Λέει, ἀγαπητοί μου, λέει κάπου ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι οἱ ἀπόστολοι, πού κήρυτταν μέσα σέ τόσα ἐμπόδια καί τόσους κινδύνους τό Εὐαγγέλιο, εἶχαν γίνει «θέατρον τῷ κόσμῳ, καί ἀγγέλοις καί ἀνθρώποις». Ὅπως ἕνας, δηλαδή, πού ἀνεβαίνει στή σκηνή τοῦ θεάτρου γίνεται θεατός ἀπό ὅσους παρακολουθοῦν, καί ἄλλοτε τόν χειροκροτοῦν καί ἄλλοτε τόν ἀποδοκιμάζουν, ἔτσι καί οἱ ἀπόστολοι.
Παρουσιάστηκαν στόν κόσμο σάν σέ μεγάλο θέατρο καί ἄνθρωποι καί
ἄγγελοι παρακολουθοῦσαν τή δράσι τους. Ἦταν ἡ χαρά τῶν πιστῶν, τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἀρχαγγέλων, ἀλλά καί ἡ λύπη τῶν μοχθηρῶν καί κακῶν ἀνθρώπων καί τῶν σκοτεινῶν πνευμάτων, τῶν δαιμόνων.
Ὅλος ὁ κόσμος τούς παρακολουθοῦσε. Ἔρχονταν στιγμές πού οἱ ἀπόστολοι δοκιμάζονταν σκληρά καί οἱ θεαταί κρατοῦσαν τήν ἀναπνοή τους.
“Αλλά τί χαρά αἰσθάνονταν οἱ χριστιανοί καί οἱ ἄγγελοι τοῦ οὐρανοῦ, ὅταν ἔβλεπαν ὅτι οἱ ἀπόστολοι μετά ἀπό γιγάντιο ἀγώνα κατώρθωναν νά βγαίνουν νικηταί!
Παρουσιάστηκαν στόν κόσμο σάν σέ μεγάλο θέατρο καί ἄνθρωποι καί
ἄγγελοι παρακολουθοῦσαν τή δράσι τους. Ἦταν ἡ χαρά τῶν πιστῶν, τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἀρχαγγέλων, ἀλλά καί ἡ λύπη τῶν μοχθηρῶν καί κακῶν ἀνθρώπων καί τῶν σκοτεινῶν πνευμάτων, τῶν δαιμόνων.
Ὅλος ὁ κόσμος τούς παρακολουθοῦσε. Ἔρχονταν στιγμές πού οἱ ἀπόστολοι δοκιμάζονταν σκληρά καί οἱ θεαταί κρατοῦσαν τήν ἀναπνοή τους.
“Αλλά τί χαρά αἰσθάνονταν οἱ χριστιανοί καί οἱ ἄγγελοι τοῦ οὐρανοῦ, ὅταν ἔβλεπαν ὅτι οἱ ἀπόστολοι μετά ἀπό γιγάντιο ἀγώνα κατώρθωναν νά βγαίνουν νικηταί!
Αλλά ὅ,τι συνέβαινε μέ τούς δώδεκα ἀποστόλους συμβαίνει μέ ὅλους τούς ἥρωες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Οἱ ἅγιοι γίνονται θέατρο.
Στό παγκόσμιο αὐτό θέατρο θά ἐμφανισθῆ τώρα ἕνας ἅγιος, πού ἡ Ἐκκλησία μας τόν γιορτάζει στίς 4 Σεπτεμβρίου.
Εἶνε ὁ ἅγιος μάρτυρας Βαβύλας. Πατρίδα του ἦταν ἡ Μικρά “Ασία.
Γεννήθηκε στή Νικομήδεια, πού ἦταν τότε μιά λαμπρή πόλις. Αὐτοκράτορας τότε στήν “Ανατολή ἦταν ἕνας φοβερός ἐχθρός τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ Μαξιμιανός.
Ἀπ” τό μυαλό τοῦ Μαξιμιανοῦ πέρασε ἡ ἰδέα, ὅτι θά κατώρθωνε νά ξερριζώση τό Χριστιανισμό. Μάταιη ἰδέα!
