ΚΑΙ πάλι, ἀγαπητοί μου, ὁ γέρων ἐπίσκοπος θὰ ὁμιλήσῃ. Ἀλλὰ ἐρωτῶ· ὑπάρχει σήμερα διάθεσις ν᾽ ἀκούσῃ ὁ κόσμος τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ;Ζοῦμε σὲ ἄσχημα – πονηρὰ χρόνια, σὲ ἡμέρες ἀντιχρίστου. Ἐκπληρώνεται ἡ προφητεία, ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ θέλουν ν᾽ ἀκούσουν λόγο Θεοῦ (βλ. Β΄ Τιμ. 4,4), σὰν τὸν ἄρρωστο ποὺ ἀηδιάζει καὶ τὸ πιὸ ἐκλεκτὸ φαγητό. Ὅπως προέλεγε μιὰ ἄλλη προφητεία, οἱ ἄνθρωποι μάτια ἔχουν καὶ μάτια δὲν ἔχουν, αὐτιὰ ἔχουν καὶ αὐτιὰ δὲν ἔχουν (βλ. Ἠσ. 6,9-10. Ματθ. 13,14-15). Ἔχουν μάτια καὶ αὐτιὰ γιὰ τὸ διάβολο, ἀλλ᾽ ὄχι γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τὸ λόγο του. Σὲ τέτοια χρόνια ζοῦμε. Ἀλλὰ ἐσεῖς θέλετε, ἐλπίζω, ν᾽ ἀκούσετε κήρυγμα εὐαγγελίου.
Θὰ λάβω ἀφορμὴ ἀπὸ τὸν σημερινὸ ἀπόστολο, ποὺ εἶνε μία περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἕνα ἀριστούργημα τοῦ πνεύματος. Τί λέει;
Εἶνε ἕνας ὕμνος· ὄχι τοῦ ἔρωτος ἢ τοῦ κόμματος ἢ κάποιας ἀνθρωπίνης ἰδεολογίας, ἀλλὰ ὕμνος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός, λέει, εἶνε παραπάνω κι ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους. Δὲν εἶνε ἕνα δημιούργημα· εἶνε ὁ ἴδιος ὁ Δημιουργὸς τοῦ παντός, τέλειος Θεός, «ὁμοούσιος τῷ Πατρί», καθὼς διδάσκει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία (Σύμβ. πίστ.). Λέει γιὰ τὸ Χριστὸ λόγια, τὰ ὁποῖα ὁ ἀπόστολος παίρνει ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Ψαλμῶν. «Σύ», λέει, «κατ᾽ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί» (Ἑβρ. 1,10. Ψαλμ. 101,26-27). Παρουσιάζει τὴ γῆ καὶ τοὺς οὐρανοὺς ὡς δημιούργημα καὶ ἔργο τῶν χειρῶν τοῦ Θεοῦ. Ἐπάνω στὴν ἀλήθεια αὐτὴ ἂς κάνουμε μερικὲς σκέψεις.
* * *
Τί εἶνε, ἀγαπητοί μου, αὐτὴ ἡ γῆ; Ἕνα ἄστρο εἶνε, ἕνα ἀπὸ τὰ ἑκατομμύρια – δισεκατομμύρια ἄστρα ποὺ ὑπάρχουν στὸ σύμπαν.
