Στο τέλος της ανάρτησης υπάρχει φωτογραφικό υλικό από τον εορτασμό του 2011 της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου, στο Καμάρι της Σαντορίνης. Η οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου καταγόταν από τήν Καππαδοκία καί έζησε τόν 9ον αιώνα μ.Χ., στά χρόνια τής βασίλισσας Θεοδώρας, η οποία αναστήλωσε τίς ιερές εικόνες. Διακρινόταν γιά τήν ευσέβειά της, τήν ευγενή ανατροφή της, καθώς καί γιά τήν εσωτερική καί εξωτερική της ωραιότητα, πού τήν έκαναν νά είναι περιζήτητη νύμφη. Εκείνη, όμως, επέλεξε τόν βίο τής ασκήσεως καί τής πλήρους αφιερώσεως στόν Θεό, τόν Ουράνιο Νυμφίο, καί εκάρη μοναχή στήν Ιερά Μονή τού Χρυσοβαλάντου, αφού
πρώτα διεμοίρασε στούς πτωχούς τήν περιουσία πού κληρονόμησε από τούς γονείς της.
Η αγία Ειρήνη αγάπησε αληθινά τόν Θεό καί τούς ανθρώπους, γι’ αυτό καί οι μοναχές, μετά τήν κοίμηση τής ηγουμένης, θεώρησαν ότι ήταν η καταλληλότερη γι’ αυτήν τήν διακονία καί, παρά τήν άρνησή της, τήν ανέδειξαν ηγουμένη. Τότε, «ετέθη ο λύχνος επί τήν λυχνίαν» καί εφώτισε τούς «εγγύς καί τούς μακράν». Πράγματι, υπήρξε φάρος φωτεινός πού οδήγησε πολλούς κοντά στόν Χριστό μέ τόν λόγο της καί τό παράδειγμά της. Ο Θεός τήν προίκισε μέ πολλά χαρίσματα. Μεταξύ αυτών καί μέ τό χάρισμα τής θαυματουργίας, διά τού οποίου ευεργέτησε καί ευεργετεί πολλούς ανθρώπους. Τά τέλη της ήσαν όντως οσιακά, αφού προέβλεψε τό τέλος τού επιγείου βίου της καί «ετελειώθη εν ειρήνη».
Ο βίος καί η πολιτεία της μάς δίνουν τήν αφορμή νά τονίσουμε τά ακόλουθα:
Πρώτον. Ο κάθε άνθρωπος είναι προικισμένος από τόν Θεό μέ ποικίλα χαρίσματα, φυσικά καί πνευματικά, ανάλογα μέ τήν δύναμή του καί τήν πνευματική του πρόοδο. Γι’ αυτό δέν υπάρχει άνθρωπος πού δέν έχει τά δικά του χαρίσματα, τά οποία καλείται νά αξιοποιήση γιά τήν δόξα τού Θεού καί τήν διακονία τών συνανθρώπων του. Τό καθένα από τά χαρίσματα αυτά είναι σάν τήν φλόγα στό τζάκι πού χρειάζεται συνεχή αναζωπύρωση, επειδή διαφορετικά θά ατονήση καί σιγά-σιγά θά σβήση. Ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας στόν μαθητή του Απόστολο Τιμόθεο, Επίσκοπο Εφέσου, τού υπενθυμίζει ότι πρέπει νά αναζωπυρώνη τό χάρισμα τής αρχιερωσύνης, τό οποίο έλαβε από τόν Θεό, διά τών χειρών τού Αποστόλου Παύλου: «δι έν αιτίαν αναμιμνήσκω σε αναζωπυρείν τό χάρισμα τού Θεού, ό εστιν εν σοί διά τής επιθέσεως τών χειρών μου» (Β' Τιμ. α', 6).
Όταν τό χάρισμα δέν αξιοποιήται καί δέν αναζωπυρώνεται, τότε σβήνει. Ωστόσο, όμως, παραμένει μιά μικρή σπίθα κρυμμένη κάτω από τήν στάκτη τής αδιαφορίας, τής αμέλειας καί τής αφροντισιάς, η οποία δέν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια γιά νά ανάψη, αλλά αρκεί νά παραμερίση κανείς τήν στάκτη καί νά φυσήξη επάνω στήν σπίθα τόν ζωογόνο αέρα τής προσευχής, τόν εμπλουτισμένο μέ τό άρωμα τής μετάνοιας καί τής κατά Χριστόν ζωής.