Διότι ὁ Χριστιανισμός δέν εἶνε ἕνα ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, ἀλλά εἶνε δένδρο οὐράνιο, πού τό φύτεψε ἐδῶ στή γῆ ὁ Χριστός καί τό πότισε μέ τό αἷμα του καί κανένας μά κανένας, οὔτε ἄνθρωπος οὔτε διάβολος, δέν θά μπορέση νά τό ξερριζώση.
Πέφτουν φύλλα, τσακίζονται κλαδιά, φαίνεται γυμνό τό δένδρο, ἀλλά ἡ ρίζα του μένει γερή καί σέ λίγο πάλι τό δένδρο γεμίζει ἄνθη καί καρπούς. Δένδρο ἀειθαλές.
Τήν ἐποχή αὐτή τοῦ διώκτου αὐτοῦ τοῦ Χριστιανισμοῦ ἔζησε ὁ ἅγιος Βαβύλας. Ἡ δουλειά του ἦταν δάσκαλος. Δάσκαλος ὄχι εἰδωλολάτρης, ἀλλά χριστιανός, πού προσπαθοῦσε νά φυτέψη μέσα στίς καρδιές τῶν παιδιῶν τό Χριστό.
Καί ἐπειδή ἡ χριστιανική διδασκαλία ἀπαγορευόταν, ὁ Βαβύλας μάζευε τά παιδιά σέ κάποιο μακρινό μέρος ἔξω ἀπό τήν πόλι. Ἐκεῖ, μακριά ἀπό τά μάτια τῶν εἰδωλολατρῶν, ὁ Βαβύλας δίδασκε.
Τό κρυφό αὐτό σχολειό τοῦ Βαβύλα μᾶς θυμίζει τά φοβερά χρόνια τῆς τουρκοκρατίας, πού καί τότε τά χριστιανόπουλα διδάσκονταν τή νύ χτα σέ μοναστήρια καί ἐξωκκλήσια μέ τό φῶς τοῦ καντηλιοῦ ἀπό εὐλαβεῖς ἱερεῖς «τά γράμματα, τοῦ Θεοῦ τά πράματα».
Ἕνα τέτοιο κρυφό σχολειό εἶχε ἱδρύσει κάτω ἀπό μια γέφυρα τῆς Νικομήδειας ὁ ἅγιος Βαβύλας. 84 ἦταν τά παιδιά πού φοιτοῦσαν στό χριστιανικό αὐτό σχολειό τοῦ Βαβύλα. Καί ἦταν πολύ συγκινητικό νά βλέπη κανείς τά παιδιά αὐτά νά ξεκινοῦν καί νά πηγαίνουν ἐκεῖ ν” ἀκούσουν τά λόγια τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά κάποιος εἰδωλολάτρης πρόδωσε τό κρυφό αὐτό σχολειό.
Πῆγε στό Μαξιμιανό καί κατάγγειλε τό γεγονός. Εἶπε, ὅτι κάποιος πού λέγεται Βαβύλας κάτω ἀπό τήν γέφυρα μαζεύει κρυφά τά παιδιά καί τά διδάσκει νά σέβωνται τόν Ἐσταυρωμένο καί νά ἀποστρέφωνται τούς Θεούς.
Ὁ αὐτοκράτορας διέταξε νά πᾶνε στρατιῶτες καί νά ἐρευνήσουν τό μέρος, κι ἄν βροῦν τέτοιο σχολειό, νά τό διαλύσουν, νά πιά-σουν τό χριστιανό δάσκαλο καί τούς μαθητάς καί νά τούς ὁδηγήσουν μπροστά του.
Οἱ στρατιῶτες ἐκτέ-λεσαν τή διαταγή. Πῆγαν, ἐρεύνησαν καί ἀνακάλυψαν τό κρυφό σχολειό.