Ποῦ στηρίζεται – ποῦ στέκεται τὸ ἄστρο αὐτό; Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας ἔλεγαν, ὅτι στηρίζεται πάνω στοὺς ὤμους ἑνὸς μυθικοῦ γίγαντος ποὺ λεγόταν Ἄτλας· αὐτός, ἔλεγαν, σηκώνει τὴ γῆ. Ἀλλὰ ἡ ἐπιστήμη, ἢ μᾶλλον ἐνωρίτερα ἡ ἁγία Γραφή, ἀπορρίπτει τὸν μῦθο. Διαβάστε τὸν Ἰώβ, νὰ δῆτε. Προτοῦ ν᾽ ἀποφανθῇ ἡ ἐπιστήμη, ἡ Γραφὴ εἶπε, ὅτι ἡ γῆ στηρίζεται «ἐπὶ οὐδενός», ἐπάνω στὸ τίποτα (Ἰὼβ 26,7). Πουθενὰ δὲ στηρίζεται, εἶνε μετέωρη. Ἕνα τέτοιο οὐράνιο σῶμα, ποὺ ζυγίζει δισεκατομμύρια τόννους, πῶς κρατιέται στὸ διάστημα καὶ δὲν πέφτει; Ἐμένα ρωτᾶτε; Ρωτῆστε τοὺς ἐπιστήμονες. Τὴν κρατάει, λένε, μιὰ ἀόρατη κλωστή. Ποιά εἶνε αὐτὴ ἡ κλωστή; Τὴν ὀνομάζουν «παγκόσμιο ἕλξι». Ὁ ἥλιος, λέει, τραβάει τὴ γῆ καὶ ἡ γῆ τὴ σελήνη. Αὐτὴ εἶνε ἡ «κλωστή». Κόπηκε ἡ «κλωστή»; χάος! Τώρα τί ἀκριβῶς εἶνε ἕλξις, οὔτε καὶ ὁ Νεύτων δὲν μπόρεσε νὰ ἐξηγήσῃ. Αὐτὰ τὰ πράγματα στὴν οὐσία τους εἶνε μυστήρια.
Καὶ δὲν εἶνε μόνο αὐτό, ὅτι ἡ γῆ μένει μετέωρη. Τὸ ἄλλο καταπληκτικὸ εἶνε, ὅτι ἡ γῆ δὲ μένει στάσιμη· κινεῖται, τρέχει ἰλιγγιωδῶς, σὰν πύραυλος καὶ διαστημόπλοιο. Ἂν πῇς σ᾽ ἕναν ἄπιστο ὅτι τὸ διαστημόπλοιο ἔγινε ἔτσι μόνο του, θὰ σὲ πῇ τρελλό. Εἶνε δυνατόν, σοῦ λέει, ἕνας πύραυλος, ποὺ κοπίασαν τόσοι καὶ τόσοι μέχρι νὰ ἐκτοξευθῇ, ἐσὺ νὰ λὲς πὼς ἔγινε μόνος του; Ἀλλὰ τί εἶνε ὁ πύραυλος; τίποτα δὲν εἶνε μπροστὰ στὸ τεράστιο αὐτὸ διαστημόπλοιο, τὴ γῆ μας, ποὺ ταξιδεύει ἐπὶ τόσες χιλιετίες μὲ ἐπιβάτες τόσα δισεκατομμύρια ἀνθρώπους. Θαυμαστὸ πρᾶγμα.
Ἡ γῆ κινεῖται. Τί κινήσεις κάνει; Ἐκτελεῖ δύο δρομολόγια, ἕνα μεγάλο καὶ ἕνα μικρό. Μὲ τὸ μεγάλο κάνει ἕναν ἀπέραντο κύκλο γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο μέσα σὲ 365 ἀκριβῶς ἡμέρες, καὶ μὲ τὸ μικρὸ κάνει συγχρόνως μιὰ στροφὴ γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό της μέσα σὲ 24 ὧρες. Ἡ μία κίνησις εἶνε τὸ ἔτος, ἡ δεύτερη εἶνε τὸ ἡμερονύκτιο. Θαυμαστὰ πράγματα, ποὺ δὲν ὀφείλονται βεβαίως στὴν τύχη. «Σύ…, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί».
