχεια μετά τόν θάνατο, καί τήν θεωρεῖ ψεύτικο ‘προστατευτικό κιγκλίδωμα’, τότε:

            Πῶς δίνει τόσο μεγάλη σημασία σέ ἕνα ὄνειρο, πού τόσο ἔντονα ΜΑΡΤΥΡΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ μετά τόν θάνατο;

            Γιατί «ἡ εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ ὀνείρου ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΦΘΟΡΑ καί λάμπει ἀκόμα πεντακάθαρα στό μυαλό του» μετά ἀπό 18 χρόνια;

            Γιατί νιώθει τήν ἀνάγκη ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΣΕΙ στό οὐρλιαχτό-παράκληση τῆς ‘πεθαμένης’ μάνας του;

            Μήπως μέ ὅλα αὐτά, ἀρνεῖται κι αὐτός - χωρίς νά τό θέλει – τό τελεσίδικο τοῦ θανάτου;

*    *    *

            Τό Πάσχα γιορτάζουμε τήν «ΑΠΑΝΤΗΣΗ» τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ στό οὐρλιαχτό-παράκληση «μή μᾶς ξεχνᾶς» ὅλων τῶν φυλακισμένων στά ‘ταμεῖα τοῦ ἅδη’ ψυχῶν.

            Τήν Μεγάλη Παρασκευή, στά ἐγκώμια τοῦ Ἐπιταφίου ψάλλουμε:

            «Ἰησοῦ Χριστέ μου, Βασιλεῦ τοῦ παντός, τί ζητῶν τοῖς ἐν τῷ Ἅδῃ ἐλήλυθας; ἤ τό γένος ἀπολῦσαι τῶν βροτῶν;» Δηλαδή: «Τί ζητοῦσες, Χριστέ μου, καί κατέβηκες στόν ἅδη, παρά τό νά ἐλευθερώσεις τούς ἐκεῖ νεκρούς;»

            «Ὤ χαρᾶς ἐκείνης! ὤ πολλῆς ἡδονῆς! Ἰησοῦ ἧς τούς ἐν Ἅδῃ πεπλήρωκας, ἐν πυθμέσι φῶς ἀστράψας ζοφεροῖς!» Δηλαδή, «μέ πόση χαρά καί μέ πόση ἡδονή γέμισες τούς αἰχμαλώτους τοῦ ἅδη, ἀστράπτοντας τό Φῶς Σου μέσα στά ζοφερά του σκοτάδια!»

            Ὁ Χριστός δέν μᾶς ξέχασε. Δέν μᾶς ἄφησε νά χαθοῦμε. Ἀλλά ἔλαβε ἀνθρώπινη σάρκα, πάλαιψε μέ τόν θάνατο καί τόν νίκησε γιά χάρη μας. Καί ἔτσι μᾶς ἔδωσε τήν δυνατότητα νά πετάξουμε ὅλα τά ψεύτικα «προστατευτικά κιγκλιδώματα» τῆς ἄθεης ‘φιλοσοφίας’ καί ‘ψυχολογίας’, καί νά στηριχτοῦμε στόν ΑΔΕΙΟ Τάφο Του. Στόν Πανάγιο Τάφο Του, τόν Ὁποῖο ὁ Ἴδιος ἄδειασε ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΩΣ μέ τήν Ζωοποιό Του Ἀνάσταση!    

            Ἀρχιμ. Β.Λ

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 334 Μάιος 2011

«ΜΗ ΜΑΣ ΞΕΧΝΑΣ!» του Αρχιμ. Β.Λ.

Η μοναχή Ερμιόνη.........

Δεν είχε κλείσει ένα χρόνο από τον γάμο της η Ερμίνα, όταν την επισκέφθηκε η επάρατη ασθένεια.  Γιατρός η ίδια, αριστούχος και με καριέρα, ήξερε πολύ καλά τι σημαίνει καρκίνος.

Ο πόνος, μικρός στην αρχή, διαρκώς μεγάλωνε, ώσπου την έριξε στο στρώμα. Ο σύζυγος της Ερρίκος αντί να την παρηγορεί βαρυγκωμούσε.

-Να πάρ' η οργή!  Κακό που με βρήκε!

-Έχε υπομονή κι ελπίδα, γιε μου, τον νουθετούσε η γιαγιά της Ερμίνας. Ο Θεός είναι μεγάλος.

-Αφού είναι μεγάλος, γιατί καταδέχεται και τα βάζει μ' εμάς τους μικρούς; διαμαρτυρόταν εκείνος.

Η ασθένεια έπαιρνε μάκρος. Ο Ερρίκος δεν άντεχε να βλέπει τη σύντροφο του σ' αυτά τα χάλια, μα ούτε και κουράγιο της έδινε.

 

Η Ερμίνα ήταν πεντάρφανη.  Μοναδικό της στήριγμα  είχε την καλή της γιαγιά.  Χάρη σ' αυτήν είχε πάρει τον καλό δρόμο κι είχε γίνει χαρακτήρας σεμνός,  σοβαρός και ευσεβής.

- Γιαγιά μου,  πόσο σε κουράζω τώρα που θα έπρεπε να σε βοηθώ!

