Πρωτ. Ἀλεξάνδρου Μέν
Δέν εἴμαστε ἁπλά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ· σάν τίς πέτρες καί τά δένδρα. Εἴμαστε παιδιά Του ἀγαπητά· ὑπάρξεις πού μιλᾶνε στήν καρδιά Του!
* * *
Σάν κύριος καί δημιουργός, ὁ Θεός ἀγαπάει ὅλον τόν κόσμο· ὅλη τήν κτίση Του. Μά ἐμεῖς εἴμαστε γι᾿ Αὐτόν κάτι παραπάνω. Ἐμεῖς ἔχουμε δικαίωμα νά Τόν λέμε Πατέρα· καί νά εἴμαστε παιδιά Του. Ἀφοῦ μᾶς ἐδημιούργησε κατ᾿ εἰκόνα καί ὁμοίωσή Του. Καί γι᾿ αὐτό ἡ εἰκόνα Του καί ἡ ὁμοίωσή Του ἀποτυπώθηκαν ἐπάνω μας, ὅπως τά χαρακτηριστικά τοῦ πατέρα στά παιδιά Του. Καί γι᾿ αὐτό ὁ Θεός θέλει νά ἔρχεται ὅλο
καί πιό πολύ κοντά μας, μέ τελικό στόχο Του, νά γίνουμε ἕνα. Κάτι πού θά ἦταν ὁ μεγαλύτερος θρίαμβος τῆς ἀγάπης Του γιά μᾶς. Θέλει, νά ἑνωθεῖ μαζί μας· μέ τά κτίσματά Του· παρ᾿ ὅλο πού δέν εἴμαστε τέλειοι, ἀλλά ὁπωσδήποτε εἴμαστε «καλοί λίαν».
καί πιό πολύ κοντά μας, μέ τελικό στόχο Του, νά γίνουμε ἕνα. Κάτι πού θά ἦταν ὁ μεγαλύτερος θρίαμβος τῆς ἀγάπης Του γιά μᾶς. Θέλει, νά ἑνωθεῖ μαζί μας· μέ τά κτίσματά Του· παρ᾿ ὅλο πού δέν εἴμαστε τέλειοι, ἀλλά ὁπωσδήποτε εἴμαστε «καλοί λίαν».
* * *
Ὁ στόχος Του αὐτός πραγματοποιήθηκε. Ὄχι ἀκριβῶς, ὅπως τόν περιγράψαμε. Λίγο διαφορετικά:
Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός δέν τό ἀνεχόταν νά μᾶς βλέπει νά κατατυραννιόμαστε ἀπό τόν διάβολο. Καί ἦλθε κοντά μας! Ἦρθε! Καί ἦρθε σέ ἐπαφή μέ τίς «ἀσθενεῖς πλευρές μας» καί μέ τό κακό πού μᾶς ταλαίπωρεῖ! Γι᾿ αὐτό ἔγινε ἄνθρωπος! Γι᾿ αὐτό ἦρθε κοντά μας. Κάτι πού ἦταν γι᾿ Αὐτόν σταυρός! Γι᾿ αὐτό σταυρώθηκε· γι᾿ αὐτό ἐτάφη. Αὐτός ἦταν ὁ λόγος πού Ἐκεῖνος πού ἔπρεπε νά εἶναι βασιλιάς μας καί νά χαίρεται, πέθανε ἐπάνω στόν σταυρό ἀπό φταίξιμο δικό μας, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας.
* * *
Μά ὁ θάνατος αὐτός, δέν ἦταν θάνατος σάν τόν δικό μας. Γιατί Ἐκεῖνος πού πέθανε ἦταν ὁ Θεός μας. Περίμενε νά ἔλθει ἡ ὥρα Του. Καί πέθανε ὅπως καί ὅλοι μας! Ἀφῆκε τήν τελευταία Του πνοή στόν σταυρό· καί ἐτάφη!
Ὅμως ἐμεῖς περιμένουμε, καί τό περιμένουμε ἀπόλυτα σίγουροι, ὅτι ἡ ἁμαρτία μας, τό κακό, πού κουβαλᾶμε μέσα μας, δέν μπορεῖ νά νικήσει τόν Χριστό· τήν καλωσύνη Του καί τήν δύναμή Του! Καί γι᾿ αὐτό Τοῦ φωνάζουμε:
Ἀνάστα, ὁ Θεός! Κρῖνον τήν γῆν. Γιατί Σύ θά τά κάμεις ὅλα τά ἔθνη δικά Σου (Ψαλμ. 81, 8)!
* * *
Ἀναστήθηκε, γιά νά μᾶς ἀναστήσει. Νίκησε γιά μᾶς τόν θάνατο, πού ἐβασίλευε ἐπάνω μας, γιά νά δώσει τό δικαίωμα, ὅσοι θά τόν πιστεύουμε, νά γίνουμε τέκνα Του (Ἰωάν. 1, 12-13).
Μετ.: + ὁ Ν. Μ.
Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 333 Απρίλιος 2011
«ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;» του Πρωτ. Αλεξάνδρου Μεν