Θαυμαστὸ πρᾶγμα εἶνε ἐπίσης ἡ ὡρισμένη θέσι στὴν ὁποία βρίσκεται ἡ γῆ. Ἐὰν δηλαδὴ ἡ γῆ ἦταν πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὸν ἥλιο, τότε ἡ θερμοκρασία της θὰ ἔπεφτε 10, 20, 30, 100, 200, 500, 1000 βαθμοὺς ὑπὸ τὸ μηδέν. Θὰ πάγωναν τὰ πάντα, ποτάμια λίμνες θάλασσες θὰ κρυστάλλωναν, τὰ δέντρα θὰ ξεραίνονταν, θὰ γινόταν ὅλη ὅπως ὁ Βόρειος Πόλος. Ἐὰν πάλι ἡ γῆ ἦταν πιὸ κοντὰ στὸν ἥλιο, τότε τὸ θερμόμετρο θὰ ἀνέβαινε, ὄχι στοὺς 40 βαθμοὺς ποὺ φτάνει τὸ καλοκαίρι καὶ ὑποφέρουμε, ἀλλὰ στοὺς 100, 200, 300, 1000 βαθμούς! Κάρβουνο θὰ γινόταν ἡ γῆ. Ποιός ὥρισε τὴ γῆ σ᾽ αὐτὴ τὴ θέσι, τὴν κανονικὴ θέσι, ὥστε νὰ μπορῇ ἐπάνω σ᾽ αὐτὴν νὰ ὑπάρχῃ ζωή;
Θαυμαστὸ τὸ φαινόμενο ὅτι ἡ γῆ εἶνε μετέωρη, θαυμαστὸ τὸ ὅτι κινεῖται καὶ κάνει δρομολόγια μὲ ἀκρίβεια, θαυμαστὸ τὸ ὅτι διατηρεῖ μία καθωρισμένη ἀπόστασι ἀπὸ τὸν ἥλιο. Θέλετε καὶ κάτι ἄλλο; Τὸ εἶπα ἤδη· πάνω στὴ γῆ ὑπάρχει ζωή. Στὴ σελήνη καὶ τοὺς ἄλλους πλανῆτες ἐπικρατεῖ ξηραΰλα· εἶνε σὰν τὴ Σαχάρα. Μόνο ἐδῶ στὴ γῆ ὑπάρχουν ὅλες οἱ συνθῆκες καὶ προϋποθέσεις γιὰ ζωή· καὶ χορτάρια καὶ δέντρα καὶ πουλιὰ καὶ ζῷα, τὰ πάντα. Κανένα ἄλλο ἀστέρι, δὲν ἔχει τόσα ἀγαθά. Ἡ γῆ εἶνε τὸ διαμάντι τῆς δημιουργίας.
Ἐπάνω στὴ γῆ εἶνε ὅλα ὡραῖα. Ἀλλὰ τὸ πιὸ ὡραῖο ποιό εἶνε; ὁ ἄνθρωπος. Τὸ σκεφθήκαμε ποτὲ τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος; Δὲν τὸν ἐξετάζω ψυχικῶς· σωματικῶς μόνο νὰ τὸν ἐξετάσουμε, ὁ ἄνθρωπος εἶνε τὸ τελειότερο ἐργοστάσιο. Θαυμάζεις ἕνα ρολόι, ἕνα αὐτοκίνητο, ἕνα πύραυλο, ἕνα ὁποιοδήποτε κατασκεύασμα; Αὐτὰ δὲν εἶνε τίποτε. Ὁ ἄνθρωπος εἶνε τὸ τελειότερο κατασκεύασμα. Τὰ μάτια του φωτογραφικὴ μηχανή, τὰ αὐτιά του ῥαντάρ, ἡ καρδιά του ἀντλία, οἱ φλέβες του ὑδραυλικὸ σύστημα, τὸ στομάχι του χημικὸ ἐργαστήριο… Ἐγὼ ἀπορῶ πῶς ὑπάρχουν ἄπιστοι. «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. 13,1).
Τὸ πιὸ θαυμαστὸ ὅμως ἀπ᾽ ὅλα ποιό εἶνε; Ὅτι ἐπάνω ἐδῶ στὴ γῆ ἦρθε ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ἂν στὸ σπίτι σου – στὴν καλύβα σου ἔρθῃ ὁ νομάρχης ἢ ὁ βουλευτὴς ἢ ὁ πρωθυπουργὸς ἢ ὁ πρόεδρος τῆς δημοκρατίας, τὸ θεωρεῖς μεγάλο πρᾶγμα. Λοιπὸν ἐπάνω ἐδῶ στὴν καλύβα τῆς γῆς ἐπάτησε – ποιός; Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τί τιμή, τί δόξα γιὰ τὸν πλανήτη μας ἡ ἐπίσκεψις καὶ παραμονὴ τοῦ Θεανθρώπου σ᾽ αὐτὸν ἐπὶ 33 χρόνια, καὶ μάλιστα ἡ θυσία του! Κανένας ἄλλος πλανήτης δὲν ἐγνώρισε τέτοια δόξα.
