Ανοίγουμε κάποια μέρα τα μάτια μας στο φως, στον ήλιο, στις υποσχέσεις που μας περιβάλλουν, και από τότε χωρίς σταματημό
ξεχυνόμαστε σε ένα σκληρό αγώνα, πρώτα να μάθουμε να βαδίζουμε, να
διαβάζουμε ύστερα, να λύνουμε αλγεβρικές εξισώσεις αργότερα, αγώνας για
την οικογένεια, αγώνας για την επικράτηση και την όσο το δυνατόν πρόοδό
μας σε υψηλότερο επίπεδο.
Ποτέ δεν αφήνουμε τα όπλα του αγώνα μας, αν και πολλές φορές νιώθουμε τόσο κουρασμένοι και απογοητευμένοι.
Και
όταν άλλοι αναλαμβάνουν το έργο να μας μεταφέρουν στην τελευταία μας
κατοικία, κανείς δεν μπορεί να πει πως ο αγώνας μας βρήκε τη δίκαιη
αμοιβή του.
Μα γιατί;
Εάν
αυτό δεν γίνει και σπαταλήσουμε τη ζωή μας ολόκληρη μέσα στα μάταια του
κόσμου τούτου, φυσικό είναι να νιώθουμε ανικανοποίητοι, πεινασμένοι και
διψασμένοι και να αναρωτιόμαστε «γιατί ήρθαμε στον κόσμο αυτό;»
Η
αποστολή του ανθρώπου δεν εξαντλείται με τη δημιουργία οικογένειας,
ενός καλού ονόματος ή κάποιων προσφορών για το αγαθό του συνόλου.
Η
ζωή στον κόσμο τούτο αποβλέπει στο να γνωρίσουμε τον Θεό και την αγάπη
Του, να μπούμε μέσα στο σχέδιό Του για τη σωτηρία μας και για τη δόξα
μας κοντά Του και μέσα στο θέλημά Του.
Δεν έχει σημασία σε ποια ηλικία βρισκόμαστε.
Κάποτε θα φθάσουμε κι εμείς στη δύση.
Δεν πρέπει να περιμένουμε να φθάσουμε εκεί.
Από τώρα πρέπει να ενδιαφερθούμε να γνωρίσουμε τον Θεό και την αγάπη Του.
