ΑΠΟΨΕ, ἀγαπητοί μου, καθὼς βρισκόμαστε στὴν περίοδο τῆς ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, εἶνε ἡ τρίτη (Γ΄) στάσις τῶν Χαιρετισμῶν καὶ θὰ ἑρμηνεύσουμε τὸν χαιρετισμὸ ποὺ λέει· «Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα· χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ2). Παρακαλῶ δῶστε προσοχή.
Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, εἶνε προικισμένος ἀπὸ τὴν ἁγία Τριάδα μὲ πολλὰ χαρίσματα. Ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα εἶνε ὁ νοῦς. Πές μου τί σκέπτεσαι, νὰ σοῦ πῶ ποιός εἶσαι.
Πρὸ τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων ἡ σκέψι τους ἦταν διαρκῶς στὸ Θεὸ καὶ εἶχαν τὸ προνόμιο νὰ συνομιλοῦν ἀμέσως μαζί του. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε, τότε τὸ κάλλος του ἀμαυρώθηκε καὶ ἡ σκέψι σκοτίστηκε. Οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν «σάρκες» (Γέν. 6,3). Δὲν σκέπτονται πλέον τὰ μεγάλα καὶ
ὑψηλά· σκέπτονται τὰ χαμηλὰ καὶ εὐτελῆ, τὰ γάστρια καὶ τὰ ὑπογάστρια κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο.
Ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτὲς δημιουργήθηκε καὶ ἄρχισε νὰ λειτουργῇ ἡ ἀνθρώπινη φιλοσοφία. Ὁ ἄνθρωπος μὲ σκοτισμένο τὸ νοῦ διανοεῖται, ἐρευνᾷ, ἐξετάζει, ἐπινοεῖ πολλὰ καὶ διάφορα πράγματα. Τὴν πορεία τῆς ἀνθρωπίνης διανοήσεως ἐκθέτει ἡ ἱστορία τῆς φιλοσοφίας, γιὰ τὴν ὁποία τόσα ἔχουν γραφῆ παγκοσμίως. Σωστὰ εἶπαν, ὅτι ἡ ἐξέλιξι τῆς φιλοσοφίας εἶνε ἡ ἱστορία τῶν ἀνθρωπίνων πλανῶν. Θέλετε παραδείγματα; Ὁ Πυθαγόρας, ἕνας ἀπὸ τοὺς πρὸ Χριστοῦ φιλοσόφους, δίδασκε τοὺς μαθητάς του – τί; νὰ μὴν τρῶνε κουκιά. Γιατὶ στὰ κουκιά, λέει, στὰ ξερὰ κουκιά, ἀναπτύσσονται ζῳύφια, στὰ ὁποῖα κατοικοῦν ψυχές! πίστευε δηλαδὴ στὴ μετεμψύχωσι ἢ μᾶλλον μετενσάρκωσι. Ἄλλος δίδασκε ὅτι, ἀφοῦ οἱ μηχανὲς δὲν μποροῦν νὰ κινηθοῦν μόνες τους, ἄρα πρέπει νὰ ὑπάρχουν δοῦλοι! Κι ἄλλα πολλὰ ἀνόητα εἶπαν. Θὰ ἔλεγε κανείς, ὅτι δὲν ὑπάρχει βλακεία ποὺ νὰ μὴν τὴν εἶπαν οἱ φιλόσοφοι.
Πρὸ τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων ἡ σκέψι τους ἦταν διαρκῶς στὸ Θεὸ καὶ εἶχαν τὸ προνόμιο νὰ συνομιλοῦν ἀμέσως μαζί του. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε, τότε τὸ κάλλος του ἀμαυρώθηκε καὶ ἡ σκέψι σκοτίστηκε. Οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν «σάρκες» (Γέν. 6,3). Δὲν σκέπτονται πλέον τὰ μεγάλα καὶ
ὑψηλά· σκέπτονται τὰ χαμηλὰ καὶ εὐτελῆ, τὰ γάστρια καὶ τὰ ὑπογάστρια κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο.
Ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτὲς δημιουργήθηκε καὶ ἄρχισε νὰ λειτουργῇ ἡ ἀνθρώπινη φιλοσοφία. Ὁ ἄνθρωπος μὲ σκοτισμένο τὸ νοῦ διανοεῖται, ἐρευνᾷ, ἐξετάζει, ἐπινοεῖ πολλὰ καὶ διάφορα πράγματα. Τὴν πορεία τῆς ἀνθρωπίνης διανοήσεως ἐκθέτει ἡ ἱστορία τῆς φιλοσοφίας, γιὰ τὴν ὁποία τόσα ἔχουν γραφῆ παγκοσμίως. Σωστὰ εἶπαν, ὅτι ἡ ἐξέλιξι τῆς φιλοσοφίας εἶνε ἡ ἱστορία τῶν ἀνθρωπίνων πλανῶν. Θέλετε παραδείγματα; Ὁ Πυθαγόρας, ἕνας ἀπὸ τοὺς πρὸ Χριστοῦ φιλοσόφους, δίδασκε τοὺς μαθητάς του – τί; νὰ μὴν τρῶνε κουκιά. Γιατὶ στὰ κουκιά, λέει, στὰ ξερὰ κουκιά, ἀναπτύσσονται ζῳύφια, στὰ ὁποῖα κατοικοῦν ψυχές! πίστευε δηλαδὴ στὴ μετεμψύχωσι ἢ μᾶλλον μετενσάρκωσι. Ἄλλος δίδασκε ὅτι, ἀφοῦ οἱ μηχανὲς δὲν μποροῦν νὰ κινηθοῦν μόνες τους, ἄρα πρέπει νὰ ὑπάρχουν δοῦλοι! Κι ἄλλα πολλὰ ἀνόητα εἶπαν. Θὰ ἔλεγε κανείς, ὅτι δὲν ὑπάρχει βλακεία ποὺ νὰ μὴν τὴν εἶπαν οἱ φιλόσοφοι.
Ὑπάρχουν βεβαίως καὶ ἐξαιρέσεις, ὅπως λ.χ. ὁ Σωκράτης, ὁ ὁποῖος ὅταν τὸν κατεδίκασαν εἰς θάνατον εἶπε στὴν Ἀπολογία του (18[31α])· Ἐγὼ ὑπῆρξα γιὰ τὴν Ἀθήνα τὸ βούκεντρο, σᾶς κεντοῦσα γιὰ νὰ ξυπνᾶτε. Τώρα ἐκτελοῦμαι, φεύγω ἀπ᾽ τὴ ζωή, καὶ θὰ πέσετε σὲ λήθαργο. Καὶ θὰ κοιμᾶστε, ἕως ὅτου ὁ Θεὸς σᾶς λυπηθῇ καὶ στείλῃ κάποιον ποὺ θὰ σᾶς ἀποκαλύψῃ τὴν ἀλήθεια. Τὰ λόγια αὐτά, 400 χρόνια πρὸ Χριστοῦ, θεωρήθηκαν προφητικά. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Σωκράτης καὶ οἱ μαθηταί του, ὁ Πλάτων καὶ ὁ Ἀριστοτέλης, σὲ παλαιὲς ἐκκλησίες εἶνε ζωγραφισμένοι στὸ νάρθηκα.
Ὅταν ἤμουν ἱεροκήρυκας στὰ Γιάννενα, ἐπισκέφθηκα μία ἐκκλησία στὸ νησάκι τῆς λίμνης καὶ εἶδα ἐκεῖ τὶς μορφές τους. Διότι ὑπάρχουν Χριστιανοὶ πρὸ Χριστοῦ, καὶ ὑπάρχουν εἰδωλολάτρες ―ὅπως ἐμεῖς― μετὰ Χριστόν. Αὐτὴ εἶνε ἡ μεγάλη ἀντίθεσις. Λίγοι εἶνε οἱ πιστοί· «πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί», εἶπε ὁ Χριστός (Ματθ. 20,16).
