Σε απομακρυσμένη περιοχή της Γαλιλαίας έχει αποσυρθεί ο Κύριος με τους μαθητές Του. Στα σύνορα Τύρου και Σιδώνος. Εκεί, μια γυναίκα Χαναναία, βγαίνει έξω από τα σύνορα της περιοχής εκείνης και Του φωνάζει δυνατά:
«Ελέησέ με Κύριε, Υιέ του Δαβίδ, η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο».
Όπως θα δούμε στη συνέχεια,
πρόκειται για μια γυναίκα με πονεμένη ψυχή, που έχει μεγάλη θλίψη και δοκιμασία. Γιατί η κόρη της είναι κυριευμένη από δαιμόνιο και υποφέρει φρικτά. Από αυτό καταλαβαίνει κανείς πόσο βασανιστική έχει καταντήσει η ζωή της γυναίκας αυτής.
πρόκειται για μια γυναίκα με πονεμένη ψυχή, που έχει μεγάλη θλίψη και δοκιμασία. Γιατί η κόρη της είναι κυριευμένη από δαιμόνιο και υποφέρει φρικτά. Από αυτό καταλαβαίνει κανείς πόσο βασανιστική έχει καταντήσει η ζωή της γυναίκας αυτής.
Πρόκειται για μια από τις οδυνηρότερες δοκιμασίες για τους γονείς, το να βλέπουν το παιδί τους, που το ανέστησαν με τόση ελπίδα, να γίνεται θύμα των πονηρών πνευμάτων.
Οι μαθητές του Κυρίου που παρακολουθούν τα συμβάντα, Τον πλησιάζουν και Τον παρακαλούν, λέγοντας: «Διώξε την Κύριε, γιατί μας ακολουθεί και φωνάζει».
Κι ο Ιησούς, λεει: «Έχω αποσταλεί μόνο για τους πλανεμένους Ισραηλίτες».
Κι εκείνη τότε, έρχεται και Τον προσκυνά, λέγοντας: « Κύριε βοήθησέ με». Κι ο Ιησούς βλέποντας την πίστη της, της λεει: «Μεγάλη είναι η πίστη σου γυναίκα. Ας γίνει όπως θέλεις». Και από εκείνη τη στιγμή γιατρεύεται η θυγατέρα της.
Το αξιοθαύμαστο τούτο παράδειγμα της Χαναναίας, μας διδάσκει πως πρέπει να είναι κι η δική μας προσευχή, για να εισακούεται από τον Πανάγαθο Θεό.
Το πρώτο που χρειάζεται στην προσευχή για να εισακούεται στον Κύριο είναι η ακράδαντη πίστη. Η πίστη η μεγάλη και ακλόνητη στον Κύριο των δυνάμεων. Πίστη που δεν θα τη σκιάζει κανένας λογισμός δισταγμού και αμφιβολίας. Πίστη που να βλέπουμε τα πράγματα όχι από τη δική μας ανθρώπινη και αδύνατη πλευρά, αλλά από την πλευρά του Παντοδύναμου και Πανάγαθου Θεού μας. «Σας βεβαιώνω», μας λεει ο Κύριος, «ότι όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή με πίστη, θα λάβετε και ότι αν έχετε πίστη χωρίς να αμφιβάλλετε...αν πείτε σ’ αυτό το βουνό σήκω και πέσε στη θάλασσα θα γίνει» (Ματθ. ΚΑ΄ 21, 22).
Αν κάποιος, πάλιν, θέλει να πάρει κάτι από τον Θεό, γράφει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, θα πρέπει να το ζητά με πίστη. «Ότι ζητούμε», μας λέει, «να το ζητούμε με πίστη και να μη έχουμε αμφιβολίες» (Ιακ. Α΄ 6). «Οποιοσδήποτε πιστεύει στον Κύριο», προσθέτει ο Θείος Παύλος, δεν θα ντροπιαστεί» (Ρωμ. Ι΄ 11).
Βλέπουμε, δηλαδή, ότι με την πίστη πραγματοποιούνται ακόμα και αυτά, που φαίνονται αδύνατα και ακατόρθωτα από τον άνθρωπο.
Μαζί, όμως, με την πίστη χρειάζεται να υπάρχει και θερμότητα καρδιάς.
Θερμότητα σαν αυτή που αισθάνθηκε η πονεμένη Χαναναία μητέρα, τα λόγια της οποίας έβγαιναν από τα φλογισμένα βάθη της καρδιάς της. Θερμότητα, σαν αυτή του Μωυσή, τότε που προσευχόταν, όταν τους καταδίωκαν τα άρματα του Φαραώ και εφαίνοντο χαμένοι όλοι οι Ισραηλίτες. Και μολονότι η προσευχή του ήταν μυστική, έφτανε ως βροντή στον Ουρανό. «Μη φοβείστε», είπε στο λαό ο Μωυσής, «σταθείτε και θα δείτε πως θα σας γλιτώσει σήμερα ο Κύριος. Τους Αιγυπτίους που βλέπετε σήμερα δεν θα τους ξαναδείτε ποτέ πια. Ο Κύριος θα πολεμήσει για σας.
