Θά μιλήσουμε, ἀγαπητοί μου, γιά ἕνα νεομάρτυρα, πού ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τή μνήμη του στίς 25 Ἰουνίου.
Ὁ νεομάρτυς ὀνομάζεται Γεώργιος. Πατρίδα του ἦταν ἡ Ἀττάλεια τῆς Μ. Ἀσίας. Ἡ γλῶσσα πού μιλοῦσαν τότε οἱ περισσότεροι κάτοικοι τῆς Ἀτταλείας ἦταν ἡ τουρκική. Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι ἦταν καί Τοῦρκοι. Γιατί ἡ γλῶσσα δέν εἶνε πάντοτε γνώρισμα θρησκείας καί πατρίδος. Στά μέρη τῆς Μ. “Ασίας, ὅπου κυριαρχοῦσαν οἱ Τοῦρκοι καί καταπίεζαν τόν ἑλληνικό πληθυσμό, λόγω τῆς πολυχρόνιας σκλαβιᾶς πολλοί εἶχαν ξεχάσει τήν ἑλληνική γλῶσσα καί μιλοῦσαν τήν τουρκική γλῶσσα. Ἡ γλῶσσα τους τουρκική, μά ἡ καρδιά τους χριστιανική καί ἑλληνική. Καί πόσο οἱ τουρκόφωνοι αὐτοί ἀγαποῦσαν τήν Ἑλλάδα καί λάτρευαν τό Χριστό, τό
ἀπέδειξαν σέ τόσες τραγικές περιπτώσεις. Προτίμησαν τό θάνατο, παρά νά ἀρνηθοῦν τό Χριστό καί τήν Ἑλλάδα.
Ἐκεῖ ὁ Γεώργιος, γιά νά βγάζη τό καθημερινό του ψωμί, ἄνοιξε ἕνα μικρό κατάστημα καί ἔκανε τόν καφεπώλη.
Ὁ νεομάρτυς ὀνομάζεται Γεώργιος. Πατρίδα του ἦταν ἡ Ἀττάλεια τῆς Μ. Ἀσίας. Ἡ γλῶσσα πού μιλοῦσαν τότε οἱ περισσότεροι κάτοικοι τῆς Ἀτταλείας ἦταν ἡ τουρκική. Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι ἦταν καί Τοῦρκοι. Γιατί ἡ γλῶσσα δέν εἶνε πάντοτε γνώρισμα θρησκείας καί πατρίδος. Στά μέρη τῆς Μ. “Ασίας, ὅπου κυριαρχοῦσαν οἱ Τοῦρκοι καί καταπίεζαν τόν ἑλληνικό πληθυσμό, λόγω τῆς πολυχρόνιας σκλαβιᾶς πολλοί εἶχαν ξεχάσει τήν ἑλληνική γλῶσσα καί μιλοῦσαν τήν τουρκική γλῶσσα. Ἡ γλῶσσα τους τουρκική, μά ἡ καρδιά τους χριστιανική καί ἑλληνική. Καί πόσο οἱ τουρκόφωνοι αὐτοί ἀγαποῦσαν τήν Ἑλλάδα καί λάτρευαν τό Χριστό, τό
ἀπέδειξαν σέ τόσες τραγικές περιπτώσεις. Προτίμησαν τό θάνατο, παρά νά ἀρνηθοῦν τό Χριστό καί τήν Ἑλλάδα.
Τί νά σέ κάνω νά μιλᾶς καί νά γράφης θαυμάσια τά ἑλληνικά, ἀλλά νά εἶσαι ἄθεος καί ἄπιστος καί μέ ὅσα λες καί κάνεις νά θέλης νά γκρεμίσης θρησκεία καί πατρίδα;
Βέβαια καλό θά εἶνε, ὅλοι πού κατοικοῦν σ” αὐτό τό μέρος πού λέγεται Ἑλλάς νά μιλᾶνε τήν ὡραία ἑλληνική γλῶσσα, σύμφωνα μέ τή συμβουλή τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, πού ἄνοιγε παντοῦ σχολεῖα γιά νά μάθουν ἑλληνικά.