Ἀλλὰ οἱ περισσότεροι φιλόσοφοι καὶ μάλιστα οἱ νεώτεροι δὲν πιστεύουν στὸ Χριστὸ καὶ εἶπαν διάφορες ἀνοησίες. Ἄλλοι εἶπαν, ὅτι ἔτσι ἔγινε ὁ κόσμος, μόνος του, πρᾶγμα παράλογο. Ἡ λογικὴ λέει· «Πᾶς οἶκος κατασκευάζεται ὑπό τινος, ὁ δὲ τὰ πάντα κατασκευάσας Θεός» (Ἑβρ. 3,4). Ἄλλοι εἶπαν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε προϊὸν ἐξελίξεως, ὅτι κατάγεται ἀπὸ τὸν πίθηκο· διδάσκεται δὲ καὶ στὰ σχολεῖα ἀκόμη αὐτὸ τὸ μεγάλο ψεῦδος. Ἄλλοι εἶπαν ἄλλα.
Καὶ ὁ χαιρετισμὸς ποὺ ἐξηγοῦμε λέει· ὑμνοῦμε τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο, διότι αὐτὴ ἐγέννησε τὸν Χριστό, τὸν ῥαββί, τὸν γλυκὺ διδάσκαλο, ποὺ δίδαξε ὅλη τὴν ἀλήθεια καὶ ἔδειξε ὅτι οἱ φιλόσοφοι ἀστόχησαν στὶς σκέψεις τους καὶ εἶπαν μωρίες. «Χαῖρε Παναγία, διότι ἀπέδειξες τοὺς φιλοσόφους ἀνοήτους».
Ἐν συνεχείᾳ ὁ χαιρετισμὸς λέει κάτι ἄλλο, καὶ εἶνε ἐν μέρει προφητεία· «Χαῖρε», λέει, ἡ τοὺς «τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα». «Ἀλόγους» τί θὰ πῇ· χωρὶς λόγο, χωρὶς φωνή, ἄφωνους· καὶ ἐπίσης παράλογους, μὴ ὑπολογίσιμους, ἀσήμαντους. Καὶ ποιούς ὀνομάζει ἐδῶ «ἀλόγους»; Τοὺς «τεχνολόγους». Καὶ ποιοί εἶνε οἱ «τεχνολόγοι»; Στὴν ἀρχαία ἐποχὴ «τεχνολόγους» ἔλεγαν αὐτοὺς ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν τέχνη τοῦ λόγου, δηλαδὴ τὴ γραμματικὴ ἀνάλυσι τῶν λέξεων. Σήμερα τεχνολόγους λέμε αὐτοὺς ποὺ κατέχουν τὴν τεχνολογία, εἶνε ἔμπειροι στὶς πρακτικὲς ἐφαρμογὲς τῶν ἀνακαλύψεων καὶ μεθόδων.
Τεχνολογία! Ζοῦμε στὸν αἰῶνα τῆς τεχνολογίας. Προώδευσε στὸν τομέα αὐτὸν ἡ ἀνθρωπότης. Πρῶτα ὁ γεωργὸς ἔσκαβε ὁ ταλαίπωρος τὴ γῆ μὲ τὴν ἀξίνα καὶ τὰ χέρια του ἦταν σκληρὰ μὰ εὐλογημένα. Τώρα τὰ χέρια τῶν γεωργῶν εἶνε πιὸ μαλακὰ ἀπὸ τῶν δασκάλων καὶ τῶν καθηγητῶν· ἡ ἀξίνα ἀντικαταστάθηκε μὲ τὰ τρακτέρ, ποὺ κάνουν ἔργο χιλιάδων ἐργατῶν. Πρῶτα ὁ γεωργὸς θέριζε μὲ τὸ δρεπάνι καὶ ἁλώνιζε μὲ τὰ ζῷα· τώρα τὸ δρεπάνι καὶ τὰ ζῷα ἀντικαταστάθηκαν μὲ τὴν θεριζοαλωνιστικὴ μηχανή. Πρῶτα, τὴν παλιὰ ἐποχή, ἦταν δύσκολες οἱ χειρουργικὲς ἐπεμβάσεις· οἱ ἀσθενεῖς κραύγαζαν ἀπὸ τὸν πόνο καὶ οἱ γιατροὶ τοὺς ἔδεναν. Τώρα ἡ τεχνολογία βρῆκε τὴ νάρκωσι μὲ τὸ χλωροφόρμιο κι ὁ ἀσθενὴς δὲν ὑποφέρει. Ἡ ἰατρικὴ προχώρησε καὶ κάνει ἐπεμβάσεις μὲ ἀκτῖνες λέϊζερ. Ἄλλοτε, γιὰ νὰ ποῦμε κ᾽ ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὸ ναό, ὁ νεωκόρος ἀνέβαινε γιὰ τὴν καμπάνα πάνω στὸ καμπαναριὸ καὶ κάποτε γλιστροῦσε μὲ κίνδυνο νὰ σκοτωθῇ. Τώρα πιέζει ἕνα κουμπὶ καὶ ἡ καμπάνα χτυπάει καὶ μᾶς καλεῖ.
