Βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος είναι όταν κανείς καταδικάζει τη σπλαχνική ενέργεια του Θεού και την αποδίδει στο διάβολο και σε πνεύματα πλάνης, ενώ είναι φανερό ότι η ενέργεια αυτή προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα.
Τα καλύτερα παραδείγματα που διαθέτουμε είναι στις Γραφές στον Ματ. 12, 22-32 και στον Μαρ. 3, 22-30.
Όταν ο Ιησούς θεράπευσε τον δαιμονισμένο κωφάλαλο, οι Φαρισαίοι που Τον μισούσαν,
όταν άκουσαν για τη σπλαχνική αυτή πράξη, είπαν:
«Αυτός δεν διώχνει τα δαιμόνια αλλιώς παρά με τη δύναμη του Βεελζεβούλ.»
Ο Ιησούς απάντησε πως έκανε αυτό τα θαύμα με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Είπε, «γι’ αυτό σα βεβαιώνω πως κάθε αμαρτία και προσβολή θα συγχωρηθεί, η προσβολή όμως κατά του Αγίου Πνεύματος δεν θα τους συγχωρηθεί.
Όποιος προσβάλει το Πνεύμα το Άγιο δεν θα συγχωρηθεί ποτέ, αλλά είναι ένοχος αιώνιας καταδίκης.»
Τα είπε αυτά γιατί έλεγαν πως έχει σατανικό πνεύμα.
Οι καρποί των μηνυμάτων της Αληθινής εν
Θεώ Ζωής και οι καρποί της ιεραποστολής είναι άφθονοι και πολλοί
άνθρωποι που τα μελετούν σωστά, βλέπουν ξεκάθαρα πως η πηγή τους είναι
το Άγιο Πνεύμα.
Αυτό σημαίνει πως όσοι συκοφαντούν τα μηνύματα της
Αληθινής εν Θεώ Ζωής, αν και διακρίνουν τα σημάδια του Αγίου Πνεύματος,
κινδυνεύουν να διαπράξουν βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος.
Τα μηνύματα της Αληθινής εν Θεώ Ζωής μου
δόθηκαν για να τα γράψω όχι από δική μου επιλογή, αλλά από επιλογή του
Θεού, και αφού Του είπα το «ναι», άρχισα να διακηρύττω παντού το Μήνυμά
Του και να καλώ τους πάντες σε μετάνοια. Δεν θα ήμουν ικανή από μόνη
μου να επιτελέσω αυτό το τεράστιο έργο, αν προερχόταν από μένα, αλλά τα
σημάδια δείχνουν πως τα μηνύματα προέρχονται από τον Θεό. (δες : www.
tlig. org)
Ο Θεός φροντίζει ο ίδιος για τα έργα Του, και γι’ αυτό το
Μήνυμά Του, παρά τα ύπουλα εμπόδια που στήνουν μπροστά του, συνεχίζει να
αυξάνεται και να μεγαλώνει.
Τα μηνύματα έχουν φτάσει στις τέσσερες
άκρες της γης και εξαπλώνονται, όπως Εκείνος το προείπε, από ένα
ποταμάκι που ήταν σε ποτάμι, και από ένα ποτάμι ξεχύνονται και γίνονται
ένας ωκεανός.
Κανένας δεν μπορεί να πολεμήσει τον Θεό.
Υπάρχουν πολλά
έκδηλα σημάδια, π.χ. η σταθερή αύξησή τους παρά τα εμπόδια, η
πολλαπλότητα των μεταστροφών και η ανακαίνιση της ψυχής, που αγγίζει
τους άπιστους και τους οδηγεί σε μετάνοια, κ.τ.λ.
Όλα αυτά είναι σημάδια
χάριτος, που δείχνουν πως τα μηνύματα προέρχονται από το Πνεύμα του
Θεού.
Υπάρχουν φανερά θαύματα θεραπείας που επιτελέστηκαν από το ίδιο
Πνεύμα και έχουν καταγραφεί.
Ωστόσο, ορισμένοι αγνοούν αυτά τα φανερά
σημάδια και προτιμούν να διακινδυνεύσουν να αμαρτήσουν κατά του Αγίου
Πνεύματος.
Ας δούμε λοιπόν εν συντομία κάποια παραδείγματα στην ιστορία
της θεολογίας, και μάλιστα της μυστικής θεολογίας, που υπογραμμίζουν
τον κίνδυνο αυτό.