Τό κάθε χάρισμα είναι δώρο τού Θεού -αυτό άλλωστε φανερώνει καί η λέξη χάρισμα- καί γι’ αυτό δέν πρέπει νά τό ιδιοποιήται κανείς καί νά τό εκμεταλλεύεται πρός ίδιον όφελος καί γιά τήν δική του κενή δόξα, αλλά θά πρέπει νά τό αντιπροσφέρη στόν Δωρεοδότη καί μέ αυτόν τόν τρόπο νά γίνεται αιτία νά δοξάζεται ο Θεός. Άλλωστε, δέν έχουμε κάτι δικό μας, πού νά μή τό λάβαμε από τόν Θεό, αφού τού «Κυρίου η γή καί τό πλήρωμα αυτής». Επίσης, όταν ο άνθρωπος αντιπροσφέρη στόν Θεό τά δώρα Του, στήν πραγματικότητα τά λαμβάνει πίσω πολλαπλάσια. Π. χ. όταν προσφέρουμε στόν Ιερό Ναό τόν άρτο καί τόν οίνο, γιά νά μεταβληθούν στήν θεία Λειτουργία σέ Σώμα καί Αίμα Χριστού, στήν πραγματικότητα δέν προσφέρουμε στόν Θεό κάτι δικό μας, αλλά Τού προσφέρουμε τά δικά Του δώρα. Γι’ αυτό καί ο λειτουργός ιερέας, απευθυνόμενος στόν Θεό, λέγει: «τά σά εκ τών σών σοί προσφέρωμεν κατά πάντα καί διά πάντα». Τά προσφέρουμε στόν Θεό, αλλά καί πάλι μάς αντιπροσφέρονται καί μεταλαμβάνουμε «Σώματος καί Αίματος Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών καί εις ζωήν αιώνιον».
Όταν δεχόμαστε τά χαρίσματα πού μάς δίνει ο Θεός μέ ευγνώμονα διάθεση καί προσπαθούμε νά τά αξιοποιούμε πρός δόξαν Του, τότε αισθανόμαστε εσωτερική πληρότητα καί νόημα ζωής.
Δεύτερον. Πολλοί πιστοί, όταν αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα πού αφορά τούς ιδίους ή προσφιλή τους πρόσωπα, προσεύχονται μέ πόνο, ζητώντας από τόν Χριστό, τήν Παναγία Μητέρα Του καί τούς φίλους Του, τούς Αγίους, κάποιο θαύμα, προκειμένου γιά ανίατες ασθένειες, τίς οποίες η επιστήμη αδυνατεί νά θεραπεύση. Καί περιέρχονται Ναούς καί Μοναστήρια ζητώντας στήριγμα καί παρηγοριά. Βέβαια, δέν είναι κακό νά παρακαλή κανείς τό θαύμα, αλλά δέν πρέπει νά τό απαιτή καί νά εκβιάζη τόν Θεό, αλλά αφού τό ζητήσει, στό τέλος νά λέγη: «άς γίνη τό θέλημα τού Θεού επειδή ο Θεός μέ αγαπά καί ό,τι επιτρέπει νά συμβαίνη στήν ζωή μου είναι γιά τό πραγματικό μου συμφέρον» καί έτσι θά ειρηνεύη εσωτερικά. Δηλαδή, νά λέγη αυτό πού είπε καί ο Χριστός στήν Γεθσημανή στόν Θεό Πατέρα Του: «ει δυνατόν εστι, παρελθέτω απ εμού τό ποτήριον τούτο πλήν ουχ ως εγώ θέλω, αλλ ως σύ... ει ου δύναται τούτο τό ποτήριον παρελθείν απ εμού εάν μή αυτό πίω, γενηθήτω τό θέλημά σου» (Ματθ. κστ', 39, 42).
Αυτό πού έχει μεγαλύτερη σημασία από τό θαύμα είναι η σωτηρία μας, γιά τήν οποία πρέπει συνεχώς νά εργαζόμεθα, όπως εργάζεται γι’ αυτήν ο Θεός. Δηλαδή, νά συνεργαζόμαστε μέ τόν Θεό μέ τήν ελεύθερη θέλησή μας καί νά αγωνιζόμαστε νά ζούμε σύμφωνα μέ τό θέλημά Του. Άλλωστε, τό μεγαλύτερο θαύμα είναι η ειλικρινής μετάνοια καί η υπακοή στίς εντολές τού Θεού. Η πνευματική αναγέννηση τού ανθρώπου δέν γίνεται αυτόματα, ως διά μαγείας, αλλά απαιτείται αγώνας, κόπος, πόνος καί μεγάλη υπομονή, σύμφωνα μέ τό πατερικό λόγιο «δώσε αίμα, νά λάβης πνεύμα».
Εμείς, συνήθως, ζητάμε από τούς αγίους τό θαύμα κάποιας ανίατης ασθένειας γιά μάς ή γιά τά αγαπημένα μας πρόσωπα, γιά τήν παράταση τής βιολογικής ζωής. Αυτό, βέβαια, είναι πέρα γιά πέρα ανθρώπινο καί δείχνει τήν αγάπη μας, αλλά αυτό πού έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η υπέρβαση τού θανάτου, πού γίνεται μέ τήν αληθινή μετάνοια, καί η απόκτηση τής αιωνιότητας.
Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό από το αρχείο του Αρμενιστή οι οποίες είναι από το ξωκλήσι της Αγίας Ειρήνης που βρίσκεται στο Καμάρι της Σαντορίνης έτους 2011
Χρόνια Πολλά σε όσους και όσες εορτάζουν
