«Δέσποινα και Μήτηρ του Λυτρωτού,
δέξαι παρακλήσεις αναξίων σων ικετών,
ίνα μεσιτεύσης προς τον εκ σου τεχθέντα.
Ω Δέσποινα του κόσμου, γενού μεσίτρια»
δέξαι παρακλήσεις αναξίων σων ικετών,
ίνα μεσιτεύσης προς τον εκ σου τεχθέντα.
Ω Δέσποινα του κόσμου, γενού μεσίτρια»
Παράκληση! Ακούει τη λέξη ο άπιστος και ειρωνεύεται, κινεί περιφρονητικά τους ώμους του και ερωτά:
Υπάρχουν λοιπόν εις τον 20ό αιώνα, αιώνα της διασπάσεως του ατόμου, υπάρχουν τόσο καθυστερημένα πνεύματα, ώστε να προσεύχονται, να κάμνουν δεήσεις και παρακλήσεις και να πιστεύουν εις τον κόσμον υπερφυσικών δυνάμεων;
Υπάρχουν λοιπόν εις τον 20ό αιώνα, αιώνα της διασπάσεως του ατόμου, υπάρχουν τόσο καθυστερημένα πνεύματα, ώστε να προσεύχονται, να κάμνουν δεήσεις και παρακλήσεις και να πιστεύουν εις τον κόσμον υπερφυσικών δυνάμεων;
Προσευχή! Παράκληση! Του φαίνεται, παράξενο ακατάληπτον το φαινόμενο της προσευχής. Δεν το πιστεύει ο άπιστος! Όπως ακριβώς ένας άγριος της κεντρώας Αφρικής δεν πιστεύει τον Ευρωπαίον, ο οποίος του λέγει, ότι υπάρχει μηχάνημα –ο ασύρματος- με το οποίον ημπορεί να μεταδώσει την φωνήν του εις απόστασιν εκατοντάδων χιλιομέτρων και ν’ ακούσει από το άλλο άκρον της γης την φωνήν ανθρώπων, τους οποίους ουδέποτε είδεν.
Αλλ’ ο άπιστος δεν παραδέχεται ύπαρξιν πνευματικού κόσμου. Είναι υλιστής και γνωρίζει μόνον να ζυγίζει και να μετρά την ύλην.
Αλλ’ ο άπιστος δεν παραδέχεται ύπαρξιν πνευματικού κόσμου. Είναι υλιστής και γνωρίζει μόνον να ζυγίζει και να μετρά την ύλην.
Δι’ αυτόν μόνον ύλη υπάρχει. Όλα είναι ύλη. Ύλη είναι ο θεός του. Πέραν απ’ αυτήν δεν υπάρχει τίποτε.
Ο δυστυχής! Πιστεύει εις την ύλην, εις την δύναμιν της ύλης, πιστεύει ότι ένα ελάχιστον μόριον της ύλης που λέγεται άτομον εγκλείει μέσα του μυστηριώδεις δυνάμεις, οι οποίες δια της επιστήμης αποδεσμευόμεναι δύνανται να συνταράξουν ωκεανούς, να αλλάξουν την κοίτην των ποταμών και να βυθίσουν στόλον ολόκληρον θωρηκτών. Πιστεύει εις την ύλην και τα θαύματά της!
Αλλ’ εάν τον ερωτήσης: Ποίος έκανε, ποίος έπλασε την ύλην, το πρώτον μόριον της ύλης; Ποίος εφωδίασε την ύλην με μυστηριώδεις δυνάμεις; Ο άπιστος, ο υλιστής δεν απαντά, δεν δύναται ν’ απαντήση. Τι ν’ απαντήση;
Ο δυστυχής! Πιστεύει εις την ύλην, εις την δύναμιν της ύλης, πιστεύει ότι ένα ελάχιστον μόριον της ύλης που λέγεται άτομον εγκλείει μέσα του μυστηριώδεις δυνάμεις, οι οποίες δια της επιστήμης αποδεσμευόμεναι δύνανται να συνταράξουν ωκεανούς, να αλλάξουν την κοίτην των ποταμών και να βυθίσουν στόλον ολόκληρον θωρηκτών. Πιστεύει εις την ύλην και τα θαύματά της!