Ὡραία καὶ θαυμαστὴ ἡ γῆ αὐτή, καὶ μεγάλη τιμὴ καὶ δόξα ἐγνώρισε. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν συμπεριφέρθηκε ἀπέναντί της ὅπως ἔπρεπε. Δὲν τὴν σεβάστηκε ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ καὶ ὡς τόπο κατοικίας του. Μὲ τὴν πτῶσι του στὴν ἁμαρτία καὶ ὅλες τὶς ἐπακόλουθες συνέπειες ἐπηρέασε καὶ ἐπισκίασε τὴ λάμψι τοῦ πλανήτου αὐτοῦ. Δὲν εἶνε πλέον παρθένος ἡ γῆ· εἶνε μολυσμένη ἀπὸ ἀνθρώπινο αἷμα, κι ἀναστενάζει καὶ ὑποφέρει. Ὁ ἄνθρωπος ἐμόλυνε τὴ δημιουργία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Κύριος ὅμως δὲν θ᾽ ἀνεχθῇ ν᾽ ἀφήσῃ τὰ κτίσματά του σ᾽ αὐτὴ τὴν κατάστασι. Τί θὰ κάνῃ; Θὰ τὰ πάρῃ, λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος, θὰ τὰ βάλῃ μέσα σὲ κλίβανο καὶ πλυντήριο, καὶ θὰ βγοῦν καινούργια (βλ. Ἑβρ. 1,12. Ψαλμ. 101,27). Κι ἂν τώρα ἡ κτίσις εἶνε ὡραία, πόσο ὡραιότερη θὰ εἶνε τότε! «καινὴν γῆν καὶ καινοὺς οὐρανοὺς προσδοκῶμεν», λέει ἡ Γραφή (Ἀπ. 21,1. Βλ. Β΄ Πέτρ. 3,13).
Ποῦ στηρίζεται – ποῦ στέκεται τὸ ἄστρο αὐτό; Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας ἔλεγαν, ὅτι στηρίζεται πάνω στοὺς ὤμους ἑνὸς μυθικοῦ γίγαντος ποὺ λεγόταν Ἄτλας· αὐτός, ἔλεγαν, σηκώνει τὴ γῆ. Ἀλλὰ ἡ ἐπιστήμη, ἢ μᾶλλον ἐνωρίτερα ἡ ἁγία Γραφή, ἀπορρίπτει τὸν μῦθο. Διαβάστε τὸν Ἰώβ, νὰ δῆτε. Προτοῦ ν᾽ ἀποφανθῇ ἡ ἐπιστήμη, ἡ Γραφὴ εἶπε, ὅτι ἡ γῆ στηρίζεται «ἐπὶ οὐδενός», ἐπάνω στὸ τίποτα (Ἰὼβ 26,7). Πουθενὰ δὲ στηρίζεται, εἶνε μετέωρη. Ἕνα τέτοιο οὐράνιο σῶμα, ποὺ ζυγίζει δισεκατομμύρια τόννους, πῶς κρατιέται στὸ διάστημα καὶ δὲν πέφτει; Ἐμένα ρωτᾶτε; Ρωτῆστε τοὺς ἐπιστήμονες. Τὴν κρατάει, λένε, μιὰ ἀόρατη κλωστή. Ποιά εἶνε αὐτὴ ἡ κλωστή; Τὴν ὀνομάζουν «παγκόσμιο ἕλξι». Ὁ ἥλιος, λέει, τραβάει τὴ γῆ καὶ ἡ γῆ τὴ σελήνη. Αὐτὴ εἶνε ἡ «κλωστή». Κόπηκε ἡ «κλωστή»; χάος! Τώρα τί ἀκριβῶς εἶνε ἕλξις, οὔτε καὶ ὁ Νεύτων δὲν μπόρεσε νὰ ἐξηγήσῃ. Αὐτὰ τὰ πράγματα στὴν οὐσία τους εἶνε μυστήρια.