Εσείς μην ανησυχείτε.» (Εξοδ. ΙΔ΄ 13 – 14. Τέτοια θερμότητα σαν εκείνη του βασιλιά του Ισραήλ Εζεκία, που προσευχήθηκε στον Θεό για να αποφύγει τον θάνατο. Εκείνη την εποχή ο βασιλιάς Εζεκίας, γράφει ο Προφήτης Ησαΐας, αρρώστησε βαριά να πεθάνει. Τότε τον επισκέφθηκε ο Προφήτης Ησαΐας, γιος του Αμώς και του είπε: «Άκου τι λέει ο Κύριος. Τακτοποίησε τις υποθέσεις του σπιτιού σου, γιατί δεν θα ζήσεις για πολύ ακόμα. Θα πεθάνεις.» Ο Εζεκίας γύρισε τότε το πρόσωπό στον τοίχο και προσευχήθηκε στον Κύριο. «Κύριε», είπε, «θυμήσου σε παρακαλώ, πως έζησα ενώπιόν σου με πιστότητα και ευθύτητα καρδιάς και έπραξα ό, τι σου ήταν αρεστό. Κι άρχισε να κλαίει γοερά. Τότε ήρθε στον προφήτη Ησαϊα λόγος του Κυρίου. Γύρνα πίσω, του είπε ο Κύριος και πες στον Εζεκία. Ο κύριος, ο Θεός του Δαβίδ του προγόνου σου, λέει: Άκουσα την προσευχή σου και είδα τα δάκρυά σου. Θα προσθέσω, λοιπόν, στη ζωή σου δεκαπέντε χρόνια.» (Ησ. ΛΗ΄ 1 – 6).
Αυτή την θερμότητα της καρδιάς είχαν και όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας, όταν προσευχόντουσαν. Γι’ αυτό και έβλεπαν να γίνονται συχνά θαύματα με την προσευχή τους. Άλλως τε, αυτήν την θερμότητα την αισθανόμαστε κι εμείς, όταν προσευχόμαστε, με τις προσευχές αυτές των αγίων μας, που είναι καταχωρισμένες στις ιερές Ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Οι προσευχές αυτές, με τον κατανυκτικό χαρακτήρα τους, μας λένε επίσης, ότι για να εισακούονται, θα πρέπει να γίνονται με ταπείνωση. Αυτή η βαθειά ταπείνωση χαρακτήριζε και την προσευχή της Χαναναίας, που δεν θίγηκε, όταν δεν της έδινε σημασία ο Κύριος και δεν προσβλήθηκε όταν ο Κύριος την ονόμασε «κυνάριον». Αυτή την ταπείνωση είχε και ο Αβραάμ, που ενώ συνομιλούσε διά της προσευχής «πρόσωπον προς πρόσωπον» με τον Θεό, εν τούτοις είχε για τον εαυτό του το φρόνημα ότι ήταν «γη και σποδός», χώμα και στάχτη. «Συγχώρησέ με Κύριε μου», λέει, «που τολμώ να σου μιλώ, ενώ είμαι χώμα και σκόνη» (Γεν. ΙΗ΄ 27). Αυτή την ταπείνωση δείχνει και ο τελώνης, όταν τύπτει με συντριβή στην άκρη του Ναού το στήθος του, επαναλαμβάνοντας συνεχώς το: «Ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. ΙΗ΄ 13).
Είναι τόσο άπειρα Πανάγαθος και Πάνσοφος ο Θεός, ώστε δεν αρκεί να ικανοποιεί τα όσα μικρά και ασήμαντα εμείς οι φτωχοί του ζητούμε. Βλέπει βαθύτερα στην καρδιά μας. Στοχεύει μακρύτερα στο πραγματικό, το αιώνιο συμφέρον μας. Και γι’ αυτό μερικές φορές μας παιδαγωγεί. Δοκιμάζει την πίστη μας, ασκεί την υπομονή μας και μας καταρτίζει σε ταπείνωση και υποταγή. Σιωπά συχνά στις προσευχές μας. Άλλοτε προσθέτει καινούργιες θλίψεις και πειρασμούς στον αγώνα μας. Επιτρέπει ζημιές, αποτυχίες, ταπεινώσεις, απογοητεύσεις, αρρώστιες, αγωνίες και δάκρυα. Και περιμένει. Περιμένει να προβάλει ο αγιασμός της ψυχής.
Αδελφοί μου! Δεν γνωρίζουμε πιο είναι το σχέδιο του Θεού στη ζωή μας, για πόσο ακόμα η αγάπη Του θα επιτρέπει δοκιμασίες σε μας, αν προσθέσει και άλλες ή αν θα δώσει τέλος στον πόνο μας. Θα πρέπει, όμως, να γνωρίζουμε ότι ο βίος μας είναι δοκιμαστήριο. Με τις θλίψεις και τα βάσανα της ζωής μας, πληρώνουμε βέβαια τις αμαρτίες μας, αλλά δοκιμάζεται και η πίστη μας. Μη αποκάμνουμε, λοιπόν. Ας υπομένουμε. Η υπομονή μας, η βαθειά μας ταπείνωση, η πολλή προσευχή μας, θα μεγαλώνει την πίστη μας και θα ελκύει το έλεος του Θεού επάνω μας. Ας εμπιστευθούμε, λοιπόν, τη ζωή μας στα χέρια του Θεού, να την κατευθύνει όπως η αγάπη Του ξέρει καλύτερα για μας.
Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος