Μπροστά στο φάσμα της γενικευμένης κρίσης που διερχόμαστε πνευματικής, οικονομικής, οικογενειακής, προσωπικών σχέσεων, έχουμε και την σοβαρότητα του φαινομένου στον άλλοτε πιστό άνθρωπο και την απομάκρυνσή του από το Θεό, σε μία υφιστάμενη πλέον κρίση σχέσεως του ανθρώπου με το Θεό Πατέρα και Δημιουργό μας.
Σωστά μας είπαν, πως η ουσία της πνευματικής κρίσης είναι η απουσία νοήματος ζωής και ο εγκλωβισμός του ανθρώπου στο ευθύγραμμο παρόν, δηλαδή ο εγκλωβισμός του στο εγωκρατούμενο ένστικτο. Ένα παρόν δίχως μέλλον, χωρίς όραμα, καταδικασμένο στο ανιαρό και μονότονο. Επόμενο είναι μία απουσία νοήματος της ζωής να την οδηγεί σε κυνήγι ευδαιμονίας, σε αναζήτηση εγωιστικής απόλαυσης. Αυτή η απουσία συνιστά την πιο ριζική προσωπική ανθρώπινη κρίση. Σηματοδοτεί την υπαρξιακή του απουσία με όλες τις τραγικές συνέπειες, την ανικανότητά του να αντισταθεί σε ό,τι τον ευτελίζει.
Είναι πολύ σημαντικό να μην ξεχάσουμε πως είμαστε όντα καθ’ ομοίωσιν, δηλαδή, ό,τι κι αν γίνει, κυνηγάμε να μοιάσουμε σε κάτι. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι κάποιος δυνατός με ηρωϊκές επεμβάσεις θα καθορίσει τις επιλογές μας. Στον κόσμο που ζούμε, οι ήρωες μήτε χαϊδεύουν, μήτε κλαίνε, μήτε συμπονούν. Μόνο κατακτούν. Και τότε ; Ποιός θάναι αυτός ο ήρωας ; Η Εκκλησία δίνει την λύση. Η Εκκλησία είναι ένα σχολείο σχέσεως παιδιών μ’ έναν Πατέρα απύθμενης ταπείνωσης και νικητή κάθε μορφής εξουσίας. Όσο κρατιέται ζωντανή αυτή η εικόνα του Θεού, κρατιέται ζωντανό το όραμα μιας Βασιλείας με πολίτες που έχουν μάθει να ανήκουν και να αγωνίζονται για σκοπούς και όνειρα, που ξεπερνούν τα μικρά και στενά ατομικά τους όρια, το ψέμα και τον πανικό, ότι η ζωή είναι έναεγώ εξουσίας.
Για να τα πούμε τα πράγματα και με τόνομά τους, ας γνωρίζουμε ότι τα παιδιά εν πολλοίς στην πατρίδα μας, είναι είδος εν ανεπαρκεία και μοιραία είδος εν ανεπαρκεία είναι και οι καλοί πατεράδες. Συμβαίνει στα σπίτια, συμβαίνει στην Εκκλησία, συμβαίνει οπουδήποτε. Ο πειρασμός μή νομίζετε ότι καταλαβαίνει από ετικέτες χώρου, μήτε κάν από την ετικέτα “εκκλησία”. Καραδοκεί να μετατρέψει την οποιαδήποτε σχέση, ακόμη και την πιο “πνευματική”, σε σχέση εξουσίας. Καλό είναι όμως να θυμόμαστε ότι δυνατότερη κι από την πιο πικρή “πατρική” προδοσία στη ζωή αυτή στέκει η προσευχή “μη εισενέγκεις ημας εις πειρασμόν” προς τον Πατέρα πατέρων και υιών και μητέρων και θυγατέρων. Τι Του ζητάμε εκείνη την ώρα ; Να μην επιτρέψει ποτέ να ξεχάσουμε να Τον φωνάζουμε Πατέρα μου και να μη τον εγκαταλείψουμε.
Μόνο ο Θεός γνωρίζει πόσοι έχασαν το πρόσωπο του επουρανίου Πατέρα εξαιτίας λαθών και αστοχιών κάποιων επιγείων πατέρων. Πόσοι και πόσες δεν αναζήτησαν την….ωριμότητα και τη χειραφέτησή τους μέσα από τη ρήξη με τους προπάτορές τους. Ορφανές γενιές ορφάνεψαν τις επόμενες, μπλεγμένες στο παιχνίδι των ισορροποιών ανάμεσα στις αρχές και τη σχέση, στο δέον και το συναίσθημα, στην εξουσία και την τρυφερότητα. Οδυνηρές πορείες σε δρόμους αδιέξοδους, στρωμένους με τις καλύτερες των προθέσεων. Όποιος όμως συμφιλιώθηκε με τον Θεό-Πατέρα της θυσίας και της αποδοχής του ως παιδιού του Θεού, κράτησε και για το δικό του παιδί ανοιχτό τον δρόμο της συνάντησης με τον Πατέρα όλων μας και ξαναβρήκε και ο ίδιος τον άγγελο των παιδιάστικων χρόνων του, ώριμος πλέον να αποδεχθεί το δώρο της ζωής, έτοιμος να γεννήσει και να αναθρέψει υιούς και θυγατέρες με συνείδηση των ορίων τους, με αξιοπρέπεια και χριστιανική παιδαγώγηση, πολίτες της επερχομένης Βασιλείας.
Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή – Αρχιερατικού Επιτρόπου Καμπανίας