Καὶ δὲν εἶνε μόνο αὐτό, ὅτι ἡ γῆ μένει μετέωρη. Τὸ ἄλλο καταπληκτικὸ εἶνε, ὅτι ἡ γῆ δὲ μένει στάσιμη· κινεῖται, τρέχει ἰλιγγιωδῶς, σὰν πύραυλος καὶ διαστημόπλοιο. Ἂν πῇς σ᾽ ἕναν ἄπιστο ὅτι τὸ διαστημόπλοιο ἔγινε ἔτσι μόνο του, θὰ σὲ πῇ τρελλό. Εἶνε δυνατόν, σοῦ λέει, ἕνας πύραυλος, ποὺ κοπίασαν τόσοι καὶ τόσοι μέχρι νὰ ἐκτοξευθῇ, ἐσὺ νὰ λὲς πὼς ἔγινε μόνος του; Ἀλλὰ τί εἶνε ὁ πύραυλος; τίποτα δὲν εἶνε μπροστὰ στὸ τεράστιο αὐτὸ διαστημόπλοιο, τὴ γῆ μας, ποὺ ταξιδεύει ἐπὶ τόσες χιλιετίες μὲ ἐπιβάτες τόσα δισεκατομμύρια ἀνθρώπους. Θαυμαστὸ πρᾶγμα.
Ἡ γῆ κινεῖται. Τί κινήσεις κάνει; Ἐκτελεῖ δύο δρομολόγια, ἕνα μεγάλο καὶ ἕνα μικρό. Μὲ τὸ μεγάλο κάνει ἕναν ἀπέραντο κύκλο γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο μέσα σὲ 365 ἀκριβῶς ἡμέρες, καὶ μὲ τὸ μικρὸ κάνει συγχρόνως μιὰ στροφὴ γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό της μέσα σὲ 24 ὧρες. Ἡ μία κίνησις εἶνε τὸ ἔτος, ἡ δεύτερη εἶνε τὸ ἡμερονύκτιο. Θαυμαστὰ πράγματα, ποὺ δὲν ὀφείλονται βεβαίως στὴν τύχη. «Σύ…, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί».
Θαυμαστὸ πρᾶγμα εἶνε ἐπίσης ἡ ὡρισμένη θέσι στὴν ὁποία βρίσκεται ἡ γῆ. Ἐὰν δηλαδὴ ἡ γῆ ἦταν πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὸν ἥλιο, τότε ἡ θερμοκρασία της θὰ ἔπεφτε 10, 20, 30, 100, 200, 500, 1000 βαθμοὺς ὑπὸ τὸ μηδέν. Θὰ πάγωναν τὰ πάντα, ποτάμια λίμνες θάλασσες θὰ κρυστάλλωναν, τὰ δέντρα θὰ ξεραίνονταν, θὰ γινόταν ὅλη ὅπως ὁ Βόρειος Πόλος. Ἐὰν πάλι ἡ γῆ ἦταν πιὸ κοντὰ στὸν ἥλιο, τότε τὸ θερμόμετρο θὰ ἀνέβαινε, ὄχι στοὺς 40 βαθμοὺς ποὺ φτάνει τὸ καλοκαίρι καὶ ὑποφέρουμε, ἀλλὰ στοὺς 100, 200, 300, 1000 βαθμούς! Κάρβουνο θὰ γινόταν ἡ γῆ. Ποιός ὥρισε τὴ γῆ σ᾽ αὐτὴ τὴ θέσι, τὴν κανονικὴ θέσι, ὥστε νὰ μπορῇ ἐπάνω σ᾽ αὐτὴν νὰ ὑπάρχῃ ζωή;
Θαυμαστὸ τὸ φαινόμενο ὅτι ἡ γῆ εἶνε μετέωρη, θαυμαστὸ τὸ ὅτι κινεῖται καὶ κάνει δρομολόγια μὲ ἀκρίβεια, θαυμαστὸ τὸ ὅτι διατηρεῖ μία καθωρισμένη ἀπόστασι ἀπὸ τὸν ἥλιο. Θέλετε καὶ κάτι ἄλλο; Τὸ εἶπα ἤδη· πάνω στὴ γῆ ὑπάρχει ζωή. Στὴ σελήνη καὶ τοὺς ἄλλους πλανῆτες ἐπικρατεῖ ξηραΰλα· εἶνε σὰν τὴ Σαχάρα. Μόνο ἐδῶ στὴ γῆ ὑπάρχουν ὅλες οἱ συνθῆκες καὶ προϋποθέσεις γιὰ ζωή· καὶ χορτάρια καὶ δέντρα καὶ πουλιὰ καὶ ζῷα, τὰ πάντα. Κανένα ἄλλο ἀστέρι, δὲν ἔχει τόσα ἀγαθά. Ἡ γῆ εἶνε τὸ διαμάντι τῆς δημιουργίας.