Αλλ’ εάν τον ερωτήσης: Ποίος έκανε, ποίος έπλασε την ύλην, το πρώτον μόριον της ύλης; Ποίος εφωδίασε την ύλην με μυστηριώδεις δυνάμεις; Ο άπιστος, ο υλιστής δεν απαντά, δεν δύναται ν’ απαντήση. Τι ν’ απαντήση;
Διότι πέραν από τας δυνάμεις του υλικού κόσμου υπάρχουν αι απείρως μεγαλύτεραι δυνάμεις του πνευματικού κόσμου. Τις αισθάνονται, τις ζουν οι πιστοί του Κυρίου μαθηταί, οι αληθινοί χριστιανοί! Εάν ο άπιστος έκαμνε τον κόπον και ηρώτα χιλιάδας συγχρόνων ανθρώπων του τι φρονούν περί προσευχής, θα ήκουε από τα στόματα μυριάδων ανθρώπων και των πέντε ηπείρων, μικρών και μεγάλων, αναλφαβήτων και σοφών επιστημόνων, ότι η προσευχή κάμνει θαύματα, ενώνει ουρανόν και γην, εξυψώνει την ζωήν των ανθρώπων εις άφθαστα ύψη.
Βιβλιοθήκη ολόκληρος θα εσχηματίζετο εάν ήθελε κανείς να καταγράφει εις βιβλία τα άπειρα της προσευχής θαύματα. Οι μητέρες θα διηγούντο τα θαύματα που είδαν. «Είχα το παιδί μου – θα έλεγε εις τον άπιστον η μητέρα- το είχα βαρειά άρρωστον Τα φάρμακα που αγόρασα από τα φαρμακεία πανάκριβα, μηδέν αποτέλεσμα.
Οι ιατροί που εκάλεσα έκαμαν ιατροσυμβούλιο, διεφώνησαν, διεκπληκτίσθησαν και επί τέλους μου είπαν: Δεν υπάρχει σωτηρία. Έτσι μόνη μου ελπίδα έμεινε η βοήθεια του Παντοδυνάμου.
Ήταν νύκτα, μεσάνυκτα. Το παιδί εκαίετο εις τον πυρετόν. Παραληρούσε. Μα εγώ δεν απηλπίσθηκα. Γονάτισα. Έκαμα την προσευχήν μου. Τα μάτια μου εγέμισαν δάκρυα. Θεέ μου, βοήθησέ με. Σώσε το παιδί μου. Παναγία κάμε το θαύμα σου! Και το θαύμα έγινε. Το πρωί το παιδί ήτο απύρετο.
Άπιστε! Συ που δεν πιστεύεις εις την δύναμιν της προσευχής σε ερωτώ εγώ η μητέρα που είδα το θαύμα μέσα εις το σπίτι μου, ποίος έκανε καλά το παιδί μου;»
-Πόσα τέτοια θαύματα έχουν να διηγηθούν εις τον άπιστον οι πιστές, οι χριστιανές μητέρες. Και πόσα άλλα θαύματα έχουν να εξιστορήσουν με όλην την δραματικότητά των οι ηρωικοί στρατιώται του τελευταίου μας πολέμου, που μέσα από χαλάζι σφαίρες εσώθησαν με την προσευχήν που έβγαινε από την καρδίαν των.
Κύριε! Σώσον μας! Θαύματα λοιπόν αι μητέρες. Θαύματα οι στρατιώται. Θαύματα έχει να διηγηθεί κάθε πιστόν τέκνον του Θεού που εις διαφόρους περιστάσεις της ζωής του έμαθεν από της μικράς του ηλικίας να χρησιμοποιή τον μυστικόν ασύρματον της προσευχής. Ο Θεός ακούει και σπεύδει εις την βοήθειαν του πλάσματός του.
Βιβλιοθήκη ολόκληρος θα εσχηματίζετο εάν ήθελε κανείς να καταγράφει εις βιβλία τα άπειρα της προσευχής θαύματα. Οι μητέρες θα διηγούντο τα θαύματα που είδαν. «Είχα το παιδί μου – θα έλεγε εις τον άπιστον η μητέρα- το είχα βαρειά άρρωστον Τα φάρμακα που αγόρασα από τα φαρμακεία πανάκριβα, μηδέν αποτέλεσμα.
Οι ιατροί που εκάλεσα έκαμαν ιατροσυμβούλιο, διεφώνησαν, διεκπληκτίσθησαν και επί τέλους μου είπαν: Δεν υπάρχει σωτηρία. Έτσι μόνη μου ελπίδα έμεινε η βοήθεια του Παντοδυνάμου.
Ήταν νύκτα, μεσάνυκτα. Το παιδί εκαίετο εις τον πυρετόν. Παραληρούσε. Μα εγώ δεν απηλπίσθηκα. Γονάτισα. Έκαμα την προσευχήν μου. Τα μάτια μου εγέμισαν δάκρυα. Θεέ μου, βοήθησέ με. Σώσε το παιδί μου. Παναγία κάμε το θαύμα σου! Και το θαύμα έγινε. Το πρωί το παιδί ήτο απύρετο.
Άπιστε! Συ που δεν πιστεύεις εις την δύναμιν της προσευχής σε ερωτώ εγώ η μητέρα που είδα το θαύμα μέσα εις το σπίτι μου, ποίος έκανε καλά το παιδί μου;»
-Πόσα τέτοια θαύματα έχουν να διηγηθούν εις τον άπιστον οι πιστές, οι χριστιανές μητέρες. Και πόσα άλλα θαύματα έχουν να εξιστορήσουν με όλην την δραματικότητά των οι ηρωικοί στρατιώται του τελευταίου μας πολέμου, που μέσα από χαλάζι σφαίρες εσώθησαν με την προσευχήν που έβγαινε από την καρδίαν των.
Κύριε! Σώσον μας! Θαύματα λοιπόν αι μητέρες. Θαύματα οι στρατιώται. Θαύματα έχει να διηγηθεί κάθε πιστόν τέκνον του Θεού που εις διαφόρους περιστάσεις της ζωής του έμαθεν από της μικράς του ηλικίας να χρησιμοποιή τον μυστικόν ασύρματον της προσευχής. Ο Θεός ακούει και σπεύδει εις την βοήθειαν του πλάσματός του.
Η προσευχή! Η παράκληση! Δύναμις αόρατος τεραστία του ανθρώπου που γνωρίζει να την χρησιμοποιεί κατά την διδασκαλίαν του Θεανθρώπου. Και την δύναμιν της διαλαλούν όχι μόνον μικροί και ασήμαντοι οι οποίοι όμως δια την αθωότητα της καρδίας των ευρίσκονται πλησιέστερον προς την Θεότητα, αλλά και σοφοί επιστήμονες διεθνούς φήμης, οι οποίοι εβραβεύθησαν με το βραβείο Νόμπελ. Και αυτοί πιστοποιούν τα θαυμαστά αποτελέσματα της προσευχής! Αναφέρομεν εκ των πολλών τον Γάλλον επιστήμονα Αλέξιον Καρρέλ βιολόγον και φυσιολόγον παγκοσμίου φήμης, του οποίου το σύγγραμμα «ο άνθρωπος, σ’ αυτό το άγνωστον» έχει μεταφρασθεί εις πλείστας γλώσσας.
