Στό Εὐαγγέλιο, πού ἀκοῦμε στήν Μεγάλη Παράκληση τῆς Παναγίας, βλέπουμε τά ἑξῆς:
* * *
Ἐκεῖ περιγράφεται τό τραπέζι πού παρέθεσαν στόν Χριστό δύο ἀδελφές, ἡ Μάρθα καί ἡ Μαρία. Ὅμως, ἐνῶ ἡ Μάρθα «σκοτωνόταν» στίς δουλειές, νά περιποιηθῆ τόν Χριστό ὅσο καλύτερα μποροῦσε, ἡ Μαρία εἶχε καθίσει κοντά Του καί ἄκουγε τήν διδασκαλία Του. Καί τότε ἡ Μάρθα παραπονέθηκε στόν Χριστό. Τοῦ ζήτησε νά εἰπῆ στήν ἀδελφή της νά τήν βοηθήσει.
Καί ὁ Χριστός τῆς ἀπάντησε:
- Μάρθα, Μάρθα, τί τίς θέλεις τίς πολλές φροντίδες; Ἄσε τίς πολλές ἑτοιμασίες! Ἡ Μαρία ἔκανε καλύτερη ἐπιλογή ἀπό σένα! Διάλεξε «τήν ἀγαθήν μερίδα». Πῆρε τό καλό κομμάτι! Προτίμησε, νά ἀκούσει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἔδωσε προτεραιότητα στόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Καί κέρδησε. Κάτι, πού κανείς δέν μπορεῖ νά τῆς τό πάρει. Κάτι, πού δίνει πολλά. Βρῆκε τό «ὕδωρ τῆς ζωῆς». Ὕδωρ ζωῆς εἶναι ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ.
* * *
Καί ἡ Παναγία, «τήν ἀγαθήν μερίδα» εἶχε διαλέξει. Καί μάλιστα ἡ Παναγία, εἶναι ὁ μόνος ἄνθρωπος, πού πῆρε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ τόσο πολύ στά σοβαρά, ὅσο κανένας ἄλλος! Άφοῦ, ὄχι ἁπλῶς τοῦ ἔδωσε προτεραιότητα, ἀλλά ἀφιέρωσε ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή Της στόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Καί δέν ἄφησε ποτέ τήν συνείδησή Της, νά ἰδεῖ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ σάν «λόγια τοῦ ἀέρα»· ἤ ἔστω σάν μιά «καλή» ἐνασχόληση, πού θά Τῆς χάριζε ἕνα εὐχάριστο διάλειμμα στίς μέριμνες τῆς ζωῆς, ὅπως σκεφτόμαστε ἐμεῖς.
Τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἡ Παναγία τόν ἔκανε κέντρο καί ρυθμιστή τῆς ζωῆς της. Πλοῦτο Της. Καί θησαυρό Της. Καί δίνοντας ὅσο περισσότερο χρόνο μποροῦσε στήν ἀκρόαση καί στήν μελέτη Του, φωτιζόταν καί ἁγιαζόταν ὅλο καί πιό πολύ. Καί ἡ πίστη Της δυνάμωνε. Καί θέρμαινε τήν καρδιά Της! Καί γέμιζε ἡ ψυχή της μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν λαχτάρα τῆς Παρουσίας Του.
Καί ὁ Θεός τιμώντας τό ἄθλημά Της, νά Τόν ἀναζητεῖ μέ τόση λαχτάρα μέσα σέ ἕνα κόσμο ἄρνησης καί ἀποστασίας, τήν τίμησε! Καί τήν διάλεξε νά γίνει Μητέρα Του. Μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου καί Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
* * *
Καί λοιπόν, μετά ἀπό τέτοιες πρωτοβουλίες τοῦ οὐρανοῦ καί τοῦ ἐπουράνιου Πατέρα, ποῦ ἔπρεπε νά εἶναι γιά μᾶς νοῦς καί καρδιά μας;
Μᾶς τό λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: Ἄνω. Τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστίν!
Αὐτό εἶναι τό κάλεσμα τοῦ Οὐρανοῦ.
Καί ἡ ἀπάντηση τῆς γῆς;
Ἔγραψαν κάποτε σέ ἕνα τοῖχο κάποιοι ἀναρχικοί νεαροί:
«Πεθαίνουμε στά δεκαεφτά – μᾶς θάβετε στά ἑβδομήντα»!
Τί λένε τά ταλαίπωρα αὐτά παιδιά; Τί θέλουν νά καταγγείλουν; Λένε: Ὁ τρόπος πού μᾶς μεγαλώνετε, δίνει προτεραιότητα στήν μανιώδη ἀπόκτηση καί κατανάλωση ὑλικῶν ἀγαθῶν καί ξερῶν γνώσεων. Ἀλλά δέν μᾶς βοηθάει καθόλου, νά βροῦμε τό ἀληθινό νόημα τῆς ζωῆς. Καί ἔτσι χωρίς νόημα ζωῆς, πεθαίνουμε πνευματικά στό ἄνθος τῆς ἡλικίας μας. Καί περνᾶμε μιά ζωή «πεθαμένη», πού ἀποπνέει τήν μπόχα τῆς θανατίλας. Καί πεθαμένοι πνευματικά στά δεκαεφτά, δέν περιμένουμε πιά στήν ζωή μας τίποτε!
Ἡ Παναγία, στά δεκαεφτά της, ἦταν Μητέρα τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅταν στά ἑβδομῆντα πέθανε σωματικά, ἦταν τόσο ζωντανή πνευματικά, πού ἐμεῖς τήν μακαρίζουμε, καί τῆς φωνάζουμε ὅτι εἶναι ΖΩΗ καί «ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ» γιά μᾶς.
* * *
Πέθανε σωματικά. Ἀλλά ὁ τάφος της δέν ἔδωσε, οὔτε σέ Ἐκείνη, οὔτε σέ μᾶς, καμμία γεύση θανατίλας.
Ὅποιος πιστεύει στόν Χριστό, γεμίζει ζωή. Μιά ζωή πού ρέει σάν ποτάμι, ἀπό τό εἶναι του (Ἰω. 7, 38).
Ἀρχιμ. Δαμιανός Ζαφείρης
Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 289 Αύγουστος 2007
«Η ΑΓΑΘΗ ΜΕΡΙΔΑ»