Ἐπάνω στὴ γῆ εἶνε ὅλα ὡραῖα. Ἀλλὰ τὸ πιὸ ὡραῖο ποιό εἶνε; ὁ ἄνθρωπος. Τὸ σκεφθήκαμε ποτὲ τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος; Δὲν τὸν ἐξετάζω ψυχικῶς· σωματικῶς μόνο νὰ τὸν ἐξετάσουμε, ὁ ἄνθρωπος εἶνε τὸ τελειότερο ἐργοστάσιο. Θαυμάζεις ἕνα ρολόι, ἕνα αὐτοκίνητο, ἕνα πύραυλο, ἕνα ὁποιοδήποτε κατασκεύασμα; Αὐτὰ δὲν εἶνε τίποτε. Ὁ ἄνθρωπος εἶνε τὸ τελειότερο κατασκεύασμα. Τὰ μάτια του φωτογραφικὴ μηχανή, τὰ αὐτιά του ῥαντάρ, ἡ καρδιά του ἀντλία, οἱ φλέβες του ὑδραυλικὸ σύστημα, τὸ στομάχι του χημικὸ ἐργαστήριο… Ἐγὼ ἀπορῶ πῶς ὑπάρχουν ἄπιστοι. «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. 13,1).
Τὸ πιὸ θαυμαστὸ ὅμως ἀπ᾽ ὅλα ποιό εἶνε; Ὅτι ἐπάνω ἐδῶ στὴ γῆ ἦρθε ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ἂν στὸ σπίτι σου – στὴν καλύβα σου ἔρθῃ ὁ νομάρχης ἢ ὁ βουλευτὴς ἢ ὁ πρωθυπουργὸς ἢ ὁ πρόεδρος τῆς δημοκρατίας, τὸ θεωρεῖς μεγάλο πρᾶγμα. Λοιπὸν ἐπάνω ἐδῶ στὴν καλύβα τῆς γῆς ἐπάτησε – ποιός; Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τί τιμή, τί δόξα γιὰ τὸν πλανήτη μας ἡ ἐπίσκεψις καὶ παραμονὴ τοῦ Θεανθρώπου σ᾽ αὐτὸν ἐπὶ 33 χρόνια, καὶ μάλιστα ἡ θυσία του! Κανένας ἄλλος πλανήτης δὲν ἐγνώρισε τέτοια δόξα.
Ὡραία καὶ θαυμαστὴ ἡ γῆ αὐτή, καὶ μεγάλη τιμὴ καὶ δόξα ἐγνώρισε. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν συμπεριφέρθηκε ἀπέναντί της ὅπως ἔπρεπε. Δὲν τὴν σεβάστηκε ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ καὶ ὡς τόπο κατοικίας του. Μὲ τὴν πτῶσι του στὴν ἁμαρτία καὶ ὅλες τὶς ἐπακόλουθες συνέπειες ἐπηρέασε καὶ ἐπισκίασε τὴ λάμψι τοῦ πλανήτου αὐτοῦ. Δὲν εἶνε πλέον παρθένος ἡ γῆ· εἶνε μολυσμένη ἀπὸ ἀνθρώπινο αἷμα, κι ἀναστενάζει καὶ ὑποφέρει. Ὁ ἄνθρωπος ἐμόλυνε τὴ δημιουργία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Κύριος ὅμως δὲν θ᾽ ἀνεχθῇ ν᾽ ἀφήσῃ τὰ κτίσματά του σ᾽ αὐτὴ τὴν κατάστασι. Τί θὰ κάνῃ; Θὰ τὰ πάρῃ, λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος, θὰ τὰ βάλῃ μέσα σὲ κλίβανο καὶ πλυντήριο, καὶ θὰ βγοῦν καινούργια (βλ. Ἑβρ. 1,12. Ψαλμ. 101,27). Κι ἂν τώρα ἡ κτίσις εἶνε ὡραία, πόσο ὡραιότερη θὰ εἶνε τότε! «καινὴν γῆν καὶ καινοὺς οὐρανοὺς προσδοκῶμεν», λέει ἡ Γραφή (Ἀπ. 21,1. Βλ. Β΄ Πέτρ. 3,13).
