Ο Άγιος Σαμψών έζησε τον 6ον αιώνα και καταγόταν από πλούσια οικογένεια της Ρώμης. Σπούδασε τις επιστήμες της εποχής του και κυρίως την ιατρική, την οποία και άσκησε. Είχε πολλή αγάπη προς όλους χωρίς διακρίσεις. Όταν οι γονείς του ανεχώρησαν από τον κόσμο αυτό, μοίρασε την περιουσία του όλη στους φτωχούς και έφυγε για την νέα Ρώμη.
Εκεί στην Κωνσταντινούπολη ζούσε φτωχικά υπηρετώντας και θεραπεύοντας ψυχικά και σωματικά τους πάσχοντες. Πολλές αγιάτρευτες αρρώστιες τις θεράπευε με την προσευχή του, αλλά
για να μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι και τον επαινούν προσποιόταν ότι η θεραπεία προήλθε από τις αλοιφές και τα βότανα.
για να μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι και τον επαινούν προσποιόταν ότι η θεραπεία προήλθε από τις αλοιφές και τα βότανα.
Κάποτε εθεράπευσε και τον Αυτοκράτορα Ιουστινιανό από ανίατη και επώδυνη ασθένεια και τότε αυτός, από ευγνωμοσύνη προς τον Άγιο, του έκτισε μεγάλο νοσοκομείο, που ήταν συνάμα και ξενοδοχείο, εξ ου και ξενοδόχος, όπου φιλοξενούσε δωρεάν τους φτωχούς και απόρους.
Εδώ πρέπει να λεχθή ότι ο Όσιος αρνιόταν επίμονα την οποιαδήποτε υλική προσφορά του Αυτοκράτορα, τελικά όμως υποχώρησε από σεβασμό στον ανώτατο άρχοντα καί, για να μη του στερήση την χαρά της ευγνώμονης προσφοράς, αλλά και από αγάπη στον φτωχό λαό και τους αρρώστους που φιλοξενούσε, περιποιόταν και θεράπευε.
Αυτό δείχνει το πέρα για πέρα ορθόδοξο ήθος του. Δεν εκμεταλλεύεται την γνωριμία του με τον Αυτοκράτορα για να μαζέψη χρήματα, άλλωστε από αυτά είχε πολλά και τα μοίρασε. Ούτε πάλι χρησιμοποιεί την προς το πρόσωπο του εύνοια του Ιουστινιανού για να αποκτήση κύρος. Κύρος είχε και μάλιστα μεγάλο. Του το προσέδιδε η αγιότητά του και η μεγάλη αγάπη και εμπιστοσύνη του λαού στο πρόσωπό του.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφερθώ λίγο στον Αυτοκράτορα Ιουστινιανό, ο οποίος με το ήθος του φανερώνει τον τρόπο ασκήσεως της εξουσίας, που συνίσταται στον σεβασμό και την αγάπη προς τον Θεό και την φροντίδα για τον λαό. Με το κτίσιμο και την οικονομική ενίσχυση και συντήρηση του Νοσοκομείου - Ξενοδοχείου ενισχύει, στο πρόσωπο του Αγίου Σαμψών, την Εκκλησία στο κοινωνικό της έργο. Με την οξυδέρκεια που τον διακρίνει βλέπει τον κόπο ο οποίος καταβάλλεται για να ανακουφισθή ο ανθρώπινος πόνος, και με την πνευματική του ευαισθησία αντιλαμβάνεται την τεράστια κοινωνική προσφορά και έρχεται αρωγός και συμπαραστάτης σε αυτό το τεράστιο έργο.
Όταν μελετάς την θαυμαστή και υπέροχη ζωή του Αγίου Σαμψών, εξάγεις αβίαστα το συμπέρασμα ότι το κοινωνικό του έργο ήταν αποτέλεσμα της εσωτερικής του εργασίας, ήταν καρπός του Αγίου Πνεύματος, που κατοικούσε στην αγιασμένη του ύπαρξη. Επίσης ότι διέθετε εκκλησιαστικό φρόνημα. Δεν έκανε ατομικό έργο, αλλά ήταν εντεταγμένος οργανικά στο σώμα της Εκκλησίας και είχε αναφορά στον Επίσκοπο, ο οποίος είναι το μυστήριο της αισθητής παρουσίας του Χριστού επί της γης. Έκανε υπακοή στον Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος εκτιμώντας το ήθος του και τα χαρίσματα του τον εχειροτόνησε Ιερέα.
Ήταν πραγματικός άρχοντας. Πρόσφερε απλόχερα χωρίς να περιμένη ανταπόδοση. Διακονούσε τους πάντες, διότι ήξερε πολύ καλά ότι η αγάπη δεν γνωρίζει σύνορα. Οι τσέπες του ήταν “τρύπιες”. Από τα χέρια του πέρασαν πάρα πολλά χρήματα, αλλά για τον εαυτό του δεν κράτησε ποτέ τίποτε. Βέβαια ήταν άγαμος, αλλά νομίζω ότι και ο οικογενειάρχης, αν έχη μάθει να ζη όπως θέλει ο Θεός, αρκείται στα απαραίτητα και αναγκαία. Άλλωστε υπάρχουν φτωχοί που είναι φιλάργυροι, όπως υπάρχουν και πλούσιοι, όπως ο Άγιος Σαμψών, που είναι φιλάνθρωποι και ελεήμονες.
Η ευαισθησία στον ανθρώπινο πόνο φανερώνει ψυχή που έχει υποστεί την εσωτερική αλλοίωση, “αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου”. Μια τέτοια ύπαρξη αγαπά τον κόπο και τον μόχθο για την αγάπη του πλησίον. Διακονεί τον Χριστό στο πρόσωπο των ελαχίστων, των περιφρονημένων, που μπορεί μπροστά στα μάτια του Θεού να είναι πρίγκιπες. Όταν κάποιος αγαπά, δίνει και δίνεται με την καρδιά του χωρίς να βάζη πάντα την λογική σε πρώτη θέση. Δεν ζητά, αλλά δίνει· και για το που θα βρίσκη αυτά που θα προσφέρη αυτό αφήνει να το φροντίση ο Θεός. Όσο περισσότερα δίνεις τόσο περισσότερα σού στέλνει ο Θεός.
Ο Θεός τα στέλνει για να τα προσφέρουμε. Όταν σταματήσουμε να δίνουμε τότε θα πάψη και αυτός να μας στέλνη. Η κοινωνία σήμερα δεν στερείται ανθρώπων που να κατέχουν την ανθρώπινη γνώση, αλλά άνθρώπων που να έχουν καρδιά σαν αυτή του Αγίου Σαμψών. Να αποκτήσουμε τέτοια καρδιά ώστε να γίνη η ζωή μας και η κοινωνία μας πιο ανθρώπινη.
Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα