Κυριακή Η΄ Ματθαίου. Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

(Ματθ. ιδ΄, 14-22)

Τό περιστατικὸ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα στὴν εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, συνέβη σὲ ἕναν ἐρημικὸ τόπο, μακριὰ ἀπὸ τὶς ἰουδαϊκὲς πόλεις. 

Ἐκεῖ ἀκριβῶς στὴν ἐρημιά,  πραγματοποιεῖται ἀπὸ τόν Κύριο τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων καὶ τῶν δύο ἰχθύων. 

Θαῦμα ἀσυνήθιστο καὶ περίεργο. Χιλιάδες ἄνθρωποι, ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιὰ εἶχαν συγκεντρωθεῖ γύρω ἀπὸ τόν Χριστὸ καὶ ζητοῦσαν νὰ θεραπεύση τούς ἀρρώστους. 

Συγχρόνως, ὅμως, ἡ ἐπιβλητικὴ παρουσία τοῦ Κυρίου ἀνάμεσα στὸ πλῆθος ἀποτελοῦσε ἐξαιρετικὴ εὐκαιρία γι’ αὐτούς.

Πράγματι, ἡ εὐχαρίστησή τους ἀπὸ τή διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ  καὶ ἀπὸ τά λόγια τῆς χάριτος ποὺ ἄκουγαν ἦταν τόσο μεγάλη, ὥστε ἔμειναν κοντά του μέχρις ὅτου ἄρχισε νὰ νυχτώνη, χωρὶς κἂν νὰ σκέφτονται ὅ,τι δήποτε ἄλλο. 

Κάποιοι ὅμως ἐπισήμαναν τό πρόβλημα. Εἶναι οἱ μαθητές, οἱ ὁποῖοι ἀνήσυχοι παροτρύνουν τόν Διδάσκαλο λέγοντάς Του: «Ὁ τόπος εἶναι ἐρημικός καὶ ἡ ὥρα περασμένη. Διῶξε τόν κόσμο νὰ πᾶνε στὰ χωριά, νὰ ἀγοράσουν τρόφιμα γιὰ νὰ φᾶνε».

Ὁ  Ἰησοῦς ὅμως δὲν ἀνησυχεῖ καὶ ἐντελῶς φυσιολογικὰ τούς ἀπαντᾶ: «Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ φύγουν, δῶστε τους ἐσεῖς νὰ φᾶνε». 

Οἱ ἀπόστολοι ἔκπληκτοι τοῦ λένε: «Δὲν ἔχουμε ἐδῶ παρὰ πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια». 

Τότε ὁ Κύριος τούς εἶπε: «Φέρτε μου τα ἐδῶ». 

Στὴ συνέχεια «λαβὼν τούς πέντε ἄρτους καὶ τούς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τόν οὐρανὸν εὐλόγησε». 

Εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Κύριος μὲ τήν εὐλογία Του ἀνταποκρίνεται στὶς ὑλικὲς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἀνταπόκριση Του εἶναι θετική. 

Μετὰ ἀπὸ λίγο ἄρχισε ἡ διανομὴ τῆς τροφῆς καὶ τά πλήθη «ἔφαγον καὶ ἐχορτάσθησαν».

Τό θαῦμα αὐτὸ εἶναι μιὰ ἀπάντηση σὲ ἐκείνους ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὶς ὑλικὲς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου παρὰ μόνο μιλάει γιὰ τήν ἄλλη ζωή. Ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος σημειώνει, ὅτι ὁ Κύριος «εἶδεν πολὺν ὄχλον καὶ εὐσπλαγχνίσθη». 

Αὐτὸ τό αἴσθημα τῆς λύπης γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τό πλῆθος, ποὺ μετὰ ἀπὸ λίγο θὰ πεινοῦσαν, ἔγινε ἀγάπη καὶ στοργή, ποὺ ἔβαλε σὲ κίνηση τήν δύναμη τοῦ Κυρίου  γιὰ νὰ θεραπεύση τούς ἀσθενεῖς καὶ νὰ χορτάση αὐτοὺς ποὺ πεινοῦσαν. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶναι ἀγάπη.  

