Α.
Θαῦμα Μέγα: Μεταστροφὴ «Καθολικῆς»*
ΚΑΤΑ τὸ φετινὸ Πάσχα (1986) στὸ ῞Αγιον ῎Ορος, συνομιλούσαμε μὲ γείτονα εὐλαβῆ Γέροντα, ὀνόματι Μαρτινιανὸ (Καλύβη «῞Αγιοι Πάντες», στὴν Καψάλα, τῆς ῾Ι. Μονῆς Παντοκράτορος) καὶ ὁ λόγος κατέληξε περὶ συγχρόνων Θαυμάτων. ῾Η ἀφορμὴ ἦταν τὸ διαρκὲς Θαῦμα τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεώς μας τοῦ ῾Αγίου Φωτὸς τοῦ Παναγίου καὶ Ζωοδόχου Τάφου.Τότε ὁ Γέροντας Μαρτινιανὸς μᾶς ἀνέφερε καὶ τὸ ἑπόμενο πρόσφατο Θαῦμα τοῦ ῾Οσίου Παταπίου, τὸ ὁποῖο παραθέτουμε κατὰ τὴ διήγησή του.
• ῾Ο Γέροντας εἶχε συγγενὴ μετανάστη στὴ Δ. Γερμανία, ἀπὸ τὴν ὁποία πρὶν λίγα χρόνια ἐπέστρεψε ὡς συνταξιοῦχος. ῾
Ο συγγενής του ὀνομάζεται Γεώργιος Ζ. (προτιμᾶ ὁ ἴδιος ὁ Γ. ἀνωνυμία ἐπωνύμου) καὶ στὴ Γερμανία ἐνυμφεύθηκε Γερμανίδα σύζυγο «καθολική», χωρὶς ἐκείνη νὰ βαπτισθεῖ πρὶν μὲ τὸ ᾿Ορθόδοξο Βάπτισμα. ᾿Ετέλεσαν βέβαια γάμο σὲ ᾿Ορθόδοξο ῾Ι. Ναὸ καὶ τὰ δύο παιδιά τους τὰ ἐβάπτισαν μὲ τὸ ᾿Ορθόδοξο Βάπτισμα, ἀλλ᾿ ἡ σύζυγος παρέμεινε «καθολική», ἄν καὶ ἐκκλησιαζόταν καὶ σὲ ᾿Ορθοδόξους Ναούς.
᾿Αφοῦ ἐπέστρεψαν στὴν ῾Ελλάδα (εἶναι κάτοικοι Ν. Σμύρνης, ᾿Ενορία «῾Αγίου Σώστη»), τὸ καλοκαίρι τοῦ 1985 πῆγαν γιὰ παραθερισμὸ στὸ
Λουτράκι Κορινθίας καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἀνέβηκαν μιὰ μέρα καὶ στὴ Μονὴ τοῦ
῾Οσίου Παταπίου νὰ προσκυνήσουν τὸν ῞Οσιο.
Πρῶτος εἰσῆλθε στὸ ἱ. Σπήλαιο ὁ σύζυγος, ὁ ὁποῖος καὶ προσκύνησε τὸ ἱ. Λείψανο. ᾿Αλλ᾿ ἐνῶ εἰσῆλθε καὶ ἡ «καθολικὴ» σύζυγος καὶ ἐπλησίασε νὰ προσκυνήσει, εὑρέθηκε κάτω λιπόθυμη Τὴν ἔπιασε ἀμέσως στὰ χέρια του ὁ σύζυγος καὶ μὲ τὴ βοήθεια καὶ ἄλλων παρευρισκομένων Προσκυνητῶν τὴν ἔβγαλαν ἔξω καὶ τὴ βοηθοῦσαν νὰ συνέλθει.᾿Αφοῦ συνῆλθε, τὴν ἐρώτησαν τί τῆς συνέβη καὶ λιποθύμησε.
Κι ἐκείνη μὲ ἔκπληξη ἀπάντησε:
— «Καλά, δὲν εἴδατε, δὲν ἀκούσατε;
῾Ο ῞Αγιος μ᾿ ἔσπρωξε καὶ μοῦ εἶπε: Πῶς ἐσύ, αἱρετική, μὲ πλησιάζεις;».