Δὲν κατηγοροῦμε τὴν τεχνολογία· εἶνε μία πρόοδος, ἡ ὁποία ἔρχεται μέσα ἀπὸ ἐφευρέσεις ποὺ ὁ Θεὸς φωτίζει τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνῃ. Τὸ χελιδόνι φτειάχνει τὴ φωλιά του ὅπως τὴν ἔφτειαχνε καὶ πρὸ χιλιάδων ἐτῶν, καὶ ἔτσι θὰ ἐξακολουθήσῃ νὰ τὴ φτειάχνῃ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Ἐνῷ ὁ ἄνθρωπος τὴν καλύβα του τὴν ἔκανε σήμερα οὐρανοξύστη. Καὶ ἐνῷ ἄλλοτε βάδιζε μὲ τὰ πόδια, τώρα τρέχει μὲ ἰλιγγιώδεις ταχύτητες. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς εἶχε πεῖ· Θὰ δῆτε ἁμάξι νὰ τρέχῃ στὸν κάμπο πιὸ γρήγορα κι ἀπ᾽ τὸ λαγό. Σήμερα ὑπάρχουν αὐτοκίνητα, τραῖνα, ἀεροπλάνα, ἀκόμα καὶ διαστημόπλοια.
Ἀναγνωρίζουμε καὶ δεχόμαστε τὴν τεχνολογία, ἀλλὰ μέχρι ἑνὸς σημείου. Διότι πολὺ συχνὰ τὴν τεχνολογία χρησιμοποιεῖ καὶ ὁ διάβολος γιὰ κακὸ σκοπό. Καὶ ἔτσι θὰ τὴν χρησιμοποιήσῃ ἰδίως στοὺς ἐσχάτους καιρούς (βλ. Α΄ Πέτρ. 1,5). Καὶ βρισκόμεθα σὲ ἐσχάτους καιρούς.
Ἐφεύρεσις τοῦ σατανᾶ εἶνε λ.χ. ἡ τελευταία τεχνολογία μὲ τὶς ταυτότητες. Ἀλλάζουμε ταυτότητες. Διότι δὲν ἀνήκουμε πλέον στὴ μικρὴ ἀλλὰ ἔνδοξη πατρίδα μας, ἀλλὰ ἀνήκουμε στὴν Ε.Ο.Κ. παρακαλῶ, ποὺ εἶνε ἰσοπέδωσις τῶν πάντων. Ἄλλα ἔθνη, ὅπως ἡ Ἀγγλία καὶ ἡ Γερμανία, δὲν δέχθηκαν τέτοια ταπείνωσι. Οἱ νέες ταυτότητες δὲν εἶνε ὅπως οἱ παλιὲς ἀστυνομικὲς ταυτότητες. Διαγράφουν τὸ θρήσκευμα καὶ ἔχουν ἄλλες ἰδιαίτερες πληροφορίες, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὶς δῇ κανείς, ἀλλὰ θὰ τὶς ἐλέγχῃ ἀπὸ τὶς Βρυξέλλες ἕνα τεράστιο κομπιοῦτερ. Αὐτὸ εἶνε σατανοκρατία. Ὀρθῶς εἶπαν οἱ Ἁγιορεῖται πατέρες καὶ συμφώνησα κ᾽ ἐγὼ μαζί τους, νὰ μὴν πάρουμε τέτοιες ταυτότητες. Κρύβεται ἀπάτη καὶ δέσμευσις, σκλαβιὰ ἠλεκτρονική.
Χαῖρε λοιπόν, Παναγία, διότι γέννησες τὸν Χριστό, ποὺ τοὺς τεχνολόγους, ποὺ ἤξεραν ν᾽ ἀναλύουν τὶς λέξεις καὶ ἦταν λαλίστατοι, τοὺς ἄφησες ἄφωνους, ἀφοῦ ἀποδείχθηκαν ἀνίκανοι νὰ ἐξηγήσουν τὸ θαῦμα τῆς κυοφορίας σου. Ἀλλὰ καὶ τοὺς σημερινοὺς τεχνολόγους ἀφοπλίζεις, ὥστε νὰ μὴ ἐξαπατήσουν τὸ λαό μας.
Ἀλλὰ οἱ περισσότεροι φιλόσοφοι καὶ μάλιστα οἱ νεώτεροι δὲν πιστεύουν στὸ Χριστὸ καὶ εἶπαν διάφορες ἀνοησίες. Ἄλλοι εἶπαν, ὅτι ἔτσι ἔγινε ὁ κόσμος, μόνος του, πρᾶγμα παράλογο. Ἡ λογικὴ λέει· «Πᾶς οἶκος κατασκευάζεται ὑπό τινος, ὁ δὲ τὰ πάντα κατασκευάσας Θεός» (Ἑβρ. 3,4). Ἄλλοι εἶπαν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε προϊὸν ἐξελίξεως, ὅτι κατάγεται ἀπὸ τὸν πίθηκο· διδάσκεται δὲ καὶ στὰ σχολεῖα ἀκόμη αὐτὸ τὸ μεγάλο ψεῦδος. Ἄλλοι εἶπαν ἄλλα.
Καὶ ὁ χαιρετισμὸς ποὺ ἐξηγοῦμε λέει· ὑμνοῦμε τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο, διότι αὐτὴ ἐγέννησε τὸν Χριστό, τὸν ῥαββί, τὸν γλυκὺ διδάσκαλο, ποὺ δίδαξε ὅλη τὴν ἀλήθεια καὶ ἔδειξε ὅτι οἱ φιλόσοφοι ἀστόχησαν στὶς σκέψεις τους καὶ εἶπαν μωρίες. «Χαῖρε Παναγία, διότι ἀπέδειξες τοὺς φιλοσόφους ἀνοήτους».
Ἐν συνεχείᾳ ὁ χαιρετισμὸς λέει κάτι ἄλλο, καὶ εἶνε ἐν μέρει προφητεία· «Χαῖρε», λέει, ἡ τοὺς «τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα». «Ἀλόγους» τί θὰ πῇ· χωρὶς λόγο, χωρὶς φωνή, ἄφωνους· καὶ ἐπίσης παράλογους, μὴ ὑπολογίσιμους, ἀσήμαντους. Καὶ ποιούς ὀνομάζει ἐδῶ «ἀλόγους»; Τοὺς «τεχνολόγους». Καὶ ποιοί εἶνε οἱ «τεχνολόγοι»; Στὴν ἀρχαία ἐποχὴ «τεχνολόγους» ἔλεγαν αὐτοὺς ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν τέχνη τοῦ λόγου, δηλαδὴ τὴ γραμματικὴ ἀνάλυσι τῶν λέξεων. Σήμερα τεχνολόγους λέμε αὐτοὺς ποὺ κατέχουν τὴν τεχνολογία, εἶνε ἔμπειροι στὶς πρακτικὲς ἐφαρμογὲς τῶν ἀνακαλύψεων καὶ μεθόδων.
Τεχνολογία! Ζοῦμε στὸν αἰῶνα τῆς τεχνολογίας. Προώδευσε στὸν τομέα αὐτὸν ἡ ἀνθρωπότης. Πρῶτα ὁ γεωργὸς ἔσκαβε ὁ ταλαίπωρος τὴ γῆ μὲ τὴν ἀξίνα καὶ τὰ χέρια του ἦταν σκληρὰ μὰ εὐλογημένα. Τώρα τὰ χέρια τῶν γεωργῶν εἶνε πιὸ μαλακὰ ἀπὸ τῶν δασκάλων καὶ τῶν καθηγητῶν· ἡ ἀξίνα ἀντικαταστάθηκε μὲ τὰ τρακτέρ, ποὺ κάνουν ἔργο χιλιάδων ἐργατῶν. Πρῶτα ὁ γεωργὸς θέριζε μὲ τὸ δρεπάνι καὶ ἁλώνιζε μὲ τὰ ζῷα· τώρα τὸ δρεπάνι καὶ τὰ ζῷα ἀντικαταστάθηκαν μὲ τὴν θεριζοαλωνιστικὴ μηχανή. Πρῶτα, τὴν παλιὰ ἐποχή, ἦταν δύσκολες οἱ χειρουργικὲς ἐπεμβάσεις· οἱ ἀσθενεῖς κραύγαζαν ἀπὸ τὸν πόνο καὶ οἱ γιατροὶ τοὺς ἔδεναν. Τώρα ἡ τεχνολογία βρῆκε τὴ νάρκωσι μὲ τὸ χλωροφόρμιο κι ὁ ἀσθενὴς δὲν ὑποφέρει. Ἡ ἰατρικὴ προχώρησε καὶ κάνει ἐπεμβάσεις μὲ ἀκτῖνες λέϊζερ. Ἄλλοτε, γιὰ νὰ ποῦμε κ᾽ ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὸ ναό, ὁ νεωκόρος ἀνέβαινε γιὰ τὴν καμπάνα πάνω στὸ καμπαναριὸ καὶ κάποτε γλιστροῦσε μὲ κίνδυνο νὰ σκοτωθῇ. Τώρα πιέζει ἕνα κουμπὶ καὶ ἡ καμπάνα χτυπάει καὶ μᾶς καλεῖ.
Δὲν κατηγοροῦμε τὴν τεχνολογία· εἶνε μία πρόοδος, ἡ ὁποία ἔρχεται μέσα ἀπὸ ἐφευρέσεις ποὺ ὁ Θεὸς φωτίζει τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνῃ. Τὸ χελιδόνι φτειάχνει τὴ φωλιά του ὅπως τὴν ἔφτειαχνε καὶ πρὸ χιλιάδων ἐτῶν, καὶ ἔτσι θὰ ἐξακολουθήσῃ νὰ τὴ φτειάχνῃ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Ἐνῷ ὁ ἄνθρωπος τὴν καλύβα του τὴν ἔκανε σήμερα οὐρανοξύστη. Καὶ ἐνῷ ἄλλοτε βάδιζε μὲ τὰ πόδια, τώρα τρέχει μὲ ἰλιγγιώδεις ταχύτητες. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς εἶχε πεῖ· Θὰ δῆτε ἁμάξι νὰ τρέχῃ στὸν κάμπο πιὸ γρήγορα κι ἀπ᾽ τὸ λαγό. Σήμερα ὑπάρχουν αὐτοκίνητα, τραῖνα, ἀεροπλάνα, ἀκόμα καὶ διαστημόπλοια.
Ἀναγνωρίζουμε καὶ δεχόμαστε τὴν τεχνολογία, ἀλλὰ μέχρι ἑνὸς σημείου. Διότι πολὺ συχνὰ τὴν τεχνολογία χρησιμοποιεῖ καὶ ὁ διάβολος γιὰ κακὸ σκοπό. Καὶ ἔτσι θὰ τὴν χρησιμοποιήσῃ ἰδίως στοὺς ἐσχάτους καιρούς (βλ. Α΄ Πέτρ. 1,5). Καὶ βρισκόμεθα σὲ ἐσχάτους καιρούς.