* * *
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου, εἶνε αἰώνιος. «Σύ…, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί». Καὶ «τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς», ὅπως λέει πάλι ὁ ψαλμῳδός (Ψαλμ. 23,1). Ναί, τοῦ Θεοῦ εἶνε ὅλα, δικό μας τίποτα. Ἐμεῖς εἴμαστε φιλοξενούμενοι. Ἡ γῆ, λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, εἶνε ἕνα ξενοδοχεῖο. Στὸ ξενοδοχεῖο κοιμᾶσαι, ἀλλὰ δὲ λὲς Εἶνε δικό μου· πληρώνεις ἕνα ἐνοίκιο καὶ φεύγεις.
Καὶ γιὰ τὴ γῆ λοιπὸν ὁ Θεός, ὁ ἰδιοκτήτης, ζητάει ἐνοίκιο. Ποιό εἶνε τὸ ἐνοίκιο, τί ζητάει ἀπὸ μᾶς; Ἕνα εὐχαριστῶ. Εἰκοσιτέσσερις ὧρες ἔχει τὸ ἡμερονύκτιο καὶ ἑκατὸν ἑξηνταοκτὼ ἡ ἑβδομάδα· ἔλα μιὰ ὥρα στὴν ἐκκλησία νὰ πῇς ἕνα εὐχαριστῶ στὸ Μεγαλοδύναμο. Μὴ γίνεσαι πιὸ ἀχάριστος κι ἀπὸ τὸ σκυλί, ποὺ ὅταν τοῦ ῥίξῃς ἕνα κόκκαλο κουνάει τὴν οὐρά του καὶ σοῦ λέει εὐχαριστῶ. Ὁ ἄνθρωπος, ἀντὶ γιὰ εὐχαριστῶ, ἀνοίγει τὸ βρωμερό του στόμα καὶ βλαστημάει τὰ θεῖα. Κ᾽ ὕστερα ἀποροῦμε γιατί σείεται ἡ γῆ…
Ἡ ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶνε, ἀδελφοί μου, καιρὸς μετανοίας, ἐξομολογήσεως, ἐπιστροφῆς στὸ Θεό. «Μετανοεῖτε», μᾶς φωνάζει σήμερα καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Μακάρι ὅλοι νὰ καταλάβουμε, ὅτι ἐδῶ στὴ γῆ ἔχουμε μεγάλο προορισμό, μὲ τὴν πίστι ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ δημιούργησε ὁ Θεός· «Σὺ κατ᾽ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί».
Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. 1,10 – 2,3)Καὶ γιὰ τὴ γῆ λοιπὸν ὁ Θεός, ὁ ἰδιοκτήτης, ζητάει ἐνοίκιο. Ποιό εἶνε τὸ ἐνοίκιο, τί ζητάει ἀπὸ μᾶς; Ἕνα εὐχαριστῶ. Εἰκοσιτέσσερις ὧρες ἔχει τὸ ἡμερονύκτιο καὶ ἑκατὸν ἑξηνταοκτὼ ἡ ἑβδομάδα· ἔλα μιὰ ὥρα στὴν ἐκκλησία νὰ πῇς ἕνα εὐχαριστῶ στὸ Μεγαλοδύναμο. Μὴ γίνεσαι πιὸ ἀχάριστος κι ἀπὸ τὸ σκυλί, ποὺ ὅταν τοῦ ῥίξῃς ἕνα κόκκαλο κουνάει τὴν οὐρά του καὶ σοῦ λέει εὐχαριστῶ. Ὁ ἄνθρωπος, ἀντὶ γιὰ εὐχαριστῶ, ἀνοίγει τὸ βρωμερό του στόμα καὶ βλαστημάει τὰ θεῖα. Κ᾽ ὕστερα ἀποροῦμε γιατί σείεται ἡ γῆ…
Ἡ ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶνε, ἀδελφοί μου, καιρὸς μετανοίας, ἐξομολογήσεως, ἐπιστροφῆς στὸ Θεό. «Μετανοεῖτε», μᾶς φωνάζει σήμερα καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Μακάρι ὅλοι νὰ καταλάβουμε, ὅτι ἐδῶ στὴ γῆ ἔχουμε μεγάλο προορισμό, μὲ τὴν πίστι ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ δημιούργησε ὁ Θεός· «Σὺ κατ᾽ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί».
«Σὺ κατ᾽ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί» (Ἑβρ. 1,10)
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Κωνσταντίνου & Ἑλένης Ἀμυνταίου 10-3-1985)