-Μη στενοχωριέσαι, κορούλα μου. Που ξέρεις; Η Παναγιά μας κάνει και θαύματα. Πρωί και βράδυ την παρακαλώ με δάκρυα να σου χαρίσει την υγεία.  Παρακάλεσε τη κι εσύ.

Στο νοσοκομείο πού πήγε,  η κατάσταση της διαρκώς χειροτέρευε.

- Στο στάδιο που βρίσκεται η ασθένεια δεν παρέχει ελπίδες, γνωμάτευαν οι γιατροί και αποχωρούσαν σιωπηλοί από το κρεβάτι της άρρωστης.

- Γιαγιά, παρακάλεσε μια μέρα η Ερμίνα, πήγαινε στον ιερέα του νοσοκομείου να κάνει μια Παράκληση στην Παναγία για μένα. Ύστερα θέλω να έρθει να μ' εξομολογήσει για να κοινωνήσω.

Η γιαγιά εκπλήρωσε την επιθυμία της.  Της έφερε μάλιστα και μία εκφραστική εικόνα της Μεγαλόχαρης και της είπε:

-  Γύριζε,  κόρη μου,  να τη βλέπεις,  να της μιλάς και να παίρνεις κουράγιο.

Ένα βράδυ η γιαγιά περπατούσε στον διάδρομο του νοσοκομείου.  Ξαφνικά, βλέπει μπροστά της μια γλυκύτατη γυναικεία μορφή, ντυμένη με την κάτασπρη στολή προϊσταμένης νοσοκόμας.  Παραξενεύτηκε.  Δεν ήταν  άπ' αυτές  που ήξερε.

-Σας βλέπω για πρώτη φορά,  κυρία προϊσταμένη, παρατήρησε.  Θα σας έχουμε τώρα εδώ; Τιμή μας.

- Εγώ, απάντησε η άγνωστη, είμαι η Παναγία. Άκουσα τις ικεσίες σας και ήρθα να σας βοηθήσω. Αύριο λοιπόν το πρωί η Ερμίνα θα είναι καλά.  Μόνο ν' αφοσιωθεί περισσότερο στον Υιό και Θεό μου.

Αυτά είπε κι έγινε άφαντη.

Η ηλικιωμένη γυναίκα έμεινε μαρμαρωμένη. Όλα μπροστά της στριφογύριζαν.  Είδε κι έπαθε να ισορροπήσει. Ύστερα τάχυνε το βήμα της προς την εγγονή της. Τη βρήκε κι εκείνη χαρούμενη.

- Ερμίνα μου,  αυτό κι αυτό μου συνέβη.

- Ναι,  γιαγιά,  ήρθε και  σε μένα η Πανάχραντη.  Με χάιδεψε στο κεφάλι και μου έδωσε θάρρος.  Δεν πονάω πια.  Αισθάνομαι ανάλαφρη.

Στην πρωινή τους επίσκεψη οι γιατροί αντίκρυσαν ανεξήγητο θέαμα:  Η άρρωστη καθόταν ντυμένη σε μια καρέκλα.  Μόλις τους είδε,  σηκώθηκε χαρούμενη να τους υποδεχθεί.

-  Περίεργο! είπαν μεταξύ τους.  Πρόκειται ασφαλώς για θεραπεία με αυθυποβολή.  Φαίνεται πως ενήργησε  κίνηση ψυχολογική ή παραψυχολογική.

- Κύριοι συνάδελφοι!  πήρε τότε τον λόγο η Ερμίνα.  Σας πληροφορώ - και σαν γιατρός σας βεβαιώνω - πως τίποτε απ' αυτά που λέτε δεν συμβαίνει. Η θεραπεία μου οφείλεται αποκλειστικά στην Υπεραγία Θεοτόκο.  Πήρε είδηση και ο Ερρίκος.  Είχε όμως τις αμφιβολίες του.

- Σίγουρα πρόκειται για προσωρινή βελτίωση, παρατήρησε. Αυτές οι αρρώστιες ξανάρχονται με μεταστάσεις.  Δεν έχω εμπιστοσύνη.

- Μα εδώ δεν συνέβη κάτι φυσιολογικό.  Έγινε θαύμα!  εξήγησε η θεραπευμένη.

- Δεν πιστεύω εγώ σε θαύματα.  Μου φτάνει η πρώτη λαχτάρα.

-  Και τότε τί θα γίνει;

-  Ανάλαβε την ευθύνη της ζωής σου μόνη σου. Έτσι είπε κι έφυγε βαρύς.

Η Ερμίνα ένοιωσε σκοτοδίνη. Ήταν κάτι αναπάντεχο. Αμέσως όμως θυμήθηκε τη σύσταση της Παναγίας «ν' αφοσιωθεί περισσότερο στον Υιό και Θεό της».

- Α!, ναι, Χριστέ μου, Παναγία μου αναφώνησε. Μόνο η δική σας αγάπη μένει σταθερή. Αυτή μου χρειάζεται. Αυτή θα με γεμίσει.

Έφυγε λοιπόν από την πατρίδα της την Πάτρα μακριά, σε μια φημισμένη μονή, κι εκεί - σαν Ερμιόνη μοναχή - αφιερώθηκε και αφοσιώθηκε ολόψυχα στον νυμφίο της Χριστό.