Για να αρχίσουμε, υπάρχει μια
ενδιαφέρουσα παραπομπή στο καινούργιο βιβλίο που εκδόθηκε με τον τίτλο,
«Χριστιανική Προφητεία – η παράδοση στην αρχέγονη Εκκλησία» γραμμένο από
τον καθ. Νiels Christian Hvidt (εκδόσεις Oxford University Press), μέσα
στο οποίο ο τότε καρδινάλιος Ράτσιγκερ και αργότερα Πάπας, έγραψε τον
πρόλογο.
Το βιβλίο είναι βασισμένο στην διδακτορική διατριβή του καθ.
Hvidt και εξηγεί λεπτομερώς τον σκοπό της Χριστιανικής προφητείας, ποια η
ανάγκη της προφητείας αφού έχουμε την Αγία Γραφή και πώς να διακρίνουμε
την αληθινή από την ψεύτικη προφητεία.
Στο κεφάλαιο που τιτλοφορείται,
«Προφητεία στην αρχέγονη Εκκλησία» ο καθ. Hvidt γράφει τα ακόλουθα
σχετικά με τις νουθεσίες που δίνονται από μια σημαντική πηγή της Πρώτης
Εκκλησίας, την Αποστολική Διδαχή.
Η Διδαχή αυστηρά προειδοποιεί να μην
κρίνουμε όσους φέρουν τα σημάδια ότι είναι σταλμένοι από το Πνεύμα του
Θεού, αφού αυτό θα ισοδυναμούσε με βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος –
το μόνο ασυγχώρητο αμάρτημα (240).
Οι προφήτες έχαιραν τόσο μεγάλης
εκτίμησης, που ο συγγραφέας της Διδαχής νουθετεί τους πιστούς να μην
κρίνουν έναν αληθινό προφήτη.
«Και δεν θα δοκιμάσετε κανέναν προφήτη που
μιλάει με το Πνεύμα, κι ούτε θα τον κρίνετε. Γιατί κάθε αμάρτημα θα
συγχωρηθεί, αλλά αυτό το αμάρτημα δεν θα συγχωρηθεί.» (Λουκ. 13,10).
Όπως ορθά επισημαίνει ο G. Scholingen, το να κρίνει κανείς την
αυθεντικότητα ενός προφήτη είναι μια αναγκαία αλλά ιδιαίτερα δύσκολη
υπόθεση, επειδή οι προφήτες «έχουν στη διάθεσή τους ένα χάρισμα θεϊκής
προέλευσης, το οποίο είναι εν γένει ανεπηρέαστο από την ανθρώπινη
κριτική.» (241)
Όποιος δηλαδή μιλήσει εναντίον ενός αληθινού προφήτη
κινδυνεύει να διαπράξει αμάρτημα κατά του Αγίου Πνεύματος, αφού ο
αληθινός προφήτης μιλάει με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Να ποια
είναι μια σοβαρή επίπτωση της προφητείας για όσους έχουν επιφορτιστεί
μμε το έργο της διάκρισης: εκείνος που μιλάει εναντίον ενός αληθινού
προφήτη, μιλάει εναντίον του ίδιου του Πνεύματος του Θεού.
Αλλά αυτό δεν
σημαίνει πως δεν μπορούμε να αμφισβητούμε τους προφήτες.» (σ.86 στο
βιβλίο του καθ. Hvidt.)
Ο Θεός ενέπνευσε του αγίους για να εξηγήσουν τη βλασφημία με δικά τους λόγια, και παραθέτω εδώ μερικά παραδείγματα:
Τα λόγια του Αιώνιοu Πατέρα προς την Αγ.
Αικατερίνη της Σιένας είναι τα ακόλουθα: «Με αυτά και με άλλα αμαρτήματα
οι άνθρωποι παρασύρονται σε εσφαλμένη κρίση, όπως θα σου εξηγήσω
παρακάτω.
Σκανδαλίζονται συνεχώς από τα Έργα Μου, που είναι όλα δίκαια
και πραγματοποιούνται με τη δύναμη της αλήθειας μέσω της αγάπης και της
ευσπλαχνίας.
Με αυτή την εσφαλμένη κρίση, σε συνδυασμό με το δηλητήριο
του φθόνου και του εγωισμού, τα έργα του Υιού Μου έγιναν αντικείμενο
συκοφαντίας και άδικης κρίσης, ενώ οι εχθροί Του είπαν ψευδόμενοι:
«Αυτός ο άνθρωπος ενεργεί με τη δύναμη του Βεελζεβούλ.»