Γράφει ο Καρρέλ: «Η σημερινή αντίληψις, ότι η προσευχή, ημπορεί να επηρεάσει και να θεραπεύσει παθολογικές καταστάσεις, εξάγεται από παρατηρήσεις που εκάμαμεν εις αρρώστους, οι οποίοι εις έναν λεπτόν έγιναν καλά από κάθε λογής αρρώστειαν, όπως φυματίωσιν των οστών και του περιτοναίου, ψυχρά αποστήματα, πληγάς, καρκίνον κλπ. Η προσευχή! Και εις πολλάς περιστάσεις δεν είναι ανάγκη ο ίδιος ο άνθρωπος να προσεύχεται ή να έχει μέσα του θρησκευτικήν πίστιν· αρκεί κάποιος που ευρίσκεται κοντά του να προσεύχεται… Και τα γεγονότα αυτά (θεραπεία ασθενών δια της προσευχής) δεν ηθέλησαν ποτέ να τα κοιτάξουν οι υγιεινολόγοι, οι ιατροί, οι παιδαγωγοί και οι κοινωνιολόγοι.» Πιστεύουν λοιπόν και οι επιστήμονες της ολκής ενός Καρρέλ, κλίνουν το γόνυ ενώπιον της Ανωτάτης θελήσεως του Δημιουργού και επικαλούνται την προστασίαν Του.
Η προσευχή! Η παράκληση! Ακριβώς διότι η προσευχή έχει τοιαύτην δύναμιν, δι’ αυτό και οι πιστοί χριστιανοί τώρα εις τους εσπερινούς του Δεκαπενταυγούστου τρέχουν χαρούμενοι εις τους Ι. Ναούς και στα εξωκλήσια της θεομήτορος Κόρης δια να προσευχηθούν θερμότερον προς τον Λυτρωτήν του κόσμου, τον οποίον ηξιώθη να γεννήσει η αγνή και η Ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ.
Ακούοντες δε οι πιστοί τον γλυκύτατον παρακλητικόν κανόνα προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον τα μάτια των δακρύζουν· κάτι το αόρατον, το μυστηριώδες αισθάνονται εις τα βάθη της ψυχής των. Λες δεν πατούν την στιγμήν εκείνην την γην. Η ψυχή απογειούται, μεταφέρεται εις κόσμους υπερκοσμίους, παίρνει νέας δυνάμεις δια να συνεχίσει τον σκληρόν αγώνα της ζωής, τον αγώνα της πίστεως και της αρετής.
Χριστιανοί Έλληνες! Η εφετεινή περίοδος της Νηστείας της Θεοτόκου συμπίπτει με το ιστορικόν γεγονός, ότι 21 έθνη τις ημέρες αυτές συσκέπτονται επάνω εις τα μεγάλα προβλήματα της παγκοσμίου ειρήνης. Κρίσιμοι ημέραι δια την Πατρίδα μας, η οποία προσδοκά Δικαιοσύνην, και δια την Ανθρωπότητα ολόκληρον, η οποία κουρασμένη διψά ειρήνην. Κρίσιμοι αι ημέραι.
Ο Σατανάς το παν θα πράξει να τορπιλίσει την ειρήνην και να σπείρει νέους σπόρους μίσους. Δι’ αυτό τας ημέρας αυτάς, κατά τας οποίας συνεδριάζουν τα έθνη, ημείς οι χριστιανοί έλληνες που πιστεύομεν εις την δύναμιν της προσευχής ας πέσωμεν εις τα γόνατα. Ας παρακαλέσωμεν θερμώς τον ουράνιον Πατέρα. Ας ζητήσουμεν και την μεσιτείαν της Υπεραγίας Θεοτόκου. Πόσες φορές η Υπεραγία Θεοτόκος δεν έκαμε τα θαύματά της και δεν επροστάτευσε την μικράν μας, την μαρτυρικήν μας Πατρίδα;
Ας προσευχηθώμεν λοιπόν και τώρα με πίστιν ακράδαντον. Και να είσθε βέβαιοι ότι αι προσευχαί μας θα επηρεάσουν τας αποφάσεις του Συνεδρίου κατά τρόπον μυστηριώδη, δια ν’ αξιωθώμεν ν’ ακούσωμεν:
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ.