Ὁ Ζακχαῖος, γιά νά ἰδεῖ τόν Χριστό, ἀνέβηκε ψηλά· σέ ἕνα δέντρο· στήν συκομωρέα (συκομουριά). Ἐπῆγε λίγο πιό ἐπάνω ἀπό τά γήινα. Πάνω ἀπό τόν ὄχλο. Γιατί ὁ ὄχλος τοῦ στεκόταν ἐμπόδιο.
Τό πλῆθος, πάντοτε γελάει μέ τούς «ἁπλούς»·μέ ἐκείνους, πού περπατᾶνε τήν ὁδό τῆς ταπείνωσης·μέ ἐκείνους, πού ἀφήνουν τόν στραβό δρόμο τῆς κακίας· μέ ἐκείνους, πού ἀφήνουν τήν ζωή τους στά χέρια τοῦ Θεοῦ·
Τό πλῆθος, γελάει μέ τούς «ἁπλούς» καί λέει: Εἶστε ἀνίκανοι, χαμένοι, βλάκες· δέν εῖσθε ἄξιοι νά ὑπερασπιστεῖτε οὔτε τόν ἑαυτό σας· νά διεκδικήσετε ἐκεῖνο πού σᾶς ἀνήκει· νά βρεῖτε τό δίκιό σας!
Τό πλῆθος, μπαίνει στή μέση, γιά νά ἐμποδίζει τόν «ἁπλό καί ταπεινό» ἀπό τήν θέα τοῦ Χριστοῦ· ἀπό τήν συνάντησή του μέ τό Χριστό. Φωνάζει. Καμαρώνει.
Θριαμβολογεῖ, ὅταν ἀπολαμβάνει ἐκεῖνο πού τοῦ ἀνήκει. Καί νομίζει, ὅτι τάχα σέ μπορεῖ νά ἐμποδίσει νά ἰδεῖς Ἐκεῖνον πού ἐπάνω στό σταυρό εἶπε: «συγχώρησέ τους, δέν ξέρουν τί κάνουν»!
* * *
Ὁ Ζακχαῖος, λοιπόν, ἀγνόησε τό πλῆθος, πού μπῆκε στή μέση νά τόν ἐμποδίσει. Κατέφυγε σέ ἕνα δένδρο. Στή συκομωρέα. Ἔκαμε «κάτι», πού στά μάτια τοῦ κόσμου ἦταν σκέτη τρέλλα. Γελοιοποιήθηκε. Ἐπικυρώνοντας τά λόγια τοῦ Παύλου: «ἡμεῖς δέ μωροί διά Χριστόν», (Α΄ Κορ. 4,10). Καί: «ἡμεῖς δέ κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον· Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησι δέ μωρίαν», (Α΄Κορ. 1,23).
Οἱ ἔξυπνοι τοῦ κόσμου τούτου γελᾶνε μαζί μας. Λένε: «Τί σόϊ μυαλά κουβαλᾶτε στό κεφάλι σας! Τί βλακεία! Ποῦ τό βρήκατε, νά προσκυνᾶτε ἕνα Θεό πού σταυρώθηκε»! Ποιός θά τούς ἀπαντήσει; Ποῖος; Ἐγώ, ὄχι! Ἂς ἀκούσομε τόν Παῦλο. Λέγει: «ἡ σοφία τοῦ κόσμου τούτου, μωρία παρά τῷ Θεῷ ἐστίν», (Α΄Κορ. 3,19).
Πέστε ὅτι θέλετε.
Ἐμεῖς, θά τρέξομε καί θά ἀνεβοῦμε, σάν τόν Ζακχαῖο, ἐπάνω στό δένδρο, γιά νά ἀξιωθοῦμε νά ἰδοῦμε τό Χριστό πού περνάει.
Ἐσεῖς, μέ τά μυαλά πού κουβαλᾶτε, δέν θά ἀξιωθεῖτε ποτέ νά τόν ἰδεῖτε. Γιατί; Ντρέπεστε, νά ἀνεβεῖτε στήν συκομωρέα; Φοβᾶστε τήν γελοιοποίηση; καί τόν ἐξευτελισμό; Ἔχετε κριτήριό σας τήν γνώμη τῶν ἄλλων! Λάθος σας! Ἐσεῖς δέν τό θέλετε.
Γιατί ὅμως ἐμποδίζετε τόν Ζακχαῖο; Ἀφῆστε τον!
Ἀδελφέ μου.
Θέλεις νά ἰδεῖς τό Χριστό; Δέν πρέπει νά τόν ντρέπεσαι τόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Ἀντίθετα. Πρέπει νά τόν χαράζεις στό μέτωπό σου, ἐκεῖ πού θρονιάζει ἡ ντροπή, μέ καμάρι! Γιατί πρῶτα θά πρέπει νά σταυρώσεις τήν ντροπή, καί μετά θά ἀξιωθῆς νά Τόν ἰδεῖς!
Ὁ Ζακχαῖος, ἀπό τό πόθο του νά ἰδεῖ τό Χριστό, πρῶτα σταύρωσε τήν ντροπή.
Πρῶτα δέχθηκε ὁ Ζακχαῖος,τό Χριστό μέσα στήν καρδιά του, καί μετά δέχθηκε ὁ Χριστός νά πάει στό σπίτι του.
Ὁ Ζακχαῖος, ἔκαμε πόθο του καί ἀγωνία του, νά ἰδεῖ τόν Χριστό. Καί βρέθηκε ἔτσι ἄξιος νά τόν φιλοξενήσει στό σπίτι του.
Μετ: Ἀρχιμ.Α.Μ.
Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 266 Σεπτέμβριος 2005
«ΤI ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ;» του Ἁγίου Αὐγουστίνου