ο επικήδειος λόγος, ο οποίος εκφωνήθηκε κατά την εξόδιο ακολουθία του, από τον αοίδιμο Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Ιερόθεο Πετρίδη (+15 Μαρτίου 2010), διατελέσαντα Ιεροκήρυκα στις Ιερές Μητροπόλεις Δρυινουπόλεως, Κορίνθου και Μεσογαίας & Λαυρεωτικής, ο οποίος διατηρούσε πάντοτε στενούς πνευματικούς δεσμούς τόσο με τον μακαριστό Επίσκοπο Αρσινόης κυρό Στέφανο όσο και με την Ιερά Μονή του Αγίου Νεκταρίου Γαργηττού, αφού από το 2005 και κατά την τελευταία πενταετία της λειτουργικής και ιεροκηρυκτικής του δραστηριότητος ιερουργούσε ανελλιπώς σ’ αυτή.
Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος
Εκπαιδευτικός
ΛΟΓΟΣ ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΠΕΤΡΙΔΗ, ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΣΙΝΟΗΣ ΚΥΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΗ ΣΕΠΤΗ ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ
ΤΗΣ Α.Μ. ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΠΑΠΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ κ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΑΜΙΑΘΕΩΣ κ. ΙΩΑΚΕΙΜ
«Μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ’ ἄρτι. Ναί, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν˙ τά δέ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ’ αὐτῶν». (Ἀποκάλυψη Ἱωάννου 14,13).
Σεπτή τῶν ἁγίων ἀρχιερέων χορεία˙ σεβαστή βαρυπενθοῦσα Μοναστική Ἀδελφότης τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς˙ βαρυαλγοῦσα καί βαρυπενθοῦσα ὁμήγυρις. Ἡ στρατευομένη Ἐκκλησία ἀπώλεσεν ἕνα ἐπίλεκτον μέλος της. Ἔπεσεν ἐπί τῶν ἐπάλξεων διά νά εὑρεθῇ εἰς τήν θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν. Ἡ τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησία ἐστερήθη ἑνός ἐπιλέκτου ἀρχιερέως της, ἑνός ζηλωτοῦ καί ἀκαμάτου ἐργάτου. Ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Γαργηττοῦ ἀπώλεσεν τόν κτήτορά της, τόν δημιουργόν καί ἐμπνευστήν της, τόν ἀκαταπόνητον καί ἀεικίνητον ἐργάτην της, τό στήριγμα καί τό ἀγαλλίαμά της, αὐτήν τήν ψυχήν της. Αἱ ἐνταῦθα ἀσκούμεναι μοναχαί τόν σοφόν καί πεπειραμένον πνευματικόν πατέρα καί καθοδηγητήν. Οἱ προσκυνηταί τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς τόν ἔμπειρον καί σεμνόν διδάσκαλον τῆς πίστεως καί τῆς ἀρετῆς, τόν στοργικόν πατέρα καί ὁδηγόν. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ τόν ἐκλεκτόν καί ταπεινόν ἐπίσκοπον καί δεσπότην. Ποῖος ὅμως ὑπῆρξεν ὁ μακαριστός προκείμενος Ἐπίσκοπος; Ὁ κατά κόσμον Νικόλαος Παπαχαραλάμπους ἐγεννήθη εἰς Ζάτουναν Γορτυνίας τό 1916. Ἦτο υἱός εὐλαβοῦς ἱερέως. Μετά τά ἐγκύκλια μαθήματα εἰς τήν γενέτειράν του καί τήν Δημητσάναν ἔρχεται εἰς Ἀθήνας. Ἔνθερμος θιασώτης τῆς μοναστικῆς ζωῆς καί πολιτείας καί ἐπιθυμῶν σφόδρα νά ζήσῃ αὐτήν, μεταβαίνει εἰς Ἅγιον Ὄρος εἰς ἡλικίαν μόλις 17 ἐτῶν καί ἐντάσσεται εἰς τήν δύναμιν τῶν μοναχῶν τῆς Σκήτης τῆς Ἁγίας Ἄννης καί συγκεκριμένως εἰς τήν Καλύβην τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ὑπό τόν ἔμπειρον καί ὀνομαστόν πνευματικόν καί γέροντα Θεοδόσιον. Κατόπιν αὐστηρῆς ἀσκήσεως καί δοκιμασίας κείρεται μοναχός καί λαμβάνει τό ὄνομα Στέφανος. Διακριθείς διά τήν σεμνότητα καί τήν ἀρετήν του χειροτονεῖται διάκονος τό 1938 καί πρεσβύτερος τό 1945. Τό 1950 διωρίσθη Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου ἐπί τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου κυροῦ Κυπριανοῦ Πουλάκου. Τό 1953 ἀναλαμβάνει τήν Ἡγουμενίαν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Φαρμακολυτρίας Χαλκιδικῆς ὡς καί τήν διεύθυνσιν τῆς ὁμωνύμου Ἱερατικῆς Σχολῆς διατηρῶν συγχρόνως τήν Πρωτοσυγγελίαν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱερισσοῦ. Μετατεθέντος τό 1959 τοῦ Μητροπολίτου Ἱερισσοῦ κυροῦ Κυπριανοῦ εἰς Σπάρτην μεταβαίνει μετ’ αὐτοῦ ἐκεῖ καί ἀναλαμβάνει τήν Πρωτοσυγγελίαν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μονεμβασίας καί Σπάρτης. Κλονισθείσης τῆς ὑγείας του ἀναγκάζεται νά παραιτηθῇ καί ἔρχεται εἰς Ἀθήνας, ὅπου διορίζεται ὡς στρατιωτικός ἱερεύς εἰς τό 430 Στρατιωτικόν Νοσοκομεῖον ἕως τό 1968. Τό 1958 ἱδρύει καί θεμελιώνει τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Νεκταρίου Γαργηττοῦ, ὅπου καί εὑρισκόμεθα τήν στιγμήν αὐτήν. Ἐργάζεται ἀόκνως καί ἀκαταπαύστως διαθέτοντας καί τήν προσωπικήν του περιουσίαν διά τήν ἀνέγερσιν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς. Πρός ἀντιμετώπισιν τῶν πολλαπλῶν ἀναγκῶν τῆς νεοσυστάτου Ἱερᾶς Μονῆς ἐξασκεῖ καί τό ἔργον τῆς ἁγιογραφίας, τήν ὁποίαν ἐδιδάχθη εἰς Ἅγιον Ὄρος. Φιλόξενος εἰς τό ἔπακρον, καταδεκτικός καί ὁμιλητικός, πνευματικός συγκαταβατικός πρός τούς ἄλλους, ἀλλά αὐστηρός στόν ἑαυτόν του, μεταβάλλει γρήγορα τήν Ἱεράν Μονήν του εἰς μίαν πνευματικήν ὄασιν, ὅπου εὕρισκαν ξεκούραση καί ἀνακούφιση, γαλήνη καί ἡρεμία ὅσοι κατέφευγαν εἰς αὐτήν. Ὁ μακαριστός Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κυρός Νικόλαος ἐκτιμήσας τό ἔργον του καί τήν δραστηριότητά του τόν ἐκλέγει καί τόν χειροτονεῖ τό 1976 ἐπίσκοπον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ἀρσινόης. Αὐτός ὑπῆρξεν ὁ Ἀρσινόης Στέφανος, ὁ ὁποῖος ἄφησε τήν τελευταίαν του πνοήν μέσα στό μοναστήρι του στίς 26 Μαρτίου καί ἡ μακαρία ψυχή του φτερούγισε στήν ἀγκαλιά τοῦ Παναγάθου Θεοῦ, τόν Ὁποῖον ὑπηρέτησε πιστά καί ἀφοσιωμένα ψυχή τε καί σώματι ἐπί 55 συναπτά ἔτη. Εὐχόμεθα ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ὁ Ἐξουσιαστής τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ὁ «συντρίψας κράτος θανάτου καί ἀνοίξας ἀνθρώποις πύλας Παραδείσου» Σωτήρ ἡμῶν, τόν Ὁποῖον τόσον ἠγάπησε, νά ἀναπαύσῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων καί ἐν σκηναῖς δικαίων. Και εἰς μέν τούς κατά σάρκα συγγενεῖς του νά χαρίσῃ τήν ἐξ ὕψους ἐνίσχυσιν καί παρηγορίαν, εἰς δέ τήν ἀπορφανισθεῖσαν μοναστικήν ἐνταῦθα Ἀδελφότητα νά χαρίσῃ παρηγορίαν καί δύναμιν διά νά συνεχίσῃ ἀπρόσκοπα καί δημιουργικά τό ἔργον της μέσα εἰς τήν κοινωνίαν μας, τήν τόσον ἔχουσαν ἀνάγκην τοιούτων πνευματικῶν ὀάσεων. Τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Ἀρσινόης κυροῦ Στεφάνου αἰωνία ἡ μνήμη.
Ἀρχιμανδρίτης Ἱερόθεος Πετρίδης
Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
Κατά τήν ἐξόδιον ἀκολουθἰαν τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Ἀρσινόης κυροῦ Στεφάνου τῇ 27ῃ Μαρτίου 1994 παρέστησαν οἱ κάτωθι ἑπτά ἀρχιερεῖς:
1. Γόρτυνος καί Μεγαλουπόλεως Θεόφιλος (+9 Ὀκτωβρίου 2006)
2. πρώην Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου Παῦλος (+15 Ὀκτωβρίου 1995)
3. Κυθήρων Ἰάκωβος (+ Ἰουνίου 2009)
4. πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος (+16 Σεπτεμβρίου 2003)
5. Νύσσης Ἐλευθέριος (+5 Ἰανουαρίου 2012)
6. Δωδώνης Χρυσόστομος
7. Ταμιάθεως Ἰωακείμ