Στά μέρη τῆς Ἀτταλείας γεννήθηκε ὁ νεομάρτυς Γεώργιος.
Οἱ γονεῖς του ἦταν πλούσιοι, πού διακρίνονταν γιά τήν εὐσέβεια τους. Ἔκτισαν μιά ὡραία Ἐκκλησία πρός τιμήν τῆς μεγαλομάρτυρος ἁγίας Αἰκατερίνης. Ὁ Γεώργιος ἦταν ἕνα χαριτωμένο ἀγοράκι, πού τό ἀγαποῦσαν πολύ οἱ γονείς του. “Αλλά, δυστυχῶς, τήν ἐποχή ἐκείνη τῆς τουρκοκρατίας οἱ χριστιανοί γονεῖς δέν ἐξουσίαζαν τά παιδιά τους. Τά ἐξουσίαζαν οἱ Τοῦρκοι. Ὅταν ἤθελαν, ἔπαιρναν μέ βία τά παιδιά ἀπό τήν ἀγκαλιά τῶν γονέων τους, τά περιέτεμναν καί τά ἔκαναν Τούρκους.
Αὐτά τά παιδιά γίνονταν οἱ περιβόητοι γενίτσαροι, πού σάν ἄγρια θηρία ἐπιτίθονταν κατά τῶν χριστιανῶν καί ἀποτελοῦσαν τή φοβερή στρατιωτική δύναμι τῶν Τούρκων. Οἱ ταλαίπωροι χριστιανοί γονεῖς ἔτρεμαν μήπως χάσουν τά παιδιά τους. Καί ὅσο μποροῦσαν τά ἔκρυβαν ἀπό τά μάτια τῶν Τούρκων. “Αλλά ὁ μικρός Γεώργιος μιά μέρα ξέφυγε ἀπό τήν ἐπίβλεψι τῶν γονέων του, ἀπομακρύνθηκε ἀπό τό σπίτι του καί περιπλανιόταν στούς δρόμους τῆς Ἀτταλείας.
Ἔτυχε τότε νά περνάη ἀπό τό δρόμο ὁ Τοῦρκος διοικητής τῆς περιφερείας, ὁ ἀγᾶς, εἶδε τό χαριτωμένο αὐτό ἀγοράκι, τό ἅρπαξε καί τό ἔφερε στό σπίτι του.
Ἐκεῖ μέ κολακεῖες ὁ ἀγᾶς τό ἔκανε νά ἀρνηθῆ τή θρησκεία τοῦ Χριστοῦ, νά δεχτῆ τήν περιτομή καί νά γίνη μωαμεθανός. Ἀπό Γεώργιος ἔγινε Μεχμέτης.
Οἱ γονεῖς του, πού δέν γνώριζαν τί συνέβη, νόμιζαν ὅτι ὁ μικρός εἶχε περιπλανηθῆ καί τόν ἀναζητοῦσαν νά τόν βροῦν. Μεγάλη ἦταν ἡ ἀγωνία τους.
Τέλος ἔμαθαν τή φρικτή εἴδησι, πώς ἔγινε Τοῦρκος. Πόσο ἔκλαψαν καί λυπήθηκαν!
Ζήτησαν τό παιδί τους, ἀλλά ὁ ἀγᾶς ὄχι μόνο δέν τό ἔδωσε, ἀλλά καί τοῦ ἔδωσε γιά γυναῖκα τήν κόρη του. Ἔτσι οἱ δυστυχισμένοι γονεῖς ἔχασαν κάθε ἐλπίδα καί ἔκλαιγαν τό χαμό του.
Στό σπίτι τοῦ ἀγᾶ ὑπηρετοῦσε μιά χριστιανή γυναῖκα. Τ” ὄνομά της Μαρία. Αὐτή ἦταν γνωστή στούς γονεῖς τοῦ Γεωργίου, οἱ ὁποίοι τήν παρακάλεσαν νά βρῆ κάποια εὐκαιρία καί νά ὑπενθυμίση στό Γεώργιο τήν καταγωγή του, ἴσως καί συγκινηθῆ.
Ἡ Μαρία βρῆκε εὐκαιρία, συζήτησε μέ τό Γεώργιο· τοῦ εἶπε, ὅτι οἱ γονεῖς του κλαῖνε καί θρηνοῦν γιά τό χαμό του. Τά λόγια αὐτά τῆς Μαρίας σάν ἐκλεκτός σπόρος ἔπεσαν στήν καρδιά τοῦ Γεωργίου καί ἔφεραν καρπό.
Ὁ Γεώργιος συγκινήθηκε καί ἀποφάσισε νά φύγη ἀπό τό σπίτι τοῦ ἀγᾶ. “Αλλά ἐπειδή ὁ ἀγᾶς ἦταν σκληρός ἄνθρωπος, φοβήθηκε μήπως ἐξαγριωθῆ καί κάνη κακό στούς γονεῖς του καί γενικά στούς χριστιανούς. Γι’ αὐτό ἔφυγε μέ τρόπο. Προσποιήθηκε, ὅτι θέλει νά πάη στή Μέκκα νά προσκύνηση, ὅπως ὅλοι οἱ μωαμεθανοί, τόν τάφο τοῦ Μωάμεθ.
Ὁ ἀγᾶς, ἀνύποπτος, τοῦ ἔδωσε τήν ἄδεια. “Αλλά ὁ Γεώργιος, ἀντί νά πάη στή Μέκκα, μαζί μέ τή χριστιανή Μαρία πῆγαν στά Ἱεροσόλυμα καί προσκύνησαν τά ἱερά προσκυνήματα. Ἔφθασε στήν ἱερά μονή τοῦ ἁγίου Σάββα, βρῆκε ἐκεῖ πνευματικό πατέρα, ἐξωμολογήθηκε τά ἁμαρτήματα του, πῆγε κατόπιν στόν Ἰορδάνη ποταμό, λούστηκε μέσα στά καθαρά νερά του, πῆρε θάρρος καί παρηγοριά καί ἀξιώθηκε ὕστερα ἀπό εἰλικρινή μετάνοια καί ἐξομολόγησι νά κοινωνήση τά ἄχραντα μυστήρια. Ἔτσι καί πάλι ἔγινε χριστιανός. Ἔμεινε στά Ἱεροσόλυμα δύο χρόνια. “Αλλά ἡ Μαρία, ἡ ὁποία τόν συνώδευε σάν πνευματική μητέρα, τόν συμβούλεψε ν” ἀλλάξουν τόπο, γιατί ὑπῆρχε φόβος ὁ ἀγᾶς νά τούς ἀναλύψη, καί τότε κι ἡ ἴδια θά κινδύνευε, ἐπειδή βοήθησε στή φυγή του. Ἔφυγαν λοιπόν ἀπό τά Ἱεροσόλυμα καί ἦρθαν καί κατοίκησαν σέ μιά πόλι τῆς Μ. “Ασίας, στόν Τσεσμέ.
Ἐκεῖ ὁ Γεώργιος, γιά νά βγάζη τό καθημερινό του ψωμί, ἄνοιξε ἕνα μικρό κατάστημα καί ἔκανε τόν καφεπώλη.
Σέ λίγο, ὡς χριστιανός, ἦρθε σέ κανονικό γάμο μέ χριστιανή κόρη, τήν Ἑλένη.
Ζοῦσε ἥσυχη καί χριστιανική ζωή. “Αλλά τόν καιρό ἐκεῖνο ἔγινε ἡ ἐπανάστασις τοῦ 1821. Μεγάλη ἀναστάτωσις καί ταραχή ἔγινε. Οἱ Τοῦρκοι μέ τή βία ἐπιστράτευαν τούς χριστιανούς.