Έτσι λοιπόν,
άνθρωποι μοχθηροί, κυριευμένοι από τον εγωισμό, την ανηθικότητα, την
υπερηφάνεια, τη φιλαργυρία και το φθόνο, σκανδαλίζονται συνεχώς από
Μένα και από τους υπηρέτες Μου και τους κρίνουν σαν υποκριτικά
ενάρετους, γιατί η καρδιά τους είναι διεφθαρμένη και, με διεφθαρμένο το
αισθητήριό τους, το καλό τούς φαίνεται κακό και το κακό - δηλαδή το να
ζούνε μια ακατάστατη ζωή - τους φαίνεται καλό».
Αν κάποιος έχει πρόβλημα στο να δεχθεί
μια ιδιωτική ή προφητική αποκάλυψη, που τα έργα της υποδεικνύουν πως η
πηγή της είναι το Άγιο Πνεύμα, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να
μην την αγγίξει, όπως υποστηρίζει η Διδαχή.
Θα πρέπει να υπακούσουν σε
ό, τι είπε ο Χριστός στην Αγ. Γραφή και να μην κρίνουν, (Ματ. 7: 1, 2)
αλλά αντίθετα, να διακρίνουν το δένδρο από τον καρπό του, όπως είπε ο
Χριστός στον Ματ. 7: 18-20.
Να τι λέει ο Άγιος Συμεών:
«Αδελφοί και
πατέρες, όπως λέει ο πανάγιος Λόγος του Σωτήρα μας «Κάθε αμάρτημα θα
συγχωρηθεί στους ανθρώπους, αλλά εκείνος που βλασφημεί κατά του Αγίου
Πνεύματος δεν θα συγχωρηθεί, ούτε σε αυτόν τον αιώνα, ούτε στον
επόμενο.»
Ας ερευνήσουμε λοιπόν τι είναι βλασφημία κατά του Αγίου
Πνεύματος.
Βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος είναι το να αποδίδουμε τις
ενέργειες του Πνεύματος στο αντίπαλο πνεύμα, όπως λέει ο Μέγας
Βασίλειος.
Με ποιον τρόπο γίνεται αυτό;
Όταν βλέπει κανείς θαυματουργικά
έργα που έγιναν από το Άγιο Πνεύμα ή κάποιο άλλο θείο χάρισμα που έχει
δοθεί σε κάποιον από τους αδελφούς του δηλαδή, μεταμέλεια ή δάκρυα ή
ταπεινότητα ή θεία γνώση ή λόγια Σοφίας από τον ουρανό ή κάτι άλλο που
το Άγιο Πνεύμα χορηγεί σε όσους αγαπούν τον Θεό - και λέει ότι
προέρχονται από πλάνη του διαβόλου.
Βλασφημεί επίσης το Άγιο Πνεύμα
όποιος λέει ότι πλανώνται από τους δαίμονες εκείνοι οι οποίοι, ως υιοί
του Θεού, οδηγούνται από το Θείο Πνεύμα και εκτελούν τις εντολές του
Θεού και Πατέρα τους.
Αυτά έλεγαν παλιά και οι Εβραίοι κατά του Υιού
του Θεού.»
Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης γράφει:
«Με
το να μη δέχεται (το χάρισμα που δίνει ο Κύριος σε κάποιον), ο
χριστιανός φυλάγεται από τον κίνδυνο να ξεγελαστεί και να εκλάβει τα
τεχνάσματα του διαβόλου για θεϊκή έμπνευση και έτσι, «με το να δίνει
προσοχή σε πνεύματα πλάνης και σε δοξασίες δαιμονικές», αποδίδει θεϊκή
ενέργεια στους δαίμονες.
Όταν «δεν τα απορρίπτει» κανείς, αποφεύγει
άλλον ένα κίνδυνο - το να αποδώσει δηλαδή θεϊκή ενέργεια στους
δαίμονες και να υποπέσει στο αμάρτημα της βλασφημίας κατά του Αγίου
Πνεύματος», όπως οι Φαρισαίοι που διακήρυτταν ότι ο Χριστός «δεν
εκβάλλει τα δαιμόνια παρά με τη δύναμη του Βεελζεβούλ, του αρχηγού των
δαιμόνων».