Καὶ ἀπὸ τὴ στιγμὴ αὐτὴ μόνη της ἐζήτησε νὰ βαπτισθεῖ ᾿Ορθόδοξη, ὅπως καὶ βαπτίσθηκε ἔπειτα ἀπὸ σχετικὴ Κατήχησή της στὴν ᾿Ενορία της.
Τώρα πιὰ ὡς ᾿Ορθόδοξη ἐπισκέπτεται μὲ εὐλάβεια τὸ ἱ. Σπήλαιο τοῦ ῾Οσίου καὶ προσκυνεῖ τὸ ἱ. Λείψανο μὲ πόθο καὶ εὐγνωμοσύνη.
Γιατί, ἀφότου ἔλαβε τὸ ᾿Ορθόδοξο Βάπτισμα, αἰσθάνεται ἄλλος ἄνθρωπος!«῞Οταν προσεύχομαι», μᾶς εἶπε σὲ τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία, «αἰσθάνομαι τὸ Θεὸ δικό μου, Πατέρα μου, ἐνῶ πρὶν δὲν αἰσθανόμουν τίποτε. Τώρα ἀνάβω τὸ Καντήλι στὸ Εἰκονοστάσι, ἑτοιμάζω Πρόσφορο, μεταλαμβάνω, διαβάζω Βίους ῾Αγίων καὶ ἡ ψυχή μου αἰσθάνεται τὸ Θεὸ κοντά της.
Νά, πῶς νὰ σᾶς τὸ εἰπῶ; κάτι πολὺ διαφορετικὸ ἀπὸ πρίν, μιὰ βεβαιότητα ὅτι εἶμαι κοντὰ στὸ Θεό. Καὶ αὐτὸ τὸ ὀφείλω στὸν ῞Αγιο Πατάπιο, ποὺ τὸν εὐχαριστῶ».
(*)Μοναχοῦ Νικοδήμου Μπιλάλη (ἐπιμελ.), ῾Ιερὰ ᾿Ασματικὴ ᾿Ακολουθία τοῦ ῾Οσίου Πατρὸς ἡμῶν Παταπίου τοῦ Θαυματουργοῦ, μετὰ συντόμου βιογραφίας καὶ μερικῆς διηγήσεως θαυμάτων, σελ. 19-20, ἔκδοσις Βʹ, ἐν ᾿Αθήναις 1986
———————————————–
Β.
Μετά την αποφοίτησίν μου εκ της Μέσης Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως, το 1958, με εκάλεσεν ο Κύριος εις το Υπούργημα του οικογενειάρχου, μετά της συζύγου μου Μαρουλίας, το 1959. Τον Νοέμβριον του 1960 εισήχθην εις την Θεολογικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την 19 Νοεμβρίου 1961, δια χειρών του αειμνήστου Μητροπολίτου Κορινθίας Προκοπίου εισήλθον εις την Ιερωσύνην ως Διάκονος και το 1963 ως Πρεσβύτερος. Μου ενεπιστεύθη η Χάρις του Κυρίου , προς κατά Χριστόν ανατροφήν, τρία αγόρια. Τον Ανδρέαν το 1962, τον Φώτιον το 1965 και τον Νεκτάριον το 1970.
Την 21-12-1974, το εσπέρας, ο υιός μου Φώτιος, ενώ ευρίσκετο εις Φροντιστήριον Αγγλικών και επέστρεφεν εις το σπίτι, καθ’ οδόν εις τον παραλιακόν δρόμον της Πειραϊκής, εκτυπήθη θανατηφόρα από διερχόμενο αυτοκίνητον. Οι ιατροί του Νευροχειρουργικού τμήματος του Κρατικού Νοσοκομείου Πειραιώς διέγνωσαν: «Κάταγμα αριστεράς κροταφικής, ωτορραγία αριστερά, ημιπληγία αριστερά δυσκαμψία, διάστασις πλαγίων κόλπων, κώμα και κολύμβησις του μυελού τους εγκεφάλου εις το αίμα».
Ουδείς εκ των ιατρών ήτο δυνατόν να αφήσει ελπίδα ανανήψεως και πολύ περισσότερον θεραπείας. Παρέμενεν εις κωματώδην κατάστασιν επί 27 ημέρας. Τότε οι θεράποντες ήρχισαν να αποσύρουν τα σχετικά βοηθητικά μηχανήματά των, δηλώνοντες ότι δεν δύνανται να προσφέρουν άλλην ιατρικήν βοήθειαν, και μάλλον θα ηύχοντο να αποβιώση, παρά να διατηρηθή έτσι, «φυτόν», ή παντελώς, εις την καλυτέραν περίπτωσιν, παραλυτικόν.
Τότε η Μητέρα πρεσβυτέρα με σφιγμένην την καρδιά και χωρίς να μου πη τίποτε, επήγε εις το σπίτι να πάρη τα εξόδια σάβανά του, διότι, ως την είχον πληροφορήσει οι ιατροί, ο θάνατος ήτο υπόθεσις ωρών.
Σαν έφθασεν όμως εις το σπίτι, από την έκφρασίν της, ο υιός μας Ανδρέας, αντελήφθη ότι κάτι σοβαρόν συμβαίνει εις τον αδελφόν του.
Αμέσως μετά την αναχώρησιν της μητρός του δια το Νοσοκομείον, τρέχει έξω, σταματά ένα ΤΑΧΙ και παίρνοντας μαζί του τη γιαγιά του – Μητέρα της συζύγου μου – σπεύδουν εδώ, εις την Μονήν και το Ιερό Λείψανον του Οσίου Παταπίου, διότι τον αγαπούσαν και αγαπούν τον Όσιον, τα παιδιά μου, αφού από νήπια τα έφερνα εδώ εις τους δικούς μου παιδικούς Ιερούς τόπους. Εδώ, αφού προσκύνησαν με πολλήν θέρμην το Ιερόν Λείψανο, επήραν ένα βαμβάκι με λαδάκι από την Κανδήλα του Ιερού Λειψάνου και δύο κεράκια από το Σπήλαιον, ήλθαν αμέσως εις το Νοσοκομείον και μου λέγει ο Ανδρέας: «Σταύρωσε το παιδί, μπαμπά, και θα γίνει καλά, με την βοήθεια του Αγίου Παταπίου».
Κυριολεκτικά συγκλονισμένος, διότι ηυδόκησεν να με θυμηθή ο Όσιός μου σ’ εκείνην την δύσκολον δια το παιδί μου στιγμήν και σχεδόν τρέμων, με τα δάκρυα να αυλακώνουν το πρόσωπό μου, εσταύρωσα το …σχεδόν νεκρό παιδί μου! Και …Ω της απεραντοσύνης της αγάπης σου Κύριε, σε είκοσι (20) λεπτά της ώρας(!), δια πρώτην φοράν, μετά από 27 ημέρας, κινείται το παιδί, ανοίγει τα μάτια του! Με κοιτάζει. Με γνωρίζει! Μου σφίγγει το χέρι με το χέρι του! Και μου λέγει:
«Μπαμπά πονάω»!
Σκύβω πάνω του, το φιλώ στο πληγωμένο κεφαλάκι του και του ψιθυρίζω: «Θα γίνης καλά παιδί μου»! Τρέχουν οι γιατροί. Ξαναβάζουν σε λειτουργία τα μηχανήματά τους. Διαπιστώνουν: Συγκόλισιν των καταγμάτων, εκκαθάρισιν του εγκεφάλου από το αίμα, επαναλειτουργίαν των οργάνων! Πλήρης ανάνηψις!
Μετά δέκα ημέρας περίπου εξήλθομεν του Νοσοκομείου. Με συντηρητική φαρμακευτική αγωγή, επανήλθεν εις το Σχολείον του, Ε΄ Δημοτικού. Προήχθη κανονικώς. Την επομένην σχολικήν χρονιά ήτο πλήρως υγιής!
Και το θαύμα συνεχίζεται. Μόλις ετελείωσεν το Δημοτικόν Σχολείον (1976), μου είπεν: «Σαν ένα ευχαριστώ εις τον Θεόν, μπαμπά, θέλω να φοιτήσω εις την Ριζάρειον Εκκλησιαστικήν Σχολήν. Έτσι έγινε. Μετά έξ χρόνια (1982) αποφοίτησεν από την Ριζάρειον και μετά από εξετάσεις εισήχθη εις το Ποιμαντικόν Τμήμα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών(1983), απ’ όπου την 1-12-1987έλαβεν το πτυχίον του, με ΛΙΑΝ ΚΑΛΩΣ.