Ἐφεύρεσις τοῦ σατανᾶ εἶνε λ.χ. ἡ τελευταία τεχνολογία μὲ τὶς ταυτότητες. Ἀλλάζουμε ταυτότητες. Διότι δὲν ἀνήκουμε πλέον στὴ μικρὴ ἀλλὰ ἔνδοξη πατρίδα μας, ἀλλὰ ἀνήκουμε στὴν Ε.Ο.Κ. παρακαλῶ, ποὺ εἶνε ἰσοπέδωσις τῶν πάντων. Ἄλλα ἔθνη, ὅπως ἡ Ἀγγλία καὶ ἡ Γερμανία, δὲν δέχθηκαν τέτοια ταπείνωσι. Οἱ νέες ταυτότητες δὲν εἶνε ὅπως οἱ παλιὲς ἀστυνομικὲς ταυτότητες. Διαγράφουν τὸ θρήσκευμα καὶ ἔχουν ἄλλες ἰδιαίτερες πληροφορίες, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὶς δῇ κανείς, ἀλλὰ θὰ τὶς ἐλέγχῃ ἀπὸ τὶς Βρυξέλλες ἕνα τεράστιο κομπιοῦτερ. Αὐτὸ εἶνε σατανοκρατία. Ὀρθῶς εἶπαν οἱ Ἁγιορεῖται πατέρες καὶ συμφώνησα κ᾽ ἐγὼ μαζί τους, νὰ μὴν πάρουμε τέτοιες ταυτότητες. Κρύβεται ἀπάτη καὶ δέσμευσις, σκλαβιὰ ἠλεκτρονική.
Χαῖρε λοιπόν, Παναγία, διότι γέννησες τὸν Χριστό, ποὺ τοὺς τεχνολόγους, ποὺ ἤξεραν ν᾽ ἀναλύουν τὶς λέξεις καὶ ἦταν λαλίστατοι, τοὺς ἄφησες ἄφωνους, ἀφοῦ ἀποδείχθηκαν ἀνίκανοι νὰ ἐξηγήσουν τὸ θαῦμα τῆς κυοφορίας σου. Ἀλλὰ καὶ τοὺς σημερινοὺς τεχνολόγους ἀφοπλίζεις, ὥστε νὰ μὴ ἐξαπατήσουν τὸ λαό μας.
* * *
Μεγάλο δῶρο, ἀγαπητοί μου, ἡ σοφία. «Σοφία· ὀρθοὶ ἀκούσωμεν τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου», λέμε στὴ θεία λειτουργία. Παραπάνω ἀπ᾽ ὅλα εἶνε ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Τὸ εἶπε ὁ ἴδιος· «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35). Σοφία εἶνε ὁ Χριστός. Καὶ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ θ᾽ ἀκούσουμε· «Ποῦ σοφός; ποῦ γραμματεύς; ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου;» (Α΄ Κορ. 1,20). Γι᾽ αὐτὸ ἕνα μικρὸ παιδάκι ποὺ ἀκούει μάθημα στὸ κατηχητικὸ εἶνε σοφώτερο ἀπὸ τὸ Σωκράτη, τὸν Πλάτωνα καὶ τὸν Ἀριστοτέλη· καὶ ἕνας πιστὸς χωρικὸς εἶνε σοφώτερος ἀπὸ πολλοὺς ἀθέους τοῦ πανεπιστημίου ποὺ λένε φανερὲς ἀνοησίες.
Ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ εἶνε ὁ Χριστός. Γι᾽ αὐτὸ κ᾽ ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο λέμε· «Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν», οἱ εἰδωλολάτρες ζητοῦν σοφία καὶ οἱ Ἑβραῖοι ζητοῦν θαύματα, «ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν» (ἔ.ἀ. 1,23-24).
Ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ εἶνε ὁ Χριστός. Γι᾽ αὐτὸ κ᾽ ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο λέμε· «Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν», οἱ εἰδωλολάτρες ζητοῦν σοφία καὶ οἱ Ἑβραῖοι ζητοῦν θαύματα, «ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν» (ἔ.ἀ. 1,23-24).
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 19-3-1993
http://www.augoustinos-kantiotis.gr