Τά πρόσωπα καὶ τά πράγματα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου βρίσκονται πάντοτε κάτω ἀπὸ τήν προστατευτικὴ δύναμη τοῦ  Κυρίου. 

Ἐκεῖνος δὲν διέθεσε οὔτε ὑλικὰ μέσα γιὰ τὴ θεραπεία τῶν ἀσθενῶν, οὔτε κανένα οἰκονομικὸ πρόγραμμα γιὰ νὰ διαθρέψη αὐτοὺς ποὺ πεινοῦσαν. 

Χρησιμοποίησε ὅμως κάτι ἄλλο, πολὺ πιὸ σημαντικό, χρησιμοποίησε τήν εὐλογία Του.

Πράγματι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, σὰν ἐνέργεια πνευματική, ὑπάρχει ἀπὸ τήν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὅμως ἡ ὁλοκλήρωση αὐτῆς τῆς εὐλογίας στὸν κόσμο πραγματοποιεῖται μὲ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου. 

Ἀπὸ τήν ὥρα τῆς δημόσιας ἐμφάνισης τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσα στὸν κόσμο ὁ Θεὸς προσφέρει πλούσια καὶ εὐεργετικὴ τήν εὐλογία Του στοὺς ἀνθρώπους.

Δικαιολογημένα ὅμως μπορεῖ νὰ γεννηθῆ τό ἐρώτημα στὸν καθένα ἀπὸ μᾶς: «ποιὰ σχέση μποροῦν νὰ ἔχουν στὴν ἐποχὴ μας ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ χορτασμὸς τῶν ἀνθρώπων;» 

Τό ὑλιστικὸ καὶ ὀρθολογιστικὸ πνεῦμα τῶν σύγχρονων οἰκονομολόγων ζητάει νὰ ὑποτιμήση ἢ ἀκόμη καὶ νὰ καταργήση αὐτὴ τήν ἀναγκαιότητα τῆς Θείας σκέπης καὶ τῆς προστασίας. 

Πολλοὶ ἄνθρωποι ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τό ἴδιο ὑλιστικὸ πνεῦμα ἀπομακρύνονται ἀπὸ τήν πίστη στὴν ἀποτελεσματικότητα τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ καὶ ὁδηγοῦνται στὴν ἀπώλεια καὶ καταστροφή.

Στὸν καιρό μας συγκροτοῦνται οἰκονομικὰ συμβούλια καὶ ἐπιτροπές, διατυπώνονται σχέδια οἰκονομικά, συντάσσονται προϋπολογισμοὶ καὶ ἰσοζύγια καὶ τό μόνο ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ θεωρητικὴ πρόοδος τῆς ἐπιστήμης τῆς Οἰκονομίας. 

Ἔτσι τό φάσμα τῆς πείνας εἶναι πάντα μπροστὰ μας. Γιατί; 

Διότι οἱ ἄνθρωποι δὲν ἐπιζητοῦν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, παρὰ στηρίζονται στὰ δικὰ τους μέσα καὶ καταλήγουν σὲ πολέμους καὶ ἀφανισμούς.

Ἂν οἱ ἄνθρωποι πεινοῦν, φταῖμε ἐμεῖς. Φταίει ἡ ἀπουσία τῆς ἀγάπης, ἡ ὀλιγοπιστία μας καὶ οἱ ἀδυναμίες μας. 

Οἱ ψυχὲς μας, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, μοιάζουν μὲ τὴ γῆ. 

Ὅταν εἶναι καλλιεργημένες, πέρνουν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ὅπου ὅμως ὑπάρχουν «ἄκανθαι καὶ τρίβολοι» εἶναι κοντὰ ἡ κατάρα καὶ ἡ φωτιά. 

Ἡ πείνα καὶ ἡ δυστυχία εἶναι ἡ φυσικὴ συνέπεια τῆς τακτικῆς τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ὄχι μόνο δὲν ζητοῦν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τή διώχνουν στηριζόμενοι στὶς δικὲς τους δυνάμεις.