Παραλλήλως με τας σπουδάς του εκαλλιεργούσε ασκητικοπατερικάς μελέτας και κυρίως ησχολήθη με την διδασκαλίαν των Μυστικών Πατέρων, ιδίως του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού. Τον Σεπτέμβριον του 1990 ενεγράφη δια μεταπτυχιακάς σπουδάς, εις το Πανεπιστήμιον του DURHAM της Αγγλίας. Την 14-4-1991 εισήλθεν εις την Ιερωσύνην, χειροτονηθείς Διάκονος, την δε 5-7-1991, εορτή του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου, Πρεσβύτερος και έλαβε το οφφίκιον του Αρχιμανδρίτου, ως άγαμος Κληρικός, αφιερωθείς πλέον εις την Εκκλησίαν και την Ιεράν Επιστήμην!!
Αποσπάσματα από το βιβλίο του πρωτοπρεσβυτέρου Σωτηρίου Μακρυστάθη με τίτλο: «ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΠΑΤΑΠΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ» (σελ. 18-20)
Γ΄ ΕΚΔΟΣΙΣ : ΑΘΗΝΑΙ 1995
Β.
Μετά την αποφοίτησίν μου εκ της Μέσης Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως, το 1958, με εκάλεσεν ο Κύριος εις το Υπούργημα του οικογενειάρχου, μετά της συζύγου μου Μαρουλίας, το 1959. Τον Νοέμβριον του 1960 εισήχθην εις την Θεολογικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την 19 Νοεμβρίου 1961, δια χειρών του αειμνήστου Μητροπολίτου Κορινθίας Προκοπίου εισήλθον εις την Ιερωσύνην ως Διάκονος και το 1963 ως Πρεσβύτερος. Μου ενεπιστεύθη η Χάρις του Κυρίου , προς κατά Χριστόν ανατροφήν, τρία αγόρια. Τον Ανδρέαν το 1962, τον Φώτιον το 1965 και τον Νεκτάριον το 1970.
Την 21-12-1974, το εσπέρας, ο υιός μου Φώτιος, ενώ ευρίσκετο εις Φροντιστήριον Αγγλικών και επέστρεφεν εις το σπίτι, καθ’ οδόν εις τον παραλιακόν δρόμον της Πειραϊκής, εκτυπήθη θανατηφόρα από διερχόμενο αυτοκίνητον. Οι ιατροί του Νευροχειρουργικού τμήματος του Κρατικού Νοσοκομείου Πειραιώς διέγνωσαν: «Κάταγμα αριστεράς κροταφικής, ωτορραγία αριστερά, ημιπληγία αριστερά δυσκαμψία, διάστασις πλαγίων κόλπων, κώμα και κολύμβησις του μυελού τους εγκεφάλου εις το αίμα».
Ουδείς εκ των ιατρών ήτο δυνατόν να αφήσει ελπίδα ανανήψεως και πολύ περισσότερον θεραπείας. Παρέμενεν εις κωματώδην κατάστασιν επί 27 ημέρας. Τότε οι θεράποντες ήρχισαν να αποσύρουν τα σχετικά βοηθητικά μηχανήματά των, δηλώνοντες ότι δεν δύνανται να προσφέρουν άλλην ιατρικήν βοήθειαν, και μάλλον θα ηύχοντο να αποβιώση, παρά να διατηρηθή έτσι, «φυτόν», ή παντελώς, εις την καλυτέραν περίπτωσιν, παραλυτικόν.
Τότε η Μητέρα πρεσβυτέρα με σφιγμένην την καρδιά και χωρίς να μου πη τίποτε, επήγε εις το σπίτι να πάρη τα εξόδια σάβανά του, διότι, ως την είχον πληροφορήσει οι ιατροί, ο θάνατος ήτο υπόθεσις ωρών.
Σαν έφθασεν όμως εις το σπίτι, από την έκφρασίν της, ο υιός μας Ανδρέας, αντελήφθη ότι κάτι σοβαρόν συμβαίνει εις τον αδελφόν του.
