Του Κώστα Ονισένκο (απόσπασμα από ρεπορτάζ)
Ο π. Προκόπιος βιώνει τα δρώμενα στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα τα τελευταία 17 χρόνια ως ιερέας στον ομώνυμο ιερό ναό. Τα μάτια του έχουν δει τη γειτονιά να αλλάζει από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, να γίνεται ένα μωσαϊκό φυλών με την έλευση και εγκατάσταση μεταναστών, πρώτα Αλβανών. Μετά ακολούθησαν Πολωνοί, Ρώσοι, Βούλγαροι, Κινέζοι και πιο πρόσφατα μετανάστες από το Μπανγκλαντές, Πακιστανοί και –κυρίως– Αφγανοί.
Ναι, έχει δεχθεί παράπονα από ενορίτες γι’ αυτήν την πανσπερμία, για ανάρμοστες συμπεριφορές, ο π. Προκόπιος αφουγκράζεται τον φόβο και την αγωνία όλων. Ωστόσο, όπως λέει στην «Κ», στηρίζει τους μετανάστες στον αγώνα τους να επιβιώσουν, αφού «αυτός είναι ο δρόμος της Εκκλησίας». Μάλιστα, ο ίδιος αρνήθηκε να «ηγηθεί» στη διαδήλωση που πραγματοποίησαν πρόσφατα κάτοικοι (και μη) του Αγ. Παντελεήμονα για την υποβάθμιση της περιοχής από την ασφυκτική παρουσία μεταναστών.
«Δεχθήκαμε απειλές και εκβιασμούς. Με έπαιρναν τηλέφωνο και απειλούσαν ότι θα μαζέψουν υπογραφές να με διώξουν από την ενορία. Τους είπα “διώξτε με”, αλλά δεν μπορώ να φερθώ διαφορετικά, έτσι δίδασκε ο Χριστός. Για μένα δεν είναι ξένοι, είναι άνθρωποι», λέει στην «Κ» με μειλίχιο ύφος. «Δεν κατηγορώ τους κατοίκους για την αγανάκτησή τους, κανείς δεν θέλει να ζει μέσα στην υποβάθμιση. Ωστόσο, δεν μπορούσα να συνταχθώ στη διαμαρτυρία τους γιατί δεν έπρεπε να γίνει έτσι, μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους. Υπάρχουν προβλήματα που πρέπει να λυθούν, αλλά χωρίς αυτοί οι άνθρωποι να σκεφτούν ότι δεν τους θέλουμε ή δεν τους συμπαθούμε».
Σύμφωνα με τον πατέρα Προκόπιο, μετά τη διαδήλωση της 24ης Νοεμβρίου, πολλοί από τους Αφγανούς εξαφανίστηκαν από την περιοχή, ενώ κάποιοι από αυτούς έπεσαν θύματα βίαιων επιθέσεων. Ο ίδιος, όπως και μέλη φιλανθρωπικών οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στην περιοχή, εξακολουθεί να στέκεται στο πλευρό των αναξιοπαθούντων ξενόφερτων. «Δεν έχουν καν κουβέρτες να ζεσταθούν αυτές τις ημέρες, εμείς προσπαθήσαμε να τους βοηθήσουμε προσφέροντάς τους, με τη βοήθεια της ΜΚΟ “Αλληλεγγύη”, τρόφιμα, ρούχα, κλινοσκεπάσματα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Εκείνο που με συγκίνησε ιδιαίτερα ήταν ο ενθουσιασμός τους όταν τους πήγαμε μέσα στις εορτές παιχνίδια για τα παιδιά, για τα παιδιά που έβλεπαν έως τώρα παχνίδια στα χέρια μόνο άλλων παιδιών. Τα μάτια τους έλαμπαν από χαρά, τα συναισθήματα που μας χάρισαν δεν περιγράφονται».
Συνομιλία με τον π. Προκόπιο
(από την Καθημερινή):
«Είναι υποχρέωση της εκκλησίας να βοηθήσει» «Ακουσα ότι σας έδωσαν διορία μία εβδομάδα, τι θα κάνετε;». «Εγώ δεν έχω να κάνω τίποτα. Υπέβαλα σήμερα την αναφορά μου στην Αρχιεπισκοπή. Αν μου δώσει οδηγίες να σταματήσουμε να φροντίζουμε απόρους, Ελληνες και ξένους, θα υπακούσω. Αλλά ως παπάς, δεν μπορώ να σταματήσω να βοηθάω». Ο πατέρας Προκόπιος μου λέει πώς η φωτιά στο υπόγειο του ναού «δεν ήταν στημένη, όπως ειπώθηκε. Στεγάζουμε έναν Ελληνα άπορο εκεί, ο άνθρωπος είχε ανάψει ένα κερί στο εικόνισμά του κι έπιασε φωτιά. Φροντίζω γύρω στα 140 άτομα. Οι 110 είναι Ελληνες και οι 40 ξένοι. Δεν είναι αλήθεια ότι βοηθάω μόνον τους ξένους. Επειτα, να σας πω κάτι άλλο; Είμαι 17 χρόνια εδώ, πριν έρθουν οι μετανάστες η πλατεία ήταν έρημος τόπος. Τώρα γέμισε με τα παιδιά τους που παίζουν στις κούνιες. »Να σας ρωτήσω το εξής: Λένε πώς οι ξένοι κάνουν όπου βρουν τις ανάγκες τους. Μα και Ελληνόπουλα να ήταν το ίδιο θα συνέβαινε, ξέρετε γιατί; Ο δήμος κρατάει κλειστές τις δημοτικές τουαλέτες, με το πρόσχημα ότι θα γίνουν κέντρο εμπορίας ναρκωτικών. Η αλήθεια είναι ότι απλώς δεν θέλει να πληρώνει έναν υπάλληλο να τις φροντίζει. Εγώ ο ίδιος, προσωπικά, πήγα και ζήτησα από διαμερισματικούς συμβούλους να μας φέρουν χημικές τουαλέτες έστω. Τίποτα δεν έγινε». Το καλύτερο ο πατέρας Προκόπιος το κρατάει για το τέλος: «Είδα με τα μάτια μου πολιτικές οργανώσεις υπέρ των μεταναστών από τη μια, πολιτικές οργανώσεις κατά των μεταναστών από την άλλη, και τα ΜΑΤ στη μέση. Τι πρέπει δηλαδή να κάνει η εκκλησία; Να πάει με τον ένα ή με τον άλλο. Με κανέναν δεν θα πάει. Δεν είναι δουλειά της εκκλησίας αυτή. »Η ουσία όμως είναι ότι όλος αυτός ο κόσμος έχει τα δίκια του, αλλά η οργή τους είναι προς τους 300 που κάθονται στη Βουλή. Υπάρχει αστυνόμευση στην περιοχή, αλλά ουσιαστικά η πολιτεία είναι απούσα. Βιώνουμε την παντελή απουσία του κράτους. Μαθαίνουμε ότι υπάρχουν νόμοι και διατάξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης όσον αφορά τους μετανάστες, αλλά στην Ελλάδα κανείς δεν ενδιαφέρεται να τα εφαρμόσει. Δίνει συγκεκριμένες οδηγίες η Ευρωπαϊκή Ενωση και η κρατική εξουσία αδιαφορεί. Γιατί να μην είναι εξοργισμένος ο κόσμος;». |