Πολλὰ περιστατικὰ ἀπὸ τὴ ζωή μᾶς διδάσκουν ὅτι ἄνθρωποι πολὺ πλούσιοι καὶ εὐκατάστατοι, ἐπειδὴ δὲν εἶχαν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἔγιναν ξαφνικὰ φτωχοὶ καὶ δυστυχισμένοι. 

Ἀντίθετα, ἄνθρωποι φτωχοί, ἀλλὰ τίμιοι καὶ πιστοὶ καὶ μὲ πολλὰ παιδιὰ στὴν οἰκογένεια τους, δὲν αἰσθάνθηκαν τήν ἔλλειψη τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν.  

Αὐτὴ τήν ἀλήθεια  ἐκφράζει τό ὡραιότατο τροπάριο τῆς ἀρτοκλασίας: «πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τόν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ».

Ὅσοι  ζητοῦν τόν Κύριο καὶ τήν εὐλογία Του γνωρίζουν πὼς νὰ ἐξασφαλίσουν ἐκεῖνα ποὺ τούς λείπουν καὶ, ὅταν ἀποκτήσουν περισσότερα ἀπὸ ὅσα τούς χρειάζονται, πάλι γνωρίζουν πὼς νὰ τά χρησιμοποιήσουν. 

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ γνωρίζει τήν ἀναγκαιότητα τῶν ὑλικῶν πραγμάτων γιὰ τούς ἀνθρώπους, δὲν παραλείπει πότε νὰ εὐχηθῆ γιὰ τήν ἐξασφάλισή τους καὶ νὰ τά εὐλογήση γιὰ τήν αὔξησή τους. 

Εὔχεται «ὑπὲρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς» καὶ ζητάει νὰ αὐξηθῆ τό ψωμὶ, τό κρασὶ καὶ τό λάδι σὲ ὁλόκληρη τὴ γῆ, ἀγαθὰ ἀπαραίτητα καὶ βασικὰ γιὰ τή διατροφὴ τοῦ ἀνθρώπου.

Ἂς σκεφθοῦμε πάλι τό σημερινὸ θαῦμα. 

Πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια χορταίνουν χιλιάδες ἀνθρώπους. 

Πῶς; 

Μὲ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. 

Τά μάτια τῆς πίστεως βλέπουν τό θαῦμα, τό ἀποδέχονται καὶ ἀπολαμβάνουν τό ἀποτέλεσμα. 

Ἐφ’ ὅσον ὅμως ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ εἶναι διαρκῶς μέσα στὴν Ἐκκλησία γιὰ ὅλους τοὺς πιστούς, θὰ πρέπει νὰ ἀποδώσουμε στὴν δική μας ἀδυναμία καὶ ὀλιγοπιστία  τήν ἔλλειψη τοῦ ἀποτελέσματος. 

Οἱ πιστοὶ καὶ συνειδητοὶ χριστιανοὶ εὐλογοῦνται ἰδιαίτερα  ἀπὸ τόν Θεὸ στὴ ζωή τους, ἀλλὰ γνωρίζουν πολὺ καλὰ ὅτι τά ὑλικὰ ἀγαθὰ δὲν εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς.

 Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ ἀναζήτηση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ  πνευματικὴ καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μας μὲ τά μέσα ποὺ μᾶς παρέχει ἡ ὀρθόδοξη πίστη μας. 

Στὴν προσπάθεια αὐτὴ πολὺ περισσότερο ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ μᾶς βοηθάει καὶ μᾶς ἀξιώνει νὰ προοδεύουμε στὸν δρόμο τῆς ἁγιότητος. 

Ἂς ζητοῦμε λοιπὸν πρῶτα τά πνευματικὰ ἀγαθὰ καὶ ἔπειτα τά ὑλικά. 

Πρῶτα ἡ ψυχή μας καὶ ἔπειτα τό ψωμί μας, γιὰ  νὰ δεχθοῦμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μπορέσουμε νὰ γίνουμε κληρονόμοι τῆς Οὐράνιας Βασιλείας καὶ μέτοχοι τῆς Θείας Χάριτος. Ἀμήν.

π. Π.Ι.Β. 

 http://imsk.gr

Κλικ στις ιστοσελίδες μας: Αρμενιστής, Εμείς και η Κοινωνία μας, Γιάννης Αργυρός Σαντορίνη