Ἔπιασαν τό Βαβύλα καί τούς 84 μαθητάς. Καί νά τώρα ὅλοι μαζί, δάσκαλος καί μαθηταί, μπροστά στόν εἰδωλολάτρη αὐτοκράτορα. Δάσκαλος καί μαθηταί ἦταν ὅλοι ἀποφασισμένοι νά μήν ἀρνηθοῦν την πίστι τους. Στό Βαβύλα ἀπευθύνεται πρῶτα ὁ αὐτοκράτορας καί ὠργισμένος τόν ρωτάει:
Γιατί, Βαβύλα, εἶσαι τόσο πλανεμένος καί πιστεύεις ἕναν ἄνθρωπο, πού σταυρώθηκε καί πέθανε πάνω στό σταυρό; Γιατί δέν προσκυνᾶς τά εἴδωλα, πού προσκυνάει ὅλη ἡ οἰκουμένη;
Γιατί ξεγελᾶς τά παιδιά τῶν ἀνοήτων χριστιανῶν καί τά διδάσκεις νά μήν προσκυνοῦν τούς θεούς; … Αὐτές ἦταν οἱ κατηγορίες. Σ” αὐτές ὁ Βαβύλας ἀπάντησε:
– Οἱ θεοί πού προσκυνᾶνε οἱ εἰδωλολάτρες εἶνε δαιμόνια, ἐνῶ ὁ δικός μου Θεός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἶνε ὁ ἀληθινός Θεός, πού ἔκανε τόν οὐρανό καί τή γῆ.
Σεῖς ὅμως οἱ εἰδωλολάτρες εἶστε τυφλοί καί δέν βλέπετε τήν ἀλήθεια. Ὕστερα ἀπό τή θαρραλέα αὐτή ὁμολογία ὁ Μαξιμιανός διέταξε τέσσερις στρατιῶτες, νά χτυποῦν μέ πέτρες τά διάφορα μέρη τοῦ σώματος τοῦ ἁγίου.
Τό σῶμα κοκκίνισε ἀπό τό αἷμα. “Αλλά σ” αὐτή τήν κατάστασι ὁ Βαβύλας ἔμεινε πιστός καί δόξαζε τό θεό μεγαλοφώνως καί ἔλεγε:
– Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, σ’ εὐχαριστῶ, γιατί ἐμένα τόν γέροντα καί ἀδύνατο μέ ἐνίσχυσες, ὥστε νά ἀποδειχθῶ πιό ἰσχυρός ἀπό ἕνα βασιλιᾶ πού εἶνε νέος καί ἔχει τόση δύναμι.
Σύ, Χριστέ, ἐνισχύεις τούς μικρούς καί ἀδυνάτους τῆς γῆς, γιά νά νικοῦν τους μεγάλους καί ἰσχυρούς καί νά δοξάζεται τό ὄνομά σου τό ἅγιο…
Ὁ Μαξιμιανός τότε ἐξωργίστηκε περισσότερο καί διέταξε νά τόν ρίξουν στή φυλακή. Ὕστερα ὁ Μαξιμιανός στράφηκε πρός τά 84 παιδιά.
Στήν ἀρχή προσπάθησε μέ λόγια γλυκά νά τά κάνη νά ἀρνηθοῦνε τό Χριστό. – Παιδιά μου, τούς εἶπε, σάν μυαλωμένα ἀκοῦστε τά λόγια μου, θυσιάστε στούς Θεούς, κι ἐγώ θά σᾶς πάρω στά ἀνάκτορα, θά ζῆτε μαζί μου καί θά ἔχετε ὅλα τά ἀγαθά…
Στήν πρότασι αὐτή δύο ἀπό τά παιδιά, ὁ “Αμμώνιος καί ὁ Δονᾶτος, ἀπάντησαν καί εἶπαν: – Ἐμεῖς πιστεύουμε στό Χριστό καί ποτέ δέν θά θυσιάσουμε στούς θεούς σας, πού εἶνε κουφοί καί ἄλαλοι…
Ὁ βασιλιᾶς, πού δέν περίμενε μιά τέτοια ἀπάντησι ἀπό τά παιδιά, ἐξωργίστηκε καί ἄφησε τίς κολακεῖες καί διέταξε νά τά δείρουν πολύ καί νά τά ρίξουν στή φυλακή, καί νά τά ἀφήσουν χωρίς ψωμί καί τροφές γιά νά πεθάνουν ἀπό την πείνα.
Ἔπειτα διέταξε νά κρεμάσουν μπροστά στά μάτια τους τόν δάσκαλό τους, νά τόν χτυποῦν μέ νεῦρα βοδιῶν, καί νά καλοῦν τά παιδιά ἕνα – ἕνα μέ τή σειρά νά ἀρνηθοῦν τό Χριστό. Ἀλλά κανένα ἀπό τά παιδιά δέν ἀρνήθηκε τό Χριστό.
Τέλος ὁ Μαξιμιανός, βλέποντας τή μεγάλη ἐπιμονή τους, διέταξε νά θανατωθοῦν μέ τό ξίφος. Ὅταν δε ὅλοι ὡδηγοῦνταν στόν τόπο τῆς έκτελέσεως, ὁ Βαβύλας ἔψαλλε: «Ἰδού ἐγώ καί τά παιδία ἅ μοί ἔδωκεν ὁ Θεός».
Εἶνε ὁ ἅγιος μάρτυρας Βαβύλας. Πατρίδα του ἦταν ἡ Μικρά “Ασία.
Γεννήθηκε στή Νικομήδεια, πού ἦταν τότε μιά λαμπρή πόλις. Αὐτοκράτορας τότε στήν “Ανατολή ἦταν ἕνας φοβερός ἐχθρός τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ Μαξιμιανός.
Ἀπ” τό μυαλό τοῦ Μαξιμιανοῦ πέρασε ἡ ἰδέα, ὅτι θά κατώρθωνε νά ξερριζώση τό Χριστιανισμό. Μάταιη ἰδέα!
Διότι ὁ Χριστιανισμός δέν εἶνε ἕνα ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, ἀλλά εἶνε δένδρο οὐράνιο, πού τό φύτεψε ἐδῶ στή γῆ ὁ Χριστός καί τό πότισε μέ τό αἷμα του καί κανένας μά κανένας, οὔτε ἄνθρωπος οὔτε διάβολος, δέν θά μπορέση νά τό ξερριζώση.
Πέφτουν φύλλα, τσακίζονται κλαδιά, φαίνεται γυμνό τό δένδρο, ἀλλά ἡ ρίζα του μένει γερή καί σέ λίγο πάλι τό δένδρο γεμίζει ἄνθη καί καρπούς. Δένδρο ἀειθαλές.
Τήν ἐποχή αὐτή τοῦ διώκτου αὐτοῦ τοῦ Χριστιανισμοῦ ἔζησε ὁ ἅγιος Βαβύλας. Ἡ δουλειά του ἦταν δάσκαλος. Δάσκαλος ὄχι εἰδωλολάτρης, ἀλλά χριστιανός, πού προσπαθοῦσε νά φυτέψη μέσα στίς καρδιές τῶν παιδιῶν τό Χριστό.
Καί ἐπειδή ἡ χριστιανική διδασκαλία ἀπαγορευόταν, ὁ Βαβύλας μάζευε τά παιδιά σέ κάποιο μακρινό μέρος ἔξω ἀπό τήν πόλι. Ἐκεῖ, μακριά ἀπό τά μάτια τῶν εἰδωλολατρῶν, ὁ Βαβύλας δίδασκε.
Τό κρυφό αὐτό σχολειό τοῦ Βαβύλα μᾶς θυμίζει τά φοβερά χρόνια τῆς τουρκοκρατίας, πού καί τότε τά χριστιανόπουλα διδάσκονταν τή νύ χτα σέ μοναστήρια καί ἐξωκκλήσια μέ τό φῶς τοῦ καντηλιοῦ ἀπό εὐλαβεῖς ἱερεῖς «τά γράμματα, τοῦ Θεοῦ τά πράματα».