Ο δεύτερος κίνδυνος είναι χειρότερος από τον πρώτο γιατί η
ψυχή συνηθίζει να απορρίπτει την θεία χάρη, να την απεχθάνεται, και
συνηθίζει τόσο πολύ να αντιστέκεται στον Θεό, που με τον τρόπο αυτό
καθορίζει τον εαυτό της σε μια κατάσταση παντοτινή, και έτσι το αμάρτημά
της δεν θα της συγχωρηθεί «ούτε σε αυτό τον κόσμο ούτε στον άλλο».
Ενώ
η ψυχή που αμέσως αναγνωρίζει το λάθος της, μέσω της μετάνοιας φτάνει
στη σωτηρία, αφού κανένα αμάρτημα δεν είναι ασυγχώρητο εκτός από εκείνο
για το οποίο δεν έχουμε μετανοήσει.»
Αν κάποιος έχει πρόβλημα να δεχθεί μια
ιδιωτική ή προφητική αποκάλυψη, που τα έργα της υποδεικνύουν πως η πηγή
της είναι το Άγιο Πνεύμα, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να μη την
αγγίξει, όπως υποστηρίζει η Διδαχή.
Θα πρέπει να υπακούσει στον Χριστό
που είπε μέσα στις Γραφές να μην κρίνουμε (Μτ.7: 1,2) αλλά μάλλον να
διακρίνουμε το δένδρο από τον καρπό του, όπως είπε στον Μτ. 7: 18-20.
Είναι επίσης ξεκάθαρο πως ο Χριστός
ενοχλείται από την ανθρώπινη δυσπιστία και ιδιαίτερα όταν συκοφαντούν τα
χαρίσματα που δίνει ο ίδιος σε επίλεκτες ψυχές.
Ο Χριστός ζήτησε από
την Αγ. Γερτρούδη να δημοσιοποιήσει και να κάνει γνωστά τα λόγια Του,
αλλά εκείνη δίσταζε φοβούμενη την δυσπιστία και την συκοφαντία. Και τότε
Εκείνος της είπε:
«όσο για τις καρδιές αυτές τις τόσο μοχθηρές που θα
θελήσουν να συκοφαντήσουν τα δώρα Μου, οι αμαρτίες τους θα πέσουν πάνω
στα κεφάλια τους, αλλά εσύ θα παραμείνεις άθικτη.»
Στον Μαρκ.16,14 η
Γραφή λέει: Όταν ο Ιησούς εμφανίστηκε στους έντεκα μαθητές καθώς
έτρωγαν, τους επέπληξε γιατί αμφέβαλλαν κι επέμεναν να μην πιστεύουν
αυτούς που τον είδαν αναστημένο.»
Αφού μερικοί ανησυχούν γι’ αυτό το
αμάρτημα (επειδή δεν συγχωρείται), ο π. John Abberton προσθέτει αυτή την
παράγραφο για να αποσαφηνίσει το γεγονός αυτό, γιατί δεν συγχωρείται –
"το άτομο δηλαδή που διαπράττει αυτό το αμάρτημα, παραμένει στην επιμονή
του και δεν γυρεύει να συγχωρηθεί.
Για να κυριολεκτήσουμε, όλες οι
αμαρτίες μπορούν να συγχωρηθούν αλλά τούτη εδώ, από τη φύση της, δεν
μπορεί, γιατί περιλαμβάνει αυτό που η Εκκλησία περιγράφει ως τελική
αμετανοησία, που σημαίνει την άρνηση να δεχθεί κανείς τη συγχώρηση και
την απόφαση να παραμείνει αμετακίνητος.
Το αμάρτημα αυτό μπορεί να το
διαπράξει κανείς όταν απορρίπτει το θείο Έλεος και παραδίδεται στην
απελπισία πως δεν μπορεί να σωθεί (όπως ο Ιούδας)."
Υπάρχουν βέβαια πολλά άλλα παραδείγματα
από τους πατέρες της Εκκλησίας και τους θεολόγους σχετικά με την
βλασφημία, όπως και από χαρισματικές ψυχές, στις οποίες έχει μιλήσει ο
Ιησούς Χριστός και δεν έχουν αγιοποιηθεί από την Εκκλησία, αλλά τα
λεγόμενά τους δεν διαφέρουν από αυτά των ανωτέρω Αγίων που ανέφερα και
από ό,τι είπε ο Ιησούς Χριστός στους Φαρισαίους.
Εν Θεώ,
Βασούλα
Βασούλα