Ὁ Γεώργιος, ἐπειδή γνώριζε καλά τήν τουρκική γλῶσσα, προσελήφθη ὡς ἱπποκόμος στό διοικητήριο τῆς πόλεως. Κανείς δέν γνώριζε τήν ἱστορία του. “Αλλά ξαφνικά διαδόθηκε, ὅτι ἐρχόταν στόν Τσεσμέ ὁ ἀγᾶς διοικητής τῆς Ἀτταλείας, γιά νά περάση στήν ἀπέναντι Χίο, νά πνίξουν τήν ἐπανάστασι καί νά καταστρέψουν τό νησί (ὅπως καί τό κατέστρεψαν).
Οἱ χριστιανοί τῆς πόλεως μέ τήν εἴδησι, ὅτι ἔρχονται τουρκικά στρατεύματα, κρύφτηκαν σέ σπίτια συμπαθούντων ὀθωμανῶν.
Αὐτό συμβούλευαν καί τόν Γεώργιο νά κάνη. “Αλλά ἡ καρδιά του καιγόταν ἀπό τόν πόθο τοῦ μαρτυρίου. Γι’ αὐτό, ὅταν ἦρθε ὁ ἀγᾶς τῆς Ἀτταλείας, ὁ Γεώργιος ἔτρεξε νά τόν ὑποδεχθῆ καί κράτησε τά χαλινάρια τοῦ ἀλόγου του γιά νά κατέβη.
Ὁ ἀγᾶς στήν ἀρχή δέν τόν γνώρισε. “Αλλά ὅταν τόν παρατήρησε προσεκτικά, τόν γνώρισε καί ἐπέπληξε τό διοικητή τοῦ Τσεσμέ, γιατί σέ μιά τέτοια περιφρονητική θέσι εἶχε βάλει τό γαμπρό του. Ὁ ἀγᾶς διέταξε νά φέρουν μπροστά του τόν Γεώργιο.
– Μεχμέτ, τοῦ λέει ὁ ἀγᾶς, γιατί μέ ἀπάτη ἔφυγες ἀπό τό σπίτι μου; Γιατί ἐγκατέλειψες τή γυναῖκα σου καί τό παιδί σου;
–Δέν εἶμαι Μεχμέτ, τοῦ ἀπαντᾶ, ὀνομάζομαι Γεώργιος καί χριστιανός θά πεθάνω!
Μάταια ὁ ἀγᾶς προσπάθησε νά τόν κερδίση. Ὁ Γεώργιος ἔμεινε ἀνένδοτος. Ὁ ἀγᾶς τότε ὠργίστηκε καί διέταξε νά τόν κλείσουν στή φυλακή καί νά τόν δείρουν δυνατά, μήπως ἀλλάξη γνώμη.
Στή φυλακή τόν ἐπισκέφθηκε ἕνας ἀνώτερος ἀξιωματικός, πού τόν συμβούλεψε ν” ἀρνηθῆ τό Χριστό καί νά γίνη πάλι Τοῦρκος, καί τότε θἄχη ὅλα τ” ἀγαθά.
Ἄρχισαν τά φρικτά βασανιστήριά του. “Αλλά ὁ Γεώργιος, παρ” ὅλους τούς πόνους πού αἰσθανόταν, παρέμενε ἀκλόνητος καί προκαλοῦσε τό θαυμασμό ὅλων.
Τέλος, στίς 25 “Ιουνίου τοῦ 1823, στήν πλατεῖα τού Τσεσμέ, μπροστά σέ χιλιάδες κόσμο, οἱ Τοῦρκοι ἀπαγχόνισαν τόν μάρτυρα. Τελευταῖες του λέξεις ἦταν: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ σου».
Ἕνας καφεπώλης νεομάρτυρας. Ἀπόδειξις ὅτι κανένα ἐπάγγελμα, ὅταν ἀσκῆται μέ τιμιότητα, δέν ἐμποδίζει νά εἶνε κάποιος φλογερός χριστιανός.