Ἕνα τέτοιο κρυφό σχολειό εἶχε ἱδρύσει κάτω ἀπό μια γέφυρα τῆς Νικομήδειας ὁ ἅγιος Βαβύλας. 84 ἦταν τά παιδιά πού φοιτοῦσαν στό χριστιανικό αὐτό σχολειό τοῦ Βαβύλα. Καί ἦταν πολύ συγκινητικό νά βλέπη κανείς τά παιδιά αὐτά νά ξεκινοῦν καί νά πηγαίνουν ἐκεῖ ν” ἀκούσουν τά λόγια τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά κάποιος εἰδωλολάτρης πρόδωσε τό κρυφό αὐτό σχολειό.
Πῆγε στό Μαξιμιανό καί κατάγγειλε τό γεγονός. Εἶπε, ὅτι κάποιος πού λέγεται Βαβύλας κάτω ἀπό τήν γέφυρα μαζεύει κρυφά τά παιδιά καί τά διδάσκει νά σέβωνται τόν Ἐσταυρωμένο καί νά ἀποστρέφωνται τούς Θεούς.
Ὁ αὐτοκράτορας διέταξε νά πᾶνε στρατιῶτες καί νά ἐρευνήσουν τό μέρος, κι ἄν βροῦν τέτοιο σχολειό, νά τό διαλύσουν, νά πιά-σουν τό χριστιανό δάσκαλο καί τούς μαθητάς καί νά τούς ὁδηγήσουν μπροστά του.
Οἱ στρατιῶτες ἐκτέ-λεσαν τή διαταγή. Πῆγαν, ἐρεύνησαν καί ἀνακάλυψαν τό κρυφό σχολειό.
Ἔπιασαν τό Βαβύλα καί τούς 84 μαθητάς. Καί νά τώρα ὅλοι μαζί, δάσκαλος καί μαθηταί, μπροστά στόν εἰδωλολάτρη αὐτοκράτορα. Δάσκαλος καί μαθηταί ἦταν ὅλοι ἀποφασισμένοι νά μήν ἀρνηθοῦν την πίστι τους. Στό Βαβύλα ἀπευθύνεται πρῶτα ὁ αὐτοκράτορας καί ὠργισμένος τόν ρωτάει:
Γιατί, Βαβύλα, εἶσαι τόσο πλανεμένος καί πιστεύεις ἕναν ἄνθρωπο, πού σταυρώθηκε καί πέθανε πάνω στό σταυρό; Γιατί δέν προσκυνᾶς τά εἴδωλα, πού προσκυνάει ὅλη ἡ οἰκουμένη;
Γιατί ξεγελᾶς τά παιδιά τῶν ἀνοήτων χριστιανῶν καί τά διδάσκεις νά μήν προσκυνοῦν τούς θεούς; … Αὐτές ἦταν οἱ κατηγορίες. Σ” αὐτές ὁ Βαβύλας ἀπάντησε:
– Οἱ θεοί πού προσκυνᾶνε οἱ εἰδωλολάτρες εἶνε δαιμόνια, ἐνῶ ὁ δικός μου Θεός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἶνε ὁ ἀληθινός Θεός, πού ἔκανε τόν οὐρανό καί τή γῆ.
Σεῖς ὅμως οἱ εἰδωλολάτρες εἶστε τυφλοί καί δέν βλέπετε τήν ἀλήθεια. Ὕστερα ἀπό τή θαρραλέα αὐτή ὁμολογία ὁ Μαξιμιανός διέταξε τέσσερις στρατιῶτες, νά χτυποῦν μέ πέτρες τά διάφορα μέρη τοῦ σώματος τοῦ ἁγίου.
Τό σῶμα κοκκίνισε ἀπό τό αἷμα. “Αλλά σ” αὐτή τήν κατάστασι ὁ Βαβύλας ἔμεινε πιστός καί δόξαζε τό θεό μεγαλοφώνως καί ἔλεγε:
– Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, σ’ εὐχαριστῶ, γιατί ἐμένα τόν γέροντα καί ἀδύνατο μέ ἐνίσχυσες, ὥστε νά ἀποδειχθῶ πιό ἰσχυρός ἀπό ἕνα βασιλιᾶ πού εἶνε νέος καί ἔχει τόση δύναμι.