Αμέσως μετά την αναχώρησιν της μητρός του δια το Νοσοκομείον, τρέχει έξω, σταματά ένα ΤΑΧΙ και παίρνοντας μαζί του τη γιαγιά του – Μητέρα της συζύγου μου – σπεύδουν εδώ, εις την Μονήν και το Ιερό Λείψανον του Οσίου Παταπίου, διότι τον αγαπούσαν και αγαπούν τον Όσιον, τα παιδιά μου, αφού από νήπια τα έφερνα εδώ εις τους δικούς μου παιδικούς Ιερούς τόπους. Εδώ, αφού προσκύνησαν με πολλήν θέρμην το Ιερόν Λείψανο, επήραν ένα βαμβάκι με λαδάκι από την Κανδήλα του Ιερού Λειψάνου και δύο κεράκια από το Σπήλαιον, ήλθαν αμέσως εις το Νοσοκομείον και μου λέγει ο Ανδρέας: «Σταύρωσε το παιδί, μπαμπά, και θα γίνει καλά, με την βοήθεια του Αγίου Παταπίου».
Κυριολεκτικά συγκλονισμένος, διότι ηυδόκησεν να με θυμηθή ο Όσιός μου σ’ εκείνην την δύσκολον δια το παιδί μου στιγμήν και σχεδόν τρέμων, με τα δάκρυα να αυλακώνουν το πρόσωπό μου, εσταύρωσα το …σχεδόν νεκρό παιδί μου! Και …Ω της απεραντοσύνης της αγάπης σου Κύριε, σε είκοσι (20) λεπτά της ώρας(!), δια πρώτην φοράν, μετά από 27 ημέρας, κινείται το παιδί, ανοίγει τα μάτια του! Με κοιτάζει. Με γνωρίζει! Μου σφίγγει το χέρι με το χέρι του! Και μου λέγει:
«Μπαμπά πονάω»!
Σκύβω πάνω του, το φιλώ στο πληγωμένο κεφαλάκι του και του ψιθυρίζω: «Θα γίνης καλά παιδί μου»! Τρέχουν οι γιατροί. Ξαναβάζουν σε λειτουργία τα μηχανήματά τους. Διαπιστώνουν: Συγκόλισιν των καταγμάτων, εκκαθάρισιν του εγκεφάλου από το αίμα, επαναλειτουργίαν των οργάνων! Πλήρης ανάνηψις!
Μετά δέκα ημέρας περίπου εξήλθομεν του Νοσοκομείου. Με συντηρητική φαρμακευτική αγωγή, επανήλθεν εις το Σχολείον του, Ε΄ Δημοτικού. Προήχθη κανονικώς. Την επομένην σχολικήν χρονιά ήτο πλήρως υγιής!
Και το θαύμα συνεχίζεται. Μόλις ετελείωσεν το Δημοτικόν Σχολείον (1976), μου είπεν: «Σαν ένα ευχαριστώ εις τον Θεόν, μπαμπά, θέλω να φοιτήσω εις την Ριζάρειον Εκκλησιαστικήν Σχολήν. Έτσι έγινε. Μετά έξ χρόνια (1982) αποφοίτησεν από την Ριζάρειον και μετά από εξετάσεις εισήχθη εις το Ποιμαντικόν Τμήμα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών(1983), απ’ όπου την 1-12-1987έλαβεν το πτυχίον του, με ΛΙΑΝ ΚΑΛΩΣ.
Παραλλήλως με τας σπουδάς του εκαλλιεργούσε ασκητικοπατερικάς μελέτας και κυρίως ησχολήθη με την διδασκαλίαν των Μυστικών Πατέρων, ιδίως του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού. Τον Σεπτέμβριον του 1990 ενεγράφη δια μεταπτυχιακάς σπουδάς, εις το Πανεπιστήμιον του DURHAM της Αγγλίας. Την 14-4-1991 εισήλθεν εις την Ιερωσύνην, χειροτονηθείς Διάκονος, την δε 5-7-1991, εορτή του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου, Πρεσβύτερος και έλαβε το οφφίκιον του Αρχιμανδρίτου, ως άγαμος Κληρικός, αφιερωθείς πλέον εις την Εκκλησίαν και την Ιεράν Επιστήμην!!
Αποσπάσματα από το βιβλίο του πρωτοπρεσβυτέρου Σωτηρίου Μακρυστάθη με τίτλο: «ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΠΑΤΑΠΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ» (σελ. 18-20)
Γ΄ ΕΚΔΟΣΙΣ : ΑΘΗΝΑΙ 1995