Σύ, Χριστέ, ἐνισχύεις τούς μικρούς καί ἀδυνάτους τῆς γῆς, γιά νά νικοῦν τους μεγάλους καί ἰσχυρούς καί νά δοξάζεται τό ὄνομά σου τό ἅγιο…
Ὁ Μαξιμιανός τότε ἐξωργίστηκε περισσότερο καί διέταξε νά τόν ρίξουν στή φυλακή. Ὕστερα ὁ Μαξιμιανός στράφηκε πρός τά 84 παιδιά.
Στήν ἀρχή προσπάθησε μέ λόγια γλυκά νά τά κάνη νά ἀρνηθοῦνε τό Χριστό. – Παιδιά μου, τούς εἶπε, σάν μυαλωμένα ἀκοῦστε τά λόγια μου, θυσιάστε στούς Θεούς, κι ἐγώ θά σᾶς πάρω στά ἀνάκτορα, θά ζῆτε μαζί μου καί θά ἔχετε ὅλα τά ἀγαθά…
Στήν πρότασι αὐτή δύο ἀπό τά παιδιά, ὁ “Αμμώνιος καί ὁ Δονᾶτος, ἀπάντησαν καί εἶπαν: – Ἐμεῖς πιστεύουμε στό Χριστό καί ποτέ δέν θά θυσιάσουμε στούς θεούς σας, πού εἶνε κουφοί καί ἄλαλοι…
Ὁ βασιλιᾶς, πού δέν περίμενε μιά τέτοια ἀπάντησι ἀπό τά παιδιά, ἐξωργίστηκε καί ἄφησε τίς κολακεῖες καί διέταξε νά τά δείρουν πολύ καί νά τά ρίξουν στή φυλακή, καί νά τά ἀφήσουν χωρίς ψωμί καί τροφές γιά νά πεθάνουν ἀπό την πείνα.
Ἔπειτα διέταξε νά κρεμάσουν μπροστά στά μάτια τους τόν δάσκαλό τους, νά τόν χτυποῦν μέ νεῦρα βοδιῶν, καί νά καλοῦν τά παιδιά ἕνα – ἕνα μέ τή σειρά νά ἀρνηθοῦν τό Χριστό. Ἀλλά κανένα ἀπό τά παιδιά δέν ἀρνήθηκε τό Χριστό.
Τέλος ὁ Μαξιμιανός, βλέποντας τή μεγάλη ἐπιμονή τους, διέταξε νά θανατωθοῦν μέ τό ξίφος. Ὅταν δε ὅλοι ὡδηγοῦνταν στόν τόπο τῆς έκτελέσεως, ὁ Βαβύλας ἔψαλλε: «Ἰδού ἐγώ καί τά παιδία ἅ μοί ἔδωκεν ὁ Θεός».
Ἔτσι μαρτύρησε ἕνας δάσκαλος καί μαζί του 84 μαθηταί, καί ἄφησαν παράδειγμα γιά διδασκάλους καί μαθητάς.
Εἴθε ὅλοι οἱ διδάσκαλοι καί μαθηταί τῆς πατρίδος μας ἀπό τό ὑπέροχο παράδειγμα ἐκείνων καί μέσα στή σημερινή μας γενιά, γενιά ἀπιστίας καί διαφθορᾶς, νά μένουν ἀκλόνητοι στή χριστιανική πίστι καί ἀρετή.
Οἱ διδάσκαλοί μας νέοι Βαβύλαι καί οἱ μαθηταί ὅμοιοι μέ τούς 84 ἥρωας μαθητάς τοῦ κρυφοῦ σχολειοῦ τῆς Νικομήδειας.
Εἴθε ὅλοι οἱ διδάσκαλοι καί μαθηταί τῆς πατρίδος μας ἀπό τό ὑπέροχο παράδειγμα ἐκείνων καί μέσα στή σημερινή μας γενιά, γενιά ἀπιστίας καί διαφθορᾶς, νά μένουν ἀκλόνητοι στή χριστιανική πίστι καί ἀρετή.
Οἱ διδάσκαλοί μας νέοι Βαβύλαι καί οἱ μαθηταί ὅμοιοι μέ τούς 84 ἥρωας μαθητάς τοῦ κρυφοῦ σχολειοῦ τῆς Νικομήδειας.
